Η Νέα Δημοκρατία και τα φιλικά της ΜΜΕ παρουσιάζουν μια εικόνα παντοδυναμίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Πόσο πραγματική είναι;
Η συνεδρίαση του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ την Κυριακή 10/12, η πρώτη μετά τις εκλογές, είναι ευκαιρία για να εκτιμήσει σωστά την περίοδο, να βγει μπροστά στους αγώνες και να πάρει πρωτοβουλίες. Αφετηρία είναι να απορρίψει τις θεωρίες περί αρνητικών συσχετισμών και παντοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας.
Έχουμε απέναντί μας μια κυβέρνηση που έχει να διαχειριστεί την πολυκρίση του συστήματος. Ήδη στο εσωτερικό της προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες με την ακροδεξιά της πτέρυγα. Οι δηλώσεις Σαμαρά για τα ελληνοτουρκικά και τους γάμους των ομόφυλων ήταν ενδεικτικές.
Ο βασικός αποσταθεροποιητικός για την κυβέρνηση παράγοντας είναι το εργατικό κίνημα και η νεολαία που δεν έχουν σταματήσει να παλεύουν όλα τα τελευταία χρόνια. Και μόνο στο 2023 να μείνει κανείς, χρειάζεται να θυμηθεί τον Μάρτη με τα τρία εκατομμύρια στους δρόμους, με κορυφαία την 8 Μάρτη που η οργή για το έγκλημα στα Τέμπη συνδέθηκε με την πάλη των γυναικών ενάντια στον σεξισμό και την καταπίεση.
Να θυμηθεί την Πύλο που μετά το πολύνεκρο ναυάγιο χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους όλης της χώρας απαιτώντας να ανοίξουν τα σύνορα. Να θυμηθεί την τεράστια οργή το καλοκαίρι για τις πυρκαγιές στη Δαδιά και μετά για τις πλημμύρες στη Θεσσαλία. Δεν ήταν μονάχα οργή, ήταν απεργιακό κίνημα. Τα νοσοκομεία έδωσαν τον τόνο όλο το προηγούμενο διάστημα με τις απεργίες τους ακόμα και ανάμεσα στους δυο γύρους των τοπικών εκλογών μέχρι την πρόσφατη 48ωρη σεισμό. Ο κόσμος ψάχνει να εκφραστεί ακόμα και όταν οι ηγεσίες της αντιπολίτευσης είναι πολύ πίσω από τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις του.
Το πού είναι τα πράγματα φάνηκε και με τα τεράστια συλλαλητήρια για την Παλαιστίνη. Ο πόλεμος στη Γάζα είναι επίσης αποσταθεροποιητικός παράγοντας για την κυβέρνηση. Ο Οικονόμου προσπάθησε να το παίξει όπως η Μπράβερμαν στη Βρετανία με επιθέσεις στο κίνημα αλληλεγγύης. Εκείνη πήγε σπίτι της, ο Οικονόμου όχι ακόμα, αλλά ο κόσμος είναι κατά χιλιάδες στο πλευρό της Παλαιστίνης ενάντια στην προκλητική συνεργασία της ελληνικής κυβέρνησης με το κράτος τρομοκράτη του Ισραήλ.
Αυτοί είναι οι πραγματικοί συσχετισμοί. Όχι μια πανίσχυρη κυβέρνηση, αλλά μια κυβέρνηση με την πλάτη στον τοίχο.
Ναι, αλλά οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ δεν βοηθούν το κυβερνητικό αφήγημα; Πώς πρέπει να τις αντιμετωπίσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Πράγματι η κυβέρνηση αξιοποιεί την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ και υπουργοί της όπως ο Βορίδης μιλάνε για στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς. Δεν είναι η πρώτη φορά, συνέχεια έχουν το ίδιο μοτίβο. Αλλά ποτέ δεν καταφέρνουν να ξεμπερδεύουν με τον κόσμο της Αριστεράς. Γιατί ο κόσμος της Αριστεράς δεν περιορίζεται στο τι κάνουν οι ηγεσίες του.
Η κρίση στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κρίση της Αριστεράς συνολικά, αλλά εκείνου του κομματιού της που υποστήριζε ότι μπορεί μέσα από τον έλεγχο των θεσμών και της κυβέρνησης να δικαιώσει τις προσδοκίες του κόσμου. Αυτή η στρατηγική φτάνει σε αδιέξοδο. Οι χιλιάδες που σήμερα εγκαταλείπουν τον ΣΥΡΙΖΑ είναι κόσμος που έχει δώσει μάχες, έχει από πρώτο χέρι την εμπειρία για τα όρια της κυβερνώσας αριστεράς. Επιβεβαιώνονται και εδώ οι αναλύσεις του ΣΕΚ για το ΣΥΡΙΖΑ ως ένα κόμμα «αστικό-εργατικό», ένα κόμμα με αστική πολιτική αλλά εργατική βάση που έχει την ελπίδα να αλλάξει τα πράγματα.
Αυτός ο κόσμος έβαλε την πίεση στα ηγετικά κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ που σήμερα διαφοροποιούνται και αποχωρούν -και είναι πολύ πιο μπροστά από αυτά. Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε αυτή τη δυναμική. Οι ηγεσίες μπορεί να θέλουν να επαναλάβουν την ίδια στρατηγική, αυτό δεν ισχύει όμως για τον κόσμο.
