Καταστολή
Το μονοπώλιο της βίας

19/12, Πετράλωνα. Δεκάδες άνδρες των ΜΑΤ γέμισαν τη γειτονιά, στη συμβολή των οδών Τιμοδήμου και Καλλισθένους, σε επιχείρηση έξωσης 74χρονης ΑμεΑ και του 58χρονου γιου της που αντιμετωπίζει κινητικά προβλήματα. Η αστυνομική δύναμη επιτέθηκε άγρια στους γείτονες και τους αλληλέγγυους κατοίκους από σωματεία και συλλογικότητες που συγκεντρώθηκαν στο σημείο για να αποτρέψουν το πέταγμα της οικογένειας στο δρόμο. Η αστυνομία πάντα στο πλευρό των τραπεζών και των funds. Φωτό: ΣΕΚ Πετραλώνων

Ο πυρήνας της οπαδικής βίας είναι η αλλοτρίωση –η φτώχεια, το μεροκάματο που (αν υπάρχει) δεν φτάνει ούτε για το νοίκι, οι φωνές του επιστάτη στη δουλειά, οι απειλές του αφεντικού, η απόγνωση μιας νεολαίας χωρίς μέλλον. Γύρω από αυτόν τον πυρήνα τριγυρίζουν τα αρπαχτικά –οι «αθλητικοί σύλλογοι»  των Μαρινάδικων, των Μελισσανίδιδων, των Αλαφούζων και των Μπέων, οι φασιστικές συμμορίες και ο υπόκοσμος.

Ο πυρήνας της αστυνομικής βίας είναι τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης –η άλλη όψη της φτώχειας, του μεροκάματου που δεν φτάνει ούτε για το νοίκι και των φωνών του επιστάτη δηλαδή. Η πραγματική αποστολή της αστυνομίας δεν είναι να προστατεύει την κοινωνία από την εγκληματικότητα. Η πραγματική της αποστολή είναι να επιβάλει, όποτε υπάρχει ανάγκη, δια πυρός και σιδήρου τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης πάνω στην κοινωνία. Η αστυνομία ήταν άφαντη όταν τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής αιματοκυλούσαν το Κερατσίνι αλλά έχει πάντα ισχυρή παρουσία όταν οι τράπεζες και τα funds πετάνε στον δρόμο κάποια φτωχή οικογένεια ή κάποιον ηλικιωμένο συνταξιούχο που δεν μπορεί να πληρώνει τις δόσεις του. 

Το «προνόμιο» που έχει ο κάθε οπλισμένος αστυνομικός να σακατεύει ή ακόμα και να σκοτώνει στο όνομα των συμφερόντων αυτών χωρίς να δίνει λόγο στη δικαιοσύνη καλύπτει όλη του τη δράση –ακόμα και όταν σακατεύει ή σκοτώνει για «το κέφι του». Αυτός, άλλωστε, ήταν, είναι και θα είναι πάντα ο κανόνας γύρω από τον οποίο στήνονται όλες οι εγκληματικές συμμορίες. Το εφετείο αναγνώρισε το ελαφρυντικό του «πρότερου έντιμου βίου» στον Κορκονέα, τον καταδικασμένο πρωτόδικα σε ισόβια δολοφόνο του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, και τον άφησε ελεύθερο. Λίγο πρωτύτερα κάποιοι άλλοι δικαστές είχαν κρίνει αθώους τους τέσσερις «ειδικούς φρουρούς» που είχαν σκοτώσει χωρίς κανένα λόγο και καμιά αφορμή, χτυπώντας τον με τα γκλομπ και τις αρβύλες τους,  τον φοιτητή Νίκο Σακελίωνα –παρόλο που υπήρχε βίντεο που αποδείκνυε πέρα από κάθε αμφιβολία την ενοχή τους. Ο εισαγγελέας άφησε ελεύθερους τους πιστολέρο αστυνομικούς που σκότωσαν τον 18χρονο Νίκο Σαμπάνη παρόλο που είχαν συνεχίσει την καταδίωξη ενώ είχαν λάβει ρητή διαταγή να την σταματήσουν. Οι αστυνομικοί που κλώτσησαν μέχρι θανάτου τον πεσμένο στο πεζοδρόμιο Ζακ Κωστόπουλο είναι όλοι ελεύθεροι. 

