Η δολοφονία του Σιράζ Σαφτάρ παρουσιάζεται από την αστυνομία ως ένα μεμονωμένο περιστατικό ληστείας. Ποια είναι η πραγματικότητα;

Πρώτα από όλα θα ήθελα να ευχαριστήσω την ΚΕΕΡΦΑ, το ΣΕΚ, την Εργατική Αλληλεγγύη, γιατί θεωρούμε ότι είναι η φωνή μας. Αν η φωνή μας δεν ακουστεί, είναι πρόβλημα. Αν ακουστεί, τότε έχουμε κίνημα, στηρίζουμε ο ένας τον άλλον και μπορούμε να σταματήσουμε κάθε επίθεση.

Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει το 2010-12 όταν άρχισαν πρώτη φορά φασίστες με μπλούζες Χρυσή Αυγή να χτυπάνε, με θύματα πάνω από 650 μετανάστες εργάτες τότε -500 από Πακιστάν και 200 από διάφορες χώρες. Σπάσανε κεφάλια, πόδια, χύθηκε πολύ αίμα, φτάνοντας το 2013 στη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν και του Παύλου Φύσσα. Ήταν πάρα πολύ δύσκολη περίοδος για μας.

Η νίκη τον Οκτώβρη του 2020, με την καταδίκη της ΧΑ, ήρθε γιατί υπήρχε ένα πολύ μεγάλο αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό κίνημα. Σταμάτησαν κάπως οι επιθέσεις, κρύβονταν. Αλλά από τότε εμείς λέγαμε ότι δεν έχουμε τελειώσει με ρατσισμό και φασισμό, θα έχουμε ξανά να αντιμετωπίσουμε το φασιστικό μίσος.

Αυτό γίνεται τώρα. Στις εκλογές τους άνοιξαν ξανά το δρόμο, με τους Σπαρτιάτες, να μπούνε στη Βουλή. Είχαμε τη μεγαλύτερη δολοφονία, το ναυάγιο της Πύλου, που εκατοντάδες άντρες, γυναίκες και μικρά παιδάκια πνίγηκαν. Μάρτυρες λένε ότι «μας έπνιξε το λιμενικό». Είχαμε ρατσιστικές επιθέσεις σε μετανάστες στο Περιστέρι, τα Σεπόλια, το Κορωπί, την Άνοιξη, σε νησιά.

Και αυτές είναι μόνο αυτές που ξέρουμε γιατί πολλές φορές τα θύματα δεν καταγγέλλουν, έχουν φόβο να πάνε σε αστυνομικό τμήμα. Όσοι πάνε λένε ότι οι αστυνομικοί τους λένε ξανά «σκεφτείτε το, θα έχετε προβλήματα». Έχουμε πολλές τέτοιες καταγγελίες για τη στάση τους.

Αυτή η ατιμωρησία και ο ρατσισμός ανοίγει το δρόμο στους φασίστες. Ευτυχώς που υπήρχαν οι δικηγόροι, η ΚΕΕΡΦΑ, να τρέξουν στο τμήμα ρατσιστικής βίας. Αν δεν υπάρχει κίνημα, τότε ο εργάτης δεν μπορεί ούτε να καταγγείλει.

Φάνηκε αυτό και στη δολοφονία του Σιράζ. Από την αστυνομία είπαν και έγραψαν στα κανάλια ότι έγινε καβγάς Πακιστανών, από τη μία για να καλύψουν τη δολοφονία και από την άλλη για να λερώσουν τους μετανάστες. Τώρα λένε ότι ήταν ληστεία. Όπως και με τον Σαχζάτ Λουκμάν που πάλι έλεγαν ότι δεν υπάρχει απόδειξη ότι είναι ρατσιστικό έγκλημα.

Τι ακολούθησε μετά τη δολοφονία;

Αν εμείς δεν βγάζαμε ανακοινώσεις για τον Σιράζ, αν δεν πηγαίναμε στην κηδεία και τον τόπο της δολοφονίας, αν δεν ζητάγαμε δηλαδή να εξεταστεί το ρατσιστικό κίνητρο, η αστυνομία, παρότι υπήρχαν πολλές κάμερες γύρω και το κινητό του Σιράζ ήταν δίπλα του, δεν θα έκανε τίποτα. Μόνο έτσι πρώτη φορά μίλησε για βίντεο και έγιναν οι συλλήψεις των «τεσσάρων ημεδαπών».

