Δυναμικά ξεκίνησαν οι εκδηλώσεις της «Κίνησης για την Απεργιακή 8 Μάρτη» σε εργατικούς και χώρους και γειτονιές. Παντού η συζήτηση αναδεικνύει τη σημασία της πανεργατικής απεργίας την Παγκόσμια Ημέρα Γυναικών και καταλήγει σε δράσεις για την οργάνωσή της.

«Όταν το 2018 συγκροτήσαμε την Κίνηση για την Απεργιακή 8 Μάρτη, η πρώτη συζήτηση που κάναμε ήταν στο δικό μας νοσοκομείο με μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για το βιβλίο “Η πάλη για την απελευθέρωση των γυναικών”», θύμισε στην εκδήλωση την Πέμπτη 15/2 στο ΓΝΑ Γεννηματάς η Μαρία Χαρχαρίδου, μέλος του ΔΣ του Σωματείου Εργαζόμενων. «Από τότε μέχρι σήμερα έχουμε διανύσει πολύ δρόμο με πολλά θετικά βήματα στο ότι η 8 Μάρτη πρέπει να είναι απεργία ώστε μέσα από τη διεκδίκηση των εργασιακών μας δικαιωμάτων να διεκδικούμε και την ισότητα», συνέχισε, πριν δώσει το λόγο στη Βασιλική Κανέλλου, συμβασιούχο ΟΑΕΔ στο νοσοκομείο και την Αργυρή Ερωτοκρίτου, μέλος ΓΣ της ΟΕΝΓΕ.

Στη συζήτηση συμμετείχαν δεκάδες εργαζόμενες και εργαζόμενοι όλων των ειδικοτήτων. «Η 8 Μάρτη είναι ένας διαρκής αγώνας για τα δικαιώματα των γυναικών», είπε η Β. Κανέλλου, «Η άρχουσα τάξη θέλει τις γυναίκες συμπλήρωμα, βοηθητικό μέρος. Οι γυναίκες πρέπει να οργανωθούν και να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους, όπως για ίση αμοιβή για ίση εργασία. Δουλεύω στα ΤΕΠ και η αμοιβή δεν είναι ίδια για όλους, υπάρχουν μισθολογικές διακρίσεις μεταξύ συμβασιούχων και επικουρικών διαφορετικών προγραμμάτων και όλων των συμβασιούχων με τους μόνιμους. Πρέπει να δίνουμε συνεχείς μάχες για την ανανέωση των συμβάσεών μας. Πρόσφατα φτάσαμε τελευταία στιγμή να την κερδίσουμε και κάποιοι έμειναν εκτός. Πιστεύω στους αγώνες, στους συλλογικούς αγώνες, χρειάζεται να βγούμε απεργιακά».

Από τις επιθέσεις της κυβέρνησης και πώς αυτές χτυπάνε ιδιαίτερα τις γυναίκες εργαζόμενες, ξεκίνησε και η Α. Ερωτοκρίτου, φέρνοντας συγκεκριμένα παραδείγματα από το χώρο της Υγείας. Για να θυμίσει στη συνέχεια τις μεγάλες μάχες που έχουν δοθεί και που κορύφωσή τους θα είναι η φετινή απεργιακή 8 Μάρτη. «Άμεσα στα νοσοκομεία έχουμε την απεργία στις 22 Φλεβάρη και μετά πανεργατικά την 8η Μάρτη», είπε.

Οργή

Ακολούθησαν πολλές τοποθετήσεις που έκφραζαν τη μεγάλη οργή για την κατάσταση στα νοσοκομεία. «Στα όσα χρόνια είμαι στο νοσοκομείο, σήμερα ζούμε από τις πιο σκληρές στιγμές», είπε η Φούλη. «Μετακινείται προσωπικό από τις κλινικές που δεν έχουν προσωπικό για να πάει σε άλλες υποστελεχωμένες. Δεν υπάρχουμε ως άνθρωποι, ως δικαιώματα, ως τίποτα. Δεν μπορείς να πάρεις ένα ρεπό, ανάσα. Ζούμε τραγικές ώρες και βέβαια με κίνδυνο για τους ασθενείς. Θέλει απεργία διαρκείας».

«Υπάρχει σκέψη για γενική συνέλευση πριν τις 22 Φλεβάρη;», ρώτησε μία εργαζόμενη, αναδεικνύοντας την ανάγκη για συλλογική οργάνωση της μάχης. «Μετά από τρία χρόνια στον κόβιντ, βρισκόμαστε πάλι στο σημείο μηδέν. Όταν είναι υποστελεχωμένα τα τμήματα, δεν γίνεται η δουλειά όπως πρέπει. Ωφειλόμενα και άδειες δεν δίνονται», είπε η Μαρία.

