Χρονιά μεγάλων αντιφασιστικών αγώνων ήταν το 2023 για την Κύπρο. Μέσα σε μία περίοδο κλιμάκωσης του ρατσισμού, της ισλαμοφοβίας, της ευρώπης-φρούριο των κλειστών συνόρων από τις κυβερνήσεις της Ε.Ε. αλλά και της ανόδου της ακροδεξιάς, οι αγώνες αυτοί αποτελούν μεγάλη ελπίδα.
Το περασμένο φθινόπωρο νεοναζιστικές συμμορίες του ΕΛΑΜ (η Χρυσή Αυγή Κύπρου) με άλλες ακροδεξιές ομάδες, οργάνωσαν τρία ρατσιστικά πογκρόμ απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες στο νησί, στο χωριό της Χλώρακας Πάφου και στην πόλη της Λεμεσού. Ήταν αναμφισβήτητα μία κλιμάκωση της δράσης των νεοναζιστικών συμμοριών στην Κύπρο που για πρώτη φορά μετά το ‘74 επιχειρούσαν με τη μορφή κινούμενων ταγμάτων εφόδου επιθέσεις σε πρόσφυγες. Τα πογκρόμ αυτά έγιναν λίγες μέρες μετά τα γεγονότα στον Έβρο όπου φασίστες καλούσαν σε κυνήγι κεφαλών με τις πυρκαγιές στη Δαδιά.
Η στάση του επίσημου κράτους και της αστυνομίας θύμισε τις πρακτικές των κυβερνήσεων της ΝΔ και της ΕΛΑΣ απέναντι στις δολοφονικές πρακτικές των Χρυσαυγιτών. Πλήρης ανοχή που φτάνει σε κάλυψη. Αρχικά ήταν ζήτημα «χουλιγκανισμού», η αστυνομία δεν έκανε απολύτως τίποτα για να σταματήσει τα πογκρόμ και ενώ ο δεξιός ΠτΔ κράδαινε τις «απολύσεις» των πολιτικά προϊσταμένων τους, δεν έγινε απολύτως τίποτα.
Το αντιφασιστικό κίνημα όμως μπήκε ορμητικά και καθόρισε τις εξελίξεις σε όλα τα επίπεδα. Καθόρισε ότι η απάντηση δίνεται στους δρόμους. Εκεί απόδειξε ξανά και ξανά τη σαρωτική αριθμητική του υπεροχή απέναντι στους φασίστες. Έδειξε όμως τη δύναμη και την αποτελεσματικότητα της ενότητας στη δράση πολλών και διαφορετικών κομματιών του κινήματος. Κατάφερε να τραβήξει το ΑΚΕΛ στη μάχη που αρχικά ήταν διστακτικό και να εμπλέξει και κομμάτια του εργατικού κινήματος με τα συνδικάτα και τις συλλογικότητές του. Τρία μεγάλα αντιφασιστικά και αντιρατσιστικά συλλαλητήρια άνοιξαν τη συζήτηση για την αντιμετώπιση της φασιστικής απειλής, τη στάση απέναντι στις ρατσιστικές πολιτικές και τα διδάγματα της αντιφασιστικής πάλης στην Ελλάδα απέναντι στη Χρυσή Αυγή.
Το 2023 άνοιξε στην Κύπρο με μία γενική απεργία για τη διεκδίκηση της ΑΤΑ απέναντι στην ακρίβεια και τον πληθωρισμό. Τέτοια απεργία είχε να οργανωθεί 75 ολόκληρα χρόνια. Ήταν επίσης η χρονιά μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων σε μία σειρά από κλάδους όπως στο λιμάνι της Λάρνακας, την Αρχή Ηλεκτρισμού, τα νοσοκομεία. Ειδικά στα τελευταία που η απεργία είχε σαν αίτημα την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας, προηγήθηκαν μαζικότατες γενικές συνελεύσεις σε όλες τις πόλεις με τους υγειονομικούς να έχουν συντριπτική συμμετοχή στην απεργία.
