Εργατική Αλληλεγγύη 24/01/2024, No 1606

Με μαζική συμμετοχή εργαζόμενων, φοιτητών, Παλαιστίνιων, μέσα στην κατειλημμένη από τους φοιτητές Νομική, έγινε το Σάββατο 20 Γενάρη η εκδήλωση της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο-Αλληλεγγύη στη Παλαιστίνη και της Παλαιστινιακής Παροικίας Ελλάδας. Στην εκδήλωση, την οποία συντόνισαν η Άννα Στάμου από την Μουσουλμανική Ένωση Ελλάδας και η Ζαννέτα Λυσικάτου μέλος στο Γενικό Συμβούλιο ΠΟΕΔΗΝ, μίλησαν:

Η Κατερίνα Πατρικίου πρόεδρος σωματείου εργαζομένων νοσοκομείου Άγιος Σάββας, ο Μοχάμετ Αμπουάσαμπε από την Παλαιστινιακή Παροικία Ελλάδας, ο Γιώργος Τσιάρας δημοσιογράφος ΕφΣυν, ο Παντελής Βαϊνάς από την Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ, ο Γιώργος Τσιμουρής πανεπιστημιακός στο Πάντειο, ο Γιάννης Σηφακάκης από την Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο – Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη. 

Σαν εργατικό κίνημα ξεσηκωνόμαστε σε κάθε χώρο δουλειάς για να σταματήσει η συνεργασία της ελληνικής κυβέρνησης με το κράτος του Ισραήλ, να κλείσουν οι βάσεις, να γυρίσουν πίσω οι φρεγάτες από την Ανατολική Μεσόγειο, να μην πάνε στην Ερυθρά Θάλασσα. 

Στο νοσοκομείο του Αγίου Σάββα από το οποίο προέρχομαι, το ψήφισμα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη βγήκε από την πρώτη μέρα του πολέμου. Στην απεργία των νοσοκομείων στις 2/11 το πανό του Συντονιστικού των νοσοκομείων ήταν στα χρώματα της παλαιστινιακής σημαίας. Φέραμε τους Παλαιστίνιους αγωνιστές να μιλήσουν στους συναδέλφους μας. Το ένα μετά το άλλο τα νοσοκομεία γέμισαν από πανό αλληλεγγύης, αφίσες, παλαιστινιακές σημαίες. Συμμετείχαμε στις διαδηλώσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη.

Ο αγώνας για δημόσια υγεία συνδέεται άμεσα με τον αγώνα ενάντια στην ελληνική συμμετοχή στα εγκλήματα του Ισραήλ και συνολικότερα στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Στη Γάζα βομβαρδίζουν τα νοσοκομεία κι εδώ Μητσοτάκης τα διαλύει μέσα από περικοπές, απολύσεις συμβασιούχων και ιδιωτικοποιήσεις, κλείνει τα ψυχιατρικά νοσοκομεία. Εμείς διεκδικούμε προσλήψεις και όχι βόμβες, δαπάνες για την δημόσια Υγεία και όχι για εξοπλισμούς. Παλεύουμε για να τσακίσουμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη-Γεωργιάδη και τον άξονα Ελλάδα-ΗΠΑ-Ισραήλ. Θα κλιμακώσουμε την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη με εκδηλώσεις στους χώρους δουλειάς, στη μεγάλη απεργία των υγειονομικών στις 22/2. 

 

Στη Γάζα δεν υπάρχουν μόνο 130 όμηροι όπως μας λένε τα καλοταϊσμένα ΜΜΕ, αλλά πάνω από 2,3 εκατ. αιχμάλωτοι πολέμου στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες σε μια συνεχώς συρρικνούμενη λωρίδα γης που ανασκάπτεται νύχτα μέρα από οβίδες και βόμβες. Αυτό που παρακολουθούμε σήμερα δεν είναι μια πολεμική επιχείρηση. Είναι μια εκστρατεία ισοπέδωσης και αφανισμού, μια καραμπινάτη γενοκτονία. 

