Με επιτυχία συνεχίστηκε ο κύκλος εκδηλώσεων του ΣΕΚ για τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου με τίτλο «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση;». Μετά το κεντρικό μονοήμερο συζητήσεων στην Αθήνα στις 5 Νοέμβρη, τη σκυτάλη πήραν στις 10, 11 και 12/11 η Θεσσαλονίκη, το Ηράκλειο, τα Χανιά και ο Βόλος. Παντού κυριαρχούσε η έμπνευση του παγκόσμιου κινήματος που ξεσηκώνεται στο πλευρό της Παλαιστίνης με κορυφαία στιγμή τη διαδήλωση των εκατοντάδων χιλιάδων το Σάββατο στο Λονδίνο.
Οι εκδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη έγιναν την ίδια μέρα στην ΕΔΟΘ. Την πρώτη συζήτηση, «Η εξέγερση του Πολυτεχνείου», άνοιξαν ο Γιάννης Κούτρας, γιατρός στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης, μέλος ΔΣ της ΕΝΙΘ και ο Τάσος Αναστασιάδης, υπεύθυνος του Συντονισμού Εργατικής Αντίστασης. Στη δεύτερη, «Ο δρόμος του Νοέμβρη στην εποχή των καταστροφών», εισηγητές ήταν ο Ευκλείδης Μακρόγλου, μέλος της Εναλλακτικής Πρωτοβουλίας Δικηγόρων, ο Γιώργος Λιάκας, πρώην γραμματέας Σωματείου Εργαζόμενων Μαλαματίνα και η Αργυρή Ερωτοκρίτου, μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΟΕΝΓΕ.
Η παρουσία στο ακροατήριο Παλαιστίνιων αγωνιστών/ριών και η παρέμβαση του Σέντκι Ασόκι, εκπροσώπου της Παλαιστινιακής Παροικίας Ελλάδας στη Θεσσαλονίκη, μεγάλωσε την οργή για τα εγκλήματα του Ισραήλ και ενίσχυσε τη διάθεση για κλιμάκωση της μάχης ενάντια στο κράτος-τρομοκράτη και όσους το στηρίζουν. Μια σειρά αγωνιστές/ριες πήραν το λόγο και στις δυο συζητήσεις. Όλοι/ες συνέδεσαν τον αγώνα των εργατών και της νεολαίας στο Πολυτεχνείο και μετά με τις μάχες ενάντια στο σύστημα του κέρδους και του πολέμου σήμερα.
Ταυτόχρονα γινόταν και η εκδήλωση στα Χανιά, στο Εργατικό Κέντρο. Όπως μας έγραψαν η Μαρία Βισταγιαννάκη και ο Ειρηναίος Μαράκης: «Η συζήτηση ξεκίνησε με εισήγηση του Γιάννη Σηφακάκη, μέλους της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο - Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη. Συνεχίστηκε με μια σειρά παρεμβάσεων σχετικά με το Πολυτεχνείο, για το δυνάμωμα της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, για τους αγώνες ενάντια στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και για τη στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσει η Αριστερά. Χαιρετισμό στην εκδήλωση πραγματοποίησε ο Ασράφ Καμπάρα από την Μουσουλμανική Κοινότητα στα Χανιά που ευχαρίστησε το ΣΕΚ για τη στάση του δίπλα στην Παλαιστινιακή αντίσταση και απέναντι στον ρατσισμό και την ισλαμοφοβία. Η εκδήλωση έκλεισε με κάλεσμα στο παγκρήτιο αντιπολεμικό συλλαλητήριο που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 12/11 και για την πορεία του Πολυτεχνείου στις 17/11 και ώρα 6μμ στην πλατεία Αγοράς.
Σχετικά με την εκδήλωση η Μαρί-Τερέζ Χαρζουλάκη, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, μας είπε: “ Η συζήτηση ανέδειξε τον συσχετισμό ανάμεσα στο μεγάλο παγκόσμιο σύμβολο που αποτελεί το Πολυτεχνείο και ο Μάης του ‘68, με την σημερινή αντίσταση των λαών σε όλο τον κόσμο. Παρά τη σφαγή στην Παλαιστίνη από το κράτος-φασίστα του Ισραήλ, υπάρχει η ελπίδα του παγκόσμιου κινήματος και των αντιστασιακών δυνάμεων που παλεύουν στην Παλαιστίνη. Το Πολυτεχνείο μας εμπνέει ακόμα σήμερα για τους αγώνες που πρέπει να κάνει η εργαζόμενη τάξη για να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής της και να μπορέσει να τινάξει από πάνω της τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλιστικό ζυγό”». Είχε προηγηθεί την Παρασκευή 10/11 η εκδήλωση στο Ηράκλειο.
