Το 2023 η εργατική τάξη είχε να αντιμετωπίσει μια κυβέρνηση που στον τέταρτο χρόνο διακυβέρνησής της γινόταν όλο και πιο δολοφονική, διαχειριζόμενη ένα σύστημα σε πολλαπλή κρίση που σπέρνει την καταστροφή.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μπήκε στη χρονιά έχοντας στην πλάτη της τους χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας και της καταστροφής της δημόσιας Υγείας, όπως και τις εκατόμβες των νεκρών προσφύγων που σκότωσε η ρατσιστική πολιτική. Και αυτή τη μαύρη παράδοση την υπηρέτησε πιστά όλη τη χρονιά προχωρώντας πλέον σε ευθείες μαζικές δολοφονίες. Τα Τέμπη, η Πύλος, η Δαδιά, καθώς και τα βυθισμένα χωριά της Θεσσαλίας είναι τα τοπονύμια που πλέον θα φέρνουν αυτόματα στο νου τον θάνατο, τον πόνο και τη δυστυχία. Αλλά θα ξεσηκώνουν και τόνους οργής ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, το ρατσισμό, την περιβαλλοντική καταστροφή. Από δίπλα, η Νέα Φιλαδέλφεια του Μιχάλη Κατσουρή και του Σιράζ Σαφτάρ θα θυμίζει ότι οι νεοναζί με τις κυβερνητικές πλάτες παραμένουν ένας κίνδυνος που πρέπει να τσακιστεί. Το όνομα του Χρήστου Μιχαλόπουλου στη Βοιωτία προτέθηκε στις δολοφονίες εφήβων Ρομά από την αστυνομία. Για να έρθει η ολόπλευρη στήριξη του Μητσοτάκη στη γενοκτονία που διαπράτει το Ισραήλ στη Γάζα σαν επιστέγασμα του αιματοβαμμένου δρόμου που βαδίζει η Νέα Δημοκρατία.
Η εργατική τάξη όχι μόνο δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια, αλλά με κάθε αφορμή πλημμύρισε τους δρόμους καταγράφοντας μεγαλειώδεις σταθμούς αντίστασης.
Το Κίνημα των Καλλιτεχνών
Οι πρώτοι μήνες του 2023 σημαδεύτηκαν από το μεγάλο κίνημα των εργατών/ριών και σπουδαστών/ριών της Τέχνης. Με αφορμή την επίθεση στα πτυχία και τα επαγγελματικά τους δικαιώματα που σήμανε το Προεδρικό Διάταγμα 85, οι σπουδαστές των κρατικών σχολών θεάτρου και χωρού κατέλαβαν τις σχολές τους και οι συνάδελφοί τους των ιδιωτικών σταμάτησαν τα μαθήματα. Η πίεση προς τα συνδικάτα του κλάδου μεταφράστηκε σε μια μεγάλη 48ωρη απεργία το πρώτο διήμερο του Φλεβάρη όπου η πρόταση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς για καθολική απεργία διαρκείας στον Πολιτισμό μειοψήφισε για μόλις 20 ψήφους σε μια συνέλευση εκατοντάδων. Ξεδίπλωσε όμως μια δυναμική που μεταφράστηκε σε καταλήψεις όλων σχεδόν των μεγάλων κρατικών θεάτρων. Για σχεδόν δύο μήνες πέριξ της Ομόνοιας κυριαρχούσαν τα κατειλημμένα θέατρα του Εθνικού -το Τσίλλερ και το Ρεξ- και το Δημοτικό Θέατρο Μαρία Κάλλας. Αντίστοιχα και το Βασιλικό στη Θεσσαλονίκη, το Απόλλων στην Πάτρα, οι Καλών Τεχνών στο Ναύπλιο και τη Φλώρινα κλπ. Ο στόχος παρέμενε: Η πίεση προς τα σωματεία να προχωρήσουν σε απεργία διαρκείας. Και την ίδια στιγμή η σύνδεση με τις υπόλοιπες μάχες που βρίσκονταν σε εξέλιξη. Οι καταλήψεις των καλλιτεχνών έδωσαν το παρών στις απεργίες των υγειονομικών και των εκπαιδευτικών, στις συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων, στα αντιρατσιστικά συλλαλητήρια. Μέσα κι έξω από τις καταλήψεις, στις εκδηλώσεις, τις συναυλίες, τις διαδηλώσεις και τις διαδικασίες που οργάνωναν, συμμετείχαν χιλιάδες ξεπερνώντας κατά πολύ τα μέλη του πληττόμενου κλάδου.