Σκοπός των ισραηλινών δεν είναι «μόνο» να σκοτώσουν όσους περισσότερους αμάχους μπορούν -γιατί με τους μαχητές της Αντίστασης τα έχουν βρει σκούρα- αλλά να καταστήσουν αβίωτη ολόκληρη τη Λωρίδα ώστε και οι όποιοι επιζώντες να αναγκαστούν τελικά να την εγκαταλείψουν. 

Γι’ αυτό οι κατακτητές καταστρέφουν συστηματικά όλες τις υποδομές, με έμφαση στα νοσοκομεία και τα σχολεία. Πριν τρεις μέρες ανατίναξαν όλο το κτιριακό σύμπλεγμα του πανεπιστημίου Αλ-Ίσρα συμπεριλαμβανομένου και του Μουσείου Εθνικής Ιστορίας που στεγαζόταν εκεί, αφού προηγουμένως άρπαξαν τα πάνω από τρεις χιλιάδες εκθέματά του. 

Κι όμως, παρά το μακελειό, τη συλλογική τιμωρία ενός ολόκληρου λαού, οι σιωνιστές δεν έχουν πετύχει τίποτα. Στρατιωτικά, η Αντίσταση παραμένει ισχυρή σε ολόκληρη τη Λωρίδα της Γάζας όπως πιστοποιούν οι καθημερινές οδομαχίες και ενέδρες ακόμα και σε περιοχές της βόρειας και κεντρικής Γάζας που υποτίθεται έχουν εκκαθαριστεί εδώ και 2 μήνες. Πολιτικά, που είναι σημαντικότερο, η προσεκτικά χτισμένη εδώ και δεκαετίες εικόνα του Ισραήλ ως δήθεν «μαχόμενη δημοκρατία» έχει καταστραφεί. Η συμμαχία των «πρόθυμων» αραβικών καθεστώτων διαλύθηκε και ο άξονας της αντίστασης με πρώτη όλων τη γενναιότερη όλων, την Υεμένη, δείχνει πως δεν φοβάται ούτε το Ισραήλ ούτε τα αφεντικά του τις ΗΠΑ. 

Ακόμα και στους διαδρόμους της Ουάσιγκτον επικρατεί η αίσθηση ότι το Ισραήλ δεν μπορεί να κερδίσει αυτό τον πόλεμο. Ούτε οι ίδιοι Αμερικανοί αξιωματούχοι που τα λένε, δεν πιστεύουν, αν τα πίστευαν ποτέ, για τη λύση των 2 κρατών. Και για τους αφελείς, βγήκε ο Νετανιάχου εχτές να πει πόσο περήφανος είναι που παρεμπόδισε τόσα χρόνια τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους και ότι θα εξασφαλίσει την κατοχή «από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα».

Πιστεύω ότι όταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός από τις βόμβες, ο Νετανιάχου θα πάρει τη θέση που του αξίζει του δίπλα στα μεγαλύτερα τέρατα της ιστορίας, μαζί με τον δάσκαλό του στην πολιτική της γενοκτονίας, τον τρισκατάρατο Αριέλ Σαρόν. Πιστεύω, επίσης, ότι οι ηρωικοί Παλαιστίνιοι θα πάρουν πίσω τη γη τους. Όχι στα πλαίσια κάποιας εκτρωματικής λύσης των 2 κρατών, αλλά σε ολόκληρη την προ του 1948 έκτασή της.

 

Συνήθως όταν μιλάμε για την Παλαιστίνη αναφερόμαστε στο «παλαιστινιακό πρόβλημα» ή στην «αραβο-ισραηλινή διένεξη». Στην πραγματικότητα είναι ένα πρόβλημα κληρονομιά της αποικιοκρατίας, της βρετανικής στην συγκεκριμένη περίπτωση και της εποικιστικής αποικιοκρατίας που συνεχίστηκαν από το 1947 και μετά. 