Ενωμένο κίνημα
Δεκάδες αγωνιστές και αγωνίστριες πήραν μέρος και στην εκδήλωση στο Βόλο την Κυριακή 12/11. Η εκδήλωση έγινε στο Θόλο και εισηγητές ήταν ο Πέτρος Κωνσταντίνου, συντονιστής της ΚΕΕΡΦΑ και δημοτικός σύμβουλος Αθήνας και ο Παντελής Παναγιωτακόπουλος, μέλος του Πανελλαδικού Συντονιστικού Φοιτητικών Καταλήψεων 2006-07. «Συμμετείχαν εργάτες, φοιτητές, μαθητές, πανεπιστημιακοί», μας έγραψε ο Γιώργος Ζιάκας, φοιτητής μηχανικών χωροταξίας. «Το στίγμα του Πολυτεχνείου, που δεν είναι άλλο από το ότι ενωμένο το κίνημα της εργατικής τάξης και της νεολαίας είναι πολύ δυνατό, ήταν κεντρικό στη συζήτηση.
Στις τοποθετήσεις ακούστηκαν δημοσιογράφοι όπως η Φρόσω Παύλου από την ΕΡΤ, ο Μουνίρ, Παλαιστίνιος που έδωσε όλη την εικόνα της σφαγής αλλά και της Παλαιστινιακής αντίστασης, φοιτητές που μίλησαν για τις μάχες στα Πανεπιστήμια, ο Ναπολέων Κολοβός και η Φαίη Τζανετουλάκου, που έχουν πρωτοστατήσει στο κίνημα ενάντια στην ΑΓΕΤ και τώρα ενάντια στο νέο σταθμό LNG στον Παγασητικό, μια μονάδα άκρως επικίνδυνη για το περιβάλλον και τις ζωές μας. Από τους ίδιους άνοιξε και το θέμα του κυκλώματος του Μπέου, του απαράδεκτου σεξιστή και προσβλητικού δημάρχου. Επόμενος σταθμός τόνισαν είναι το πανβολιώτικο συλλαλητήριο στις 9 Δεκέμβρη.
Ο μήνας αυτός και τα τελευταία γεγονότα με την Παλαιστινη και την Νέα Δημοκρατία μάς δείχνει πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει ένα επαναστατικό κόμμα στους δρόμους, στις σχολές, στους εργατικούς χώρους. Με αυτό τον τόνο καλούμε σε μια μεγάλη διαδήλωση του Πολυτεχνείου, στις 6μμ στο Θόλο».
Οι εκδηλώσεις συνεχίζονται στην Πάτρα, την Ξάνθη, την Αλεξανδρούπολη και τα Γιάννενα.
ΠΑΤΡΑ
ΞΑΝΘΗ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ
ΓΙΑΝΝΕΝΑ
Το πρώτο στοιχείο για τη σημασία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι ότι ομαλή μετάβαση από δικτατορία σε δημοκρατία δεν υπάρχει, τουλάχιστον για τον κόσμο και τα δικαιώματά του. Το παράδειγμα της Χιλής είναι χαρακτηριστικό. Το 1973 έγινε πραξικόπημα και ο Πινοσέτ ανέτρεψε τον Αλιέντε. Εκεί δεν έγινε Πολυτεχνείο. Τυπικά ο Πινοσέτ έπαψε να είναι πρόεδρος το 1990, έμεινε μέχρι το ’98 αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, μετά εξελέγη βουλευτής και μέχρι το 2006 έκοβε και έραβε. Η χιλιανή κοινωνία άρχισε να αποκτά δημοκρατικά δικαιώματα μετά το θάνατό του το 2008.
