«Η κυβέρνηση κάνει αμέσως πράξη τις δεσμεύσεις της. Είχε αμφισβητηθεί η βασιμότητα του οικονομικού μας προγράμματος...», «εμείς είμαστε που μετά από 14 χρόνια δίνουμε αυξήσεις στους δημόσιους υπαλλήλους» και άλλα αντίστοιχα είπε ο υπουργός Οικονομικών Χατζηδάκης στη Βουλή, όταν ψηφιζόταν ο νόμος για τις αυξήσεις-ψίχουλα στο μισθολόγιο των δημόσιων υπαλλήλων. Και αυτά τα ψίχουλα είναι σύμφωνα με τον ίδιο το «50% των προεκλογικών μας οικονομικών δεσμεύσεων σε βάθος τετραετίας»!
Το αφήγημα της κυβέρνησης ότι η πολιτική της ενισχύει τόσο τους εργαζόμενους όσο και τους επενδυτές και ταυτόχρονα είναι κοντά στην ανάκτηση της «επενδυτικής βαθμίδας» παρουσιάστηκε σε όλο του το μεγαλείο εκείνη τη μέρα. Και είναι το ίδιο ψεύτικο και φαιδρό, όπως το αφήγημα για την ετοιμότητα του κράτους στις πυρκαγιές, τις προσλήψεις στα νοσοκομεία ή την ασφάλεια του σιδηρόδρομου. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση θέλει να προλάβει να κλείσει το ζήτημα των αυξήσεων και να κλιμακώσει την επίθεση: τις περικοπές, τις ιδιωτικοποιήσεις, το τσάκισμα της εργατικής αντίστασης. Ό,τι έδωσε, θα το πάρει πίσω και πολλά παραπάνω για να βγει το πλεόνασμα στον προϋπολογισμό και να επιτευχθεί ο στόχος της επενδυτικής βαθμίδας.
Οι απεργιακές κινητοποιήσεις αντιμετώπισαν το νομοσχέδιο σαν μια νέα επίθεση και καθόρισαν το κλίμα και στη Βουλή. Έτσι, τα κόμματα της αντιπολίτευσης καταψήφισαν επί της αρχής τον νόμο του Χατζηδάκη, πλην της Πλεύσης Ελευθερίας που ψήφισε «παρών». Ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε στάση, παρά τις αρχικές δηλώσεις ότι θα υπερψηφίσει το νομοσχέδιο και το καταψήφισε επί της αρχής. Πολιτικά όμως πρόσφερε, μαζί με το ΠΑΣΟΚ, νομιμοποίηση της κοροϊδίας των «αυξήσεων», ψηφίζοντας «όλα τα άρθρα που δίνουν έστω και λίγα στην κοινωνία», όπως δήλωσε ο Σωκράτης Φάμελλος, πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Και έφτασε να υπερψηφίζει -μαζί με το ΠΑΣΟΚ πάντα- ακόμα και το επίδομα θέσης ευθύνης, που εντείνει τις ανισομέρειες μεταξύ εργαζόμενων, και το επίδομα στις Ένοπλες Δυνάμεις, το Λιμενικό και τους μπάτσους. Παρών ψήφισε στο άρθρο 61 που αφήνει το περιθώριο για δουλειά μέχρι τα 74. Ούτε όμως στην ουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης στη βουλή υπήρξε εναλλακτική απέναντι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΝΔ.
Την εναλλακτική θα τη δώσει το εργατικό κίνημα κλιμακώνοντας τις απεργίες, απαιτώντας πραγματικές αυξήσεις, κρατικοποιήσεις από το ρεύμα και τα τρένα μέχρι την Υγεία και το φάρμακο, σταμάτημα στην σπατάλη των εξοπλισμών, φορολογία στους πλούσιους και μαζικές προσλήψεις και υπηρεσίες που να καλύπτουν τις ανάγκες της κοινωνίας.