Στις συνελεύσεις του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (του μεγαλύτερου και καθοριστικού σωματείου για τον κλάδο) που ακολούθησαν, η επιμονή και οι μεθοδεύσεις της προσκείμενης στη ρεφορμιστική αριστερά ηγεσίας, στο κλείσιμο του κινήματος, μεταφράστηκε σε απανωτές οριακές πλειοψηφίες, για ελάχιστες ψήφους, των προτάσεων που ξεφούσκωναν το κίνημα, σε βάρος αυτών της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που μαζί με τις καταλήψεις πλέον πρότειναν την πολυήμερη απεργιακή σύγκρουση με την κυβέρνηση. Ωστόσο η παρουσία και η επιμονή των κατειλημμένων θεάτρων ήταν καθοριστική σε ευρύτερο επίπεδο, με σημαντικότερο ίσως το ρόλο που έπαιξαν για τον ξεσηκωμό μετά τη δολοφονία στα Τέμπη.
Τέμπη
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Τρίτης 28ης Φλεβάρη ο επιβατικός συρμός Intercity 62 της Hellenic Train με περισσότερους από 350 επιβάτες συγκρούστηκε με την εμπορική αμαξοστοιχία 63503, 27 χιλιόμετρα βόρεια της Λάρισας. Η σφοδρή σύγκρουση, ο εκτροχιασμός και η ανάφλεξη των συρμών προκάλεσε τον θάνατο 57 ανθρώπων και τον τραυματισμό τουλάχιστον 85. Το σοκ ήταν άμεσο αλλά δεν μεταφράστηκε σε παράλυση. Παρά τις αρχικές παραινέσεις για “ώρα πένθους κι όχι αντιδράσεων”, η επαναστατική αριστερά μαζί με τα κομμάτια του κινήματος που βρίσκονταν σε σύγκρουση με την κυβέρνηση, όπως οι καλλιτέχνες, σωματεία υγειονομικών και φοιτητικοί σύλλογοι, βγήκαν άμεσα από το επόμενο πρωί, με καθαρή θέση “δεν είναι ατύχημα – είναι δολοφονία”, αποδίδοντας τις ευθύνες στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων που διέλυσε τον σιδηρόδρομο με ολέθρια αποτελέσματα. Οι εργάτες του ΟΣΕ καταγγέλουν ότι είχαν προειδοποιήσει επανειλημμένα για τις σοβαρές ελλείψεις στις υποδομές, αλλά είχαν αγνοηθεί. Οι ίδιοι παρά την αρχική αναστολή της στάσης εργασίας που είχαν εξαγγείλει για μισθολογικά αιτήματα, ξεκινούν απεργία διαρκείας.
Το πρώτο απόγευμα μετά το έγκλημα γίνεται και η πρώτη διαδήλωση, έξω από τα γραφεία της Hellenic Train στη Συγγρού που χτυπιέται από την αστυνομία. Την επόμενη η ήδη προκηρυγμένη διαδήλωση των καλλιτεχνών μετατρέπεται σε κάλεσμα οργής με αφορμή τα Τέμπη και πολλές χιλιάδες διαδηλώνουν υπό καταρρακτώδη βροχή μέχρι το Σταθμό Λαρίσης. Την Κυριακή ένα μεγάλο συλλαλητήριο καλεσμένο από τους απεργούς του ΟΣΕ πλημμυρίζει το Σύνταγμα και ξανά δέχεται την επίθεση της αστυνομίας. Μέχρι που η 8η Μάρτη -η Παγκόσμια Ημέρα Γυναικών- που ήδη οργανωνόταν απεργιακή κινητοποίηση ενάντια στο σεξισμό, δίνει την ευκαιρία να εκφραστεί σε όλο της το εύρος η οργή των εργαζομένων και της νεολαίας.
