Η πρώτη μεγάλη απάντηση στην επικίνδυνη κυβέρνηση του Χαβιέρ Μιλέι στην Αργεντινή έρχεται στις 24 Γενάρη.
Τα συνδικάτα έχουν κηρύξει γενική απεργία. Ο Μιλέι ανέλαβε την προεδρία της χώρας μόλις στις 10 Δεκέμβρη, αλλά έχει εξαπολύσει ήδη μια τεράστια επίθεση, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί την κατάσταση σοκ που προκάλεσε η εκλογή του. Ήδη από τις 29 Δεκέμβρη ισχύει διάταγμα με το οποίο απορρυθμίζεται ολόκληρη η οικονομία, με πάνω από 300 παρεμβάσεις (κατάργηση προστασίας στο νοίκι και περιβαλλοντικών περιορισμών στη βιομηχανία, περιορισμός στο δικαίωμα στην απεργία στην εκπαίδευση, απελευθέρωση της φαρμακοβιομηχανίας, επέκταση από τρεις σε οχτώ μήνες της δοκιμαστικής πρόσληψης, επίθεση στα δικαιώματα παρέμβασης των συνδικάτων στους χώρους εργασίας και άλλα).
Λίγες μέρες αργότερα πέρασε διάταγμα που πετάει άμεσα έξω από το δημόσιο όσους είχαν προσληφθεί μέσα στο 2023 (περίπου εφτά χιλιάδες κόσμο, ενώ βάζει όλους τους υπόλοιπους δημόσιους υπάλληλους σε μια κατάσταση διαρκούς αβεβαιότητας με απειλές απολύσεων κάθε τρεις μήνες). Ταυτόχρονα η Υπουργός Δημόσιας Τάξης, πέρασε το «πρωτόκολο» Μπούλριτς» το οποίο δίνει το δικαίωμα στην αστυνομία να διαλύει οποιαδήποτε «παράνομη» συγκέντρωση στο δρόμο χωρίς να προηγείται καν διαπραγμάτευση με τους διαδηλωτές. Όχι μόνο αυτό, αλλά το κράτος απειλεί με άρνηση καταβολής επιδομάτων στους φτωχούς και στους άνεργους, αν έχουν πάρει μέρος σε κλεισίματα δρόμων. Μέσα σε δυο μέρες από την ορκωμοσία του, ο νέος Υπουργός Οικονομικών έκανε 50% υποτίμηση στο πέσο (από 400 ανά δολάριο στα 820) ενώ κατάργησε τις επιδοτήσεις στην ενέργεια και στις μεταφορές. Η απελευθέρωση της ενέργειας σήμανε εκτίναξη της τιμής της βενζίνης κατά 84% μέσα σε τρεις βδομάδες.
Όλα αυτά είναι μια τεράστια επίθεση, αλλά είναι ταυτόχρονα και δύο ακόμη πράγματα. Αφενός είναι απόδειξη του πανικού στον οποίο βρίσκεται η άρχουσα τάξη της Αργεντινής μπροστά στην οικονομική κρίση. Η Αργεντινή είναι η χώρα με το μεγαλύτερο δάνειο από το ΔΝΤ σε ολόκληρο τον πλανήτη. Πρόκειται για το μεγαλύτερο δανεισμό στην ιστορία του Ταμείου. Ταυτόχρονα ο πληθωρισμός σπάει τα ρεκόρ. Το Δεκέμβρη έπιασε το 211% σε ετήσια βάση, ξεπερνώντας ακόμη και τον πληθωρισμό της Βενεζουέλας. Όλες οι πτέρυγες της Δεξιάς έχουν κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης και σύρονται πίσω από όποια παρανοϊκή πρόταση προβάλει ο Μιλέι, επειδή «η χώρα κινδυνεύει».
