ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΗΡΑΚΛΕΙΟ

ΧΑΝΙΑ

ΒΟΛΟΣ

ΠΑΤΡΑ

ΞΑΝΘΗ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ

ΓΙΑΝΝΕΝΑ

Μισός αιώνας που η κοινωνία στην Ελλάδα έχει περάσει από πολλές πολιτικές φάσεις. Μπορεί να έχουν αλλάξει αρκετά οι συνθήκες από τότε αλλά ταυτόχρονα πολλά από τα αιτήματα που διεκδικούσαν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου ταυτίζονται με τα τωρινά. Ανησυχητικό, θα έλεγε κάνεις αυτό για μια κοινωνία που υποτίθεται εξελίσσεται και φέρνει “καινούργιες” και “προοδευτικές” ιδέες στο πολιτικό προσκήνιο. 

Στην πραγματικότητα αυτά τα αιτήματα, δηλαδή η δωρεάν Παιδεία και εκπαίδευση και όχι η ιδιωτικοποίησή τους, οι σωστές συνθήκες εργασίας για όλους τους εργαζόμενους και όλα αυτά τα "παράλογα" μάλλον πράγματα που δεν τα απαιτούν μόνο οι φοιτητές, αλλά και όλος ο κόσμος, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν αν δεν έρθει η ανατροπή σε αυτή την χώρα. 

Η ιστορία του Πολυτεχνείου είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα ότι όλοι μαζί ενωμένοι μπορούμε να κάνουμε την διαφορά και να αντισταθούμε στο “καθεστώς Μητσοτάκη” και σε όλα τα αποκρουστικά γεγονότα που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια. Για αυτό είναι πολύ σημαντικό να κινητοποιηθούν οι φοιτητές σε όλα τα πανεπιστήμια του Βόλου με αφισοκολλήσεις, ανακοινώσεις στα μαθήματα και παρεμβάσεις όλη την εβδομάδα για να γίνει ευρέως γνωστή η εκδήλωσή μας την Κυριακή 12/11 για τα 50 χρόνια του Πολυτεχνείου και να διεκδικήσουμε και εμείς όπως και πριν 50 χρόνια τα αυτονόητα.

Ν. Ηράκλειο

Πριν πενήντα χρόνια, λίγο πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ξεκίναγε ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ, ένας πόλεμος που τέλειωσε με αυτό που λέμε πετρελαϊκή κρίση. Οι αραβικές χώρες μποϋκόταραν την εξαγωγή πετρελαίου στη Δύση, επειδή η Δύση είχε ενισχύσει το Ισραήλ σε αυτόν τον πόλεμο. 

Πενήντα χρόνια μετά, το πετρέλαιο ξανάρχεται στην επιφάνεια. Όλοι αναγνωρίζουν, εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες, ότι η καύση των ορυκτών καυσίμων προκαλεί αυτό που λέμε υπερθέρμανση του πλανήτη, κλιματική αλλαγή. Τις συνέπειες τις βιώνουμε καθημερινά. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά ή πολύ πίσω. Πριν δυο μήνες ακριβώς είχαμε τη μεγάλη καταστροφή στη Θεσσαλία με τις πλημμύρες. Πιο πριν ήταν οι μεγάλες πυρκαγιές. Ο καπιταλισμός σαν σύστημα συνεχίζει να στηρίζεται στα ορυκτά καύσιμα σαν μοντέλο παραγωγής γιατί αυτό δίνει δισεκατομμύρια κέρδη σε μια χούφτα καπιταλιστές, αδιαφορώντας για το περιβάλλον και τις ζωές μας.

Ετοιμάζουν τώρα στο τέλος του μήνα τη Σύνοδο του ΟΗΕ για το κλίμα να γίνει στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Ποιος είναι πρόεδρος της Συνόδου; Ο πρόεδρος της πετρελαϊκής εταιρίας των Εμιράτων που είναι κρατική. Στην πραγματικότητα βάζουν τον Μπέο να είναι πρόεδρος σε ένα συνέδριο ενάντια στην ομοφοβία. Είναι σα να μας λένε ότι οι πετρελαιάδες καθορίζουν τις ζωές μας και τον πλανήτη. 

Έρχεται λοιπόν ο πόλεμος του Ισραήλ στην Παλαιστίνη και ο Μητσοτάκης παίρνει τη μεριά του Ισραήλ. Γιατί θέλουν να χτίσουν όλη αυτή τη γέφυρα μεταξύ Κύπρου, Ισραήλ, Ελλάδας, Αιγύπτου, για να ελέγξουν τις ΑΟΖ σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο. Πενήντα χρόνια μετά από εκείνο τον πόλεμο, ξανάρχεται στην επιφάνεια με απίστευτα πιο δραματικό τρόπο ότι η ελληνική κυβέρνηση και οι δυτικοί ιμπεριαλιστές προσπαθούν να αξιοποιήσουν τα πετρέλαια της Μεσογείου με τη γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού. 