Με σύνθημα “Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων”, η γενική απεργία εκείνης της ημέρας παραλύει τα πάντα και απλώνεται σε κάθε σημείο της χώρας. Είναι η μεγαλύτερη απεργία από την περίοδο του αντιμνημονιακού ξεσηκωμού το 2010-2012. Για ώρες στο κέντρο της Αθήνας οι διαδηλωτές φτάνουν από το Σύνταγμα και τις Στήλες του Ολυμπίου Διός μέχρι το Μεταξουργείο. Τα συνδικάτα αναγκάζονται να κηρύξουν νέα γενική απεργία στις 16 Μάρτη.
Συνολικά τον Μάρτη, σύμφωνα με την Public Issue, πάνω από 2.5 εκατομμύρια άνθρωποι κατέβηκαν στο δρόμο με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη -αριθμός που δεν συμπεριλαμβάνει τις μαθητικές κινητοποιήσεις- ενώ σε ποσοστό επί του πληθυσμού συμμετείχε το 30%, ξεπερνώντας ακόμα και το κίνημα των πλατειών (29%). Σύμφωνα με την ίδια έρευνα «το 64% επιρρίπτει ευθύνη σε ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ για την σημερινή κατάσταση του σιδηρόδρομου καταρρίπτοντας την προσπάθεια να χρεωθεί το έγκλημα με 57 νεκρούς σε ανθρώπινο λάθος αλλά και στην επιχείρηση συγκάλυψης των ευθυνών στην οποία επιδίδονται τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Το 58%, δηλαδή 6 στους 10, θεωρεί ότι “πολύ και “αρκετά” ευθύνεται η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ για το δυστύχημα στα Τέμπη. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή την άποψη έχει το 70% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ως συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ ολοκλήρωσε την εξαγορά της ΤΡΑΙΝΟΣΕ από την ιταλική εταιρεία, ενώ την ίδια άποψη έχει και το 30% των ψηφοφόρων της ΝΔ».
Εκλογές
Ο ξεσηκωμός των Τεμπών ανάγκασε τον Μητσοτάκη να αναβάλει τις βουλευτικές εκλογές για το μη παρέκει -με φήμες και δημοσιεύματα μάλιστα να κυκλοφορούν για το υπό ποιές συνθήκες μπορεί συνταγματικά να αναβάλει τις εκλογές μετά το πέρας της τετραετίας. Αλλά κανένα από τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης δεν έβαλε στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε κανένα σημείο δεν μπήκε μπροστά και η ηγεσία του ΚΚΕ προτίμησε να δώσει τέλος στις κινητοποιήσεις ενόψει των εκλογών. Έτσι η Νέα Δημοκρατία κατάφερε να ορίσει και να κερδίσει τις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου. Μια νίκη κάλπικη καθώς δεν ήρθε χάρη στη στήριξη ή την “εμπιστοσύνη” του κόσμου στον Μητσοτάκη -όπως πανηγύρισαν κατευθείαν τα παπαγαλάκια- αλλά στην κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ (που φτάνει μέχρι τη σημερινή κρίση και διάσπαση) και την τεράστια αποχή από τις κάλπες, κυρίως του κόσμου της αριστεράς.
Κι αν ο Μητσοτάκης έβγαινε ανακουφισμένος το βράδυ της 21ης Μάη, μάλλον δεν συνέβαινε το ίδιο μετά τις τοπικές εκλογές του Οκτώβρη, όταν είδε τον Μπακογιάννη να χάνει τον δήμο Αθηναίων, τα ενωτικά ψηφοδέλτια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς να φτάνουν παντού σε πρωτοφανή ποσοστά, τους υποψήφιους της Λαϊκής Συσπείρωσης να κερδίζουν σε όσους δήμους πέρασαν στο δεύτερο γύρο. Ούτε οι μάχες, ούτε οι καταστροφές της κυβέρνησης σταμάτησαν στο μεσοδιάστημα των διαδοχικών εκλογικών διαδικασιών.