Αυτό ήταν το σχέδιο για την άρχουσα τάξη και στην Ελλάδα. Να αλλάξουμε καθεστώς από μια δικτατορία σε μια κάποιου τύπου δημοκρατία αλλά για τους εργάτες να μην αλλάξουν πολλά πράγματα, ούτε οι μισθοί, ούτε τα δικαιώματα, πρακτικά τίποτα. Να πηγαίνουν μόνο κάθε τέσσερα χρόνια να ψηφίζουν. Αυτό το σχέδιο διαλύθηκε από το Πολυτεχνείο, που έβγαλε στην επιφάνεια τον κρίσιμο παράγοντα: το μαζικό κίνημα που σμπαράλιασε αυτές τις πολιτικές επιλογές και είπε ότι αυτή η διαδικασία δεν θα γίνει με ομαλό αλλά με ανώμαλο τρόπο, με τη βία. Έτσι θα κερδίσουμε τη δημοκρατία και τις κατακτήσεις μας, με την εξέγερση, την κατάληψη, τη σύγκρουση με την αστυνομία και το στρατό. Αυτό καθόρισε τις εξελίξεις τότε, αλλά και μετά την πτώση της χούντας. Άρα η σημασία της εξέγερσης είναι τεράστια.
Το δεύτερο στοιχείο είναι η δύναμη της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Το κάλεσμα της εργατικής συνέλευσης για γενική απεργία έβγαλε στο δρόμο χιλιάδες στις 17 αλλά και στις 18 Νοέμβρη παρότι είχαν μπει τα τανκς στο Πολυτεχνείο. Οι οδομαχίες και οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν. Και φτάσαμε εκεί μέσα από μια διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης διεθνώς. Μαζικά ο κόσμος σε όλο τον κόσμο συγκρουόταν με το σύστημα σε αυτό που ονομάζουμε Μάης ’68. Αφετηρία ήταν ο πόλεμος στο Βιετνάμ, όπως είναι σήμερα ο πόλεμος του Ισραήλ και των ΗΠΑ στη Γάζα και τον Παλαιστινιακό λαό.
Αυτό τροφοδότησε τη ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας. Όπως και η φοιτητική εξέγερση στην Ταϋλάνδη ένα μήνα νωρίτερα που είχε ανατρέψει τη χούντα εκεί. Αυτή ήταν η πραγματική εικόνα. Και χρειάζεται να την έχουμε απέναντι σε πράγματα που ακούμε και σήμερα ότι ο κόσμος είναι στον καναπέ. Η διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης υπάρχει, το πρόβλημα δεν είναι του κόσμου.
Το τρίτο στοιχείο είναι ότι, μπορεί η εξέγερση να ήταν μια αυθόρμητη διαδικασία, αλλά για να γίνει έπαιξε καθοριστικό ρόλο ο οργανωμένος παράγοντας. Δεν ήταν αυτόματο ότι θα γίνει γενική συνέλευση στη Νομική και πορεία στο Πολυτεχνείο, δεν ήταν αυτόματο ότι θα γίνει γενική συνέλευση μέσα στο Πολυτεχνείο, δεν ήταν αυτόματο ότι θα γίνει εργατική συνέλευση. Ήταν πρωτοβουλίες αγωνιστών της αριστεράς και συγκεκριμένα της επαναστατικής αριστεράς.
Αυτό δεν προέκυψε το ‘73. Είχε ξεκινήσει από το ‘65 με τους φίλους του Σωτήρη Πέτρουλα που έσπασαν από την ΕΔΑ και τη λογική του ρεφορμισμού και της μεταρρύθμισης. Είχε συνεχιστεί το ‘68 όταν διασπάστηκε το ΚΚΕ και υπήρχαν αγωνιστές που δεν ακολούθησαν κανένα από τα δυο κομμάτια. Άλλοι άρχισαν να στρέφονται στο μαοϊσμό, άλλοι στον Τρότσκι που είχε κάνει την ρώσικη επανάσταση μαζί με τον Λένιν. Έτσι άρχισαν να φτιάχονται οι μικρές επαναστατικές οργανώσεις που σε καθεστώς παρανομίας έγιναν η μαγιά για τα βήματα της εξέγερσης.
Το τέταρτο στοιχείο είναι οι στρατηγικές επιλογές που προέκυψαν εκείνη την περίοδο. Όχι μόνο η αστική τάξη και τα κόμματά της, αλλά και η ρεφορμιστική αριστερά συντασσόταν με τα σχέδια της φιλελευθεροποίησης και της ομαλής μετάβασης με εκλογές. Αυτές οι μάχες υπήρχαν πριν, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά το Πολυτεχνείο. Ένα χρόνο μετά η άρχουσα τάξη έβαλε εκλογές στις 17 Νοέμβρη, στην επέτειο της εξέγερσης, για να την εξαφανίσει. Η ρεφορμιστική αριστερά το αποδέχτηκε. Η διαδήλωση στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου ήταν πρωτοβουλία της επαναστατικής αριστεράς. Και του προσανατολισμού της ότι τις κατακτήσεις θα τις φέρουν οι αγώνες μας, οι απεργίες και οι διαδηλώσεις. Σε αυτές τις πολιτικές μάχες ξεχώριζαν τα στρατόπεδα της αριστεράς της μεταρρύθμισης και της επανάστασης.
