Ο Κασσελάκης έσπευσε να προσφέρει απλόχερα τη στήριξή του στον Μητσοτάκη την περασμένη βδομάδα. Αφορμή η απόφαση του βρετανού πρωθυπουργού Σούνακ να ακυρώσει την προγραμματισμένη συνάντηση με τον Μητσοτάκη στο Λονδίνο.  «Η υπόθεση των Γλυπτών του Παρθενώνα είναι ζήτημα που υπερβαίνει το πρόσωπο του εκάστοτε Έλληνα πρωθυπουργού» είπε, μάλλον τουιτάρισε, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να προβάλει τον Κασσελάκη σαν αυτόν που «θα γκρεμίσει τον Μητσοτάκη» αλλά την ίδια στιγμή η συναίνεση στην κυβέρνηση της ΝΔ καλά κρατεί.

Η κυβέρνηση φέρνει αυτή τη βδομάδα για ψήφιση το φορολογικό νομοσχέδιο εξόντωσης των αυτοαπασχολούμενων ελεύθερων επαγγελματιών. Δικαιολογημένα προκαλεί μαζική οργή, όπως φάνηκε και στη διαδήλωση της 22/11 στην Αθήνα. Η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ; «Δεν θα αντιγράψουμε την λαϊκίστικη αντιπολίτευση της ΝΔ», ανέφερε μια πρώτη ανακοίνωση του τμήματος οικονομικής πολιτικής στις 30 Νοέμβρη. 

Στη συνέχεια, με τη γνωστή «υπευθυνότητα», η κριτική των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ περιορίζεται στο ότι το νομοσχέδιο «αδυνατεί να πατάξει τη φοροδιαφυγή» κι ότι δημιουργεί «αντικίνητρα φορολογικής συμμόρφωσης και απώλεια στον φόρο εισοδήματος και στον ΦΠΑ». Ετσι, προσεκτικά, μην και διαταραχθεί η «δημοσιονομική πειθαρχία» για τα ματωμένα πλεονάσματα εξυπηρέτησης του χρέους και των εξοπλισμών. 

Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να καταθέσει έναν προϋπολογισμό-σφαγείο για τις ανάγκες των εργαζόμενων. Ενώ η «φοροδιαφυγή» αναζητείται στους δικηγόρους και στους άλλους ελεύθερους επαγγελματίες, ο προϋπολογισμός δίνει πακτωλούς «επιδοτήσεων» στους καπιταλιστές για να κάνουν «επενδύσεις», περίπου 9,5 δις ευρώ. Κι όσο για τη φορολογία οι επιχειρήσεις θα πληρώσουν 295 εκατομμύρια λιγότερα φόρους. 

Ποιος θα συγκρουστεί και πώς με τις επιθέσεις αυτής της δολοφονικής κυβέρνησης; Η πετυχημένη 48ωρη απεργία και η μαζική διαδήλωση των γιατρών και των εργαζόμενων στα δημόσια νοσοκομεία την περασμένη βδομάδα έδειξε ότι η οργή όχι μόνο είναι εδώ αλλά μπορεί να κλιμακωθεί σε ένα απεργιακό κύμα που θα τσακίσει τις επιθέσεις που διαλύουν τη ζωή μας. 

Κι όμως αυτή τη στιγμή διαλέγουν οι ηγεσίες της κοινοβουλευτικής Αριστεράς για να πουν ότι οι «συσχετισμοί» είναι τόσο «αρνητικοί» ώστε δεν μπορεί να γίνει γενική απεργία ενάντια στον προϋπολογισμό. Για τη νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ οι απεργίες είναι ένα ακόμα «αριστερό βαρίδι» που ευτυχώς ξεφορτώνεται. 

Το ΚΚΕ κατακεραυνώνει την κυβέρνηση, τον «ΣΥΡΙΖΑ 1 και 2» που είναι στην «ίδια ρότα» με το κεφάλαιο και την ΕΕ, αλλά η αγωνιστική κλιμάκωση που προτείνει είναι ένα απογευματινό συλλαλητήριο στις 15 Δεκέμβρη. Κι από κει ουσιαστικά δίνει ραντεβού για τις κάλπες των ευρωεκλογών. 

Τον Μάρτη, όταν εκατομμύρια απεργούσαν και διαδήλωναν μετά το έγκλημα των ιδιωτικοποιήσεων στα Τέμπη, οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ έλεγαν ότι η απάντηση θα έρθει στην κάλπη και οι απεργίες κοστίζουν ψήφους. Σήμερα καλύπτονται πίσω από τη ψεύτικη «παντοδυναμία» της ΝΔ για να επαναλάβουν την ίδια τακτική. 

