Σε ανοιχτή συζήτηση, που διοργανώθηκε την Δευτέρα 22 Γενάρη στο cine Studio, για το μέλλον της ριζοσπαστικής αριστεράς, ένας από τους κύριους ομιλητές ήταν και ο καθηγητής Κώστας Λαπαβίτσας. Ο Λαπαβίτσας, υποστηρικτής του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το καλοκαίρι του 2015 και μετά της ΛΑΕ και του ΜΕΡΑ25, σημείωσε ότι αυτό που λείπει από την ριζοσπαστική αριστερά είναι δύο πράγματα: η εμπιστοσύνη και η αξιοπιστία. Αυτά τα δύο ελλείμματα, όπως δήλωσε, δεν είναι μόνο ελληνικό αλλά πανευρωπαϊκό φαινόμενο με μοναδική εξαίρεση, στην έλλειψη αξιοπιστίας, παρά τα χίλια προβήματα, το κόμμα της Βάγκενκνεχτ στην Γερμανία.
Είναι, πραγματικά, σοκαριστικό σε μία συζήτηση για το μέλλον της ριζοσπαστικής αριστεράς να εμφανίζεται ως "αξιόπιστο" παράδειγμα το κόμμα της Βάγκενκνεχτ. Δεν ήταν κάποιο "ατόπημα" του Λαπαβίτσα αλλά μία "λογική συνέπεια" της τοποθέτησής του στην εκδήλωση.
Έχουμε γράψει πολλές φορές, στην ΕΑ, για τον ρόλο και την πολιτική της Βάγκενκνεχτ. Το νεοιδρυθέν Κόμμα, που φέρει το όνομά της (BSW - Vernunft und Gerechtigkeit, Λίστα Σάρα Βάγκενκνεχτ - Λογική και Δικαιοσύνη) είναι, μία από καιρό, δεξιά διάσπαση της Die Linke, αν και ο όρος "δεξιά διάσπαση" δεν είναι ακριβής. Δεν πρόκειται για ένα κόμμα που παραμένει στην Αριστερά υιοθετώντας ακόμα πιο "δεξιές" πολιτικές θέσεις από την, ήδη μετατοπισμένη προς τα δεξιά, Die Linke αλλά ένα μόρφωμα, που όπως δηλώνει η ίδια η Βάγκενκνεχτ, έχει απορρίψει την Αριστερά ως ταμπέλα γιατί ο όρος θεωρείται πλέον κάτι το ελιτίστικο: "οι αριστεροί της Die Linke είναι υπερβολικά επικεντρωμένοι στη διατροφή, τις αντωνυμίες περί φύλων και την αντίληψη του ρατσισμού σε αντίθεση με σημαντικά ζητήματα όπως η φτώχεια και ένα συνεχώς αυξανόμενο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών" και "αντιπροσωπεύουν περίεργες μειονότητες αντί για κανονικούς ανθρώπους", δηλώνοντας ότι «πολλοί άνθρωποι σήμερα συνδέονται με εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο» και ότι το BSW απευθύνεται σε ένα «ευρύ φάσμα πιθανών ψηφοφόρων που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στην πολιτική και δεν αισθάνονται πλέον εκπροσωπούμενοι από κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα».
Για την Βάγκενκνεχτ, η απεύθυνση σ' αυτό το «ευρύ φάσμα πιθανών ψηφοφόρων που συνδέονται με εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο» περνάει μέσα από την υιοθέτηση, στην κυριολεξία, της ακροδεξιάς ατζέντας του AfD, για την μετανάστευση, τον πολιτισμό, τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και την κλιματική αλλαγή έστω και αν αυτή η ατζέντα "διανθίζεται" με μία "δίκαιη οικονομία της αγοράς με περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, καλούς μισθούς, αξιοπρεπείς συντάξεις και μια εξωτερική πολιτική που επιστρέφει στην παράδοση της ύφεσης αντί να βασίζεται όλο και περισσότερο σε στρατιωτικές επεμβάσεις». Το χειρότερο είναι ότι πιστεύει ότι με αυτό το "μίγμα" πολιτικής θα ανταγωνιστεί το ακροδεξιό AfD. Στην πραγματικότητα θα γίνει το αντίστροφο. Όταν κομμάτια της αριστεράς υιοθετούν αντιμεταναστευτικό λόγο και ζητάνε πιο σκληρή "μεταναστευτική πολιτική", όταν θεωρούν ότι οι μετανάστες "αλλοιώνουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό", ότι τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων αφορούν "περίεργες μειονότητες" και η κλιματική κρίση είναι "απειλή" για την γερμανική βιομηχανία τότε "νομιμοποιούν" όλη την αντιδραστική ατζέντα της γερμανικής κυβέρνησης (συνασπισμός Σοσιαλδημοκρατίας και Πράσινων) που ρίχνει νερό στο μύλο της ακροδεξιάς.
Ατζέντα
Το AfD δεν το αντιμετωπίζεις με το να υιοθετείς την ατζέντα του και να προσθέτεις και λίγο "δίκαιη κοινωνία". Αντίθετα, το δυναμώνει ακόμα περισσότερο γιατί νομιμοποιεί σε «ευρύ φάσμα ψηφοφόρων" την ακροδεξιά προπαγάνδα. Το AfD το αντιμετωπίζεις με μία Αριστερά που δεν βλέπει την εργατική τάξη σαν "ψηφοφόρους" αλλά σαν εκείνο το ενεργητικό κομμάτι της κοινωνίας που μπορεί να συγκρουστεί με ό,τι παράγει την εκμετάλλευση και την καταπίεσή της, με ό,τι καταστρέφει τη ζωή της. Με μία Αριστερά που παλεύει για το "ψωμί" αλλά και για τα "τριαντάφυλλα", που οργανώνει τις μάχες ενάντια στην ακρίβεια και τις ιδιωτικοποιήσεις και δεν αφήνει την άρχουσα τάξη να διαιρεί την εργατική τάξη με τον ρατσισμό και τον σεξισμό. Με μία Αριστερά της επανάστασης και όχι μία "κυβερνώσα" αριστερά όπως είναι το Die Linke ή εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η Αριστερά είναι το μέλλον για την ριζοσπαστική αριστερά και αυτή η Αριστερά πρέπει να βλέπει και να οργανώνει την εργατική τάξη ως το υποκείμενο της σύγκρουσης και της ανατροπής. Αυτό είναι που "χάνει" ο Λαπαβίτσας όταν "ξανασερβίρει" τη "θεωρία των 2/3" θεωρώντας ότι το "φτωχότερο και αποκλεισμένο 1/3 της κοινωνίας" είναι το "πεδίο" για την ανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής αριστεράς που στα "πραγματικά του προβλήματα" δεν έχουν και πολύ θέση ζητήματα όπως ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η κλιματική αλλαγή. Η ριζοσπαστική Αριστερά δεν πρέπει να κάνει αυτό το λάθος.