Την Παρασκευή 17 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε η κεντρική διαδήλωση στη Ρώμη της γενικής απεργίας στην οποία κάλεσαν οι συνδικαλιστικές συνομοσπονδίες Cgil και Uil, δύο από τις τρεις μεγαλύτερες της Ιταλίας. Η απεργία καλέστηκε ενάντια στο προσχέδιο του προϋπολογισμού της ακροδεξιάς κυβέρνησης Μελόνι, με αιτήματα για αύξηση μισθών αλλά και για κοινωνικά δικαιώματα ενάντια στην αντιμεταναστευτική πολιτική της Ευρώπης – φρούριο. Σύμφωνα με τις εργατικές συνομοσπονδίες, πάνω από 60.000 άτομα συμμετείχαν στην κεντρική διαδήλωση, καθιστώντας την μία από τις μαζικότερες των τελευταίων χρόνων. Παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης να κριθεί η απεργία παράνομη, με τον Σαλβίνι να εκδίδει διάταγμα για πολιτική επιστράτευση των εργαζομένων και περιορισμό της από ολοήμερη σε τετράωρη, η απεργία είχε συμμετοχή άνω του 70%.
Ο ηγέτης του Cgil Maurizio Landini δήλωσε πως «Αυτή είναι η πιο όμορφη, η δυναμικότερη, η πιο έξυπνη και η πιο σταθερή απάντηση που θα μπορούσαμε να δώσουμε σε αυτούς που αποφάσισαν να επιβάλουν διατάγματα και να αμφισβητήσουν το δικαίωμά μας στην απεργία», ενώ χαρακτήρισε τον αντι-απεργιακό πόλεμο της κυβέρνησης «μία πραγματική επίθεση στη δημοκρατία». Η Μελόνι σε απάντηση προς την μαζικότητα της απεργιακής συγκέντρωσης και στην προσπάθειά της να στηρίξει τις αντι-απεργιακές κυβερνητικές πολιτικές, δήλωσε πως «Μία ανεξάρτητη αρχή ανέφερε πως δεν πληρούνταν οι προϋποθέσεις για γενική απεργία» και πως «Δεν είναι κάτι που αποφάσισα εγώ. Έχω μεγάλο σεβασμό για τα δικαιώματα των εργαζομένων».
Η λύσσα ενάντια στις εργατικές απεργίες των φασιστοειδών Μελόνι και Σαλβίνι φυσικά δεν περιορίζεται μόνο στην Ιταλία αλλά αποτελεί μία γενικευμένη Ευρωπαϊκή πολιτική, την οποία εφαρμόζει κατά γράμμα στην Ελλάδα η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τον αντεργατικό νόμο – έκτρωμα Χατζηδάκη, στην προσπάθειά της να εξαφανίσει το εργατικό κίνημα. Όπως όμως φαίνεται στις απεργιακές κινητοποιήσεις και τις νίκες των σωματείων στην Ελλάδα, στις μεγάλες διαδηλώσεις της άνοιξης στη Γαλλία, έτσι και στην Ιταλία το εργατικό κίνημα όχι μόνο δεν εξαφανίζεται αλλά συσπειρώνεται και κατεβαίνει μαζικά στο δρόμο για να παλέψει ενάντια σε αυτήν την πολιτική. Ενάντια στις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται με αφορμή την πολυκρίση του καπιταλισμού, ενάντια στην προσπάθεια εξαφάνισης κεκτημένων εργατικών δικαιωμάτων, ενάντια στις ρατσιστικές και αντιμεταναστευτικές πολιτικές της Ευρώπης – φρούριο, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις όπως το έγκλημα στη Γάζα.
Συγκεντρώσεις εκτός από τη Ρώμη πραγματοποιήθηκαν και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Ιταλίας με μαζική συμμετοχή εργαζομένων, ενώ γενική απεργία πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 20 Νοέμβρη στο νησί της Σικελίας. Οι κινητοποιήσεις θα συνεχιστούν και τις επόμενες μέρες καταδεικνύοντας και την ανάγκη για ένα κίνημα με συνέχεια. Στις 24 Νοέμβρη θα απεργήσουν τα μέλη των οργανώσεων Cgil και Uil που εργάζονται στις περιφέρειες της βόρειας Ιταλίας, στις 27 Νοέμβρη θα πραγματοποιηθεί γενική απεργία στο νησί της Σαρδηνίας ενώ στη 1 Δεκέμβρη σε απεργιακές κινητοποιήσεις θα προχωρήσουν οι εργαζόμενοι του Ιταλικού νότου. Συνολικά, θα πραγματοποιηθούν πέντε οκτάωρες απεργίες και συγκεντρώσεις σε πενήντα οκτώ πόλεις της Ιταλίας προβάλλοντας και την οργή του κόσμου απέναντι στη φασιστική κυβέρνηση της Μελόνι.
Στα πλαίσια του εργατικού ξεσηκωμού δε λείπουν και οι αντι-ιμπεριαλιστικές κινήσεις ενάντια στο πολεμικό έγκλημα που συντελείται στη Γάζα. Ξεκινώντας από τις 9 Νοέμβρη, εργαζόμενοι σε Ιταλία, Ελλάδα και Τουρκία εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση ενάντια στον πόλεμο και τη μεταφορά πολεμικού υλικού από τα λιμάνια των χωρών τους προς το κράτος του Ισραήλ, ενώ στις 10 Νοέμβρη Ιταλοί ναυτεργάτες προχώρησαν σε συγκέντρωση στο λιμάνι της Γένοβας. Στις 17 Νοέμβρη επίσης, μέρα της γενικής απεργίας στη Ρώμη, φοιτητές κρέμασαν μία μεγάλη Παλαιστινιακή σημαία στον πύργο της Πίζας η οποία κάλυψε σχεδόν όλο το μνημείο, στέλνοντας και εκείνοι το μήνυμα της αλληλεγγύης με το λαό της Παλαιστίνης στον αγώνα του για λευτεριά.
Νικήτας Μέλιος