«Η βία κατά των γυναικών λαμβάνει τρομακτικές διαστάσεις. Είναι εξαιρετικά σοβαρό να συμβαίνει αυτόν τον αιώνα σε τέτοιο βαθμό, με γυναικοκτονίες και περιστατικά καθημερινής βίας που πολλά από αυτά φτάνουν και στο νοσοκομείο μας. Και όταν μια γυναίκα φτάνει εδώ, το πιο βασικό είναι να μην γυρίσει στο ίδιο κακοποιητικό περιβάλλον. Αλλά δεν υπάρχει πλαίσιο και δομή να γίνει άμεσα. Μόνο αν την κρατήσει το νοσοκομείο για κάποιες μέρες, που δεν μπορεί να γίνει κάθε φορά. Πρέπει να υπάρχει ευαισθητοποίηση των υγειονομικών και προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε με μια επιτροπή που φτιάξαμε για το θέμα», είπε μία ακόμα εργαζόμενη.

Η συμμετοχή πολλών εργαζόμενων από το Αττικό Νοσοκομείο χαρακτήρισε την εκδήλωση που έγινε στο Περιστέρι, στην αίθουσα του δημοτικού Συμβουλίου, την Κυριακή 18/2. Ομιλήτριες ήταν η Ιωάννα Κοτελίδα, συμβασιούχος ΟΑΕΔ στο Αττικό (αποσπάσματα από την ομιλία της δίπλα), η Ματίνα Τριανταφύλλου, εκπαιδευτικός και η Λίλιαν Μπουρίτη, ψυχολόγος, μέλος της Κίνησης.

Mε επιτυχία και μαζική συμμετοχή έγινε στον Δικηγορικό Σύλλογο Πειραιά την Τετάρτη 14/2 η εκδήλωση της «Κίνησης για την Απεργιακή 8 Μάρτη». Η πλούσια συζήτηση αποτέλεσε βήμα για την οργάνωση της απεργίας στην περιοχή του Πειραιά.

Συμμετείχαν εργαζόμενες και εργαζόμενοι από αρκετά εργατικά σωματεία όπως της ΠΕΙΦΑΣΥΝ, της TELEPERFORMANCE, της ΕΛΠΕ Πειραιά, από τον σύλλογο δασκάλων «Η Πρόοδος», από τη ΠΕΝΕΝ, από το δήμο Κερατσινίου, από τη ΠΕΣΕΕΚ, από την ΟΙΕΛΕ και άλλα. Όλες και όλοι προμηθεύθηκαν υλικά και ψηφίσματα για τους χώρους τους.

Την συζήτηση άνοιξε η Κατερίνα Κανάκη, συνδικαλίστρια στην ΠΕΙΦΑΣΥΝ. Η Κατερίνα αναφέρθηκε στους αγώνες των εργαζόμενων στην αποθήκη φαρμάκου για την επαναπρόσληψη του προέδρου του επιχειρησιακού σωματείου που απολύθηκε από την εργοδοσία, στην πάλη για συλλογική σύμβαση αλλά και συγκεκριμένα στις επιθέσεις που κάνει η εργοδοσία στις γυναίκες που εργάζονται στο χώρο. Συγκεκριμένα δήλωσε πως όσες γυναίκες συνδικαλίζονται και είναι μέλη στο σωματείο δέχονται επιθέσεις, τις βάζουν να κάνουν τις πιο σκληρές δουλειές και τα κουβαλήματα, στοχοποιούνται από την εργοδοσία. Τέλος ανέφερε ότι και το σωματείο της ΠΕΙΦΑΣΥΝ θα καλέσει στην απεργία στις 8 Μάρτη και ότι τέτοιες συζητήσεις το δυναμώνουν για να δώσει όλες τις μάχες. 

Ακολούθησε η δικηγόρος Ματίνα Πούλου. Ξεκίνησε την τοποθέτησή της μιλώντας για τις σεξιστικές διακρίσεις στο χώρο των δικηγόρων, αναφέροντας ότι πολλές φορές σε δίκες -ειδικά σε αυτές που αφορούν γυναικοκτονίες ή βιασμούς- ζητάνε να εξαιρεθούν οι γυναίκες ένορκοι επειδή υποτίθεται θα μεροληπτήσουν. Χρησιμοποίησε το παράδειγμα της δίκης για την δολοφονία της Τοπαλούδη που είχε χρησιμοποιηθεί αυτό το επιχείρημα. Αναφέρθηκε επίσης στις μάχες ενάντια στα κυκλώματα τράφικινγκ όπως με την 12χρονη στο Κολωνό και άλλες.

