Με μαζική συμμετοχή έγινε η εκδήλωση «Κρίση του ΣΥΡΙΖΑ - Για ποια αριστερά παλεύουμε;» την Πέμπτη 7 Δεκέμβρη στο Δημαρχείο Νίκαιας, που άνοιξε τον κύκλο εκδηλώσεων που διοργανώνει το ΣΕΚ. Στην εκδήλωση συμμετείχαν εργαζόμενοι/ες από το δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα όπως το Κρατικό Νίκαιας και τη Φαρμακαποθήκη ΠΕΙΦΑΣΥΝ, την ΕΘΕΛ, εκπαιδευτικοί, νεολαίοι και μετανάστες. Την εκδήλωση άνοιξαν με τις ομιλίες τους ο Τάσος Αναστασιάδης υπεύθυνος του Συντονισμού Εργατικής Αντίστασης και ο Μανώλης Σαρρής πρώην μέλος της Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ. Τον λόγο στη συζήτηση που ακολούθησε πήραν πολλοί αγωνιστές/ριες που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ σε διάφορες φάσεις της τελευταίας δεκαετίας.
Ξεκινώντας ο Τάσος Αναστασιάδης σημείωσε μεταξύ άλλων: «Από τη μεριά της ΝΔ υπάρχει η προπαγάνδα ότι η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει το τέλος της Αριστεράς. Αυτή είναι η κρυφή ελπίδα της ΝΔ και συνολικά της άρχουσας τάξης, γιατί θέλει την επόμενη περίοδο να μην έχει αντίπαλο, να μην υπάρχει αντίσταση στις επιθέσεις της, σε μια περίοδο κρίσης του συστήματος, σε οικονομικό, πολιτικό, περιβαλλοντικό, πολεμικό επίπεδο. Η πολυκρίση για την κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη σημαίνει ότι οι επιθέσεις είναι μονόδρομος και δεν υπάρχουν περιθώρια υποχωρήσεων.
Οι αντιστάσεις της περιόδου μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2008 σήμαναν τη μαζική ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου που αποδεσμεύτηκε από τη σοσιαλδημοκρατία και κινήθηκαν προς τα αριστερά. Έτσι μαζικοποιήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Έχουμε την εμπειρία του 2015 όπου ζήσαμε τoν ΣΥΡΙΖΑ να γίνεται κυβέρνηση και να βρίσκει μπροστά του τους θεσμούς, την ΕΕ, τους τραπεζίτες κλπ. Στις σημερινές συνθήκες χρειαζόμαστε μια Αριστερά που θα σηκώσει το γάντι απέναντι στους καπιταλιστές και θα απαντήσει ότι χρειάζεται σύγκρουση συνολικά με αυτό το σύστημα και τις επιθέσεις του. Χρειάζεται και η συζήτηση για την στρατηγική. Για το αν ο δρόμος για τον σοσιαλισμό είναι κοινοβουλευτικός ή επαναστατικός. Αν περνάει μέσα από τις εκλογές και την ανάδειξη αριστερών υπουργών ή μέσα από τη δράση της εργατικής τάξης που μπορεί να πάρει στα χέρια της τον έλεγχο των χώρων δουλειάς. Την πρώτη εκδοχή την είδαμε το 2015 και ηττήθηκε».
Ο Μανώλης Σαρρής τόνισε στην ομιλία του: «Θεωρώ ότι αυτή η κουβέντα για το τι θα κάνει από δω και πέρα η Αριστερά με μια αποτίμηση του παρελθόντος αυτοκριτική και κριτική είναι αναγκαία όσο ποτέ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα που έφτασε από 3% στο 36% ήταν γέννημα των κινημάτων. Ξεκίνησε από το διεθνές αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα, τις Ευρωπορείες, την Πράγα, τη Γένοβα, το αντιπολεμικό κίνημα, το European Social Forum, το Χώρο Διαλόγου και Κοινής Δράσης και μάζεψε θραύσματα της ήττας του ’90, από όλα σχεδόν τα ιδεολογικά ρεύματα της Αριστεράς εκείνης της εποχής. Εξέφρασε ένα ριζοσπαστισμό, που εξακολούθησε να υπάρχει για πάρα πολλά χρόνια. Σας θυμίζω το κίνημα ενάντια στην Αναθεώρηση του Άρθρου 16, το κίνημα ενάντια στη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, τις Πλατείες και βέβαια η βαθιά και δομική κρίση του καπιταλισμού με τα μνημόνια, οδήγησε στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποια στιγμή ήρθε και η ήττα του 2015. Ο συμβιβασμός. Όσο δύσκολα αισθάνθηκα που έπρεπε να φύγω τώρα, υπήρχε μια δυσκολία και για μένα και για πάρα πολλούς για να μείνουμε εκείνη την περίοδο.