16/6/23, Αντιρατσιστική διαδήλωση για το ναυάγιο της Πύλου. Φωτό: Μάνος Νικολάου
Πύλος
Στις 14 Ιουνίου το αλιευτικό Αντριάνα με 750 πρόσφυγες βυθίστηκε ανοιχτά των ακτών της Πύλου. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των επιζώντων το ελληνικό Λιμενικό Σώμα προκάλεσε την ανατροπή του, και επέδειξε ολιγωρία στην επιχείρηση διάσωσης. Μόνο 104 άνθρωποι επέζησαν και μόλις 82 σοροί περισυνελέχθησαν. Όλοι οι υπόλοιποι βρέθηκαν στον πάτο του βαθύτερου σημείου της Μεσογείου. Καταγγελίες μιλούν για ένα ακόμα pushback που “στράβωσε” και η ευθύνη ανήκει ολόκληρη στο ελληνικό κράτος, την κυβέρνησή του και τη ρατσιστική πολιτική της Ευρώπης Φρούριο.
Παρά τις δικαιολογίες, τα ψέματα και τις απόπειρες συγκάλυψης των υπευθύνων, ήδη την επόμενη ημέρα από το ναυάγιο πραγματοποιήθηκαν μεγάλες διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα με τον παραπάνω ισχυρισμό. «Κάθαρμα Μητσοτάκη σε ξέρουμε καλά, στα Τέμπη και στην Πύλο σκότωσες παιδιά» έλεγε ένα από τα συνθήματα ενώ το πανό του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος συνέδεε τις τραγωδίες και τον ένοχο: “Τέμπη – Πέραμα – Υγεία – Πύλος - Ίδιοι οι δολοφόνοι, να τους ανατρέψουμε”. Η μάχη για δικαιοσύνη μόλις ξεκίναγε. Συγκροτήθηκε η Πρωτοβουλία δικηγόρων και νομικών για το ναυάγιο της Πύλου, που μαζί με τους επιζώντες, τους συγγενείς των θυμάτων και με τη στήριξη της ΚΕΕΡΦΑ και του αντιρατσιστικού κινήματος δίνει τη μάχη για να λάμψει η αλήθεια, κόντρα σε μια κυβέρνηση που συνέχισε στο ίδιο -και χειρότερο- μοτίβο.
Από τη Δαδιά στη Νέα Φιλαδέλφεια
Μετά το μεγαλύτερο σιδηροδρομικό έγκλημα στην ιστορία της χώρας, ήρθε το μεγαλύτερο ναυάγιο στη Μεσόγειο και ακολούθησε η μεγαλύτερη πυρκαγιά στην ιστορία της Ευρώπαϊκής Ένωσης. Ως τέτοια καταγράφηκε η φωτιά που κατέστρεψε τον Αύγουστο το Δάσος της Δαδιάς στον Έβρο. Δεν ήταν η μόνη. Στο Βόλο η φωτιά έφτασε να προκαλέσει την ανατίναξη στρατιωτικού υλικού στη Νέα Αγχίαλο. Τεράστιο κομμάτι της Ρόδου καταστράφηκε. Πάνω από 1.800.000 στρέμματα κάηκαν από τον Ιούλιο μέχρι τον Σεπτέμβριο, αποτέλεσμα του συνδυασμού των περικοπών στη δασοπυρόσβεση και την πυροπροστασία, αλλά και της κλιματικής αλλαγής, για την οποία δεν είναι άμοιροι ευθυνών οι κυβερνητικοί που την επικαλούνται ως μοναδική αιτία παριστάνοντας τις αθώες περιστέρες. Και μετά τις πυρκαγιές ήρθαν οι πλημμύρες της Θεσσαλίας που μετέτρεψαν ένα ολόκληρο γεωγραφικό διαμέρισμα σε χαμένη Ατλαντίδα. «Μετά τις πυρκαγιές ήρθαν αυτό που όλοι αναμέναμε, οι πλημμύρες», έλεγε στην Εργατική Αλληλεγγύη ο Αλί Μουσταφάογλου, δάσκαλος στην Αγία Άννα. «Ακούσαμε πολλά λόγια από την κυβέρνηση αυτούς τους δύο μήνες αλλά τα απαραίτητα αντιδιαβρωτικά και αντιπλημμυρικά έργα δεν έγιναν ποτέ. Και πως να γίνουν με μια κυβέρνηση που δίνει τόσα δις ευρώ για φρεγάτες αλλά δεν κάνει τίποτε για να βοηθήσει τον απλό κόσμο; Υπάρχει οργή για την πολιτική της κυβέρνησης συνολικά και εκφράστηκε αυτή και με την 100% συμμετοχή των εκπαιδευτικών της Β. Εύβοιας στην απεργία της Δευτέρας».