Όταν λέμε ότι παλεύουμε ενάντια στην κλιματική κρίση, είναι άμεσα συνδεδεμένο με το ότι παλεύουμε για να ηττηθεί και να διαλυθεί το κράτος του Ισραήλ, να μείνουν θαμμένα τα πετρέλαια στο έδαφος, να ανοίξουμε το δρόμο για μια κοινωνία που η ενέργεια και πώς αυτή θα παράγεται δεν θα σημαίνει καταστροφή. Αυτός ο αγώνας που μπορεί να μοιάζει μικρός στη Ραφήνα, είναι ο μεγάλος αγώνας που έχουμε να γενικεύσουμε σε όλο τον πλανήτη το επόμενο διάστημα.

Εκατοντάδες κόσμου από τους νόμους του νησιού έδωσαν δυναμικό παρόν στο Παγκρήτιο συλλαλητήριο στη βάση της Σούδας την Κυριακή 5/11.

Στο συλλαλητήριο συμμετείχαν ο ενιαίος φοιτητικός σύλλογος Κρήτης, σωματεία ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ, το σωματείο Τεχνικών -Μισθωτών, η συριακή κοινότητα, η ΚΕΕΡΦΑ, το Στέκι Μεταναστών, η Rosa Nera, η Πρωτοβουλία Αντίστασης, η Λαϊκή Ενότητα. 

Για μια ώρα παραμείναμε μπροστά από την πύλη της βάσης, φωνάζοντας “Λευτεριά στην Παλαιστίνη”, “Τις βάσεις κλείστε, τα σύνορα ανοίξτε”, “Τόσα χρόνια ΝΑΤΟ η ίδια ιστορία, χούντες, πολέμοι, τρομοκρατία “. 

Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει κάνει ξεκάθαρη την θέση της στο πλευρό του κράτους του Ισραήλ που δολοφονεί άμαχους και παιδιά και εμπλέκει την χώρα σε αυτό το σφαγείο στηρίζοντας το ΝΑΤΟ με οποιοδήποτε τρόπο. Άλλωστε και στον πόλεμο της Ουκρανίας επέλεξε την λάθος πλευρά της ιστορίας μετατρέποντας την Αλεξανδρούπολη σε μια απέραντη βάση, σπαταλώντας δις ευρώ για στρατιωτικούς εξοπλισμούς την ίδια ώρα που το ΕΣΥ καταρρέει από την υποχρηματοδότηση και την δραματική έλλειψη προσωπικού. Ο ίδιος κόσμος που διαδήλωνε προ ημερών για την σωτηρία του Βενιζέλειου νοσοκομείου στο Ηράκλειο, είναι ο ίδιος κόσμος που διαδηλώνει σε κάθε κάλεσμα υπέρ της Παλαιστίνης.

Οι συντρόφισσες/οι με την Εργατική Αλληλεγγύη μοιράσαμε και την διακήρυξη της Διεθνιστικής Σοσιαλιστικής Τάσης ανοίγοντας το ζήτημα της συνέχειας και σύνδεσης των αγώνων που έχουμε μπροστά μας. Απέναντι σε μια αποδυναμωμένη κυβέρνηση, όπως έδειξαν και τα αποτελέσματα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών. Και σε σύνδεση με τα εκατομμύρια των ανθρώπων που διαδηλώνουν σε εκατοντάδες πόλεις από την Μέση Ανατολή μέχρι τις ΗΠΑ, την Ευρώπη την Ασία, την Λατινική Αμερική, την Αυστραλία. 

Μεγάλος σταθμός η 50στη επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου που πρέπει να ακουστεί δυνατά και ξεκάθαρα το δικό μας ΟΧΙ στον πόλεμο, χωρίς ναι μεν αλλά. Όσον και αν κάποιοι μιλούν για το τέλος της μεταπολίτευσης, η νεολαία και οι εργάτριες/ες αποδεικνύουν ότι ο δρόμος του Νοέμβρη ήταν και είναι πάντα επαναστατικός. 

