Ζούμε πρωτοφανέρωτα πράγματα. Να διαδηλώνουν μαζί οι φοιτητές, οι αγρότες, οι εργαζόμενοι να είναι ταυτόχρονα σε καταλήψεις, απεργίες, μπλόκα. 

Και ταυτόχρονα να ανοίγει ορμητικά η συζήτηση σε όλα, από το πώς ξεπερνάμε τα εμπόδια που βάζει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία για να κλιμακωθούν οι αγώνες μέχρι τη συζήτηση για το νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια και τι είναι ο σεξισμός, και γιατί όταν παλεύεις ενάντια στο σεξισμό να λες ότι τα συνδικάτα πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή. Είμαστε κέντρο στον αγώνα, κέντρο στις πρωτουβουλίες, κέντρο των πιο αιχμηρών ιδεών σε μια στιγμή που τα μυαλά του κόσμου αλλάζουν με γρήγορο ρυθμό μέσα σε αυτόν τον αγώνα. Ο συνδυασμός είναι μοναδικός. Αυτό φαίνεται και στη συζήτηση στους πυρήνες μας που πρέπει να γίνουν τα στρατηγεία για να κάνουμε αυτό που αλλάζει επαναστατική δύναμη ανατροπής.

Ο κόσμος βγαίνει μαζικά ενάντια στον Μητσοτάκη με τη ρεφορμιστική αριστερά να βυθίζεται σε όλο και μεγαλύτερη κρίση. 

Είναι μια τεράστια ευκαιρία για την επαναστατική αριστερά, να βάλει το στοίχημα να μπει σε αυτό το κενό΄και να κερδίσει τεράστια κομμάτια κόσμου που αναζητούν νέα εργαλεία για να δώσουν τις μάχες τους. Μπαίνουμε μπροστά για να κλιμακωθούν, να συντονιστούν και να νικήσουν αυτές οι μάχες. Μπαίνουμε μπροστά στη συζήτηση για τη στρατηγική για το πώς θα σταματήσουμε να τρώει χαστούκια από την αδιέξοδα της κοινοβουλευτικής στρατηγικής. Μπορούμε να μεγαλώσουμε με γεωμετρική πρόοδο. Οι τοπικοί πυρήνες πρέπει να συνδεθούν με τους χώρους δουλειάς και τις σχολές στη γειτονιά τους. Αυτό στα Δυτικά γίνεται ήδη πράξη στο Αττικό, στο Δαφνί, στο Δρομοκαΐτειο, το ΠΑΔΑ. Και να συνδεθούν με τον κόσμο της Αριστεράς, που εξακολουθεί να εγκαταλείπει τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο.

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 ανοίξαμε το ζήτημα της κλιματικής κρίσης. Σήμερα είναι ένα θέμα που ο κόσμος το αντιλαμβάνεται άμεσα στη ζωή του, μια κρίση σωρρευτική που απειλεί τις ζωές μας και το περιβάλλον. 

Είμαστε στην αρχή μιας δραματικής εξέλιξης και το σύστημα και οι κυβερνήσεις όχι μόνο δεν κάνουν τίποτε αλλά έχουν παραδώσει τα κλειδιά στις πετρελαϊκές εταιρίες. Αυτά δημιουργούν έκρηξη όπως δείχνουν οι κινητοποιήσεις των αγροτών. Η πάλη για κλιματική αλλαγή συνδέεται άμεσα με αυτούς τους αγώνες, όπως και η κρίση στην Παλαιστίνη συνδέεται με τον έλεγχο των πετρελαίων στη Μ. Ανατολή. Η κλιματική κρίση, όπως και η φτώχεια και ο πόλεμος είναι κομμάτια μιας συνολικής κρίσης του καπιταλισμού. Και γι’ αυτό το σύνθημα να αλλάξουμε το σύστημα και όχι το κλίμα είναι στο κέντρο.

Το 2019 η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξεκίνησε την πρώτη θητεία της με την επίθεση στο άσυλο και τους φοιτητές να εμποδίζουν την πανεπιστημιακή αστυνομία. 