Η διακήρυξη Μπαλφούρ το 1917 και η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948 είναι οι δυο πιο σημαντικοί σταθμοί που αξίζουν την προσοχή μας. Αυτό που έχει περάσει με ένα «μαγικό» τρόπο είναι ότι αυτοί οι Παλαιστίνιοι, οι Άραβες, αν όχι λόγω του βιολογικού αλλά πάντως του πολιτισμικού DNA τους δεν είναι άξιοι για κάτι καλύτερο απ’ ότι συμβαίνει στη Μ. Ανατολή. Το ζήτημα με την τρομοκρατία είναι ζήτημα κρατικής τρομοκρατίας και του Ισραήλ και των ΗΠΑ και των αποικιοκρατών προκατόχων τους στην περιοχή. 

Η αφετηρία αυτού του βαθιά αποικιοκρατικού προβλήματος βρίσκεται στην απόφαση των Βρετανών το 1917 να ιδρύσουν το κράτος του Ισραήλ σε μια περιοχή όπου οι Εβραίοι ήταν λιγότερο από 10%, η συντριπτική μειοψηφία όχι απλά μια μειοψηφία. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο η «εντολή» της ΚτΕ έδωσε τον έλεγχο της περιοχής στη Βρετανία. Τα επόμενα τριάντα χρόνια θα δούμε μια σημαντική επιδείνωση της ζωής των Παλαιστινίων. Ήδη από το 1919-20 έχουμε εξεγέρσεις των Παλαιστινίων. Εξέγερση το 1936. 

Από το 1947 το σχέδιο των Ηνωμένων Εθνών ήταν η διαίρεση, partition, κάτι που απορρίφθηκε από τους Παλαιστίνιους. Τον Μάϊο του ’48 το κράτος του Ισραήλ, αναγνωρίστηκε αμέσως από τις ΗΠΑ, καταλήγοντας στο μεγαλύτερο εκτοπισμό στην ιστορία της Παλαιστίνης καθώς το ποσοστό του παλαιστινιακού πληθυσμού που αναγκάστηκε να γίνουν πρόσφυγες ανήλθε στο 60%. Την άνοιξη του 1948 βομβαρδίστηκαν όλες οι πόλεις της Παλαιστίνης, έγιναν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις από την ισραηλινή εθνοφυλακή οδηγώντας τους Παλαιστίνιους να φύγουν από τον τόπο τους χωρίς να μπορούν να γυρίσουν στη γη τους. Ούτε οι Παλαιστίνιοι του τότε ούτε οι απόγονοί τους μπορούν να το ξεχάσουν αυτό και οφείλουμε να μην το ξεχάσουμε και εμείς.  

 

Αυτό που συμβαίνει στην παλαιστινιακή γη δεν είναι μια διαμάχη «καλού»-«κακού». Είναι ο ιμπεριαλισμός. Είναι τα σχέδια του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας που διαμόρφωσαν όλα αυτά τα χρόνια αυτή την κατάσταση σε βάρος του παλαιστινιακού λαού. Αυτή η κατάσταση διαμόρφωσε μια συνθήκη που αποκρύπτεται κι από την κυβέρνηση-συνένοχο του Μητσοτάκη και απ’ τα ΜΜΕ. Μάλιστα, ακούγοντας τα ΜΜΕ είναι σαν να ξεκίνησε όλο αυτό στις 8 Οκτώβρη. 

Η αλληλεγγύη που πρέπει να δείξουμε πρέπει να εντάσσεται σε μια διαρκή αντίληψη ότι διεξάγουμε μια αντιιμπεριαλιστική πάλη, η αλληλεγγύη στους Παλαιστίνιους πρέπει να είναι ενσωματωμένη σ’ αυτήν. Πρέπει να μαχόμαστε συνέχεια για να βοηθάμε τον κόσμο να καταλαβαίνει τη σύνδεση αυτή. 