Μαζευτήκαμε στο σπίτι του Σιράζ στα Πατήσια. Όλοι έλεγαν ότι ήταν ένα εργατικό παιδί, δεν είχε μαλώσει με κανέναν ποτέ. Ο Σιράζ από 18 χρονών ήταν εδώ, νέο παιδί. Τα παιδιά που μένανε μαζί, από 20 έως 60 χρονών, έλεγαν ότι μπροστά στα μάτια μας μεγάλωσε ο Σιράζ. Κάθε μέρα ξυπνούσε στις 3πμ για να πάει στη δουλειά και γυρνούσε 4 και 5 το απόγευμα. Τίποτα άλλο δεν έκανε. Είναι δυνατόν να έχεις αυτό το πρόγραμμα και να έχεις κουράγιο μετά για κάτι άλλο; Μόνο την Κυριακή είχανε ρεπό και μένανε στο σπίτι.

Ένα από τα παιδιά που μένανε μαζί και πηγαίνανε μαζί στη λαϊκή, λέει ότι εκείνη τη μέρα μέχρι να ετοιμαστεί για τη δουλειά, ο Σιράζ έφυγε. Βγήκε από το μπάνιο και είδε ότι είχε φύγει. Πήγε σε κοντινό καφέ που έπαιρναν τον πρωινό τους καφέ, ούτε εκεί τον βρήκε. Ανησύχησε. Τον πήρε τηλέφωνο, δυο τρεις φορές, τίποτα. Πήγε γρήγορα προς τα εκεί και τον βρήκε στο δρόμο γεμάτο με αίματα. Ακόμα ζωντανό.

Ένας γείτονας φώναζε και η γυναίκα του έφερε χαρτί για να σταματήσουν κάπως το αίμα. Ο ίδιος τηλεφώνησε σε ασθενοφόρο και αστυνομία. Αλλά άργησαν. Το ασθενοφόρο ήρθε μετά από 25 λεπτά. Πέθανε στο δρόμο. Από μαχαιριά, στη δεξιά πλευρά του στήθους, τέσσερα δάχτυλα πήγαινε μέσα.

Εμείς τώρα θα προσπαθήσουμε να κάνουμε ό,τι κάναμε και με τον Λουκμάν. Κίνημα, διαμαρτυρίες, δικηγόρους. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά χρειάζεται να γίνει, μόνο έτσι θα έχουμε δικαιοσύνη.

Μίλησέ μας για τη στοχοποίηση των προσφύγων και τα πογκρόμ εναντίον τους στον Έβρο.

Πρώτα απ’ όλα να πούμε ότι για τις φωτιές στην Αλεξανδρούπολη είμαστε κι εμείς πολύ στεναχωρημένοι. Για τα καμένα δάση και ζώα, για τα σπίτια και όλες τις περιουσίες. Ευχόμαστε να τελειώσουν γρήγορα και εκεί και παντού.

Οι 27 πρόσφυγες που κάηκαν ήταν άνθρωποι. Και οι 13 που απήχθησαν και τους έκλεισαν στην κλούβα, 8 από Συρία και 5 από Πακιστάν, το ίδιο. Ήταν άνθρωποι και όχι «κομμάτια» όπως τους έλεγε ο ρατσιστής που τους άρπαξε. Οι νόμοι λένε ότι κανείς δεν μπορεί να αρπάξει κανέναν και αν το κάνει η τιμωρία είναι 25 χρόνια. Και βλέπουμε κάποιον να το κάνει, με χαρά να το ανακοινώνει και να λέει ότι ήθελαν να βάλουν φωτιά. Για μας αυτό είναι ανοιχτά ρατσιστικό.

Η κυβέρνηση και το κράτος όπως το 2010-12 έδωσαν στήριξη για να απλώσουν το μίσος και να καλύψουν τις ευθύνες τους για τις πυρκαγιές. Όπως έλεγαν ότι δεν υπάρχουν δουλειές και φταίνε οι μετανάστες, έτσι και τώρα λένε ότι για τις φωτιές φταίνε οι μετανάστες. Πάντα φταίνε οι μετανάστες. 

Γιατί να βάλουν φωτιά στο δάσος που ήταν μέσα; Θέλαν να βάλουν τέλος στη ζωή τους; Αυτοί έφυγαν από τις χώρες τους, από μάνα και πατέρα, για να ζήσουν. Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά λογική. Ευτυχώς επειδή ξανά υπήρξε κίνημα, οι 4 αφέθηκαν την Παρασκευή ελεύθεροι και σήμερα Δευτέρα ελπίζουμε να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι. Άμεσα εμείς θέλουμε να καταδικαστούν αυτοί που έκαναν την αρπαγή, αυτό το έγκλημα.