Το τελευταίο: το Πολυτεχνείο έγινε γιατί ήταν όλοι μαζί. Η δύναμη είναι στην ενότητα. Αυτός είναι ο τρόπος η εργατική τάξη να κερδίζει. Γι’ αυτό επιμένουμε σήμερα στο ενιαίο μέτωπο. Χωρίς να διαλύεις τις διαχωριστικές γραμμές, χωρίς να ενσωματώνεσαι στη λογική των διαχειριστών, παλεύεις για την ενότητα της εργατικής τάξης γιατί τότε μπορείς να κερδίζεις. Σε αυτό το σημείο είμαστε σήμερα. Δεν έχουμε χούντα, αλλά έχουμε τον καταστροφικό καπιταλισμό να ανατρέψουμε. Χρειαζόμαστε την ενότητα του κόσμου που παλεύει και δυνατή επαναστατική αριστερά που οι επιλογές της έχουν κάνει τη διαφορά από το Πολυτεχνείο μέχρι σήμερα.
Είμαι γιατρός, τώρα είμαι συνταξιούχος. Ήρθα στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 1969. Στο Πολυτεχνείο ήμουν φοιτητής και έζησα τα γεγονότα στη Θεσσαλονίκη. Ήμασταν στο αμφιθέατρο της Ιατρικής τότε και μπήκαν μέσα φοιτητές και μας είπαν πρέπει να κάνουμε απεργία γιατί τα αδέλφια μας είναι στο Πολυτεχνείο. Και σηκωθήκαμε αμέσως. Εμείς σαν Παλαιστίνιοι ήμασταν μαθημένοι σε αυτά και τρέξαμε πρώτοι και καλύτεροι. Θέλω να πω για τη χούντα, που την έζησα από το ‘69 μέχρι το ‘74, ότι ήταν η κατοχή της Ελλάδας. Και οι ήρωες στο Πολυτεχνείο δεν ήταν τρομοκράτες, όπως τους έλεγαν. Όπως σήμερα μας αποκαλούν κι εμάς.
Ο πόλεμος στη Γάζα δεν ξεκίνησε στις 7 Οκτώβρη. Από το 1948 είμαστε διωγμένοι από τη γη μας, ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιοι ζούμε σε στρατόπεδα στην Ιορδανία, στη Συρία, το Λίβανο, σε άθλιες καταστάσεις. Από τότε είναι ο πόλεμος. Δεν ξεκίνησε επειδή η Χαμάς ξύπνησε ένα πρωί και είπε θα μπω στο Ισραήλ. Είκοσι χρόνια οι Παλαιστίνιοι της Γάζας είναι σε αποκλεισμό και ταπείνωση από το Ισραήλ. Το ίδιο στη Δυτική Όχθη.
Είναι υποχρέωση και δικαίωμά μας να ξεσηκωθούμε εναντίον της ισραηλινής κατοχής. Οι σιωνιστές έψαχναν να βρουν ένα μέρος για το κράτος τους. Έκαναν σφαγές σε πόλεις και χωριά με την τρομοκρατική οργάνωση Χαγκάνα. Είναι το μοναδικό κράτος που δημιουργήθηκε με απόφαση από τα Ηνωμένα Έθνη. Τους δώσανε το 57% της Παλαιστίνης. Ποιος έχει δικαίωμα να έρθει να πάρει το 57% από το σπίτι μου και εγώ να πω ναι; Δεν το δεχτήκαμε και δεν μετανιώνουμε γι’ αυτό.