Η κυβέρνηση είναι συμμέτοχη και συνένοχη, και με τις βάσεις και με τη φρεγάτα που στέλνει κινδυνεύουμε να εμπλακούμε σε έναν ευρύτερο πόλεμο. Έχουμε μια κυβέρνηση, λοιπόν, που παίρνει αυτή τη στάση, που ξοδεύει δις για οπλικά συστήματα, για φρεγάτες και αεροπλάνα, την ίδια στιγμή που ο εργαζόμενος κόσμος είναι στα όρια της επιβίωσης. Και το λέμε και σαν Παρεμβάσεις στην ΕΕ της ΑΔΕΔΥ και στα σωματεία, δεν μπορείς να παλεύεις «απλά» για μισθούς κι αυξήσεις αν δεν βάλεις στο στόχαστρο όλη αυτή την πολιτική. Κάθε απεργία, κάθε διαδήλωση, ακόμα και αν είναι για τους μισθούς, ακόμα και αν είναι για την εκπαίδευση θα πρέπει να έχει τις παλαιστινιακές σημαίες. 

Εμείς στην ΕΕ της ΑΔΕΔΥ επιμένουμε για απεργία τώρα με τους φοιτητές που είναι στο δρόμο, κλιμάκωση μέσα στο Φλεβάρη και σε κάθε απεργιακό βήμα να είναι η παλαιστινιακή σημαία, η φωνή μας που να ενώνεται με τους Παλαιστίνιους γιατί είναι θύματα του ιμπεριαλισμού, της κερδοφορίας του καπιταλισμού.  

 

Δεν θα μιλήσω για το τι συμβαίνει στη Γάζα. Κάθε φωτογραφία αξίζει περισσότερο από χίλιες λέξεις. Θα μιλήσω γι’ αυτά που κυκλοφορούν για την «επόμενη μέρα». Όταν ξεκίνησε ο αγώνας μας για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης το 1965, το σύνθημά μας ήταν αγώνας μέχρι τη νίκη, για μια ελεύθερη Παλαιστίνη από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα και αυτοδιάθεση. 

Από τότε μέχρι τώρα εκατοντάδες σχέδια τέθηκαν στο τραπέζι για το πως θα λυθεί το παλαιστινιακό. Κι όλα αυτά τα σχέδια, που πίσω τους ήταν οι ΗΠΑ, ο σιωνισμός, ο ιμπεριαλισμός, είχαν σκοπό να εξασφαλίσουν τη συνέχεια της κατοχής, την ασφάλεια του Ισραήλ κι ας είναι οι Παλαιστίνιοι σε αυτό το χώρο πολίτες δεύτερης κατηγορίας κάτω από τη διοίκηση των ισραηλινών. 

Ο λαός μας αντιστάθηκε και απέρριψε όλα αυτά τα σχέδια. Όμως, με αυτό τον πόλεμο ήρθαν ξανά στην επιφάνεια. Οι ηγέτες των ΗΠΑ και του Ισραήλ κάθε μέρα μας παρουσιάζουν ένα σχέδιο για την «επόμενη μέρα». Οι «φίλοι μας» οι Αμερικάνοι, μιλάνε για τη λύση των 2 κρατών, ας δημιουργηθεί ένα παλαιστινιακό κράτος στα κατεχόμενα εδάφη, αλλά με προδιαγραφές που θα δέχονται οι Ισραηλινοί. 

Όλοι αυτοί δεν μπορούν να μάθουν από την ιστορία. Δεν έχουν «καταλάβει» ποια είναι η λύση που μπορεί να φέρει ειρήνη σε όλους τους λαούς της περιοχής, από το Μαρόκο μέχρι το Ιράκ. Η υπόθεση της Παλαιστίνης επηρεάζει τη σταθερότητα και την οικονομική ευημερία σε όλη αυτή την περιοχή. 