Ταξικές επιθέσεις

Στη συνέχεια τόνισε ότι πρέπει να δούμε πέρα από την τυπική κατοχύρωση της ισότητας γιατί στην ουσία αυτή δεν είναι για όλες τις γυναίκες. Για τις γυναίκες που εργάζονται, που είναι φτωχές, μετανάστριες ή άνεργες δεν υπάρχει καμιά ισότητα αλλά μόνο διακρίσεις και επθέσεις. Ο ίδιος σεξισμός και καταπίεση υπάρχει σε βάρος και της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, είπε, εξηγώντας ότι στην ουσία έτσι τιμωρούν όσους αψηφούν τη νόρμα της πυρηνικής οικογένειας. Έκλεισε την τοποθέτησή της λέγοντας ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνία χωρίς να συγκρουστούμε με τον σεξισμό και την καταπίεση και αυτό σημαίνει να συγκρουστούμε με τις ταξικές επιθέσεις, να αλλάξουμε τους παραγωγικούς όρους και έτσι θα αλλάξει και το εποικοδόμημα της κοινωνίας. Ενάντια στον καπιταλισμό και ενάντια στις πατριαρχικές δομές της κοινωνίας.

Τέλος, η Τιάνα Ανδρέου, συνδικαλίστρια από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς και μέλος της Κίνησης για την Απεργιακή 8 Μάρτη, μίλησε για την σπουδαιότητα αυτής της απεργίας, θύμισε τον ξεσηκωμό στην περσινή 8 Μάρτη που συνέπεσε με το έγκλημα στα Τέμπη και είχε τεράστια συμμετοχή. Με αυτή την έμπνευση και δυναμική οργανώνουμε τη φετινή απεργία ενάντια στην κυβέρνηση της καταστροφής, ενάντια στην κυβέρνηση και το σύστημα που είναι υπεύθυνοι για την πρώτη θέση που κατέχει η Ελλάδα στις γυναικοκτονίες, για τους βιασμούς και τις παρενοχλήσεις στους χώρους δουλειάς. Η Τιάνα αναφέρθηκε επίσης στις ρίζες του σεξισμού, στην καταπίεση και την εκμετάλευση και στο γιατί αυτή την μάχη μπορούμε να την κερδίσουμε με κέντρο τον αγώνα όλων των εργατών.

Οι εισηγήσεις έδωσαν έμπνευση για πολλές τοποθετήσεις από το ακροατήριο. Η Μαρία Ανδρέου από την τοπική ΕΛΜΕ μίλησε για την αντισεξιστική μάχη στα σχολεία. Η Πέγκυ Γαλάκου για τις συμβασιούχες εργαζόμενες στα νοσοκομεία που παλεύουν ενάντια στις απολύσεις. Ο Θανάσης Διαβολάκης από το ΔΣ της ΟΙΕΛΕ, πρώην δημοτικός σύμβουλος Πειραιά, για τη σημασία της πρωτοβουλίας της Κίνησης να μετατραπεί η 8 Μάρτη σε απεργία τα τελευταία χρόνια. Ο Κώστας Πίττας από το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο για το ρόλο του βιβλίου «Η πάλη για την απελευθέρωση των γυναικών» στο να κατοχυρωθεί ότι ο αγώνας αυτός είναι ενάντια στις κυβερνήσεις και το σύστημα. Ο Γιώργος Φωτιάδης από την ΠΕΣΕΕΚ για την ανάγκη να κερδίσουμε και τους άντρες σε όλους τους χώρους σε αυτή τη μάχη. Ο Παντελής Παναγιωτακόπουλος για το κίνημα των φοιτηττικών καταλήψεων που συνεχίζει ανυποχώρητα, συνδέοντας την πάλη του και με τον αγώνα ενάντια στη σεξιστική καταπίεση.

Την περασμένη Πέμπτη 15/2, πραγματοποιήθηκε ανοικτή εκδήλωση στο κτίριο της ΓΔΗΛΕΔ, εν όψει της φετινής απεργιακής κινητοποίησης της ΑΔΕΔΥ στις 8/3, με ομιλήτρια την Τιάνα Ανδρέου, συνδικαλίστρια από τον χώρο της ΟΣΥΟ. Τη συζήτηση παρακολούθησαν περίπου 20 άτομα, από όλο το φάσμα των κλάδων της υπηρεσίας (εφοριακοί, τελωνειακοί, δημοσιοϋπαλληλικοί).

