«Καθώς τα νερά υποχωρούν αποκαλύπτεται το μέγεθος της καταστροφής στα σπίτια, στις καλλιέργειες, τα χιλιάδες πεθαμένα ζώα. Η δυσοσμία είναι απίστευτη, το ίδιο οι εικόνες από τα νεκρά ζώα που έχουν αρχίσει να σαπίζουν στους 33 και 36 βαθμούς» μας μεταφέρει ο φωτορεπόρτερ Αλέξανδρος Σταματίου που βρίσκεται στα χωριά της Καρδίτσας καλύπτοντας την επόμενη μέρα της καταστροφής για την Εργατική Αλληλεγγύη.
«Μεταμόρφωση Αγία Τριάδα, Βλοχός, προσεγγίζονταν ακόμη με βάρκα ή τρακτέρ. Στα χωριά, που τα νερά έχουν ήδη υποχωρήσει τα πάντα είναι καλυμμένα από τη λάσπη. Ο κόσμος παλεύει μέσα στις λάσπες να σώσει ό,τι μπορεί με ελάχιστη βοήθεια από τις αρχές. Στον Παλαμά όλοι καταγγέλλουν την απόλυτη έλλειψη μέριμνας. Ότι δεν ειδοποιήθηκαν ότι έρχεται το νερό παρά μόνο δύο ώρες αφότου είχαν ήδη πλημμυρίσει. Κάτοικος του Παλαμά, μου περιέγραψε ότι περίμενε δυόμισι μέρες μέσα στο πλημμυρισμένο σπίτι έχοντας πάνω στο τραπέζι την 85χρονη μητέρα του. Αυτό που αισθάνονταν όλοι-ες ανεξαιρέτως με τους οποίους μίλησαν ήταν η πλήρης εγκατάλειψη από τις αρχές.
Φεύγοντας για τον Παλαμά μας έλεγαν, γάντια και μάσκες, αλλιώς μην πάτε. Η μυρωδιά από την σήψη έχει ήδη αρχίσει να απλώνεται. Βρισκόμαστε ήδη στην πέμπτη μέρα από την καταστροφή και πέρα από λόγια ακόμη δεν έχω δει καμιά μέριμνα από τις αρχές ώστε τα πεθαμένα ζώα να μαζευτούν και να σταματήσουν να είναι πηγή μόλυνσης. Κάτοικοι μας έλεγαν ότι η ενημέρωση που είχαν ήταν να καταγράψουν τα πνιγμένα ζώα προκειμένου να πάρουν αποζημίωση και μετά να τα κάψουν οι ίδιοι. Αργότερα άλλοι μας είπαν ότι αυτό άλλαξε και τελικά θα το αναλάβει η περιφέρεια. Και τι γίνεται όσον αφορά τα νεκρά ζώα που σαπίζουν στο χωριό, στις αυλές, πως θα τα μαζέψουν αυτά οι κάτοικοι χωρίς μέσα προστασίας; Είναι μήπως “ατομική τους ευθύνη”;
Πολύς κόσμος βρίσκεται στα χωριά καταγράφοντας τις ζημιές και προσπαθώντας να σώσει ό,τι μπορεί από τις οικοσκευές που τις έχουν βγάλει να στεγνώνουν στον ήλιο. Βρίσκονται εκεί κοντά στα κατεστραμμένα σπίτια τους χωρίς πρόσβαση σε πόσιμο νερό και φαγητό. Αυτές οι ανάγκες καλύπτονται από την αλληλεγγύη του κόσμου, να το πω αλλιώς, στην Καρδίτσα η αλληλεγγύη του απλού κόσμου έχει αντικαταστήσει το κράτος.
Αλληλεγγύη
Ξεκινήσαμε το πρωί της Δευτέρας και πήγαμε στα χωριά που έχουν πληγεί, μαζί με μια παρέα από νέα παιδιά, τη Βάσω, τον Βαγγέλη, τον Στέφανο, τον Κωνσταντίνο, ένα ολόκληρο δίκτυο νέων ανθρώπων, που καθημερινά οργανώνει την αλληλεγγύη στους πληγέντες. Περνώντας από τα χωριά ο Βαγγέλης ρωτάει τον κόσμο που συναντάμε τις ανάγκες υπάρχουν σε νερό, φαγητό, καθαριστικά κλπ τα οποία βρίσκουν είτε από το δήμο είτε με δικά τους μέσα. Πηγαίνουν σε ένα μαγειρείο και λένε θέλουμε τόσες μερίδες γιατί έχουν ανάγκη από φαγητό, τα φορτώνουν το πρωί στα αγροτικά και πάνε στα χωριά και τα μοιράζουν. Ο κόσμος τους περίμενε πως και πως να φέρουν τα μπουκάλια με το νερό. Πέμπτη μέρα και δεν είδα στον Παλαμά να έχει στηθεί εκ μέρους των αρχών ένας μηχανισμός που να ταΐζει τον κόσμο. Πήγαμε εφοδιασμό στον Κωνσταντίνο, στον «Άλλο Άνθρωπο» που βρισκόταν εκεί και μαγειρεύει στην πλατεία για τους πληγέντες.