Αφού καταφέραμε να αντισταθούμε 100 χρόνια στα σχέδιά τους, τότε και τα επόμενα σχέδια που θα είναι σε αυτή την κατεύθυνση ο παλαιστινιακός λαός θα τα απορρίψει και θα αγωνίζεται για να επιβάλλει τη δική του θέληση, τη λύση που μπορεί να δώσει όλα τα δικαιώματα που έχει στην πατρίδα του. Να δημιουργήσουμε ένα κράτος με τη μορφή που θέλουμε εμείς όχι κάποιοι άλλοι. Ο παλαιστινιακός λαός έχει τη δύναμη να αντέξει όλες τις επιθέσεις και να χτίσει μια Παλαιστίνη καλύτερη από πριν. Με την αλληλεγγύη των λαών τα σχέδια των κυβερνήσεων που υπηρετούν τον ιμπεριαλισμό δεν θα πετύχουν.

 

Είμαστε μπροστά σε ένα νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο των ΗΠΑ του Ισραήλ και των συμμάχων τους, με την κυβέρνηση της ΝΔ στην πρώτη γραμμή, για να εξασφαλίσουν τον έλεγχό τους στη Μ. Ανατολή. Όπως ειπώθηκε, είναι τεράστια υποκρισία οι κυβερνήσεις της Δύσης να μιλάνε για ειρηνευτικές διαδικασίες ενώ στηρίζουν με κάθε μέσο το μαντρόσκυλό τους, το κράτος-τρομοκράτη. 

Επίσης ειπώθηκε, ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τους «από πάνω» για να σταματήσει αυτή η σφαγή. Αυτή η γενοκτονία δεν πρόκειται να σταματήσει με τις πρωτοβουλίες και τα σχέδια σαν κι αυτό που παζαρεύουν οι ΗΠΑ με την Ε.Ε, την Σ. Αραβία και άλλες αραβικές χώρες προσπαθώντας να νεκραναστήσουν τη «λύση των 2 κρατών». Πάνε να νεκραναστήσουν το Όσλο και έχουμε την εμπειρία ότι εκείνη η συμφωνία ενίσχυσε τελικά το ρατσιστικό απαρτχάιντ και δεν οδήγησε σε ειρήνη και δικαιοσύνη. 

Η δικιά μας προοπτική είναι μια Παλαιστίνη ελεύθερη από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο, η θέση του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος από την αρχή του. Και που σήμερα επανέρχεται με τα εκατομμύρια των διαδηλωτών σε όλον τον κόσμο που φωνάζουν αυτό το σύνθημα. 

Στηρίζουμε ανεπιφύλακτα την Παλαιστινιακή Αντίσταση, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, με όποιους τρόπους επιλέγει να παλέψει. Δεν αρκεί αυτό. Χωρίς να τσακίσουμε τους ιμπεριαλιστές που στηρίζουν το κράτος τρομοκράτη δεν μπορεί να απελευθερωθεί η Παλαιστίνη. Γι’ αυτό έχει τεράστια σημασία το αντιπολεμικό κίνημα στη Δύση, τα εκατομμύρια που βγήκαν στο δρόμο και το περασμένο Σάββατο στη παγκόσμια μέρα δράσης. Τεράστια σημασία το κίνημα που αναπτύσσεται στις ΗΠΑ, με διαδηλώσεις, καταλήψεις και απεργίες ή στη Βρετανία. 

Εχει τεράστια σημασία το «αραβικό πεζοδρόμιο», η αραβική εργατική τάξη που πάντα την ξεσήκωνε η Παλαιστίνη. Χρειάζεται επανάσταση της εργατικής τάξης για να τσακίσει τα διεφθαρμένα καθεστώτα. 

Η κυβέρνηση της ΝΔ με την εμπλοκή της στον πόλεμο, είναι συνένοχη στη γενοκτονία. Στρατιωτικά, με τις βάσεις και τις φρεγάτες, πολιτικά και διπλωματικά. Η καλύτερη αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό είναι να τσακίσουμε την κυβέρνηση της ΝΔ που στηρίζει αυτόν τον πόλεμο. 

