Το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και τη μαρτυρική Γάζα δυναμώνει σε όλο τον κόσμο, απ’ τους δρόμους των αμερικάνικων πόλεων μέχρι το Λονδίνο, την Αθήνα και τις χώρες του Παγκόσμιου Νότου. Εκατομμύρια άνθρωποι διαδηλώνουν και παλεύουν για να σταματήσουν τη σφαγή που διαπράττει το κράτος-απαρτχάιντ και την προστασία που απολαμβάνει από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Ε.Ε.
Το σύνθημα Λευτεριά στην Παλαιστίνη ενώνει όλον αυτόν τον κόσμο που βγαίνει στους δρόμους. Και αυτός ο αγώνας έχει αποτελέσματα, βάζει πίεση και διλήμματα στους από πάνω. Οι κυβερνήσεις, ανάμεσα και η κυβέρνηση του «είμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας» Μητσοτάκη, είχαν εξαπολύσει μια ολόκληρη ιδεολογική εκστρατεία που ταύτιζε κάθε κριτική του Ισραήλ με τον αντισημιτισμό και την «τρομοκρατία». Στη Βρετανία, η Σουέλα Μπράβερμαν, η υπουργός Εσωτερικών, τράβηξε τόσο το σκοινί που μετά τη γιγάντια διαδήλωση του Σαββάτου βρέθηκε εκτός κυβέρνησης και το αδελφό κόμμα της ΝΔ σε βαθιά κρίση.
Ο τρόπος που προσπαθούν οι άρχουσες τάξεις να αντιμετωπίσουν το κίνημα είναι με καθησυχαστικές υποσχέσεις ότι «και βέβαια δεν μπορούμε να γυρίσουμε στην κατάσταση που ίσχυε πριν την 7 Οκτώβρη», ότι «θα» υπάρξει μια λύση «που θα ικανοποιεί τις δίκαιες προσδοκίες για ένα παλαιστινιακό κράτος» όπως δηλώνουν οι Αμερικάνοι διπλωμάτες.
Γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία τι προοπτική χαράζει η Αριστερά στον αγώνα και τι περιεχόμενο δίνει στο σύνθημα Λευτεριά στην Παλαιστίνη. Δυνάμεις στην Αριστερά, όπως το ΚΚΕ προβάλλουν το αίτημα «παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967 σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ». Άλλες υπεκφεύγουν το ζήτημα με περιφραστικές διατυπώσεις που αποφεύγουν να πάρουν θέση στο ερώτημα ποια είναι η δικαίωση του αγώνα του παλαιστινιακού λαού.
Ο Ριζοσπάστης του Σαββατοκύριακου προσπαθεί να εξηγήσει τη θέση του ΚΚΕ με ένα άρθρο με τίτλο «Τι εννοούν οι ιμπεριαλιστές όταν μιλούν για ‘λύση δύο κρατών’». Από μόνος του ο τίτλος είναι εύγλωττος: ο κίνδυνος να βρεθεί η Αριστερά να μην μπορεί να απαντήσει στις υποκρισίες των κυβερνήσεων είναι υπαρκτός. Το άρθρο λέει ουσιαστικά ότι οι ιμπεριαλιστές δεν θέλουν «ένα βιώσιμο, ελεύθερο παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, και επιστροφή των εκατομμυρίων προσφύγων στις εστίες τους». Και εξηγεί κάποιες από τις «παγίδες» των σχεδίων που ακούγονται.
Αυταπάτη
Από αυτή την ανάλυση απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στις Συμφωνίες του Όσλο το 1993. Κι όμως, τότε, η παλαιστινιακή ηγεσία παρουσίαζε αυτές τις συμφωνίες σαν το πρώτο βήμα για τη δημιουργία ενός τέτοιου κράτους. Αποδείχτηκε ότι αυτό ήταν αυταπάτη. Όταν έφτασε η στιγμή να συζητηθούν τα περίφημα «εκκρεμή ζητήματα» στο Καμπ Ντέιβιντ το 2000, η «προσφορά» του Ισραήλ και των ΗΠΑ ήταν ένα «μπαντουστάν», τα υποτίθεται αυτόνομα κρατίδια που είχε φτιάξει το ρατσιστικό καθεστώς της Ν. Αφρικής.