Αλλά εκτός της τεράστιας καταστροφής σε επίπεδο περιβαλλοντικό, παραγωγικό και περιουσιακό για χιλιάδες κόσμο που έχασε σπίτια και δουλειές, υπήρξε κι ένα ανθρώπινο κόστος που συνδέει την τραγωδία της Πύλου με τη Δαδιά.
Είκοσι πρόσφυγες βρέθηκαν καμμένοι στο δάσος. Οι πρόσφυγες αναγκάστηκαν να πάνε μέσα από το φλεγόμενο δάσος για να αποφύγουν κρατικούς και παρακρατικούς κυνηγούς μεταναστών. Κάποιοι είχαν ήδη την εμπειρία της σύλληψης και της επαναπροώθησης, μιας διαδικασίας που η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να αρνείται ότι συμβαίνει. Όχι τυχαία λίγες μέρες μετά ο Μητσοτάκης υποδεχόταν τη φασίστρια πρωθυπουργό της Ιταλίας Μελόνι, έχοντας μάλιστα το θράσος να ρίξει στους ίδιους τους πρόσφυγες το φταίξιμο για τη φωτιά. Τις ίδιες σχεδόν ημέρες επέτρεπε σε μερικές εκατοντάδες νεοναζί να διασχίσουν ανενόχλητοι όλη τη διαδρομή από την Κροατία μέχρι τη Νέα Φιλαδέλφεια για να επιτεθούν έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ, αφήνοντας νεκρό τον Μιχάλη Κατσουρή. Σε κάθε μία από αυτές τις δολοφονικές προκλήσεις το κίνημα απάντησε με διαδηλώσεις -κάποιες από αυτές με πρωτοβουλία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς- ενώ το “τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά” έφτασε να φωνάζεται από δεκάδες χιλιάδες ακόμα και σε ευρωπαϊκούς ποδοσφαιρικούς αγώνες.
30/11/23, Απεργία στα Νοσοκομεία. Φωτό: Μάνος Νικολάου
16/12/23, Διαδήλωση αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης
Λευτεριά στην Παλαιστίνη
Αδιαμφισβήτητα αν κάτι σημαδεύει τους τελευταίους μήνες της χρονιάς είναι η γενοκτονία στη Γάζα και το τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό. Την ίδια ώρα που ο Μητσοτάκης ταξίδευε στο Ισραήλ και σφιχταγκαλιαζόταν με τον σφαγέα Νετανιάχου, η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα, τα Χανιά, ο Βόλος, παντού στη χώρα ο κόσμος ένωνε τη φωνή του με το διεθνές κίνημα που φωνάζει Λευτεριά στην Παλαιστίνη. Τεράστια συλλαλητήρια και πλήθος πρωτοβουλιών αλληλεγγύης από κάθε λογής σωματεία, φορείς, συλλογικότητες, οργανώσεις. Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα και οι πρωτοβουλίες που πήρε για εκδηλώσεις στις γειτονιές αμέσως μόλις ξεκίνησε η επίθεση του Ισραήλ, μαζί με την ανασυγκρότηση και τις δράσεις της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο σε συνεργασία με την Παλαιστινιακή Παροικία Ελλάδος, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο ώστε να επικρατήσει η στήριξη στον Παλαιστινιακό λαό και την αντίστασή του, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, μετά την 7η Οκτώβρη. Το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη μπολιάστηκε με κάθε αγώνα που είναι σε εξέλιξη ή ξεσπά αυτό το διάστημα. Οι εργαζόμενοι των νοσοκομείων έχουν πραγματοποιήσει ένα μεγάλο απεργιακό μπαράζ και συνεχίζουν. Το βασικό πανό τους είναι βαμμένο στα χρώματα της Παλαιστινιακής σημαίας. Οι εργάτες των δήμων απήργησαν και διαδήλωσαν με τις σημαίες της Παλαιστίνης. Οι εκπαιδευτικοί πήραν αποφάσεις για στάσεις εργασίας και συζητήσεις στα μαθήματα για την Παλαιστίνη. Οι συνταξιούχοι είχαν στα χέρια τους τις σημαίες της Παλαιστίνης στο πρόσφατο συλλαλητήριό τους, ενώ το Λευτεριά στην Παλαιστίνη ήταν βασικό σύνθημα στην πορεία του Πολυτεχνείου και τις διαδηλώσεις της νεολαίας με αφορμή τα 15 χρόνια από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου.