Ήταν έμπνευση η Παλαιστίνη για να βγουν οι καταλήψεις στις σχολές και οι καταλήψεις είναι δύναμη για το κίνημα αλληλεγγύης. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε δίπλα στις φοιτήτριες/τες με τις παλαιστινιακές σημαίες. Στους εργαζόμενους στα νοσοκομεία που απεργούν στις 22 Φλεβάρη, τα βομβαρδίζει ο Νετανιάχου εκεί, τα «βομβαρδίζει» τα νοσοκομεία εδώ κι ο Μητσοτάκης. Και πάμε για απεργιακή κλιμάκωση στις  8 Μάρτη. Οι γυναίκες της Παλαιστίνης είναι στην πρώτη γραμμή και εκείνη τη μέρα ενώνουμε αυτή την πάλη με την πάλη ενάντια στον σεξισμό και την καταπίεση. Είμαστε μπροστά στη μάχη ενάντια στον ρατσισμό και την ισλαμοφοβία, οργανώνουμε τη διαδήλωση της 16 Μάρτη. 

Να δυναμώσουμε το κίνημα που μπορεί να ανατρέψει αυτή την ετοιμόρροπη κυβέρνηση, να δυναμώσουμε την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη και τη Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο, να δυναμώσουμε την Αριστερά που έχει στρατηγική την εργατική επανάσταση από την Ελλάδα μέχρι τη Μ. Ανατολή.   

 

Στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς από την Βυρητό. Η Βυρητός και ο νότιος Λίβανος είναι ένα ακόμη θέατρο του πολέμου -που δεν ξεκίνησε στις 7 Οκτώβρη. Η 7/10 αποτελεί μια ακόμη μάχη ενός νεοαποικιακού πολέμου που συνεχίζεται αμείλικτα εδώ και οκτώ δεκαετίες. 

Δεν είναι ένας πόλεμος Ισράηλ-Χαμάς όπως λένε τα δυτικά ΜΜΕ. Ποτέ δεν ήταν. Ήταν από την αρχή ένας πόλεμος Παλαιστίνης εναντίον του σιωνισμού. Είναι πολύ σημαντικό να χρησιμοποιούμε τις σωστές λέξεις γιατί έχουμε ταυτόχρονα και έναν πόλεμο λέξεων και εννοιών που χρησιμοποιούνται εσκεμμένα λάθος για να περιγράψουν τι συμβαίνει. Είναι ένας πόλεμος απελευθέρωσης της Παλαιστίνης από το σιωνιστικό κίνημα. Συμμετέχουν σε αυτόν Παλαιστίνιοι μουσουλμάνοι, χριστιανοί, αντισιωνιστές Εβραίοι όπως και όλος ο αραβικός κόσμος του οποίου οι ηγεσίες δυστυχώς είναι υποταγμένες στον ιμπεριαλισμό. Εδώ ο κόσμος ελπίζει να μην ξεφύγει η κατάσταση και γίνει ακόμη πιο καταστροφικός ένας πόλεμος, που έχει ήδη εξελιχθεί σε περιφερειακός εμπλέκοντας πέντε χώρες, Λίβανο, Παλαιστίνη, Ιράκ, Συρία και Υεμένη. 

Ζούμε μια στιγμή αναβίωσης του αντιαποικιακού αγώνα, και όσοι/ες συμμετέχουμε σε αυτόν πρέπει να γυρίσουμε πίσω στις ένδοξες σελίδες του αντιαποικιακού αγώνα στην Παλαιστίνη, στην Αλγερία, στο Βιετνάμ και αλλού. Χρειάζεται να συνεχίσουμε αυτήν την παράδοση που αναβιώνει σήμερα με όλους τους τρόπους: στο έδαφος, στην σκέψη μας, στην παγκόσμια αλληλεγγύη και συμμετοχή σε αυτόν τον πολύ σημαντικό, για την ανθρωπότητα, αγώνα.     

 

BDS σημαίνει μποϊκοτάζ, απόσυρση επενδύσεων και κυρώσεις. Χρειαζόμαστε ένα τέτοιο συνεχή, μόνιμο μοχλό πίεσης επειδή το Ισραήλ δεν θα πέσει αύριο. Μέσα από το μποϊκοτάζ βάζουμε την πίεση στις δικές μας κυβερνήσεις, τις δικές μας εταιρίες αλλά και τις ισραηλινές. 