Στροφή
Το ζήτημα είναι πως μπορείς μέσα σε αυτό το συγκεκριμένο διεθνές περιβάλλον, με όλους αυτούς τους καταναγκασμούς της ΕΕ, μια μικρή χώρα, μόνη της, να προχωρήσει και να εφαρμόσει μία ατζέντα κοινωνικής πολιτικής, που να είναι προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Νομίζω ότι αυτό που όλοι είδαμε να καταλήγει ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, ήταν αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Κάποιοι αποδέχτηκαν πλήρως το Μνημόνιο, παρόλο που οι συλλογικές αποφάσεις έλεγαν ότι δεν είναι δικιά μας πολιτική και θα πρέπει να εφαρμόσουμε ένα παράλληλο πρόγραμμα, που θα βρίσκαμε τρύπες στις επιλογές του Μνημονίου. Θεώρησαν ότι μια στροφή στη μεσαία τάξη και στο πολιτικό κέντρο θα κράταγε το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Αυτό τελείωσε πάρα πολύ γρήγορα. Ακόμα και το 32% της εκλογικής ήττας του 2019, ξαφνικά κατέληξε σε 17%. Μεσολάβησαν πάρα πολλά. Το αρχηγικό μοντέλο, η μη λειτουργία των οργάνων, που έγινε ακόμα χειρότερη μετά το 2019, ένα νέο καταστατικό που το αρχηγικό μοντέλο το απογειώνει και την ίδια ώρα συρρικνώνει τη λειτουργία και του ελέγχου των οργανώσεων, γιατί αυτό ήταν το ‘ψηφίζουμε από τη βάση’.
Σήμερα είναι ανάγκη να υπάρξει συντονισμός της όποιας Αριστεράς, ανανεωτική, ρεφορμιστική, άκρα αριστερά, εξωκοινοβουλευτική αριστερά, ελευθεριακή, οικολογική, τουλάχιστον στο επίπεδο των κινημάτων, στα ζητήματα τα εργασιακά, του περιβάλλοντος, της αντιφασιστικής δράσης. Ήταν πάντοτε αναγκαίο και είναι και σήμερα. Μπορούμε να προχωράμε χωριστά και να χτυπάμε μαζί. Η αριστερά που εγώ φαντάζομαι και θέλω πρέπει να είναι μια αριστερά ταξική, οικολογική,-με μια πράσινη αλλά και κόκκινη πολιτική ταυτόχρονα- πρέπει να είναι φεμινιστική, αντιφασιστική, αντιπολεμική, διεθνιστική».
Μετά τις δύο εισηγήσεις η συζήτηση άναψε με ερωτήσεις και προβληματισμούς. Πρώτος το λόγο πήρε ο Βαγγέλης, εργαζόμενος στο χειρουργείο του Κρατικού Νίκαιας που έφερε το παράδειγμα των κινητοποιήσεων στο Νοσοκομείο αλλά και γενικότερα σε όλο το χώρο της Υγείας: «Στα νοσοκομεία οι αγώνες ξεκινάνε από τη βάση. Σήμερα έγινε μία πολύ μαζική και δυναμική Γενική Συνέλευση στο νοσοκομείο μου. Αποφασίστηκαν παρεμβάσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της επόμενης εβδομάδας. Το Συντονιστικό Νοσοκομείων παίζει πάρα πολύ κεντρικό ρόλο σε όλα τα νοσοκομεία, γιατί πιέζει προς την κατεύθυνση της κλιμάκωσης με Απεργίες Διαρκείας».