Ο Μιλέι ήταν γνωστός ως ακραίος υπερασπιστής του νεοφιλελευθερισμού (αναρχοκαπιταλιστής όπως ισχυριζόταν ο ίδιος). Στο δρόμο προς τις εκλογές, όμως, πήγε αγκαλιά με τους φασίστες, την ακροδεξιά και τους νοσταλγούς της δικτατορίας. Με σύμβολό του το πριόνι με το οποίο θέλει να διαλύσει το κοινωνικό κράτος πέρασε στο δεύτερο γύρο των εκλογών και τότε κέρδισε στο πλευρό του ένα μεγάλο κομμάτι της πιο λυσσασμένης πτέρυγας της επίσημης δεξιάς, ανάμεσά τους την ίδια την αντίπαλό του, την Μπούλριτς. Αυτοί οι «καθώς πρέπει» δεξιοί θεώρησαν πως στο πλευρό του Μιλέι έχουν την ευκαιρία να πάρουν την εκδίκησή τους από τα συνδικάτα.
Ρίσκο
Ταυτόχρονα όμως, η επίθεση του Μιλέι είναι ένα ρίσκο μαζικής σύγκρουσης με την εργατική τάξη. Η νίκη της Δεξιάς και της ακροδεξιάς στην Αργεντινή δεν ήρθε πάνω σε ένα κίνημα νικημένο. Το αντίθετο, δόθηκαν μεγάλες μάχες στα χρόνια που κυβερνούσε η κεντροαριστερά και ήταν αυτές οι μάχες που δεν επέτρεψαν στην κυβέρνηση Φερνάντες να περάσει τις μεταρρυθμίσεις που ήθελε, προκαλώντας οργή και ανυπομονησία στα αφεντικά.
Στις 20 Δεκέμβρη, το κίνημα έδειξε ότι δεν βρίσκεται σε κατάσταση σοκ, βγαίνοντας στους δρόμους μαζικά, με κάλεσμα της επαναστατικής αριστεράς, για να αμφισβητήσει το «πρωτόκολο Μπούλριτς». Η κυβέρνηση δεν τόλμησε να κάνει επίδειξη δύναμης και να διαλύσει διαδηλώσεις. Το αντίθετο, το βράδυ, σε συνδυασμό με την ανακοίνωση του πρώτου πακέτου των μέτρων του Μιλέι, ξέσπασαν αυθόρμητες διαδηλώσεις στις γειτονιές με χτυπήματα κατσαρόλας, κάτι που συνεχίστηκε και απλώθηκε και τις επόμενες μέρες.
Στις 27 Δεκέμβρη, το μεγαλύτερο συνδικάτο, η CGT, κάλεσε την πρώτη επίσημη κινητοποίηση, αν και χωρίς απεργία. Το κάλεσμα ωστόσο λειτούργησε σαν ευκαιρία για άπλωμα της συζήτησης και προετοιμασία στους χώρους δουλειάς. Αποτέλεσμα ήταν ότι η CGT αναγκάστηκε να καλέσει τη γενική απεργία (12 ωρών) στις 24 Γενάρη και συγκέντρωση μπροστά στο Κοινοβούλιο. Μετά το κάλεσμα της CGT και άλλες συνομοσπονδίες συνυπέγραψαν για τις 24 Γενάρη.
Στο μεταξύ, στο δρόμο για τις 24 Γενάρη εξελίσσονται αγώνες και συντονισμοί από τα κάτω και είναι απρόβλεπτο ποιες ακόμη μάχες θα έχουν ξεσπάσει. Τις τελευταίες μέρες εξελίσσονται μαζικές διαδηλώσεις από τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες στην τέχνη και τον πολιτισμό, καθώς μέσα στα πολυ-διατάγματα του Μιλέι περιλαμβάνεται το κλείσιμο ή η κατάργηση της χρηματοδότησης των πιο σημαντικών θεσμών, όπως το Εθνικό Θέατρο, τα Κέντρα βιβλίου, οι βιβλιοθήκες, τα Εθνικά Ωδεία και άλλα. Ο κόσμος του πολιτισμού συντονίζεται με συνελεύσεις και με έναν συντονισμό “Ενωμένοι/ες για την Κουλτούρα”. Το Σάββατο 20 Γενάρη οργανώνουν διαδηλώσεις, προετοιμάζοντας τη συμμετοχή τους στην απεργία στις 24 Γενάρη. Παράλληλα, σε μια σειρά άλλες χώρες (ισπανόφωνες αλλά και στη Γαλλία) οργανώνονται διαδηλώσεις αλληλεγγύης με την αργεντίνικη απεργία στις 24/1.