Μποϊκοτάζ καταναλωτικό στα ισραηλινά προϊοντα, μποϊκοτάζ, πολιτιστικό, αθλητικό, ακαδημαϊκό, μποϊκοτάζ σε εταιρίες δικές μας, σε πολυεθνικές που επενδύουν στο Ισραήλ και το βοηθάνε να συνεχίζει την κατοχή και το απαρτχάιντ, δίνοντάς του χρήματα και κύρος. Το Ισραήλ δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε ένα μήνα αν δεν στηριζόταν από τους δυτικούς συμμάχους, από τις ΗΠΑ, την ΕΕ και την ελληνική κυβέρνηση. Ως Ελλάδα έχουμε μια στρατηγική σχέση με το Ισραήλ που από το 2009 συνεχίζεται από όλες τις κυβερνήσεις δίνοντας στο Ισραήλ τη δυνατότητα να διεισδύσει στην ελληνική αγορά. Π.χ. την Ελμπίτ που είναι η μεγαλύτερη ιδιωτική εταιρία του Ισραήλ στα εξοπλιστικά. Της έχουν παραδώσει την εκπαίδευση των ελλήνων ικάρων. Παίρνουμε πυραύλους από αυτή. Πουλήσαν επίσης την ΕΛΒΟ σε δύο ισραηλινές εταιρίες που φτιάχνουν οχήματα μεταφοράς προσωπικού. Έχουμε την εισβολή  ισραηλινών εταιριών στην αγορά των ρίαλ εστέιτ και πολλά άλλα. Το μποϊκοτάζ μπορεί να δημιουργήσει κίνημα λόγω της ειδικής σχέσης της Ελλάδας με το Ισραήλ. Μπορεί πάνω σε αυτά τα θέματα να υπάρξει συνεργασία από όλες τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης ενάντια στο μεγαλύτερο έγκλημα του 21ου αιώνα που απαιτεί την ενότητα όλων των κινημάτων αλληλεγγύης. 

 

Σαν Αλληλεγγύη για Όλους εδώ και χρόνια έχουμε εκφράσει την αλληλεγγύη μας στον παλαιστινιακό λαό που ζει σε μια τεράστια φυλακή και στην Γάζα και στη Δυτική Όχθη, με διάφορους τρόπους. 

Πριν τρία χρόνια ενισχύσαμε με χιλιάδες ευρώ μια υγειονομική δομή της Γάζας. Σήμερα κάνουμε μια καμπάνια με την Παλαιστινιακή Παροικία για την αγορά ενός ασθενοφόρου. Είμαστε και στο δρόμο, στις διαδηλώσεις, στο πλευρό της παλαιστινιακής αντίστασης ενάντια στο σιωνιστικό κράτος τρομοκράτη του Ισραήλ. Θέλουμε μια ελεύθερη Παλαιστίνη, πολυπολιτισμική, πολυεθνική, από το ποτάμι μέχρι την θάλασσα. Το κίνημα στην Ελλάδα χρειάζεται να γίνει πιο μαζικό, βλέπουμε στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, εκατοντάδες χιλιάδες πολιτες, χρειάζεται και εδώ ένα πολύ πιο μαζικό κίνημα, να κάνουμε στην άκρη τις διαφορές που έχουμε μεταξύ μας ώστε να γίνει πιο δυνατό το μήνυμα σε όσους στηρίζουν την πολιτική του κράτους του Ισραήλ. Πάνω απ όλα να εμποδίσει την εμπλοκή της κυβέρνησης της ΝΔ. Προτείνω να απλώσουμε τις δράσεις μας στις γειτονιές, με προσυγκεντρώσεις στις γειτονιές πριν τα μεγάλα συλλαλητήρια, να κάνουμε κινητοποίηση από εκεί που θα φύγει η φρεγάτα.

Μανώλης Σαρρής