Εκτός από τον αποτροπιασμό απέναντι στη σφαγή και στην αδικία της κατοχής, όλοι αντιλαμβάνονται ότι η στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης στο μακελειό της Γάζας σημαίνει τεράστιες περικοπές από τις ανάγκες μας εδώ. Δεν είναι μόνο ηθική ή πολιτική η στήριξη του Μητσοτάκη. Στέλνει φρεγάτες έξω από τη Γάζα και στην Ερυθρά Θάλασσα, διαθέτει τις στρατιωτικές βάσεις κι όλα αυτά σημαίνουν εκατομμύρια, την ίδια ώρα που η δημόσια Υγεία και Παιδεία είναι υπό κατάρρευση και προωθούνται για ιδιωτικοποίηση, ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις παραμένουν στάσιμες την ώρα που οι τιμές εκτοξεύονται. Όπως έλεγε η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο – Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη στις πικετοφορίες που πραγματοποίησε στις γειτονιές παραμονή των Χριστουγέννων:
“Είναι κρίσιμο να συνεχίσουμε με την ίδια ορμή, με νέες διαδηλώσεις και πικετοφορίες, με δράσεις και εκδηλώσεις σε γειτονιές και σε χώρους. Παλεύουμε ενάντια στον άξονα Ελλάδας-Κύπρου- Ισραήλ και την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που είναι συνένοχη στις σφαγές στη Γάζα. Απαιτούμε να διακοπεί κάθε στρατιωτική, οικονομική και διπλωματική συνεργασία με τη σιωνιστική οντότητα. Να κλείσουν οι βάσεις που λειτουργούν σαν μετόπισθεν ΗΠΑ-Ισρααήλ για να δολοφονούν στη Γάζα, να γυρίσουν πίσω οι φρεγάτες. Παλεύουμε ενάντια στην ισλαμοφοβία και τον ρατσισμό, διεκδικούμε να ανοίξουν τα σύνορα για τους πρόσφυγες.
Παλεύουμε για μια Ελεύθερη Παλαιστίνη από τον Ιορδάνη μέχρι την Μεσόγειο! Για ένα ενιαίο, δημοκρατικό κράτος που θα ζουν ειρηνικά Άραβες και Εβραίοι, Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι και άθεοι, με δικαίωμα επιστροφής όλων των Παλαιστίνιων που διώχτηκαν από τη γη τους από το 1948 και μετά. Όπως υποστήριζε αρχικά το απελευθερωτικό παλαιστινιακό κίνημα και οι οργανώσεις του και όχι τον συμβιβασμό των «δύο κρατών» που επαναφέρουν «πυροσβεστικά» ο Μπάιντεν, ο Μητσοτάκης και όσοι υπερασπίζουν το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» του Ισραήλ προσπαθώντας να εξασφαλίσουν τον έλεγχό τους. Όλες και όλοι μαζί να δυναμώσουμε το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη!”.