Σήμερα, ξεκίνησε με τα ιδιωτικά ΑΕΙ και την επίθεση στη δημόσια Παιδεία και έχει απέναντί της ένα φοβερό κίνημα καταλήψεων δύο μηνών με 150 σχολές κατειλημμένες. Οι φοιτητές του ΣΕΚ ήμασταν εκείνοι που από την πρώτη μέρα που ανοίξαν οι σχολές μετά τα Χριστούγεννα ξεκινήσαμε καμπάνια για καταλήψεις διαρκείας. Αυτή η γραμμή έγινε πράξη ξεπερνώντας τις προτάσεις για διαδηλώσεις και συμβολικές καταλήψεις. Η εκτίμηση για «αρνητικούς συσχετισμούς» για το κίνημα έχει γίνει σμπαράλια. Το ίδιο και ότι ο κόσμος έχει πάει δεξιά. Η νεολαία ριζοσπαστικοποιείται με φοβερό ρυθμό μέσα στις καταλήψεις. Η προπαγάνδα για μειοψηφίες, οι μπάτσοι, η εξεταστική δεν έχουν καταφέρει να μας σταματήσουν. Συνεχίζουμε τις καταλήψεις και πάμε να βρούμε το εργατικό κίνημα στην απεργία στις 8Μ.

7 εβδομάδες καταλήψεις στις σχολές, ένας μήνας αγροτικά μπλόκα, απεργίες στα νοσοκομεία και δύο πανεργατικές απεργίες στις 28/2 και στις 8/3. 

Είναι δύσκολο να βρει κανείς κοιτάζοντας πίσω μια τέτοια στιγμή. Και έχει και ποιοτικά χαρακτηριστικά. Από τις σχολές μέχρι τους αγρότες, η παλαιστινιακή σημαία είναι παντού. Και ταυτόχρονα μισό εκατομμύριο υπογραφές από τους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών που καταγγέλλουν ανοιχτά την κυβέρνηση και την δικαστική εξουσία που τους κάνει πλάτες. Ο κόσμος παίρνει πρωτοβουλίες και ανοίγει αιχμηρά την σύγκρουση που δεν τολμά να ανοίξει κανένα κόμμα της Αριστεράς. Αυτή η εικόνα θα μπορούσε να καταλήξει μόνο σε ένα πράμα. Πάμε να τους ρίξουμε. Αλλά οι ηγεσίες της Αριστεράς δεν το λένε. Ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί είναι βυθισμένος στην εσωστρέφεια και την κρίση. Το ΚΚΕ που έχει δύναμη σε όλα αυτά τα μέτωπα βλέπει τους αγώνες σαν μια ευκαιρία για ένα διψήφιο νούμερο στις ευρωκελογές. Πέφτει στις πλάτες μας να δώσουμε αυτή τη μάχη. Οι ευρωεκλογές είναι μεγάλη μάχη ενάντια στη ΝΔ και την ακροδεξιά. Υπάρχει καλύτερος τρόπος για να πάμε σε αυτές με την ΝΔ ήδη πεσμένη στο καναβάτσο;

Έχουμε ένα πρωτόγνωρο συνδυασμό την ώρα που η κρίση της ρεφορμιστικής αριστεράς στρέφει τις ηγεσίες τους δεξιά, ο κόσμος να ριζοσπαστικοποιείται. 

Είναι μια αντίφαση που τη ζούμε κάθε μέρα στα νοσοκομεία. Όποιος πάει να υπεκφύγει την πολιτική σε αυτήν την περίοδο έχει χάσει τη μπάλα. Μέσα στο μπλοκ του νοσοκομείου στην απεργία της 22/2 η συζήτηση που γινόταν για τα ομόφυλα ζευγάρια, τις γυναίκες, τους μετανάστες, την Παλαιστίνη ήταν ασύλληπτη. Το άγχος που μας πιάνει είναι το πώς θα αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις. Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να μεγαλώσουμε. Πρέπει να μάθουμε να περνάμε από την άμεση μάχη στο στρατηγικό σε δευτερόλεπτα. Στο Έλενα μετά από δύο χρόνια σκληρής δουλειάς έχουμε πετύχει από μονάδα να γίνουμε ολόκληρη ομάδα με τα νέα μέλη να είναι τα πιο τολμηρά σε αυτήν την κατεύθυνση.

Σε αντίθεση με μια προηγούμενη περίοδο, τα κινήματα λειτουργούν διαλυτικά πάνω στα κόμματα της Αριστεράς που μένουν προσκολλημένα στην πολιτική της διαχείρισης του συστήματος που απέτυχε με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι η στιγμή για εμάς να πάρουμε πρωτοβουλίες. Στον Βόλο από τον Σεπτέμβρη μέχρι τα Χριστούγεννα, πήραμε πρωτοβουλίες δράσης και συζήτησης για την Παλαιστίνη, για τις μάχες ενάντια στον σεξισμό, μέσα στο κίνημα ενάντια στις πλατφόρμες LNG. Μετά τις γιορτές μπήκαμε από την αρχή μπροστά προτείνοντας καταλήψεις και ο ρόλος που μπορούμε να παίξουμε αναβαθμίστηκε ακόμη περισσότερο, ιδιαίτερα τώρα που δύο μήνες μετά, ανοίγουν οι διχάλες για το πως θα προχωρήσουμε. Να πατήσουμε το γκάζι! Συνέχιση των καταλήψεων και σύνδεση με την εργατική τάξη στις απεργίες που μπορούν να ρίξουν την κυβέρνηση ανοίγοντας το δρόμο για μια εργατική εναλλακτική.

