Η δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη συγκλόνισε το πανελλήνιο. Τι αναδεικνύει αυτό το έγκλημα για το λιμάνι του Πειραια;

Πράγματι αυτό το έγκλημα συγκλόνισε τους πάντες και ιδιαίτερα εμάς, τους Πειραιώτες και τις Πειραιώτισσες. Γι’ αυτό και επί τρεις μέρες είχαμε κινητοποιήσεις στο λιμάνι. Γι’ αυτό και τα ναυτεργατικά σωματεία προχωρούν σε απεργία την Τετάρτη.

Ο Πειραιάς και το λιμάνι του έχει γίνει εδώ και πολύ καιρό στόχος των επιχειρηματικών συμφερόντων. Από τη μία είναι η ιδιωτικοποίηση, η COSCO που έχει εξαγοράσει τον ΟΛΠ, που επιχειρεί να εφαρμόσει ένα Master Plan που θα αποκόψει το λιμάνι από την πόλη και θα μετατρέψει όλη την παραλιακή ζώνη του Πειραιά φτάνοντας μέχρι το Πέραμα και τη Σαλαμίνα σε μια ειδική οικονομική ζώνη εργασιακής εκμετάλλευσης. Είναι σχέδια στα οποία οι κάτοικοι έχουν αντιδράσει και έχουν καταφύγει και στο ΣτΕ που πολλές φορές τα διέκοψε. Ωστόσο το Master Plan έχει εγκριθεί πλέον με Προεδρικό Διάταγμα και προχωρά.

Από την άλλη είναι άλλα εφοπλιστικά και μεγαλοεπιχειρηματικά συμφέροντα, όπως ο εφοπλιστής Μαρινάκης που πριν δυο τετραετίες επέλεξε και κατάφερε να ελέγξει τον δήμο, ο Μελισσανίδης και η OIL ONE που η βρώμα από τις εγκαταστάσεις της γεμίζει τη Δραπετσώνα, το Κερατσίνι και φυσικά τον Πειραιά. Ανάπτυξη για τους λίγους και υποβάθμιση για τους πολλούς, αυτό παίζεται τα τελευταία χρόνια στον Πειραιά.

Τι ρόλο έχει παίξει η δημοτική αρχή στα παραπάνω;

Η δημοτική αρχή είναι δέσμια των επιχειρηματικών συμφερόντων, αυτό άλλωστε την έφερε στην εξουσία της πόλης. Είναι και δέσμια της κυβερνητικής πολιτικής, ο συνδύασμος του νυν δημάρχου Μώραλη στηρίζεται πλέον επίσημα από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Είναι πολλά τα παραδείγματα. Παρά τις αντιδράσεις, η δημοτική αρχή υποστήριξε το Master Plan της COSCO και τη δημιουργία λιμανιού κρουαζιερόπλοιων στην Πειραϊκή. Δεν διεκδικεί, όπως έχει υποχρέωση και υποσχεθεί πολλές φορές, τα 120 στρέμματα στο Παλατάκι στην άκρη του λιμανιού, εκεί που ελλιμενίζονται τα κρουαζιερόπλοια, έκταση που ανήκει στο δήμο αλλά έχει δοθεί στον ΟΛΠ και κατά συνέπεια στην COSCO.

Οι πλαζ του Πειραιά, τα Βοτσαλάκια και η Φρεαττύδα, έχουν ιδιωτικοποιηθεί. Οι ιδιώτες εκμεταλλεύονται, οι δημότες πληρώνουν. Πούλησε τον Πύργο σε κοινοπραξία εταιριών. Συναίνεσε στην κατασκευή του νέου δικαστικού μεγάρου εντελώς «συμπτωματικά» από μια από τις εταιρίες που έχουν αγοράσει τον Πύργο. Δίνει τα πάντα μέσω της Αναπτυξιακής ΑΕ σε εργολάβους, ενώ ο δήμος υποφέρει από έλλειψη προσωπικού. 

Δυστυχώς, η δημοτική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στήριξε βασικές επιλογές της δημοτικής αρχής. Ήταν υπέρ του λιμανιού στην Πειραϊκή. Με περιβαλλοντικές προϋποθέσεις έλεγε, αλλά υπέρ. Το ίδιο με την Αναπτυξιακή ΑΕ, που ήταν κομβικό για το πού πάνε οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης.

Πώς έχει κοντράρει η «Ανταρσία στο Λιμάνι» αυτές τις επιλογές;

Η «Ανταρσία στο Λιμάνι» ήταν, όχι μόνο μέσα σε κάθε μάχη την τελευταία δεκαετία στην πόλη, αλλά έπαιξε πρωτοπόρο ρόλο στο να ξεσπάσουν και να οργανωθούν αγώνες. Για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος και των δημόσιων χώρων, όπως το περίφημο Όχι Λιμάνι στην Πειραϊκή, έναν αγώνα που συνεχίζεται. Στους εργατικούς αγώνες, όπως των ναυτεργατών ή των λιμενεργατών της COSCO που με τις απεργίες τους κατάφεραν να σπάσουν την τρομοκρατία, να διεκδικήσουν και να κερδίσουν ΣΣΕ. Στους νεολαιίστικους αγώνες, με τελευταίους τις μαθητικές κινητοποιήσεις μετά το έγκλημα των Τεμπών. Σε όλα τα κινήματα.

