Το 2023 έκλεισε με ένα μεγάλο γύρο εκδηλώσεων που διοργάνωσε, σε γειτονιές της Αθήνας και άλλες πόλεις, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα με θέμα την «Κρίση του ΣΥΡΙΖΑ – Για ποια Αριστερά παλεύουμε;».
Η τελευταία εκδήλωση έγινε την Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου στο Δημαρχείο της Αγίας Παρασκευής με ομιλητές τον Αντώνη Ρέλλα και τον Γιώργο Ράγκο. Ο Αντώνης Ρέλλας είναι σκηνοθέτης και ακτιβιστής στο αναπηρικό κίνημα, ιδρυτικό μέλος της Κίνησης Ανάπηρων Καλλιτεχνών και της Κίνησης Χειραφέτησης Αναπήρων «Μηδενική Ανοχή», υπήρξε μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη της Χρυσής Αυγής, υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές του 2019 και στην συνέχεια μέλος του ΣΥΡΙΖΑ όπου και δραστηριοποιήθηκε στο Τμήμα Δικαιωμάτων μέχρι την αποχώρησή του. Ο Αντώνης, ένας αγωνιστής στην πρώτη γραμμή των κινημάτων ενάντια στο ρατσισμό, στο φασισμό, στον μισαναπηρισμό μίλησε για αυτά τα κινήματα και για την εμπειρία της πολιτικής επιλογής του να ενταχθεί, το 2019, στον ΣΥΡΙΖΑ για να υλοποιήσει ένα πρόγραμμα δικαιωμάτων ενσωματώνοντας τις διεκδικήσεις των ίδιων των κινημάτων. Από αυτή την άποψη, η τοποθέτησή του ήταν αποκαλυπτική αλλά και ενδεικτική για το τι σήμαινε ο ΣΥΡΙΖΑ για χιλιάδες κόσμο που εντάχθηκαν σ' αυτόν και πίστεψαν ότι μπορούσαν να "βάλουν το λιθαράκι" τους για να τον στρέψουν από τις συμμαχίες της ηγεσίας του με την "μεσαία τάξη" προς τα κινήματα και τους αγώνες από τους οποίους και αυτοί προέρχονται.
Ο Αντώνης ξεκίνησε την ομιλία του ευχαριστώντας το ΣΕΚ για αυτή την εκδήλωση, όχι τυπικά και "ευγενικά" αλλά ουσιαστικά γιατί, όπως είπε, είναι "πολύ λυτρωτικό να μιλάει γι' αυτή την εμπειρία σε συντρόφους που βρεθήκαμε μαζί στα κινήματα με αιχμή την ΚΕΕΡΦΑ και την αντιρατσιστική και αντιφασιστική πάλη". Πράγματι, με τον Αντώνη, και με πολλούς Αντώνηδες, οι σύντροφοι του ΣΕΚ βρεθήκαμε μαζί, οργανώσαμε μαζί το κίνημα για την υπεράσπιση των μεταναστών και των προσφύγων, για να καταφέρουμε να κλείσουμε τους ναζί δολοφόνους της Χρυσής Αυγής στη φυλακή.
Αυτή ήταν μία πολύτιμη παρακαταθήκη στην τοποθέτηση του Αντώνη για την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αντώνης εντάχθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ μετά την πρόσκληση για την συμμετοχή του στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές του 2019 όχι γιατί "μετατοπίστηκε" από τους αγώνες στο δρόμο και στους χώρους δουλειάς προς την "υψηλή πολιτική" μέσα από ένα "κυβερνητικό κόμμα της αριστεράς". Αντίθετα. Παρέμεινε ενεργός στα κινήματα αλλά είδε, ταυτόχρονα, και την "πρόκληση" να μετουσιώσει σε "πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ" το σύνολο των διεκδικήσεων και των αιτημάτων αυτών των κινημάτων.
Έτσι, δούλεψε, μαζί με πολλούς σ' αυτόν, μέσα από το Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ για να καταθέσει στο κόμμα του ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα δικαιωμάτων που, πίστευε ότι, θα ενσωμάτωνε ο ΣΥΡΙΖΑ στο συνολικό του πρόγραμμα και σαν αντιπολίτευση αλλά και σαν μελλοντικό κυβερνητικό πρόγραμμα. Ένα πρόγραμμα "ολοκληρωμένο, ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο" που θα έβγαζε τις "ευάλωτες ομάδες" των αναπήρων, των προσφύγων, των μεταναστών αλλά και των τρανς, των οροθετικών και τόσων άλλων, από το περιθώριο και θα τους έδινε το δικαίωμα και την δυνατότητα να ζήσουν, να εργαστούν και να δουλέψουν.