Ο Θοδωρής, πρώην μέλος του ΣΥΡΙΖΑ τόνισε ότι: «έχοντας αποχωρήσει από το ΣΥΡΙΖΑ το 2015, είχα μια οχταετία για να ωριμάσουν διάφορες σκέψεις στο μυαλό μου. Έχω καταλήξει στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δια της ολισθήσεως και λίγο λίγο με τις επιλογές του, άρχισε να εγκαταλείπει αυτό το οποίο αποκτήθηκε από τις Πλατείες. Αυτό το κινηματικό στοιχείο άρχισε να φθίνει διότι έμπαινε το δίλημμα της λεγόμενης “κυβερνησιμότητας”. Αφήνοντας τον κινηματικό σου χαρακτήρα, στην ουσία αφήνεις τους τρεις βασικούς άξονες γύρω από τους οποίους κινείται ιστορικά η αριστερά. Ο πρώτος είναι ο ταξικός, ο χώρος των εργατικών αγώνων. Η δράση, ο δρόμος, η απεργία. Ο δεύτερος είναι ο άξονας της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Και το τρίτο είναι το κομμάτι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η πάλη ενάντια στο φασισμό. Όταν ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία άρχισε να αφήνει αυτά τα κινηματικά στοιχεία και χτύπησε την πόρτα της σοσιαλδημοκρατίας. Όλο αυτό το πληρώνει όλη η Αριστερά. Σήμερα η ήττα της λεγόμενης Αριστεράς στο υποσυνείδητο του μέσου πολίτη φαίνεται σαν μια ηθική ήττα. Γι’ αυτό χρειάζεται να ψάξουμε τις πραγματικές αιτίες όχι σε επίπεδο προσωπικό αλλά σε επίπεδο στρατηγικών επιλογών».
Ανατροπή
Ο Βασίλης, αντιπρόεδρος του σωματείου της ΠΕΙΦΑΣΥΝ είπε: «Είμαστε ένα σωματείο που πιστεύει στην μαχητική ανατρεπτική Αριστερά, των δρόμων και των διεκδικήσεων. Δεν πιστεύουμε στην Αριστερά του συμβιβασμού και του διαλόγου, γιατί έτσι δεν έχει κερδηθεί τίποτα ποτέ. Τους αγώνες μας τους έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά τον τελευταίο καιρό. Έχουμε δεχτεί και σε ατομικό επίπεδο και σαν σωματείο άπειρες μηνύσεις, ακόμα και για τα δελτία τύπου που βγάζουμε. Ο εργοδοτικός μηχανισμός έχει μπει μπροστά, με τη βοήθεια των αντεργατικών νόμων Χατζηδάκη και Γεωργιάδη. Προσπαθούν να κάμψουν το ηθικό του Σωματείου. Εμείς είμαστε εδώ να τους πούμε ότι δεν κάνουμε πίσω. Δεν υπάρχει άλλη λύση για την ανατροπή».
«Έχω αποχωρήσει από το ΣΥΡΙΖΑ από το 2015», είπε η Αγγελική, ηθοποιός. «Ένα πάρα πολύ μεγάλο ερώτημα που έχω είναι το γιατί η αριστερά, ενώ φέρνει θέσεις, αγώνες και αιτήματα δίκαια, δεν μπορεί να φέρει τον κόσμο κοντά της; Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να δώσει κάποιες απαντήσεις σε σχέση με το τι χρειάζεται ο κόσμος να ακούσει. Το ποσοστό της αποχής στις τελευταίες εκλογές πρέπει να μας απασχολήσει πολύ σοβαρά. Γιατί αυτός ο κόσμος δεν έρχεται στην Αριστερά; Τι σημαίνει όταν ακούς όλοι ίδιοι είστε;».
«Ήμουν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το 2015», είπε ο Μανώλης, συνταξιούχος εκπαιδευτικός. «Είναι δεδομένο ότι η ηγετική ομάδα έλπιζε ότι το δημοψήφισμα δεν θα ήταν 62% ΌΧΙ και 38% ΝΑΙ αλλά το ανάποδο. Σίγουρα όποιος επενδύει στον κοινοβουλευτισμό και βάζει εκεί μια τελεία, κάνει ένα τεράστιο λάθος. Είναι προδιατεθειμένος να τον ξεγελάσουν. Εκείνο το οποίο πρέπει όταν επενδύεις σε έναν κομματικό μηχανισμό που προσδοκά μια νίκη στο κοινοβούλιο, είναι να έχεις υπόψη σου ότι ο βασικός αγώνας γίνεται στο δρόμο και ότι στο τέλος της διαδρομής αυτής εσύ πρέπει να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις μέσα από τα σωματεία και το πεζοδρόμιο την τελική μάχη. Αν δεν το σκεφτείς αυτό είσαι προδιατεθειμένος ή να ξεπουληθείς ή να κάνεις λάθος».