Η αντιμετώπιση πρέπει να είναι διπλή. Κοινή δράση σε όλους τους αγώνες για να παλέψουμε ενάντια στην κυβέρνηση. Να δώσουμε μαζί τις μάχες στα μέτωπα που ανοίγουν. Και παράλληλα να ανοίξουμε τη συζήτηση για την στρατηγική και την εναλλακτική.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει να συμβάλει σε αυτή την προσπάθεια. Το μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που υιοθέτησε και πρόβαλε από την περίοδο των μνημονίων, ήταν η απάντηση απέναντι στην κρίση του συστήματος και με αυτό προσπαθούσε να επικοινωνήσει και να επηρεάσει όλα τα κομμάτια της αριστεράς σε μια λογική αντικαπιταλιστικής ανατροπής και ρήξης με το σύστημα. Αυτά δεν ήταν διακηρύξεις του 2010, παίρνουν πολύ περισσότερο σάρκα και οστά σήμερα.
Ποια πρέπει να είναι η προτεραιότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το επόμενο διάστημα;
Όλες οι πολιτικές δυνάμεις έχουν το βλέμμα τους στραμμένο στις Ευρωεκλογές. ΠΑΣΟΚ και Κασσελάκης διαγκωνίζονται για το ποιος θα βγει στη δεύτερη θέση. Δεν είναι οι μόνοι. Τα ηγετικά κομμάτια που διαφοροποιούνται από τον ΣΥΡΙΖΑ βάζουν κι αυτά σαν επόμενο μεγάλο βήμα το να συγκροτήσουν κόμμα που να μπορεί να κατέβει στις Ευρωεκλογές. Αλλά και η ηγεσία του ΚΚΕ στον ίδιο δρόμο βαδίζει. Όλες οι κοινοβουλευτικές ηγεσίες βάζουν την εκλογική παρουσία σαν προτεραιότητα.
Αυτή η επιλογή το μόνο που κάνει είναι να λειτουργεί ως φρένο στη δυναμική της αντίστασης που χρειάζεται να ξεδιπλωθεί και ξεδιπλώνεται ήδη. Λειτουργεί επίσης σαν υποκατάστατο: ότι η λύση απέναντι στις κυβερνητικές επιθέσεις είναι η ενίσχυση της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης στις Ευρωεκλογές και αυτό θα είναι δείγμα ότι μπορεί να αλλάξουν οι συσχετισμοί. Είναι λάθος αυτή η σκυταλοδρομία.
Η προτεραιότητα πρέπει να είναι η οργάνωση των μαχών εδώ και τώρα. Η κυβέρνηση κατεβάζει έναν προϋπολογισμό σφαγείο. Η απεργιακή κινητοποίηση στις 15 Δεκέμβρη που οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπαίνουν μπροστά, μπορεί να είναι ένας πρώτος μεγάλος σταθμός. Συνολικά είναι ανοιχτές οι απεργιακές μάχες, στα νοσοκομεία, στους χώρους εκπαίδευσης, παντού για να σώσουμε υγεία, παιδεία, μισθούς, συντάξεις,
Έχουμε τους αγώνες της νεολαίας. Στις 6 Δεκέμβρη είναι η επέτειος της δολοφονίας Γρηγορόπουλου. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ γεννήθηκε στη φωτιά της εξέγερσης του 2008. Η μάχη ενάντια στην καταστολή δεν είναι επετειακή. Έχουμε να την παλέψουμε σε όλες της τις μορφές, από το κυνήγι των μεταναστών και των προσφύγων και τις δολοφονίες Ρομά μέχρι τη συνεργασία με τον Νετανάχιου, τον σφαγέα των Παλαιστίνιων.
Έχουμε τις μάχες στο πλευρό της Παλαιστίνης. Όχι μονάχα με μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στις σφαγές, αλλά και προβάλλοντας τη λύση για μια ελεύθερη Παλαιστίνη από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο, όπως φωνάζουν εκατομμύρια διαδηλωτές/ριες σε όλο τον πλανήτη.
Έχουμε τις μάχες ενάντια στον ρατσισμό και τους φασίστες. Μπορεί ο Σαμαράς να βγαίνει προκλητικά και να λέει ότι σε όλη την Ευρώπη τα πράγματα γυρνάνε προς τη δεξιά και την ακροδεξιά, αλλά ξέρουμε πολύ καλά ότι στην Ελλάδα το αντιφασιστικό κίνημα έχει βάλει τη Χρυσή Αυγή στη φυλακή. Χρειάζεται να συνεχίσουμε ενάντια στην προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση να παίξει το χαρτί του ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας ενισχύοντας ξανά τους φασίστες με τους οποίους διεκδικεί να συνεργάζεται εκλογικά και πολιτικά.
Έχουμε τις μάχες ενάντια στον σεξισμό και την καταπίεση. Το Υπουργείο Οικογένειας ετοιμάζει αντιδραστικές εκδηλώσεις και επιθέσεις, είναι μάχη που θα κλιμακωθεί ενόψει της επόμενης 8 Μάρτη. Έχουμε τις μάχες ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος, από την μεταφορά του LNG στο Βόλο μέχρι την προστασία του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας.
Είναι μεγάλα μέτωπα που κάνει τη διαφορά να υπάρχει μια δυνατή αντικαπιταλιστική αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για να συσπειρώνει όλο τον κόσμο του κινήματος και της Αριστεράς που θέλει να δώσει τις μάχες, πάνω σε αντικαπιταλιστική βάση πέρα από τα όρια και αδιέξοδα του κοινοβουλευτικού δρόμου.
Αυτή η δυναμική υπάρχει και ξεδιπλώνεται και πρέπει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να την αξιοποιήσει. Γι’ αυτό το ΠΣΟ της Κυριακής είναι κρίσιμο. Χρειάζεται ενωμένα να μπούμε σε όλες αυτές τις μάχες, γιατί παρόλες τις διαφορές που υπάρχουν στο εσωτερικό μας, χρειαζόμαστε ενωμένη και δυνατή ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να καθορίσει τις μάχες και τη συζήτηση για την εναλλακτική το επόμενο διάστημα.