Η καμπάνια για την απεργιακή κινητοποίηση της 8 Μάρτη πραγματοποιείται για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά στη Διεύθυνσή μας, συγκεντρώνοντας κάθε φορά το ενδιαφέρον αρκετών συναδελφισσών/ων. Ειδικά πέρσι, λόγω της συγκυρίας του εγκλήματος στα Τέμπη που μετέτρεψε τη στάση εργασίας της ΑΔΕΔΥ σε 24ωρη, το μπλοκ του Συλλόγου μας στην πορεία κατέγραψε τη μεγαλύτερη συμμετοχή των τελευταίων χρόνων.

Φέτος, η συζήτηση ήταν πιο ζωντανή από όλες τις προηγούμενες χρονιές. Στην εισήγηση, η Τιάνα αρχικά περιέγραψε τις επιθέσεις που δέχονται οι γυναίκες, κυρίως οι εργαζόμενες, στην Ελλάδα, τόσο με την άνοδο των γυναικοκτονιών και των σεξουαλικών επιθέσεων, όσο και με τη διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών. Έπειτα αναφέρθηκε στην πολιτική κατάσταση που βιώνει η κυβέρνηση, με τις κινητοποιήσεις των φοιτητών, των αγροτών, και των εργαζομένων διαφόρων κλάδων να συνεχίζουν και να δίνουν την προοπτική του αγώνα και της αντίστασης.

Η συζήτηση επεκτάθηκε και σε άλλα ζητήματα. Υπήρξαν τοποθετήσεις σχετικά με το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια, για το αν πρέπει οι ομοφυλόφιλοι να έχουν το δικαίωμα στην τεκνοθεσία και στην παρένθετη μητρότητα. Για βασικά γυναικεία δικαιώματα που δέχονται ξανά ιδεολογική επίθεση, όπως η άμβλωση, και για το πως το σύστημα συνολικά οδηγεί την κοινωνία σε οπισθοδρόμηση. Για το ότι ο σεξισμός έχει και διαταξικά χαρακτηριστικά, καθώς και οι γυναίκες της άρχουσας τάξης μπορούν να υπάρξουν θύματα επιθέσεων.

Με αρκετά από αυτά τα ζητήματα να παραμένουν, εύλογα, ανοικτά για συζήτηση στη συνέχεια, η εκδήλωση ολοκληρώθηκε θέτοντας ως επόμενο βήμα τη συμμετοχή στην απεργία στις 8 Μάρτη και τη βέλτιστη οργάνωσή της μέσα στους χώρους δουλειάς.

H οργάνωση τις απεργιακής 8 Μάρτη έχει ξεκινήσει και στην Θεσσαλονίκη. Έχει ήδη ψηφιστεί η συμμετοχή στην απεργιακή συγκέντρωση στις 1μμ στο Άγαλμα Βενιζέλου από το Σωματείο Εργαζομένων του Δήμου Αμπελοκήπων Μενεμένης και από τον Φοιτητικό Σύλλογο της Σχολής Πληροφορικής του ΑΠΘ. Οργανώνουμε εκδήλωση την Τρίτη 27 Φεβρουαρίου στην ΕΔΟΘ στις 7μμ για να συζητήσουμε συλλογικά τις επιθέσεις της κυβέρνησης της ΝΔ στα δικαιώματα των γυναικών αλλά και πως μπορούμε να τις σταματήσουμε με τους αγώνες μας.

Οι γυναίκες είναι στην πρώτη τη γραμμή σε όλες τις μάχες που ανοίγονται στους χώρους δουλειάς. Ένα χρόνο μετά τον ξεσηκωμό της περσινής 8 Μάρτη και στην Θεσσαλονίκη είναι κρίσιμο να αναδειχτεί το ζήτημα της γυναικείας καταπίεσης ως τμήμα της συνολικότερης προσπάθειας της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης να φορτώσει τα βάρη στις πλάτες της εργατικής τάξης και ειδικά στις γυναίκες της. Τα αιτήματα των γυναικών μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά μόνο σαν αιτήματα του συνόλου της τάξης που παλεύει ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις από την παιδεία, τις μεταφορές μέχρι το νερό της πόλης, για μόνιμη και σταθερή δουλειά στα νοσοκομεία που βγήκαν μαζικά στους δρόμους το προηγούμενο διάστημα ή τους υπαλλήλους των ΔΟΥ που διεκδικούν προσλήψεις, αυξήσεις και επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο. Θέλουμε όλα αυτά τα ποτάμια αντίστασης να βρεθούν και να δυναμώσουν στις 8 Μάρτη στην απεργιακή συγκέντρωση για την Παγκόσμια Ημέρα Γυναικών.