Αυτό που χρειάζεται για να εξαλειφθεί η οπαδική βία είναι να εξαλειφθούν οι πηγές της αλλοτρίωσης: μεροκάματα ζωής και όχι πείνας, αξιοπρεπείς δουλειές σε αξιοπρεπείς συνθήκες, κατάργηση των προνομίων των αφεντικών. Αυτό που χρειάζεται, για να εξαλειφθεί η αστυνομική βία είναι η κατάργηση των ίδιων των αφεντικών.

Νέα Φιλαδέλφεια

Η οπαδική βία έχει νεκρούς. Τουλάχιστον 13 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους τα τελευταία 50 χρόνια στα γήπεδα. Κάποιοι από αυτούς σκοτώθηκαν σε συμπλοκές ανάμεσα σε φιλάλθλους αντίπαλων ομάδων. Κάποιοι άλλοι απλά επειδή είχαν την ατυχία να βρεθούν στο «λάθος» σημείο με το κασκόλ ή τη σημαία της ομάδας τους. Κάποιοι χτυπήθηκαν από φωτοβολίδες. Ο Μιχάλης Κατσουρής που δολοφονήθηκε το καλοκαίρι έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ μάλλον θα ζούσε ακόμα αν η αστυνομία δεν είχε αφήσει τους Κροάτες φασίστες να φτάσουν ανενόχλητοι στη Νέα Φιλαδέλφεια. 

Τα θύματα της αστυνομικής βίας είναι ασύγκριτα περισσότερα. Η έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας του 2012 ξεκινούσε με μια ζωντανή περιγραφή της ζοφερής κατάστασης που επικρατούσε στην Ελλάδα: 

«Ο Μανώλης Κυπραίος, δημοσιογράφος, υπέστη ολική απώλεια ακοής ενώ κάλυπτε διαδήλωση στην Αθήνα στις 15 Ιουνίου 2011 όταν, σύμφωνα με τις καταγγελίες, αστυνομικός πέταξε εναντίον του χειροβομβίδα κρότου-λάμψης. Ο Γιάννης Καυκάς υπέστη παρ’ ολίγον θανάσιμα τραύματα στο κεφάλι όταν χτυπήθηκε από αστυνομικούς μονάδας αποκατάστασης της τάξης κατά τη διάρκεια άλλης διαδήλωσης, στις 11 Μαΐου 2011... Ο Αριβάν Οσμάν Αζίζ (Arivan Osman Aziz), Κούρδος μετανάστης, πέθανε από τα τραύματά του τον Ιούλιο του 2009 μετά τον ξυλοδαρμό του, σύμφωνα με τις καταγγελίες, από λιμενοφύλακα κατά τη σύλληψή του…  Η Διεθνής Αμνηστία έχει μακροχρόνιες ανησυχίες αναφορικά με παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από μέλη των σωμάτων ασφαλείας. Περιλαμβάνουν βασανιστήρια και άλλες μορφές κακομεταχείρισης κατά τη διάρκεια της σύλληψης ή της κράτησης, κακή χρήση πυροβόλων όπλων, υπερβολική χρήση βίας και άλλες παραβιάσεις κατά την αστυνόμευση διαδηλώσεων».

Και οι νεκροί της αστυνομικής βίας είναι ασύγκριτα περισσότεροι. Τουλάχιστον τέσσερις άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους από σφαίρες αστυνομικών μέσα στην τελευταία διετία – από αυτούς δυο, ο Νίκος Σαμπάνης και ο Χρήστος Μιχαλόπουλος ανήλικοι. 

Η αστυνομική βία, η αυστηροποίηση των ποινών, οι συλλογικοί εξευτελισμοί (σαν το μπαράζ των 424 τυφλών προσαγωγών μετά τον τραυματισμό του αστυνομικού στου Ρέντη) ούτε μπορεί, ούτε πρόκειται να σταματήσει την οπαδική βία. Ούτε είναι αυτός ο στόχος των μέτρων της κυβέρνησης. Η συγκίνησή τους για τον 31χρονο αστυνομικό (οι αστυνομικοί είναι παιδιά του λαού, είναι δικά μας παιδιά είπε η Ντόρα Μπακογιάννη σε μια συνέντευξή της στην τηλεόραση) είναι καθαρά υποκριτική: το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να αξιοποιήσουν την υπόθεση για να δώσουν ακόμα περισσότερες εξουσίες στην αστυνομία, για να αυξήσουν ακόμα περισσότερο το «βαρύ χέρι των αφεντικών» πάνω στις πλάτες των εργατών και των νέων.