Στο 2ο και το 5ο Λύκειο Καρδίτσας όπου μεταφέρθηκαν άνθρωποι που έχουν καταστραφεί τα σπίτια τους, βασικά όσοι δεν έχουν συγγενείς να τους φιλοξενήσουν στην πόλη ή κάπου αλλού, είδαμε κυρίως ηλικιωμένους σε κρεβάτια όλοι μαζί σε μεγάλες αίθουσες. Πρόσφυγες στον ίδιο τους τον τόπο. Αλήθεια δεν μπορούν οι αρχές να τους βάλουν σε κανονικά δωμάτια, σε ξενοδοχεία, σε δομές, σε γηροκομεία, να οργανώσουν εκεί τη φροντίδα τους σε μια αξιοπρεπή κατάσταση; Άνθρωποι ηλικιωμένοι, ταλαιπωρημένοι, που έχουν χάσει τα σπίτια τους, επιπλέον ανήσυχοι, που ρωτάγανε «που θα μας πάνε;»
Οι πληγέντες περιμένουν να δουν τα πρώτα χρήματα που έχει πει ότι θα καταβάλει η κυβέρνηση. Ξέρουν ότι θα δώσουν κάποια ψίχουλα στην αρχή αλλά δεν πιστεύουνε σε τίποτα. Πέρα από τα σπίτια τους, το κόστος από την καταστροφή στις καλλιέργειες, στο βαμβάκι, λίγο πριν γίνει η συγκομιδή, στην κτηνοτροφία, είναι ανυπολόγιστο. Επιπλέον μας θυμίζουν ότι τρία χρόνια μετά από τον Ιανό τα μισά έργα ακόμη δεν είχαν γίνει αλλά και αυτά που έγιναν τα πήρε το νερό».
«Στο χωριό μου, στην περιοχή του Παλαμά, ευτυχώς ήταν λίγα τα σπίτια που πλημμύρισαν. Φυσικά δεν υπήρξε καμιά ειδοποίηση. Στο διπλανό χωριό, στην Μαραθέα, που πλημμύρισε κανονικά, πρόλαβαν και χτύπησαν την καμπάνα του χωριού από την κοινότητα και έτσι κάποιος κόσμος δεν πιάστηκε εντελώς στον ύπνο» δήλωσε στην Εργατική Αλληλεγγύη ο Γιάννης Κούτρας. «Οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της καταστροφής; Χιλιάδες άστεγοι, δρόμοι, ύδρευση, αποχέτευση, νοικοκυριά, αυτοκίνητα κατεστραμμένα, ολική καταστροφή των καλλιεργειών λίγο πριν τη συγκομιδή. Πόσο μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτήν την κυβέρνηση ότι θα δώσουν τις αποζημιώσεις και θα γίνει αποκατάσταση μαζί με τις υποδομές για να μην ξαναγίνει; Μόνο με τους αγώνες μας μπορούμε να σώσουμε το περιβάλλον, τα χωριά μας και τις ζωές μας».
«Αυτή τη στιγμή, πέρα από τα ποτάμια και τους χειμάρρους, υπερχειλίζει η οργή και η απόγνωση, δηλαδή η φρίκη» δηλώνει στην Εργατική Αλληλεγγύη ο Αποστόλης, κάτοικος Βόλου. «Το νερό να σε πνίγει και νερό να μην έχεις... Η οικολογική, αγροτική, κτηνοτροφική, οικιστική ζημιά είναι ανυπολόγιστες. Ας είναι καλά όλοι όσοι βοηθούν, τρέχουν, συνδράμουν, σώζουν και μας υποστηρίζουν είτε από κοντά είτε από μακριά. Ευτυχώς που το μαζί δεν χάθηκε, μόνο αυτό είναι που έχουμε και πρέπει να διαφυλάξουμε. Κι από την άλλη αναρωτιέμαι, τι μπορεί η συλλογική προσπάθεια - που είναι μεγάλη και από πολλούς- μόνη να διαδώσει όταν το βάρος της συλλογικής ευθύνης που η ίδια η κυβερνώσα πολιτική οφείλει να εκπροσωπεί, βουλιάζει στα λασπόνερα;»