Συνδιάσκεψη του ΣΕΚ και τα φώτα της δημοσιότητας είναι στραμμένα σε ένα άλλο συνέδριο με θέμα ποιος θα είναι ο επόμενος διάδοχος της νέας κρίσης στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στις καταλήψεις, τις απεργίες, τα μπλόκα. 

Με επιμονή και υπομονή κάναμε όλους τους προηγούμενους μήνες τη συζήτηση με όλη ανεξαιρέτως την αριστερά ότι η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ταφόπλακα για τους αγώνες και τη ριζοσπαστικοποίηση και ότι η συγκυρία δεν δικαιολογεί αναλύσεις για “αρνητικούς συσχετισμούς”. Μπορούμε σήμερα να απευθυνθούμε σε μαζικά ακροατήρια που παλεύουν με τις απεργίες τους, κομμάτια που σπάνε από την επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ. Στον Πειραιά αφουγκραστήκαμε αυτή τη δυνατότητα στις εκδηλώσεις για την Παλαιστίνη, την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ, για την οργάνωση της απεργιακής 8 Μάρτη, προσελκύοντας κόσμο από πρώην μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που αναζητούν τρόπους δράσης και πολιτικές απαντήσεις και βέβαια στις απεργίες στην ΠΕΙΦΑΣΥΝ και την Teleperformance.

Ο αγώνας που δίνουν οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών για δικαιοσύνη, που κόντρα σε κυβέρνηση, ΜΜΕ, δικαστική εξουσία, λέει το θέμα δεν είναι ο σταθμάρχης είναι ο υπουργός, είναι ένα τεράστιο δείγμα της ριζοσπαστικοποίησης που υπάρχει. 

Αυτό πιστεύει η πλειοψηφία του κόσμου και αυτό το είδαμε και στην απεργία των νοσοκομειακών στην Θεσσαλονίκη την ώρα που όλες οι σχολές, ακόμη και το “άντρο της ΔΑΠ”, το ΠΑΜΑΚ, είναι σε κατάληψη. Παρόλο που οι ηγεσίες των σωματείων δεν έκαναν τίποτε για να οργανώσουν την απεργία και τη συγκέντρωση, αυτή έγινε με επιτυχία και ακολούθησε πορεία που ενώθηκε με τους φοιτητές. Λίγο πιο πάνω ήταν οι συνταξιούχοι και οι δικαστικοί υπάλληλοι που κάνουν κινητοποίηση. Οι ηγεσίες, και του ΚΚΕ που επιμένει στην αντίληψη των αρνητικών συσχετισμών, πιέζονται από τον κόσμο εκεί που παίρνουμε τις πρωτοβουλίες και στην πόλη και πανελλαδικά με το Συντονιστικό Νοσοκομείων.

Έχει σημασία να δούμε όχι μόνο τις διαδηλώσεις αλλά και τις διαδικασίες μέσα στους χώρους, εκλογές σωματείων, συνελεύσεις. 

Στους φοιτητές, είναι ξεκάθαρο, η ΔΑΠ έχει χάσει την πρωτοκαθεδρία και εδώ και δύο μήνες η νεολαία της ΔΑΠ του 41% δεν μπορεί να πάρει ούτε μια συνέλευση. Το ίδιο συμβαίνει και στους εργατικούς χώρους. Στην ΑΔΕΔΥ και στο ΕΚΑ, η Αριστερά αθροιστικά είναι πρώτη δύναμη και αυτό πρώτον κάτι δείχνει για το πού είναι ο κόσμος και δεύτερο, σημαίνει ευθύνες και πίεση στις ηγεσίες που αν πάρουμε τις πρωτοβουλίες αναγκάζονται να κινηθούν. Αυτό συνέβη στην ΑΔΕΔΥ για τις 8 Μάρτη. Αυτή η δυνατότητα είναι απείρως μεγαλύτερη στα σωματεία και οι απεργιακές μάχες δεν είναι μόνο οικονομικές. Τελευταίο παράδειγμα από το χώρο μου, η εκδήλωση που κάναμε σε ένα φαινομενικά δύσκολο σημείο, στο γενικό λογιστήριο για τις 8 Μάρτη.