Γι’ αυτό και στο Παγκρήτιο συλλαλητήριο στη βάση, όπως σε όλα τα συλλαλητήρια για την Παλαιστίνη, σε όλους τους εργατικούς χώρους, στις γειτονιές καλούμε στη μεγάλη συζήτηση “Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση;” που διοργανώνει το ΣΕΚ το Σάββατο 11/11, 7μμ, στο Εργατικό Κέντρο Χανίων. Μια συζήτηση με σκοπό να ενώσει το νήμα από την Οκτωβριανή επανάσταση το 1917, το Πολυτεχνείο το 1973 με τις διεκδικήσεις και τους αγώνες της νεολαίας και των εργαζομένων σήμερα.

Κατεβαίνω σε όλες τις διαδηλώσεις του Πολυτεχνείου από τότε που ήμουν έφηβη, μαθήτρια. Τότε κατέβαινα με την ΚΝΕ και πιστεύω ότι το σύνθημα “το Πολυτεχνείο ζει, σε αγώνες μας καλεί” είναι πάντα επίκαιρο.

Έχουν αλλάξει πολλά από τότε. Οι εργαζόμενοι έχτιζαν τους αγώνες και τα σωματεία της Μεταπολίτευσης. Τώρα τα σωματεία είναι πολύ πιο δυνατά. Οι κυβερνήσεις τότε δεν είχαν τόσο δεξιούς, μέχρι και φασίστες στα υπουργικά τους συμβούλια. Τώρα βλέπουμε μια Νέα Δημοκρατία που όχι μόνο καλύπτει τους φασίστες, αλλά τους έχει και μέσα της. Ο κόσμος τότε ένιωθε τη δύναμη ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Τώρα αρκετοί προσπαθούν να επιβιώσουν από τις επιθέσεις και φοβούνται να βγουν στον αγώνα.

Όμως όπως εγώ, πιστεύω πως χιλιάδες ακόμα άνθρωποι, χρειάζεται να βρουν στο δρόμο τους την επαναστατική αριστερά για να ελπίσουν ξανά και να παλέψουν. 

Το Πολυτεχνείο πιστεύω ότι συγκινεί την πλειοψηφία των ανθρώπων, γιατί είναι η πρόσφατη ιστορία μας. Και, μπορεί η Χούντα να έπεσε το 1974, αλλά το σύστημα και οι πολιτικοί που θα άφηναν ξανά κάτι τέτοιο να συμβεί, δεν έχουν εξαφανιστεί.

Γι’ αυτό θεωρώ ότι είναι τεράστιας σημασίας το μονοήμερο με συζητήσεις που οργανώνουμε στη Θεσσαλονίκη για το Πολυτεχνείο. Γιατί πολύς κόσμος δεν ξέρει την ιστορία, υπάρχει μια γενική αίσθηση ότι το Πολυτεχνείο ήταν το ντου από τα τανκς και οι νεκροί φοιτητές κι εργάτες. Υπάρχει όμως τεράστια ιστορία από πίσω που χρειάζεται να τους κερδίσουμε όλους και όλες να έρθουν να τη μάθουν.

Όπως εγώ στάθηκα τυχερή στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, και βρήκα έξω από το σχολείο που ψήφιζα μια συντρόφισσα από το ΣΕΚ και αποφάσισα να οργανωθώ στην επαναστατική αριστερά, έτσι πρέπει να επιδιώξουμε με όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο! Σε κάθε συζήτηση που έχω συμμετάσχει έκτοτε μου ανοίγουν νέοι ορίζοντες. Μαθαίνω, συμβάλλω και οργανώνω τις μάχες μαζί με τους συντρόφους. Μπορεί να είμαστε μικροί αριθμητικά, αλλά η δύναμή μας πολλαπλασιάζεται στους αγώνες και χρειάζεται να είμαστε ξεκάθαροι σε αυτό. Να κερδίσουμε τον κόσμο της Αριστεράς που απογοητεύεται, πιο κεντρώους ανθρώπους που δεν έχουν έρθει σε επαφή με τις επαναστατικές ιδέες, να κερδίσουμε κόντρα στην ηττοπάθεια κομμάτων της αριστεράς που δεν αξιοποιούν τη διάθεση του κόσμου για σύγκρουση.

Εγώ αποφάσισα μετά από πολλά χρόνια να οργανωθώ. Γιατί γίνονταν όλο και πιο τραγικά τα πράγματα που αντιμετώπιζα στην καθημερινότητά μου. Ο ρατσισμός του κράτους απέναντι στους ΑμεΑ, τις γυναίκες, τους μετανάστες. Ψαχνόμουν τι να ψηφίσω κάθε φορά, αποφάσισα ότι το πιο σημαντικό είναι να στρατευθώ και να οργανώνω τις μάχες.