Κατερίνα Θωίδου
8/12, Βικτώρια. Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης
Βικτώρια
Δεκάδες αγωνιστές/ριες συγκεντρώθηκαν στο Πολιτιστικό Κέντρο των εργαζομένων του ΟΤΕ στη Βικτώρια, την Παρασκευή 8/12, όπου πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση των τοπικών πυρήνων του ΣΕΚ για την κρίση στο ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά που χρειαζόμαστε σήμερα. Τη συζήτηση άνοιξαν από τη μεριά του ΣΕΚ ο Κώστας Καταραχιάς, γραμματέας του Σωματείου Εργαζομένων στο νοσοκομείο Ελ.Βενιζέλου και ο Γιώργος Παναγόπουλος, πρώην συντονιστής της Ο.Μ ΣΥΡΙΖΑ Κυψέλης. Ακολούθησαν πολλές παρεμβάσεις, μεταξύ άλλων, του Γιώργου Κακούρου, πρώην συντονιστή Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Αχαρνών-Βικτώριας, του συνδικαλιστή εκπαιδευτικού Σεραφείμ Ρίζου, του δικηγόρου Δημήτρη Ζώτου, της Μαρίας Στύλλου, ηγετικού στελέχους του ΣΕΚ, κ.α. Στο τέλος της εκδήλωσης δυο από τους παρευρισκόμενους οργανώθηκαν στο ΣΕΚ.
Όπως τόνισε ο Κώστας Καταραχιάς, «η αντίσταση του εργατικού κινήματος στη δολοφονική κυβέρνηση καθορίζει το πως πρέπει να πάμε από εδώ και πέρα. Τα νοσοκομεία είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα για το πώς η αντικαπιταλιστική αριστερά, μέσα από το Συντονιστικό Νοσοκομείων, έχει αποκτήσει δύναμη και ρίζες μέσα στα συνδικάτα, μπορεί να βλέπει την εικόνα των αντιστάσεων και της οργής και να παίρνει πρωτοβουλίες για απεργία διαρκείας. Από τον Αύγουστο βάλαμε πλώρη προς αυτή την κατεύθυνση και φτάσαμε σε απεργία από τα κάτω το φθινόπωρο, σε απεργία της ΠΟΕΔΗΝ στις 2 Νοέμβρη, στη 48ωρη της περασμένης εβδομάδας, στη σημερινή απεργιακή κινητοποίηση και συνεχίζουμε.
Δεν μένουμε στα καλέσματα, αλλά οργανώνουμε από τα κάτω κι αυτός ο τρόπος φέρνει αποτελέσματα. Στήνουμε απεργιακές επιτροπές, κάνουμε περιοδείες, συζητάμε με τον κόσμο, οργανώνουμε συνελεύσεις και κατά τόπους κινητοποιήσεις, ανοίγουμε ενιαιομετωπικά με όλη την Αριστερά αυτές τις μάχες. Αλλά διεκδικούμε ταυτόχρονα από την Αριστερά να μπει μπροστά για να ξεδιπλωθεί η απεργιακή σύγκρουση.
Δυο δρόμοι
Ανοίγουν δυο δρόμοι στο πως πάμε παρακάτω. Υπάρχει το ρεφορμιστικό κομμάτι της Αριστεράς που μπαίνει σε αυτή τη συζήτηση ψάχνοντας κάθε φορά πότε είναι οι επόμενες εκλογές. Και υπάρχει η εμπειρία ότι αν περιορίζεσαι στο να περιμένεις τις εκλογές για να αναμετρηθείς με τον Μητσοτάκη, ούτε τις εκλογές δεν κερδίζεις τελικά. Έγινε μια ολόκληρη εξέγερση μετά το έγκλημα στα Τέμπη και το σταμάτημα της απεργιακής κλιμάκωσης από τη ρεφορμιστική αριστερά, εν όψει εκλογών, κόστισε. Αυτός είναι ο ρεφορμιστικός δρόμος, που λέει ότι οι αντιστάσεις λογοδοτούν στις εκλογές και το καταλαβαίνει πλέον πολύ κόσμος και από την ίδια τη ρεφορμιστική αριστερά – κόσμος από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ που έχει πρόβλημα με τις ηγεσίες του. Κινούμενοι ενιαιομετωπικά με αυτόν τον κόσμο στις μάχες μας φέρνει σε θέση να προτείνουμε τον άλλο δρόμο που βάζει η επαναστατική αριστερά. Τον επαναστατικό δρόμο που λέει ότι η εργατική τάξη μπορεί μέσα από τους αγώνες της να έχει νίκες εδώ και τώρα και μπορεί να τσακίσει το ίδιο το σύστημα.