Είμαι γεννημένη στην Ελλάδα με καταγωγή από το Σουδάν. Η κατάσταση στο Σουδάν είναι χάλια μαύρα και ο κόσμος εγκαταλείπει τη χώρα. 

Έχει τεράστια σημασία να ξέρει ο κόσμος πού οφείλεται η προσφυγιά. Στις εξορμήσεις που κάνουμε στην πλατεία με την εφημερίδα υπάρχει ένας κόσμος που μας συγχαίρει για τη δράση μας ενάντια στον ρατσισμό και τον φασισμό, για την αλληλεγγύη που δείχνουμε στην Παλαιστίνη, αλλά και γιατί είμαστε οργανωμένοι στην Αριστερά και σε αυτό το κόμμα. Είμαι περήφανη που είμαι μέλος του, που παλεύουμε μαζί, η μάνα μου είναι περήφανη γι’ αυτό, οι φίλοι μου με καταγωγή από την Αίγυπτο διαβάζουν την εφημερίδα και θέλουν και αυτοί να οργανωθούν. Θα είμαστε πάντα μαζί για να παλεύουμε.

Μαϊσά, Ονν,
τ.π Παγκρατίου

Στην τελευταία ολομέλεια που κάναμε στα Χανιά μια συντρόφισσα είπε τα εξής: “Στρατολογήθηκα στα Χανιά πριν από είκοσι χρόνια. 

Πέτυχα σε μια πλατεία δύο συντρόφους που πούλαγαν την Εργατική Αλληλεγγύη. Γίναμε τρεις και οι τρεις γίναμε πέντε και οι πέντε δέκα με εργαλείο την εφημερίδα”. Άνθρωποι που μας εκτίμησαν πολιτικά, π.χ. αγοράζοντας το έκτακτο φύλλο μας για τα Τέμπη κατέληξαν να συμμετέχουν στο ψηφοδέλτιό μας στις δημοτικές εκλογές. Αξιοποιώντας τη συστηματική, ενεργή παρουσία μας με την εφημερίδα σε όλα τα μέτωπα πετύχαμε να σπάσουμε το όριο υποψηφίων του Βορίδη και να κατεβάσουμε 79 υποψήφιους με την Ανταρσία στα Χανιά. Σήμερα στα φοιτητικά συλλαλητήρια συναντάμε ξανά τους φοιτητές που γνωρίσαμε στις βδομαδιάτικες εξορμήσεις με την εφημερίδα, στις λαϊκές ερχόμαστε επαφή με τους παραγωγούς που είναι στους δρόμους. Η εφημερίδα και το περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω είναι τα καλύτερα εργαλεία για να γνωρίσουμε κόσμο και στην πορεία να φτάσουμε αυτή τη σχέση μέχρι την οργάνωση στο επαναστατικό κόμμα.

Πριν δύο χρόνια κατεβάσαμε ψηφοδέλτιο της επαναστατικής αριστεράς στην ΕΙΝΗ και η συμμετοχή μας στο ΔΣ άλλαξε όλη την εικόνα του σωματείου. 

Είχαμε οργανωμένη παρουσία σε κάθε απεργία στην πόλη, εξασφαλίζουμε την ενότητα των εργαζόμενων στα νοσοκομεία συμμετέχοντας στις πανυγειονομικές απεργίες με τους εργαζόμενους στην ΠΟΕΔΗΝ. Αυτό μας έδωσε τη δυνατότητα να υπάρχει μέλος του ΣΕΚ και στη νομαρχιακή της ΑΔΕΔΥ στα Γιάννενα, που είναι βοήθεια στις πρωτοβουλίες που παίρνουμε και να αποκτήσουμε σχέση με τους υπόλοιπους χώρους του δημοσίου. Στις πρόσφατες εκλογές που είχαμε ξανά στην ΕΙΝΗ ψήφισαν 90 παραπάνω γιατροί και η αύξηση της συμμετοχής μεταφράστηκε σε άνοδο του ΚΚΕ και της δικής μας παράταξης. Αλλά έχουμε να αλλάξουμε πολλά πράγματα σε όλους τους τομείς, π.χ. στο νέο ΔΣ είμαστε μόνο δύο γυναίκες, και οι δύο προερχόμενες από την αντικαπιταλιστική αριστερά.

«Αυτό που καθιστά πρωτότυπη τη συγκυρία είναι ότι όλοι αυτοί οι αγώνες που ξεσπάνε ταυτόχρονα γίνονται χωρίς την επένδυση μιας εκλογικής πολιτικής. 