Εργάζομαι στο Αττικό Νοσοκομείο επί επτά έτη με σύμβαση εργασίας του ΟΑΕΔ, μια σύμβαση ομηρίας φτηνών εργατικών χεριών, με στέρηση δικαιωμάτων, στέρηση αναγνώρισης στα κλιμάκιά μας, στέρηση επιδομάτων των παιδιών μας, με την υπογραφή του ΟΑΕΔ (σήμερα ΔΥΠΑ) στην ΕΡΓΑΝΗ ως άτυπη -ενώ είμαι μητέρα τριών παιδιών από τα οποία τα δύο ακόμα είναι ανήλικα. Οι επαναλαμβανόμενες ανανεώσεις των συμβασιούχων γίνονται με πολύ κόπο όπως γνωρίζετε, απεργία, αγώνα και ιδρώτα.

Ο σεξισμός δεν λέει να εκλείψει ακόμα και σήμερα. Η ανισότητα κυριαρχεί και διαχωρίζει σε κατηγορίες τα δύο φύλα. Η γυναίκα, αυτό το πολυτάλαντο «μηχάνημα», δεν σταματά την προσφορά της μέσα σε ένα οκτάωρο που είναι η εργασία της. Αντιθέτως, όταν θα σχολάσει από αυτήν, έχει να συνεχίσει το έργο της στην οικογένεια, να φροντίσει τα παιδιά της. Γυναίκα που κάνει βάρδιες πρωί-νύχτα. Γυναίκα που οι καταστάσεις της ζωής την έβαλαν στο μονοπάτι του μονογονεϊσμού κι επωμίστηκε μόνη της όλα τα βάρη γιατί η ίδια η κοινωνία μας θεωρεί τη μάνα σε όλα υπεύθυνη αλλά έχει έλλειψη μνήμης, ότι είναι γυναίκα και έχει δικαιώματα.

Το θέμα είναι η ισοτιμία ανάμεσα στα δύο φύλα. Να αναγνωριστεί η αξία της γυναίκας και η προσφορά της στο εργασιακό και κοινωνικό σύνολο. Αλλά δυστυχώς αντί αυτού τα τελευταία χρόνια βιώνουμε και στην Ελλάδα μια αλματώδη αύξηση σε γυναικοκτονίες, 17 το 2019, 30 το 2020, 25 το 2021, 25 το 2022 και αύξηση 187,5% το 2023. Η πανδημία και ο εγκλεισμός έφεραν αποτελέσματα δυσάρεστα και χειροτέρευσαν τις καταστάσεις. Στα νοσοκομεία όπου ο γυναικείος πληθυσμός υπερτερεί στους εργαζόμενους, οι γυναίκες επωμίστηκαν με το μαχαίρι στο λαιμό την παραίτησή τους διότι οι κυβερνώντες επέλεξαν την τηλεκπαίδευση και όχι τη διά ζώσης μάθηση, δυσκολεύοντας τη γυναίκα μάνα να εργαστεί, δίνοντας τη σκυτάλη να γυρίσει ξανά πίσω στο σπίτι της, στα παιδιά της. 

Ευτυχώς τα σωματεία, τα συνδικάτα, στηρίζουν την προσφορά της γυναίκας στην εργασία. Η 8 Μάρτη είναι απεργία διεκδικώντας τα δικαιώματά της. Από το 1910 στην Κοπεγχάγη που έγινε η Παγκόσμια Ημέρα Γυναικών, ζητώντας κάθε φορά να αναγνωριστεί ο ρόλος της στην κοινωνία. Και για να γίνει αυτό πράξη τετελεσμένη, επιβάλλεται σε όλα τα κρατικά νοσοκομεία και κρατικές υπηρεσίες να στηθούν από την εκάστοτε κυβέρνηση χώροι φιλοξενίας όπως παιδικοί σταθμοί για τη φύλαξη των παιδιών της εργαζόμενης γυναίκας, τη φροντίδα και περίθαλψή τους. Αντί αυτού, η κυβέρνηση τείνει στην ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών με κριτήρια διαφορετικά. Οι γυναίκες με σύμμαχο τα συνδικάτα απαιτούμε και θα φωνάζουμε όχι στην ιδιωτικοποίηση, μονιμοποίηση των συμβασιούχων, υγειονομικές υπηρεσίες με ανάλογο μισθολογικό κλιμάκιο, χωρίς διαχωρισμό.