Ιντιφάντα
Ο πΠαλαιστινιακός λαός δεν το βάζει κάτω. Από τη στιγμή που υπάρχει κατοχή, πάντα θα σηκώνει το κεφάλι του. Όπως έγινε στην πρώτη Ιντιφάντα, όπως έγινε στη δεύτερη Ιντιφάντα. Έτσι αναγκάστηκε το Ισραήλ να κάνει τη συμφωνία του Όσλο μαζί με τον Αραφάτ, με προοπτική παλαιστινιακό κράτος. Αντί για κράτος, έγινε πρωθυπουργός του Ισραήλ ο Αριέλ Σαρόν, ο υπεύθυνος για τις σφαγές στο Λίβανο το ‘82. Με σκοπό να φυτρώσουν παντού εποικισμοί και να διωχτούν οι Παλαιστίνιοι. Σήμερα ο ισραηλινός στρατός έχει σκοτώσει πάνω από 12.000 Παλαιστίνιους, το 47% γυναίκες και παιδιά. Μετατρέποντας τη Γάζα σε ερείπια, χωρίς νερό, τροφή, καύσιμα, ρεύμα. Ο εφιάλτης δεν έχει τέλος.
Τώρα η λαϊκή αγανάκτηση να μετατραπεί σε δράση και αγώνα στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού. Απευθύνομαι σε σας που στέκεστε στο πλευρό μας στην πράξη, όχι στα λόγια. Γιατί από τη ΝΔ περιμέναμε αυτή τη στάση, αλλά δεν την περιμέναμε από αριστερές δυνάμεις, από ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, να είναι απέναντί μας. Πρέπει να σταματήσει τώρα η βάρβαρη σφαγή στη Γάζα και να τερματιστεί η πολύχρονη κατοχή του Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη με τις πλάτες των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ. Αυτοί είναι οι τρομοκράτες και όχι εμείς που θέλουμε να απελευθερώσουμε τη γη μας.
Δεν μπορεί η Πρόεδρος της Δημοκρατίας να μιλάει για τους 240 αιχμαλώτους της Χαμάς, όταν σφάζονται χιλιάδες παιδιά. Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης είναι ντροπιαστική. Η αφίσα η δική σας, που λέει για ελεύθερη Παλαιστίνη από τη θάλασσα μέχρι τον ποταμό, μας τιμά γιατί αν και εμείς λέγαμε κράτος στα σύνορα του ‘67 σαν προσωρινή λύση, μέσα στο μυαλό μας είναι ολόκληρη η Παλαιστίνη. Δεν μπορούμε να χαρίσουμε τα εδάφη μας στο Ισραήλ. Συμφωνώ με αυτή την αφίσα. Θα την υιοθετήσουμε εμείς σαν Παλαιστίνιοι που ζούμε στην Ελλάδα.
«Μοιράζομαι την ελπίδα σας ότι θα υπάρξει αφύπνιση», ξεκίνησε την τοποθέτησή της στην εκδήλωση στο Βόλο η Φαίη Τζανετουλάκου, ακτιβίστρια του περιβαλλοντικού κινήματος στην πόλη, θέτοντας τον προβληματισμό της για το πώς μπορεί να γίνει αυτό.
«Είμαστε εδώ άνθρωποι από το κίνημα ενάντια στο LNG και την καύση απορριμμάτων, χρόνια τώρα παλεύουμε σε αυτή την πόλη να κάνουμε το κίνημα πιο μαζικό», συνέχισε. «Ο Βόλος είναι αυτή τη στιγμή νούμερο ένα σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, σε διάφορα νοσήματα. Γιατί έχει φοβερή ρύπανση, με τη βιομηχανική που είναι πολύ κοντά και την ΑΓΕΤ μέσα στην πόλη. Κατεβάσαμε τον κόσμο σε δυο μεγάλα συλλαλητήρια βέβαια, αλλά κάπως σαν να πίστευε ότι το χρέος του τέλειωσε εκεί. Έπεσε και η καραντίνα, έγινε και το τρίτο συλλαλητήριο με θύμα τον Βασίλη Μάγγο.
Βέβαια οι αγώνες συνεχίζονται, είχαμε τη δίκη των ασφαλιστικών μέτρων κατά των τελευταίων αποφάσεων περιβαλλοντικών όρων στο ΣτΕ που το κερδίσαμε. Είναι μια μεγάλη επιτυχία. Όπως κερδίσαμε και τη δίκη με την ΑΓΕΤ -τη μήνυση και την αγωγή που είχε καταθέσει εναντίον μας- που έγινε πρόσφατα. Αυτές οι επιτυχίες πρέπει να συσπειρώσουν τον κόσμο, να βγαίνει και να παλεύει για τα αυτονόητα. Για το περιβαλλοντικό δίκαιο, για το έμφυλο δίκαιο. Γιατί δεν μπορείς να έχεις ένα δήμαρχο που βγαίνει και λέει ”εσύ είσαι άπλυτη”, “εσύ είσαι πατσαβούρα”. Κανονικά θα έπρεπε να είμαστε κάθε μέρα στο δρόμο, συλλαλητήρια, απεργίες. Θέλουμε πολύ κόσμο μαζί μας στον ακτιβισμό. Να τους δείξουμε ότι είμαστε παρόντες.