Η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη εκλέχθηκε με μικρή πλειοψηφία στις αρχές του ‘23 με τις ισορροπίες που την κρατούν να είναι αρκετά εύθραυστες. Η οργή του κόσμου απέναντι στην εκτίναξη των ανισοτήτων μεγαλώνει. Το 2023 έκλεισε με τα καθαρά κέρδη των κυπριακών τραπεζών να σημειώνουν ρεκόρ δεκαετίας, τη στιγμή που το μερίδιο των μισθών επί του ΑΕΠ υποχώρησε κατά 11% σε σχέση με τα κέρδη των επιχειρήσεων του νησιού. Εδώ να θυμίσουμε ότι το κυπριακό τραπεζικό σύστημα είχε χρεοκοπήσει δέκα χρόνια νωρίτερα φέρνοντας μνημόνια για την εργατική τάξη. Επιπλέον να θυμίσουμε ότι η ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη κατέχει εξέχουσα θέση στον τομέα της ναυτιλίας διεθνώς, έχοντας την τρίτη θέση στην ευρωπαϊκή ένωση σε μέγεθος στόλου.
Μαζικό κύμα
Η χρονιά έκλεισε με τον πόλεμο στην Παλαιστίνη να παίζει καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις στο νησί. Η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη στηρίζει αναφανδόν τον σιωνιστή Νετανιάχου ξεσηκώνοντας μαζικό κύμα αντιδράσεων. Βασικό ρόλο στη στάση της κυβέρνησης και της κυρίαρχης τάξης στην ελληνοκυπριακή πλευρά παίζουν οι συμφωνίες για την ΑΟΖ. Είναι όμως ένα θέμα που προκαλεί αμηχανία στο μεγαλύτερο κόμμα της αριστεράς, στο ΑΚΕΛ. Γι’ αυτό και χρειάστηκε να περάσουν δύο εβδομάδες από την έναρξη του πολέμου για να καλέσει την πρώτη διαδήλωση στο πλευρό των Παλαιστινίων. Η αριστερά που θέτει τον εαυτό της στην υπηρεσία της «πατριωτικής» προάσπισης των συμφερόντων της χώρας καταλήγει εκεί.
Οι διαδηλώσεις που οργανώθηκαν στη Λευκωσία, τη Λάρνακα, τη Λεμεσό αλλά και την Πάφο (εκεί που λίγες βδομάδες νωρίτερα έγιναν τα ρατσιστικά πογκρόμ) από κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και τελικά και του ΑΚΕΛ έστειλαν καθαρό μήνυμα. Τα συμφέροντα της εργατικής τάξης του νησιού δεν ταυτίζονται με τα πολεμοκάπηλα σχέδια των από τα πάνω για τις ΑΟΖ που σφάζουν σήμερα τους Παλαιστινίους και η ισλαμοφοβική εκστρατεία δεν περνάει. Από αυτή την άποψη η μεγάλη διαδήλωση που προκηρύχθηκε για τις 14 Γενάρη στις αγγλικές βάσεις του Ακρωτηρίου της Λεμεσού, αποτελεί ένα βήμα μπροστά για το κίνημα στην Κύπρο. Το να μπαίνουν στο στόχαστρο οι διευκολύνσεις προς το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ και των Νατοϊκών του συμμάχων είναι κρίσιμης σημασίας στον αγώνα για συμπαράσταση στην παλαιστινιακή αντίσταση.
Το 2023 σίγουρα ανέδειξε με τον πιο επιτακτικό τρόπο την ανάγκη οικοδόμησης και ενίσχυσης της επαναστατικής Αριστεράς στην Κύπρο. Της Αριστεράς του διεθνισμού και της παράδοσης του σοσιαλισμού από τα κάτω. Εξήντα χρόνια από τα ματωμένα Χριστούγεννα του 1963 έχουμε τη δύναμη να οργανωθούμε για να μην ξαναδούμε τέτοιες φρικαλεότητες στο νησί μας. Η μάχη απέναντι στη φασιστική απειλή είναι ανοιχτή και χρειάζεται κλιμάκωση το επόμενο διάστημα. Χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη σύνδεση με τους χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης. Η εργατική τάξη του νησιού είναι η δύναμη που μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις, χρειάζεται όμως και μια αριστερά που να παλεύει σε αυτή την προοπτική. Εμπρός να την οικοδομήσουμε!