Αυτές τις φωνές προσπαθήσαμε να τις φέρουμε στο δημοτικό συμβούλιο. Ήμασταν ξεκάθαρα αντίθετοι με το Master Plan της COSCO και το λιμάνι στην Πειραϊκή. Διεκδικούμε μια Πειραϊκή που θα είναι χώρος περιπάτου και αναψυχής. Διεκδικήσαμε το Παλατάκι να αποδοθεί στο δήμο, όπως και την αξιοποίηση του Πύργου για δημοτικές υπηρεσίες, χώρους πολιτισμού, ξενώνες για άστεγους και πρόσφυγες κλπ.

Απαιτήσαμε τα αντιλημμυρικά έργα που έχουν εξαγγελθεί αλλά ποτέ δεν υλοποιούνται στα Καμίνια και την Παλιά Κοκκινιά που πλημμυρίζουν σε κάθε νεροποντή. Αντιδράσαμε στις «αναπλάσεις» που σχεδιάζονται χωρίς διαβούλευση με τους κατοίκους, διεκδικώντας τον πρώτο λόγο να τον έχει ο κόσμος. Αναδείξαμε το πρόβλημα της έλλειψης προσωπικού στο δήμο και την ανάγκη μονιμοποίησης των συμβασιούχων. Συμβάλαμε πολύ στο να πάρει κάποιες αποφάσεις που αναγνωρίζουν ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Προτείναμε απαλλαγή από δημοτικά τέλη των ανέργων, πολύτεκνων, μονογονεικών οικογενειών, χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων. Είχαμε προτάσεις για όλα τα ζητήματα.

Όλες οι «επενδύσεις» που αναφέραμε έχουν δημιουργήσει μια ασφυκτική κατάσταση με ρύπανση περιβάλλοντος, ταλαιπωρία με το κυκλοφοριακό, πανάκριβα ενοίκια που είναι όπως και αλλού απλησίαστα, ενώ οι εργασιακές σχέσεις διαλύονται, οι μισθοί παραμένουν καθηλωμένοι. 

Οι συγκοινωνίες είναι μεγάλο πρόβλημα, η επικοινωνία του κέντρου με τις γειτονιές είναι εξοργιστική. Πανηγύρισε η κυβέρνηση και η δημοτική αρχή ότι ήρθε το Μετρό στον Πειραιά, μετά από δώδεκα-δεκατρία χρόνια. Μας έμειναν τα πανηγύρια, αλλά το Μετρό δεν πρόκειται να πάει ποτέ στην Πειραϊκή που ήταν αίτημα των κατοίκων και δικό μας. 

Η κατάσταση στα νοσοκομεία είναι τραγική. Πρόσφατα είχαμε καταγγελίες των εργαζόμενων στο Μεταξά. Αλλά η δημοτική αρχή αρνήθηκε την περίοδο του κόβιντ ψήφισμά μας να ζητήσουμε από την κυβέρνηση ενίσχυση των νοσοκομείων. 

Δώσαμε μάχη ενάντια στους φασίστες. Στις γειτονιές του Πειραιά ζήσαμε την προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να σπείρει τον τρόμο. Αλλά ζήσαμε και μεγάλους αντιφασιστικούς αγώνες πριν και μετά τη δολοφονία Φύσσα που συνέβαλαν σημαντικά και στην καταδίκη της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης και στο να κοπεί η δυνατότητα των νεοναζί για επιθέσεις. 

Γιατί «Ανταρσία στο Λιμάνι» στις 8 Οκτώβρη;

Για τους αγώνες που έχει δώσει, για την παρουσία της στο δημοτικό συμβούλιο, κυρίως όμως γιατί και στο λιμάνι έχουμε ανάγκη να κάνουμε ανταρσία. Να βάλουμε μπροστά τις δικές μας ζωές. «Πόλη για τις ανάγκες μας, όχι για τα κέρδη τους», είναι το βασικό μας σύνθημα. «Για τον Πειραιά των εργαζόμενων» παλεύουμε, των φτωχών, της νεολαίας, των μεταναστών, των προσφύγων, των ανέργων, της πλειοψηφίας που χρειάζεται πόλη για να ζει όχι για να κερδίζουν κάποιοι ή πόλη τουριστικό ντεκόρ. Με προοπτική τη συνολική σύγκρουση μέχρι η κοινωνία όλη να διεθύνεται από τους εργαζόμενους, τους παραγωγούς του πλούτου, αυτούς στους οποίους στηρίζεται η κοινωνία. Το είδαμε στην πανδημία με τους υγειονομικούς και τους εργαζόμενους στις υπηρεσίες, το είδαμε τώρα με τις φωτιές και τις πλημμύρες.