Το κράτος του Ισραήλ από την ίδρυσή του, για την ακρίβεια πολλά χρόνια πριν ως σιωνιστικό κίνημα, δεν είχε καμιά διάθεση να επιτρέψει την ίδρυση ενός «βιώσιμου» παλαιστινιακού κράτους. Γιατί απλά θεωρεί όλη την ιστορική Παλαιστίνη κομμάτι της Γης του Ισραήλ, αποκλειστικά μια «εβραϊκή εθνική εστία». Οι όποιες συμβιβαστικές φόρμουλες είχαν διατυπώσει οι πολιτικοί του από τη δεκαετία του ’40 και μετά, το πολύ να πρόβλεπαν μια διχοτόμηση που κάποια εδάφη θα περνούσαν στον έλεγχο της Ιορδανίας για παράδειγμα.
Και πάντα στο ζήτημα των προσφύγων έμπαινε βέτο. Στη δεκαετία του ’50 ο ισραηλινός στρατός πυροβολούσε χωρίς προειδοποίηση Παλαιστίνιους πρόσφυγες που προσπαθούσαν να γυρίσουν κρυφά στα χωριά τους. Πενήντα χρόνια μετά, το 2000, η «προσφορά» ήταν για μια συμβολική επιστροφή μερικών εκατοντάδων. Την ίδια στιγμή στην Δυτική Όχθη εκτυλισσόταν και εκτυλίσσεται μια μακρόσυρτη εθνοκάθαρση.
Γι’ αυτό ποτέ η λύση των δυο κρατών στα «σύνορα του ‘67» δεν μπορούσε να είναι βιώσιμη. Το ίδιο ισχύει και με το δικαίωμα των προσφύγων στην επιστροφή, σύμφωνα με την Απόφαση 194 της Γ.Σ του ΟΗΕ του Δεκέμβρη του 1948. Μερικούς μήνες μετά ο υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ Εμπάν, είχε απαντήσει καταφατικά όταν ρωτήθηκε αν το κράτος του Ισραήλ θα εκπληρώσει αυτή την απόφαση αν γίνει μέλος του ΟΗΕ. Το Ισραήλ έγινε μέλος αλλά οι πρόσφυγες δεν έχουν γυρίσει. Πολλοί από τους πρόσφυγες του 1967 πεθαίνουν σήμερα στη Γάζα.
Αυτή η ιστορία είναι γνωστή καταρχήν στους ίδιους τους Παλαιστίνιους, αλλά και στον κόσμο της Αριστεράς. Δεν είμαστε ούτε στο 1973, όταν η παλαιστινιακή ηγεσία δήλωνε ότι κρατούσε στο ένα χέρι καλάσνικοφ και στο άλλο κλάδο ελιάς. Ούτε στο 1993 όταν οι Συμφωνίες του Όσλο παρουσιάζονταν σαν κάποια δικαίωση. Ο κόσμος της Αριστεράς έχει εμπειρίες για το που οδηγούν οι συμβιβασμοί, σε κάθε μέτωπο, και σε αυτό του αγώνα του παλαιστινιακού λαού.
Το αίτημα για Λεύτερη Παλαιστίνη από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο σημαίνει πραγματικά ρήξη με τον ιμπεριαλισμό και το μαντρόσκυλό του στην περιοχή, το κράτος-απαρτχάιντ του Ισραήλ. Σημαίνει ότι στη θέση αυτού του κράτους μπορεί να χτιστεί μια δημοκρατική, ελεύθερη Παλαιστίνη που θα χωράει τους ανθρώπους κάθε θρησκείας και καταγωγής. Κι αυτή τη νίκη για τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού που συνεχίζει να αντιστέκεται και να πολεμάει θα την φέρει η επανάσταση της αραβικής εργατικής τάξης.
Η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη για να προχωρήσει και να δυναμώσει χρειάζεται ξεκάθαρες, επαναστατικές απαντήσεις, όχι μεσοβέζικα συνθήματα.