Ο Αντώνης ήταν πιστός στην άποψη ότι το πρόγραμμα ενός αριστερού κόμματος δεν είναι κάποιο "εγκεφαλικό κατασκεύασμα" αλλά προκύπτει από "τα κάτω", από τα προχωρημένα αιτήματα που εμφανίζονται από την κίνηση και τους αγώνες του κόσμου που παλεύει. Αποδεχόμενος την "ρετσινιά του ρεφορμιστή", που "εύκολα" μπορεί κάποιος να του προσάψει, προσπάθησε αυτό να το κάνει πράξη και, σε μεγάλο βαθμό, πράγματι, το έκανε. Εκεί "ανακάλυψε" και τα "όρια του ρεφορμισμού". Μας μίλησε για τη στιγμή που παρουσίασαν αυτό το πρόγραμμα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που, αφού τους ευχαρίστησαν, το "έβαλαν στην άκρη". Αυτή είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς, όσο και αν πραγματικά το θέλεις, να "αλλάξεις από τα μέσα" ένα ρεφορμιστικό κόμμα που από τη μία έχει ανάγκη από κομμάτια των κινημάτων, για να επικοινωνεί μαζί τους έστω και "ψηφοθηρικά", αλλά, τελικά, αυτό που το καθορίζει είναι να είναι "αποδεκτό" ακόμα και σ' αυτές τις δυνάμεις με τις οποίες τα ίδια τα κινήματα έρχονται σε σύγκρουση.
Κινήματα
Ο Αντώνης έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ στο τελευταίο μεγάλο "κύμα φυγής". Έφυγε όχι για να πάει σπίτι του, όχι γιατί απογοητεύτηκε, γενικά, από την πολιτική και την αριστερά. Παραμένει ενεργός στα κινήματα, παλεύει για τα δικαιώματα των αναπήρων και όλων των, όπως κακώς χαρακτηρίζονται, "ευάλωτων ομάδων". Ένα μεγάλο κομμάτι της τοποθέτησής του ήταν, ακριβώς, πάνω σ’΄αυτή την πάλη του αναπηρικού κινήματος ενάντια στον αποκλεισμό από την δυσκολία να βρούνε σπίτι με δυνατότητα πρόσβασης μέχρι την δυσκολία να βρούνε δουλειά.
Ο Αντώνης δεν είναι "ρεφορμιστής" όπως δεν είναι "ρεφορμιστές" χιλιάδες και χιλιάδες "πρώην ΣΥΡΙΖΑιοι" είτε ήταν μέλη είτε τον στήριζαν εκλογικά. Είναι "δικός μας κόσμος". Είναι η δύναμη που μαζικοποιούσε και μαζικοποιεί όλες τις μάχες της προηγούμενης αλλά και της τωρινής περιόδου.
Οι συζητήσεις που οργάνωσε το ΣΕΚ ήταν χρήσιμες και απαραίτητες για πολλούς λόγους αλλά θέλω να σταθώ σε δύο. Ο πρώτος λόγος είναι ότι "έδωσε λόγο" σ' αυτό τον κόσμο. Εκατοντάδες "πρώην ΣΥΡΙΖΑ" ήρθαν σ' αυτές και μίλησαν για το τι πίστευαν ότι έφταιξε και το τι θα πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα. Αυτή η "συζήτηση" δεν υπήρχε μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ ύστερα, κυρίως, από τη "ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ", από την διάλυση των τοπικών ΟΜ και την αδράνειά τους. Την διαδικασία, δηλαδή, που "άνοιξε το δρόμο" στον κάθε Κασσελάκη. Αυτές οι τοποθετήσεις, είναι χρήσιμες, ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή όχι σε όλα όσα ακούστηκαν, για να έχουμε μία πραγματική εικόνα για τις αναζητήσεις αυτού του κόσμου. Δεν τους "κουνήσαμε το δάκτυλο" γιατί -και αυτός είναι ο δεύτερος λόγος- αυτός ο κόσμος έκανε την επιλογή να συνομιλήσει με αγωνιστές/ριες της επαναστατικής αριστεράς, με το ΣΕΚ. Είναι ενδεικτικό προς τα που "την ψάχνει" και αποτελεί μεγάλη πρόκληση για την επαναστατική αριστερά και το ΣΕΚ.