Δεν υπάρχει κανένας ΣΥΡΙΖΑ και κανένα ΠΑΣΟΚ που λίγους μήνες μετά να νοιώθει ότι μπορεί να επενδύσει στις προσδοκίες του κόσμου» ανέφερε ανάμεσα σε άλλα στον χαιρετισμό του στη Συνδιάσκεψη του ΣΕΚ ο Κώστας Παπαδάκης, δημοτικός σύμβουλος Αθήνας με την Ανατρεπτική Συμμαχία και από την Πολιτική Αγωγή στη Δίκη της Χ.Α. «Παρά το γεγονός ότι η ΝΔ δεν έχει αντίπαλο στην Βουλή, έχει αντίπαλο στους δρόμους, δεν μπορεί να ασκήσει εύκολα εξουσία και αυτό δημιουργεί πολιτική κρίση στο σύστημα όπως και το να μην υπάρχει, σαν εναλλακτική λύση στο πολιτικό σύστημα, ένα δεύτερο κόμμα. Η πολιτική συγκρότηση και προοπτική που έχουμε ανάγκη θα βγει μέσα από αυτήν την κινηματική και πολιτική αναγέννηση. Το ερώτημα για τη δική μας αριστερά είναι ποια προοπτική θα δώσουμε. Η εμπειρία δείχνει ότι είναι δυνατόν και μέσα από τις στάχτες να ξαναγεννηθεί η πολιτική προοπτική, αυτή είναι η ευθύνη μας. Πριν από λίγους μήνες ο χώρος αυτός πρωτοπορώντας άλλη μια φορά, πήρε μια πολύ σοβαρή πρωτοβουλία και μεγάλο μερίδιο συμμετοχής σε αυτήν την επιτυχία είχε ο Πέτρος Κωνσταντίνου που μετά από 13 χρόνια πρωτοπόρας και επιτυχημένης θητείας σαν δημοτικός σύμβουλος είχε το σθένος να κάνει πίσω για να υπάρξει μια υποψηφιότητα που θα συσπείρωνε μαζί μας κι άλλες δυνάμεις. Πέτυχε αυτή η προσπάθεια, δείχνοντας ότι όταν υπάρχουν τέτοιες πρωτοβουλίες έρχονται και τα θετικά εκλογικά αποτελέσματα». 

«Θέλω να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση σε αυτό το εργαστήριο εφαρμοσμένης επαναστατικής πολιτικής. Δεν υπάρχει άλλο κόμμα στην Ελλάδα που κάθε χρόνο να συζητάει και να έχει έτσι μια στέρεη βάση για τις εκτιμήσεις του», τόνισε στον χαιρετισμό του στη Συνδιάσκεψη του ΣΕΚ, ο Δημήτρης Ζώτος, δικηγόρος από το Συντονιστικό της ΚΕΕΡΦΑ. 

«Πριν από οκτώ μήνες δεχτήκαμε λοιδορίες, “τι είναι αυτά που λέτε για φαινομενική κυριαρχία του Μητσοτάκη, δεν βλέπετε το 41%”. Και τα κεφάλια μέσα. Αλλά 2,5 εκατομμύρια απεργοί στην περσινή 8 Μ δεν εξαϋλώνονται. Ύστερα από λίγους μήνες τι έγινε; Κατακρημνίστηκε η κυριαρχία του 41% στην Αθήνα εκεί που δεν περίμενε κανείς ότι θα έχανε από το 14%. Και αυτό συνέβη γιατί υπήρξε μέσα στο καλοκαίρι μια εκτίμηση που έλεγε ότι μπορούμε. Μπορούμε να κάνουμε πράξη την ιδέα που μπήκε στην εκδήλωση για μια αντικαπιταλιστική-ριζοσπαστική αριστερά στο Στούντιο τον Δεκέμβρη του 2022. Και κάναμε την Ανατρεπτική Συμμαχία. Και πετύχαμε. Δεν υπάρχει πια Μπακογιάννης στην Αθήνα. Επιτυχία για τον κόσμο που του έλεγαν δεν μπορείς να κάνεις τίποτε. Κι επιτυχία για εμάς. Τώρα που έχουμε ξανά ένα τεράστιο κίνημα δεν μπορεί κανείς να πηγαίνει με αμφιβολίες «αν θα συνεχίσει, αν είναι κατώτερη των περιστάσεων” κλπ. Πρέπει να βάλουν τα πόδια τους στο χώμα και να βαδίσουν μαζί με αυτό τον κόσμο στο δρόμο».