Η εργατική τάξη μέσα από τη σύγκρουση με τα μνημόνια έφτασε να κάνει μεγάλες απεργίες και πολύμηνες καταλήψεις. Έδειξε το μέλλον του εργατικού ελέγχου καταλαμβάνοντας και λειτουργώντας την ΕΡΤ. Μέσα από αυτές τις μάχες ανέδειξε και τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Είχαμε τότε την τοποθέτηση “η Αριστερά στην κυβέρνηση, οι εργάτες στους δρόμους”. Οι λύσεις δεν θα επιβάλλονταν μέσα από τα υπουργεία, αλλά από τους αγώνες της εργατικής τάξης. Ο αριστερός υπουργός δεν ελέγχει ούτε τα κλειδιά του υπουργείου του, γιατί από πίσω υπάρχει μια ολόκληρη άρχουσα τάξη. Κι αυτό δεν ήταν θεωρία αλλά ζωντανή εμπειρία εκείνου του διαστήματος.
Από την άλλη μεριά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έλεγε “καθίστε ήσυχα”. Όχι αγώνες, εφαρμογή του “ανθρώπινου” μνημονίου. Και ούτε ο ίδιος ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ δεν πείστηκε από αυτές τις πιέσεις. Αυτή η αντίφαση διογκώθηκε έκτοτε.
Το μέλλον είναι η οργάνωση της τάξης που μπορεί να συγκρουστεί και να τα ανατρέψει όλα. Τόσο την κυβέρνηση, όσο και το σύστημα συνολικά».
Περιστέρι
Στο Περιστέρι συνεχίστηκαν την Τρίτη 11/12 οι εκδηλώσεις που οργανώνουν οι τοπικοί πυρήνες του ΣΕΚ για την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ. Τη συζήτηση άνοιξαν ο Παντελής Παναγιωτακόπουλος εκ μέρους του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος και ο Άρης Ρεβύθης, εκπαιδευτικός και πρώην μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Περιστερίου.
Κοινή δράση στις μάχες του κινήματος με τον κόσμο που αποδεσμεύεται από τον ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα αιχμηρή πολιτική συζήτηση για την επαναστατική προοπτική, ήταν τα βασικά σημεία πάνω στα οποία επιχειρηματολόγησε ο Παντελής Παναγιωτακόπουλος.
Ο Άρης Ρεβύθης στάθηκε στην άνοδο της ακροδεξιάς σε διεθνές επίπεδο «που οφείλεται στην ελλιπή παρουσία της Αριστεράς και την κρίση του συστήματος. Πλέον δεν μπορεί να λειτουργήσει η υπόσχεση για έναν “πιο ανθρώπινο” καπιταλισμό, για ένα κεϋνσιανό μοντέλο. Η Αριστερά θα πρέπει να έχει τον κυρίαρχο λόγο κι όταν λέμε Αριστερά εννοούμε αυτόν τον χώρο που πρεσβεύει τις αξίες του κοινωνικού κράτους, της αλληλεγγύης και τις κατακτήσεις που γίνονται τις θεωρεί αρχή για την προοπτική της αλλαγής αυτού του συστήματος σε μια κοινωνία σοσιαλιστική, κομμουνιστική, αυτοδιαχειριστική. Προκειμένου οι αξίες της Αριστεράς να ξαναγίνουν ηγεμονικές είναι πολύ σημαντικές οι μάχες σε συνδικαλιστικό, τοπικό, πολιτιστικό επίπεδο, οι αντιρατσιστικές μάχες, η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, οι μάχες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις». Κλείνοντας, αναφέρθηκε στην προσέγγιση της νεολαίας ώστε «οι προοδευτικές ανησυχίες της να αποκτήσουν ταξικό πρόσημο».