Στο κάλεσμα για τις εκδηλώσεις γράφαμε: "Αυτή την αριστερή εναλλακτική διέξοδο μπορούμε και πρέπει να την αναζητήσουμε με δυο τρόπους. Πρώτα, με την κοινή δράση στους αγώνες εδώ και τώρα ενάντια στα βάρη της κρίσης που ο Μητσοτάκης και οι υπουργοί του φορτώνουν στις πλάτες μας. Στους αγώνες για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις κόντρα στην ακρίβεια, για κοινωνικές δαπάνες στην Υγεία και στην Παιδεία κόντρα στις περικοπές και τις ιδιωτικοποιήσεις που ρημάζουν σχολεία και νοσοκομεία. Στους αγώνες ενάντια στη ρατσιστική και σεξιστική βία, ενάντια στους μπάτσους που δολοφονούν Ρομά, ενάντια τους (εκ)βιαστές που μένουν ατιμώρητοι, ενάντια στις επαναπροωθήσεις που πνίγουν γυναίκες και παιδιά στον Έβρο και στις θάλασσες. Ενάντια στην πολεμική εμπλοκή στο πλευρό του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και του Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Ταυτόχρονα, όμως, ανοίγει η συζήτηση για την εναλλακτική στρατηγική της Αριστεράς. Ο δρόμος της διαχείρισης της κυβέρνησης μέσα από μια πλειοψηφία στη Βουλή δοκιμάστηκε και απέτυχε. Βήμα προς βήμα, όλα τα εργατικά αιτήματα που είχαν βρει κάποια θέση στο κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείφθηκαν μπροστά στους εκβιασμούς της άρχουσας τάξης και των «θεσμών» της. Αλλά και σαν αξιωματική αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε τη δεξιά προσαρμογή. Χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες έχουμε ζωντανές εμπειρίες ότι, για να νικάμε, θέλουμε μια Αριστερά αποφασισμένη να χρησιμοποιήσει τη δύναμη της εργατικής τάξης για να επιβάλει το δίκιο της στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς. Αυτή είναι η πρόταση του ΣΕΚ και σε αυτόν το δρόμο επιμένουμε. Χρειαζόμαστε Αριστερά επαναστατική, με στρατηγική την ανατροπή του καπιταλισμού και την αντικατάστασή του από τον εργατικό σοσιαλισμό που θα απλώσει την εργατική δημοκρατία παντού, από την πολιτική ως την οικονομία. Για να διαλύσουμε τις βαρβαρότητες του καπιταλισμού μέσα στην κρίση του και να σβήσουμε την εκμετάλλευση και την καταπίεση".
Μέσα από τις εκδηλώσεις είδαμε ότι αυτή η "πρόταση του ΣΕΚ" μπορεί και "επικοινωνεί" με αυτό τον κόσμο. Χρειάζεται, όμως, ακόμα, πολύ δουλειά. Υπάρχει χιλιάδες τέτοιος κόσμος. Θέλουμε και πρέπει να τους κερδίσουμε όλους στη κοινή δράση, για να οργανώσουμε μαζί τη δύναμη της εργατικής τάξης γιατί οι μάχες που έχουμε μπροστά μας είναι και μεγάλες και καθοριστικές για τη συνέχεια. Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να κερδίσουμε το πιο πρωτοπόρο κομμάτι στην επαναστατική αριστερά και στο ΣΕΚ και για να γίνει αυτό θα πρέπει να τους κερδίσουμε στα επιχειρήματα "γιατί επανάσταση και όχι διαχείριση". Αυτή η συζήτηση, σήμερα, πρέπει να εκμεταλευτεί όλη αυτή την εμπειρία της "ήττας του ΣΥΡΙΖΑ" που γνώρισε αυτός ο κόσμος που δεν την ενσωμάτωσε αλλά, αντίθετα, θέλει να διδαχτεί από αυτήν για να μην ξαναχάσει. Φοβερή περίοδος για την επαναστατική αριστερά και το ΣΕΚ.