Το Αριστερό κόμμα της Γερμανίας Die Linke διασπάστηκε. Η Ζάρα Βάγκενγκενχτ, ηγετικό στέλεχος του κόμματος, ανακοίνωσε ότι ιδρύει καινούργιο κόμμα. Αντί για μάχη αρχών ενάντια στο ρατσισμό, η Βάγκενκνεχτ έχει ιστορία στο να προσαρμόζεται. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια κλασική αντιμετώπιση των ρεφορμιστών απέναντι στο ρατσισμό: συμβιβασμός και υποχωρήσεις.
Δέκα από τους 38 βουλευτές της Die Linke εντάχθηκαν στο νέο κόμμα που προσωρινά έχει το όνομα “Συμμαχία Ζάρα Βάγκενκνεχτ. Για τη λογική και τη δικαιοσύνη”. Οι πρώτες δημοσκοπήσεις του δίνουν 12%. Καθώς το ακροδεξιό AfD βρίσκεται στο 22% στις δημοσκοπήσεις, πολλοί ελπίζουν ότι το νέο κόμμα θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο καμπής για την Αριστερά. Αλλά η πολιτική της Βάγκενκνεχτ είναι προβληματική και θα ήταν λάθος να θεωρηθεί το νέο κόμμα ως αριστερή διάσπαση.
Στο τελευταίο της βιβλίο “Οι αυτάρεσκοι”, υποστηρίζει πως η Die Linke εγκατέλειψε την παραδοσιακή βάση ψηφοφόρων της και αντίθετα επικεντρώνει στο να υποστηρίζει την πολιτική ταυτοτήτων κάποιων “παράξενων μειοψηφιών”. Επρόκειτο για μια ανοιχτή επίθεση σε όσους αγωνίζονται για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και των τρανς, υπονομεύοντας εντελώς τη σημασία της μάχης ενάντια στο ρατσισμό, το σεξισμό και άλλες μορφές καταπίεσης.
Οι διαχωρισμοί με βάση τη φυλή, το φύλο ή τη σεξουαλικότητα δεν είναι εμπειρία μόνο μιας μικρής μειοψηφίας της εργατικής τάξης, αλλά της πλειοψηφίας της. Στον κόσμο της Βάγκενκνεχτ η εργατική τάξη φαίνεται να είναι αποκλειστικά λευκή, αρσενική, γερμανική και με φόβο απέναντι στους μετανάστες και τους ακτιβιστές που παλεύουν για το κλίμα. Ζητάει περιορισμούς στον αριθμό των εισερχόμενων μεταναστών και αρνήθηκε να πάρει μέρος στη μεγάλη αντιρατσιστική διαδήλωση των 250.000 στο Βερολίνο επειδή περιείχε το σύνθημα “ανοιχτά σύνορα”.
Το να αποδέχεσαι τα επιχειρήματα της δεξιάς μπορεί να σημαίνει κάποια εφήμερα κέρδη στις κάλπες, αλλά οδηγεί αναπόφευκτα σε αποδυνάμωση της μάχης ενάντια στο ρατσισμό και σε ενδυνάμωση της άκρας δεξιάς.
Ωστόσο, η Βάγκενκνεχτ δεν ήταν η αιτία για την κρίση στην Linke. Τα τελευταία χρόνια το κόμμα δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις ελπίδες του κόσμου που το έβλεπε σαν εναλλακτική απέναντι στο σοσιαλδημοκρατικό SPD. Αντί να οργανώνει την αντίσταση στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές διαδοχικών κυβερνήσεων κάθε χρώματος, η ηγεσία της Linke κυνήγησε τις συμμαχίες με το SPD και με τους Πράσινους.
Και ενώ η τοπική κυβέρνηση του Βερολίνου πέρασε στον έλεγχο της συμμαχίας SPD-Πράσινων-Linke, τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά. Η εκλογικίστικη τακτική κράτησε τη Linke κοντά στα συμφέροντα των ισχυρών και τελικά οδήγησε σε δυο τεράστιους συμβιβασμούς.
Πρώτον, ο πόλεμος στην Ουκρανία έγινε αφορμή για να ανατραπεί ο αντιμιλιταρισμός που ήταν κυρίαρχος στη μεταπολεμική κοινωνία της Γερμανίας. Οι αγωνιστές του SPD και των Πράσινων που πάλευαν για την ειρήνη έμειναν αδρανείς και δεν έκαναν αντιπολίτευση στη “δική τους” κυβέρνηση. Αλλά ούτε η Linke αντιστάθηκε. Κάποιοι μέσα στο κόμμα έφτασαν να ζητάνε ανοιχτά αποστολή όπλων στην Ουκρανία.
Δεύτερον, η επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα έχει οδηγήσει σε τεράστια καταστολή ενάντια στην αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη. Έχουν απαγορευτεί διαδηλώσεις, έχουν απαγορεύσει σε μαθητές να φοράνε παλαιστινιακές μαντίλες και άλλα σύμβολα, ενώ οι φτωχογειτονιές με μεγάλο πληθυσμό Αράβων βρίσκονται σε κατάσταση αστυνομικής πολιορκίας.
Η ηγεσία της Linke δεν έχασε χρόνο και τυλίχθηκε με την ισραηλινή σημαία. Ενώ οι ακτιβιστές που προσπαθούν να οργανώσουν την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη αντιμετωπίζουν καταστολή μέσα στο ίδιο τους το κόμμα. Η επαναστατική Αριστερά χρειάζεται να ρίξει τις δυνάμεις της για το χτίσιμο ενός μαχητικού, αντιρατσιστικού κινήματος υπέρ των Παλαιστίνιων. Μόνο έτσι εξασφαλίζουμε ότι η Αριστερά θα είναι αυτή που θα βγει κερδισμένη από το βαθύ θυμό μέσα στην κοινωνία.
(από την εφημερίδα Socialist Worker του Λονδίνου)