Ακολούθησε μεγάλη συζήτηση με παρεμβάσεις αγωνιστών/ριών που κάλυπταν όλο το φάσμα της Αριστεράς.
«Ήμουν στο ΣΥΡΙΖΑ πολλά χρόνια κι έφυγα πρόσφατα, λίγο πριν τη μαζική αποχώρηση των μελών», είπε η Νίκη. «Η πορεία που είχε πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 και μετά -ίσως και πριν τις εκλογές τότε- είχε δώσει μια πρόγευση για το τι θα ακολουθήσει. Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν εφαρμόστηκε ποτέ, αντίθετα έγιναν μια σειρά υποχωρήσεις και συμβιβασμοί που δεν ήταν στην ατζέντα του κόσμου που τον ανέδειξε στην κυβέρνηση. Απογοήτευσε πάρα πολύ κόσμο που είχε δώσει τεράστιες μάχες όλα τα προηγούμενα χρόνια, με τις μεγάλες απεργίες, τις πλατείες κλπ. Δεν ήρθε ξαφνικά ένας Κασσελάκης και διαλύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δικό μας καθήκον τώρα είναι να υπερασπιστούμε τους αγώνες. Να κερδίσουμε τον κόσμο που είτε έφυγε το 2015 και πήγε σπίτι του, είτε φεύγει τώρα και ψάχνει τι να κάνει, είτε έχει μείνει στο ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν έχει αποφασίσει που να πάει. Αυτό δεν θα κριθεί σε μια επόμενη Βουλή το 2027 ή στις ευρωεκλογές το 2024. Θα κριθεί στο κίνημα».
Πάτρα
Το Σάββατο 9 Δεκέμβρη έγινε η συζήτηση με θέμα "Κρίση του ΣΥΡΙΖΑ και για ποια αριστερά παλεύουμε" με ομιλητές την Κατερίνα Φλώρου, πρώην συντονίστρια της τοπικής νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας και τον Γιάννη Σηφακάκη, από την "Συμμαχία Σταματήστε τον πόλεμο - Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη".
Μια ζωντανή και πολύ αναγκαία συζήτηση, στις συνθήκες που η σύγκρουση με την κυβέρνηση Μητσοτάκη και το σύστημα του κέρδους είναι σε εξέλιξη. Στην συζήτηση, βρέθηκαν μαζί και τοποθετήθηκαν αγωνιστές που συγκρούστηκαν με την συμβιβαστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και αποχώρησαν, από το 2015 μέχρι και σήμερα.
Μίλησαν εργαζόμενοι από τα νοσοκομεία, την πρωτοβάθμια Υγεία, τα ΕΛΤΑ, το πανεπιστήμιο κλπ. γύρω από την κατάσταση του κινήματος, το τι σημαίνει μια στρατηγική που στηρίζεται στην δύναμη της τάξης μας και τι σημαίνει εργατικός έλεγχος στα άδυτα της εξουσίας, αλλά και για τις μάχες που εξελίσσονται. Τις απεργίες για το δικαίωμα στην δουλειά, τις συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις στα νοσοκομεία, την πανελλαδική απεργία στους Δήμους και για το προϋπολογισμό, τον ξεσηκωμό των φτωχομεσαίων στρωμάτων και το πόσο πίσω είναι οι ηγεσίες της αριστεράς. Την ανάγκη της κοινής δράσης, για να χτυπάμε μαζί, τις επιθέσεις της Νέας Δημοκρατίας και των αφεντικών.
Κομμάτι της συζήτησης ήταν και η στάση της αριστεράς για την Παλαιστίνη και την παλαιστινιακή αντίσταση, το κίνημα αλληλεγγύης με αφορμή την τοποθέτηση Παλαιστίνιου συναγωνιστή.
Οι εκδηλώσεις συνεχίζονται
ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ
Πούλος Ψαλιδάκος, εκπαιδευτικός, πρώην μέλος ΣΥΡΙΖΑ,
Πέτρος Κωνσταντίνου, συντονιστής ΚΕΕΡΦΑ
Ελένη Μαριόλη, πρώην αναπληρώτρια συντονίστρια της Ν.Ε Βόρειου Τομέα ΣΥΡΙΖΑ
Πέτρος Κωνσταντίνου, συντονιστής ΚΕΕΡΦΑ