Από τα Τέμπη μέχρι την Πύλο και από τις διαδηλώσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση και το Πολυτεχνείο μέχρι τις απεργίες των νοσοκομειακών, ένα μαζικό ρεύμα συγκρούεται με τις επιθέσεις της κυβέρνησης σε όλα τα μέτωπα. Οι αναζητήσεις αυτού του κόσμου είναι που προκαλούν την κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ. 

Προτεραιότητες

Οι αποχωρήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ συνεχίστηκαν όλη την προηγούμενη βδομάδα. Μάταια η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να πει ότι είναι περιορισμένος ο αριθμός τους, μέχρι και η Εφημερίδα των Συντακτών του Σαββατοκύριακου αμφισβητεί τα νούμερα που δίνει. Η ηγεσία συνεχίζει την ιλιγγιώδη μετακίνηση προς τα δεξιά και χιλιάδες αναζητούν εναλλακτική προς τ’ αριστερά. Θέλουν στήριγμα στους αγώνες κόντρα στην κυβέρνηση και μια ριζοσπαστική προοπτική. 

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι 11 βουλευτές/τριες που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ συγκρότησαν κοινοβουλευτική ομάδα με επικεφαλής τον Αλ. Χαρίτση. Το απόγευμα της Δευτέρας σε εκδήλωση στην Αθήνα ανακοινώθηκε και το όνομά της: Νέα Αριστερά. Πόσο νέες, όμως, είναι οι προτεραιότητες του νέου σχήματος;

Όπως δήλωσε ο Αλ. Χαρίτσης σε μια συνέντευξη στο ΑΝΤ1: «σημασία για εμάς έχει η κοινοβουλευτική παρουσία και η επαφή και η επικοινωνία με την κοινωνία». Κι η Ε. Αχτσιόγλου με τη σειρά της σε μια άλλη συνέντευξη εξηγεί ότι: «Η κοινοβουλευτική ομάδα που συγκροτούμε θα παρουσιάσει ένα συνεκτικό σχέδιο μιας προοδευτικής, οικολογικής, αριστερής εναλλακτικής πρότασης για τη χώρα».

Οι αναφορές στην «κοινωνία» ακόμα και στην «κινητοποίηση από τα κάτω του κόσμου της Αριστεράς» δεν αρκούν ως υποκατάστατο για την απουσία προτάσεων δράσης και στρατηγικής. Οι μάχες είναι συγκεκριμένες: πώς θα κλιμακώσουμε και μέχρι πού την απεργιακή σύγκρουση με τη ΝΔ; Τι σημαίνει αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη; Ποιο είναι το περιεχόμενο της «εναλλακτικής πρότασης»; Ένας «αριστερός ρεαλισμός» όπως ανέφερε ως χαρακτηριστικό του Αλ. Χαρίτση ένα άρθρο της Καθημερινής που τον πρόβαλε την Κυριακή;

Όλα αυτά παρακάμπτονται και ο κόσμος που σπάει από τον ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά ο κόσμος της Αριστεράς καλείται να περιμένει τις «επεξεργασίες» της νέας Κ.Ο και την παρουσία της στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό. 

Μετά από αυτό οι αναφορές στη «δημιουργία ενός νέου παραδείγματος πολιτικής με αυτενέργεια, με πρωτοβουλίες από τη βάση, με πραγματική δημοκρατία και συμμετοχή» δεν σημαίνουν και πολλά πράγματα, όταν η προτεραιότητα είναι οι βουλευτές και ο ορίζοντας και κριτήριο της επιτυχίας οι ευρωεκλογές. Αυτός ο κόσμος αγανάκτησε με τη «ρευστοποίηση» του κόμματος όλα τα προηγούμενα χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Πότε θα συζητήσουν αν όχι τώρα, πως θα οργανωθούν και πως θα παλέψουν; 

Οι εκδηλώσεις που οργανώνει το ΣΕΚ τις επόμενες μέρες σε γειτονιές και πόλεις είναι η ευκαιρία για να συζητήσουμε όλα αυτά τα καυτά ζητήματα. Για το πως θα συγκρουστούμε νικηφόρα με την κυβέρνηση της ΝΔ αλλά και ένα σύστημα που γεννάει φτώχεια και καταστροφή σε μαζική κλίμακα διεθνώς και στην Ελλάδα. Για το ποια Αριστερά μπορεί να δώσει μια προοπτική που δεν θα υποτάσσεται στους εκβιασμούς και τις προτεραιότητες της άρχουσας τάξης αλλά θα έχει εμπιστοσύνη στη δύναμη της εργατικής τάξης να τους τσακίσει.