Παράλληλα με αυτά είναι πάρα πολύ σημαντικές κάποιες μαρτυρίες που μας έρχονται από τη Θεσσαλονίκη και ανατολικά, Αλεξανδρούπολη, Καβάλα. Που λένε ότι όχι μόνο από φασίστες αλλά και από την αστυνομία γίνονται επιθέσεις, όταν περπατάνε στο δρόμο. Μας περιγράφουν ξανά μια εικόνα, όπως πιο παλιά στον Κολωνό που ένας μετανάστης χτυπήθηκε από αστυνομικό. Όταν τον ρώτησε «τι έχω κάνει;», του απάντησε «δεν έχει σημασία, θα σε χτυπήσουμε, Χρυσή Αυγή δεν είναι μόνο έξω, είμαστε παντού». Πάλι τα ίδια, μέσα στις κρατικές αρχές. 

Ποια πρέπει να είναι η απάντηση;

Μετά τη δολοφονία Φύσσα σηκώθηκε ο λαός. Αν δεν γινόταν αυτό, θα είχαμε και άλλους νεκρούς. Δέκα χρόνια μετά, επειδή πάλι έχουν βγει στους δρόμους, πάλι μπήκαν μέσα στη Βουλή, πάλι έχουμε ρατσιστικές δολοφονίες και μαχαιρώματα, χρειάζεται πιο δυνατά, πιο αναγκαία, να είμαστε στο Κερατσίνι και να φωνάξουμε όχι ρατσισμό, όχι φασισμό. Μόνο έτσι θα σταματήσουμε τους φασίστες. Και να συνεχίσουμε σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά της Ελλάδας.

Διεκδικούμε οι φασίστες, που έχουν ρόπαλα και μαχαίρια, να είναι στη φυλακή. Εκεί είναι η θέση τους. Δεν μπορούν να λένε είμαστε πολιτικό κόμμα και ψέματα ότι θα μας σώσουν από όσα ζούμε. Όπως είπε και το δικαστήριο για τη Χρυσή Αυγή, είναι ομάδα εγκληματική. Να είναι στη φυλακή, να βγουν από τη Βουλή.

Και επειδή η ρατσιστική πολιτική της κυβέρνησης ανοίγει τις πόρτες στον φασισμό, διεκδικούμε νόμιμα χαρτιά για τους μετανάστες. Οι εργοδότες έχουν ανάγκη από εργατικά χέρια, αλλά αυτό δεν μπορεί να σημαίνει σκλάβους χωρίς ένσημα, δικαιώματα, σεβασμό. Κι αυτό είναι ρατσισμός.

Να ανοίξει η νομιμοποίηση για κάθε μετανάστη που ζει και δουλεύει εδώ, όλη μέρα, σε εργοστάσια, χωράφια, μαγαζιά. Να κλείσουν άμεσα τα ρατσιστικά κέντρα που τα λένε φιλοξενίας και είναι χειρότερα από φυλακές. Αν δεν υπήρχαν pushbacks, δεν θα υπήρχαν ναυάγια και πνιγμένοι. Γι’ αυτό λέμε ανοιχτά σύνορα, όχι φράχτες, νόμιμοι οι μετανάστες.

Χωρίς καμιά αμφιβολία έχουμε τη δύναμη να νικήσουμε. Το κάναμε με τη Χρυσή Αυγή όταν όλοι έλεγαν ότι είναι το τρίτο κόμμα, ότι έχουν πολλά λεφτά. Αλλά εμείς είμαστε η πλειοψηφία, το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα. Έχουμε κουράγιο και δεν θα σταματήσουμε. Χρειάζεται όμως να ξέρουμε ότι θέλει πολλή δουλειά.

Η Πακιστανική Κοινότητα θα είναι στην πρώτη γραμμή μαζί με την ΚΕΕΡΦΑ, αλλά πρέπει να έχουμε όπως το ‘10-’12 δυνατές τοπικές επιτροπές παντού. Κοινές επιτροπές με μετανάστες και ντόπιους που έχουν επαφή και αλληλεγγύη και μπορεί ο ένας να απευθυνθεί στον άλλο. Ξέρουμε ότι μετά από επιθέσεις, η πρώτη σύλληψη που έκανε η αστυνομία ήταν του θύματος. Και ο δράστης σπίτι του. Η επιτροπή μπορεί άμεσα να κινηθεί και να μην αφήσει να κουκουλωθεί ή να μείνει ατιμώρητο κανένα έγκλημα.

Ο Τζαβέντ Ασλάμ μίλησε στη Λένα Βερδέ