“Μετά τη δολοφονία, ήπιε σοκολάτα και ζήτησε από τον ιδιοκτήτη της καφετέριας να κάνει ανάληψη με τις κλεμμένες κάρτες της νεκρής με λάθος pin”.

Είναι μόνο ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό απόσπασμα από τη δικογραφία που σχηματίστηκε σε βάρος του γυναικοκτόνου Χρήστου Πατακού ο οποίος σκότωσε με καραμπίνα τη σύντροφό του την οποία κακοποιούσε φρικτά το τελευταίο διάστημα. Όπως κατήγγειλε η ίδια στο Τμήμα Ασφαλείας Σαλαμίνας στο οποίο έφτασε χτυπημένη άσχημα και κατέθεσε μήνυση κατά του δράστη λίγες μέρες πριν τη δολοφονία της: «Με χτυπούσε με μπουνιές και κλωτσιές. Μου βγήκε το νύχι του αριστερού δείκτη από τα χτυπήματα. Χτυπούσε το παιδί μου».

Η τελευταία γυναικοκτονία της 43χρονης Γεωργίας Π., μητέρας ενός 15χρονου αγοριού στη Σαλαμίνα, έχει όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία που επιβεβαιώνουν ότι οι ζωές των γυναικών που δολοφονούνται θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν υπήρχαν οι κατάλληλες δομές για να φιλοξενηθούν, η κοινωνική πρόνοια για τα άλλα μέλη της οικογένειάς τους που συνήθως γίνονται και αυτά θύματα της ενδοοικογενειακής βίας, η υλική βοήθεια και ψυχολογική στήριξη για να μπορέσουν να φύγουν από το τοξικό περιβάλλον μίας κακοποιητικής σχέσης, αντί να αναγκάζονται απλά να καταφεύγουν όταν είναι πια αργά στα αστυνομικά τμήματα όπου προφανώς το μόνο που αντιμετωπίζουν είναι την κυνική συμπεριφορά των μπάτσων.

Ο δράστης έχει επίσης το χαρακτηριστικό προφίλ όλων των γυναικοκτόνων: παρασιτούσε εις βάρος της συντρόφου του, χτυπούσε την ίδια και το παιδί της, ήταν γνωστός για το βίαιο χαρακτήρα του και φάνηκε αμετανόητος χωρίς καν να προσπαθεί να δικαιολογήσει την πράξη του με τα γνωστά κλισέ του τύπου «τη σκότωσα γιατί την αγαπούσα». Διαβάζουμε σε άλλο ρεπορτάζ της Lifo:

Μάρτυρας «κλείδι» που οδήγησε στη σύλληψη του 71χρονου, μιλώντας στο Mega, δήλωσε ότι όταν τον κάλεσε, αφού είδε όσα μετέδιδαν τα μέσα ενημέρωσης, τον ρώτησε «τι έκανες;» και ο ίδιος αφού έκανε τον ανήξερο, απάντησε, «γιατί ταράζεσαι; Α, καλά, ένας άνθρωπος λιγότερος στη Γη».

Η συχνότητα που έρχονται πια στην επιφάνεια οι γυναικοκτονίες, οι ξυλοδαρμοί γυναικών από τους συντρόφους τους, οι βιασμοί και οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες -κυρίως μέσα στα αστυνομικά τμήματα- έχει αυξηθεί δραματικά ειδικά την τελευταία χρονιά και αυτό σίγουρα δεν είναι τυχαίο.

Ηθικός αυτουργός όλων αυτών των εγκλημάτων είναι η κυβέρνηση της Ν.Δ. και οι δολοφονικές επιλογές των περικοπών σε ότι αφορά το κράτος–πρόνοιας μαζί με την ιδεολογική επίθεση στο δικαίωμα των γυναικών να ελέγχουν το σώμα τους και κατ’ επέκταση την ίδια τη ζωή τους. Η επανεκλογή της κυβέρνησης δεν σημαίνει απλά τη συνέχεια αυτής της πολιτικής αλλά την «αναβάθμιση» αυτής της επίθεσης με τη δημιουργία του νέου μισογυνικού Υπουργείου «Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας», ενώ είχε προηγηθεί η κατάργηση της Γενικής Γραμματείας Ισότητας Φύλων που είχε κατακτηθεί στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. 

Η κορύφωση της σεξιστικής επίθεσης απέναντι στις γυναίκες έχει ταυτόχρονα αποθρασσύνει κυριολεκτικά αυτούς στους οποίους υποτίθεται πρέπει να απευθύνονται οι κακοποιημένες γυναίκες, τους καουμπόηδες της Ελληνικής Αστυνομίας. Αυτό αποδεικνύει ένα ακόμα πιο πρόσφατο περιστατικό που κατήγγειλε μέσα από το TikTok η Δήμητρα Λιαράκου η οποία πήγε να παραλάβει τις πινακίδες της από τη Δημοτική Αστυνομία και δέχτηκε χυδαία σχόλια και σεξουαλική παρενόχληση από 3 δημοτικούς αστυνομικούς. «Έχει ήδη διαταχθεί η διεξαγωγή ΕΔΕ» είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο που ακούμε σε αυτές τις περιπτώσεις χωρίς να γελάμε καθόλου.

Αυτές τις ημέρες παίζεται στους κινηματογράφους η ταινία «η Φόνισσα» βασισμένη στο ομώνυμο δυστοπικό μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, η πρωταγωνίστρια, χήρα η ίδια και βασανισμένη από τη σκληρή ζωή που έχει ζήσει, αποφασίζει να «απαλλάξει» τα νεογέννητα κορίτσια από την κατώτερη μοίρα που τα περιμένει στο νησί που θα μεγαλώσουν, αφαιρώντας τους τη ζωή. 

Η μοίρα όμως των γυναικών δεν είναι να ζούνε ένα βίο αβίωτο, ούτε είναι η πατριαρχία που καταπιέζει τις γυναίκες και οδηγεί στις γυναικοκτονίες. «Είναι ο καπιταλισμός» ο ένοχος για τις σεξιστικές διακρίσεις που με την επίθεση στις γυναίκες και τη διαίρεση της τάξης μας προσπαθεί να επιτεθεί συνολικά στις κατακτήσεις όλης της εργατικής τάξης. Η άνοδος του αντισεξιστικού κινήματος τα τελευταία χρόνια, η εμφάνιση του #metoo και πολύ περισσότερο η σύνδεση των «γυναικείων» αιτημάτων με τις συνολικές μάχες που δίνει η εργατική τάξη μέσα από την καθιέρωση της απεργίας στις 8 Μάρτη, είναι η απάντηση στην καταπίεση και τις διακρίσεις που στρώνουν το δρόμο για τη βία κατά των γυναικών, λες και οι ζωές τους είναι λιγότερο αξιοβίωτες, όπως άλλωστε των μεταναστών, των Ρομά, των τρανς ατόμων.

Η πάλη για να απαλλαγούμε από αυτό το δολοφονικό σύστημα είναι η μόνη διέξοδος για να τελειώνουμε με τις γυναικοκτονίες. Και αυτή η πάλη περνάει μέσα από τις μάχες για να απαλλαγούμε από την σεξιστική κυβέρνηση της Ν.Δ., το κόμμα που έχει στα λαβαρά του το τρίπτυχο «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» και γι’ αυτό στους κόλπους του μπορούν να βρουνε απλόχερα ασυλία οι κάθε λογής βιαστές, προαγωγοί και κακοποιητές.

Να τελειώνουμε με την κυβέρνηση του σεξισμού