Ο χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δίνεται. Όσους δίνουμε εν τέλει τους κερδίζουμε και θα τους κερδίζουμε. Το πώς θα τραβήξουμε τον κόσμο από το τέλμα είναι στοίχημα. Ο επόμενος αγώνας είναι ενάντια στο LNG, είναι ενάντια στην “αποικιοκρατία” εταιριών είτε λέγεται ΑΓΕΤ είτε λέγεται Μεντιτερένιαν είτε είναι οι ολιγάρχες φίλοι του Μπέου. Μπορούμε να πάμε εκεί, να μπούμε 2000 άτομα μέσα στο εργοστάσιο της ΑΓΕΤ; Θα μας πιάσουν; Όχι. Δεν υπάρχουν φυλακές για τόσα άτομα. Μαζικά να γίνει».
«Γεια σας, είμαι ο Ασράφ Καμπάρα, πρόεδρος της Μουσουλμανικής Κοινότητας στα Χανιά. Θα ήθελα πρώτα από όλα να σας ευχαριστήσω για τις θέσεις σας και την υποστήριξη που δίνετε στον αγώνα για λευτεριά στην Παλαιστίνη. Έναν αγώνα που δίνουν ενωμένες όλες οι δυνάμεις της Αντίστασης στην Παλαιστίνη ενάντια στο σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ και τα εγκλήματα που διαπράττει.
Δολοφονούν αμάχους και παιδιά, χτυπάνε νοσοκομεία και σχολεία και παρόλα αυτά, όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις στηρίζουν το κράτος – τρομοκράτη Ισραήλ. Με όπλα, λεφτά, με κάθε μέσο. Κλείνουν τα σύνορα στην Αίγυπτο και κρατάνε φυλακισμένο έναν ολόκληρο λαό. Εμείς όμως έχουμε στο πλευρό μας ανθρώπους σαν κι εσάς, ένα κίνημα που παλεύει ενάντια στον πόλεμο στην Παλαιστίνη αλλά και ενάντια στον ρατσισμό σε βάρος των μουσουλμάνων, ενάντια στην ισλαμοφοβία. Ευχαριστούμε και πάλι για την αλληλεγγύη σας, να προχωρήσουμε ενωμένοι σε όλες τις μάχες».
Λευτεριά στην Παλαιστίνη -Αλληλεγγύη μέχρι τη νίκη!
ΕΚΔΗΛΩΣΗ: Πέμπτη 16 Νοέμβρη Πολυτεχνείο, 6μμ
Εκδήλωση στα πλαίσια του εορτασμού των 50 χρόνων από την Εξέγερση του 1973 οργανώνουν την Πέμπτη 16 Νοέμβρη στις 6μμ στο Πολυτεχνείο η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο-Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη και η Παλαιστινιακή Παροικία Ελλάδας καλώντας όλους και όλες να συμμετέχουν μαζικά στην φετινή πορεία του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη στις 2.30μμ στην Πλατεία Κλαυθμώνος.
Το κάλεσμα αναφέρει:
«Πενήντα χρόνια από την εξέγερση των εργατών και της νεολαίας στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβρη του 1973, εκατομμύρια άνθρωποι σε κάθε γωνιά του κόσμου βγαίνουν στο δρόμο στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού και του αγώνα του.
Όλες και όλοι μαζί να σταθούμε στο πλευρό της Αντίστασης μέχρι τη νίκη. Η επέτειος των πενήντα χρόνων από την εξέγερση του Νοέμβρη και οι πορείες του Πολυτεχνείου να δώσουν νέα ορμή σε ένα κίνημα αλληλεγγύης στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς και τα συνδικάτα, τις σχολές και τα σχολεία.
Για να σταματήσουμε τη δολοφονική μηχανή του ισραηλινού κράτους, των ιμπεριαλιστών προστατών και συμμάχων του. Για μια Παλαιστίνη ελεύθερη από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο!».