Πάνε λιγότερες από 15 μέρες που μιλάγαμε στο μέσεντζερ με τον Ηλία Λογοθέτη και είχαμε πει να περάσω από το σπίτι του να τον πάρω να πιούμε κάνα κρασί μαζί με τους φίλους μας και με τη γυναίκα του Μαρία φυσικά, τον φύλακα άγγελό του. Πού να πάει το μυαλό μου εμένα… Αυτός ο άνθρωπος που ήταν όλο ζωή, που θυμάμαι συχνά παραφράζοντας τα λόγια του Άμλετ να μας λέει «να ζει κανείς πρέπει να ζει», ότι θα έφευγε έτσι γρήγορα και ξαφνικά. 

Είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του στα γυρίσματα της ταινίας Ciao Italia το 2020. Αλλά κυρίως γνωριστήκαμε και γίναμε φίλοι όταν ήμασταν ένα μήνα συνέχεια στα Γιάννενα το 2017 στις εκδηλώσεις του Δήμου τα Αργυρά Χριστούγεννα. Βλέπαμε ότι αυτός ο άνθρωπος, εκτός από εργάτης της Τέχνης, ήταν κυρίως εργάτης της ανθρώπινης ζωής και άνοιγε πόρτες στη φαντασία. Ξεκλείδωνε όνειρα, διέγειρε συναισθήματα και επιθυμίες. Τα ζούσες όλα αυτά μαζί του. Στις συζητήσεις για το θέατρο ή όταν μας έλεγε λευκαδίτικες ιστορίες, πέφτανε όλοι κάτω από τα γέλια. Ή στις απαγγελίες ή όταν τραγουδούσε με την κιθάρα του τσιτσιλιάνικα κι έκανε όλους τους θαμώνες της ταβέρνας, άγνωστοι μεταξύ μας, να τραγουδάμε όλοι το Μπέλα Τσάο. Χόρευε, γέλαγε, έπαιζε, έπινε, τραγούδαγε… Είχες την εντύπωση ότι αυτός ο άνθρωπος δεν θα φύγει ποτέ. Απλώς κάποια στιγμή μετά από πολλά χρόνια θα φυσήξει ένας αέρας και θα τον πάρει, αλλά θα τον έχει δίπλα μας συνέχεια όπως και έγινε. 

Σε γυρίσματα και θεατρικά έχω συνεργαστεί με πολλούς λεγόμενους πρωταγωνιστές. Με δύο όμως από αυτούς έχουμε γίνει φίλοι κι ένας από αυτούς ήταν και ο Ηλίας. Γιατί δεν κοίταγε πιο ψηλά από σένα παρόλο το μεγαλείο του. Δεν απομονωνόταν μετά τη δουλειά αλλά ερχόταν μαζί μας στην παρέα σαν να ήμασταν ισάξιοι και φίλοι από παλιά. Είχες την εντύπωση ότι μάθαινε και αυτός από μας. Από το 2017 στα Γιάννενα που γνωριστήκαμε και ύστερα από πολλές συζητήσεις για τον πολιτισμό, για το κίνημα, την επανάσταση και την κοινωνία που θέλαμε, με αποκαλούσε σύντροφο. Και άλλες φορές σεστάδο, δηλαδή κερκυραίο. Και ότι στηρίζει και ψηφίζει ΑΝΤΑΡΣΥΑ όπως τότε μου έλεγε με τη χαρακτηριστική λευκαδιώτικη προφορά, ότι είναι όλοι οι άλλοι πουλημένοι, «αλλά πρέπει να βιαστούμε σύντροφε, το τρένο έρχεται το ακούμε που σφυρίζει. Και φοβάμαι ότι δεν θα προκάνουμε κι όταν έρθει πρέπει να ανέβουμε ταλέγκου αλλιώς θα το χάσουμε και αυτό».

Εκεί λοιπόν στην παρέα δεν έβλεπες μόνο τον άριστον μαθητή του Κουν. Ή τον δάσκαλο που δίδασκε στις δραματικές σχολές. Δεν έβλεπες μόνο τον πρωταγωνιστή που είχε παίξει σε δεκάδες κινηματογραφικά και τηλεοπτικά έργα. Που είχε παίξει σε δεκάδες παραστάσεις Μπέκετ, Γκόγκολ Ντοστογιέφσκι, Πίντερ, Ιονέσκο, Σέξπιρ, Βιτράκ, καθώς και στα περισσότερα έργα του Αριστοφάνη, σε τραγωδίες κι ένα σωρό έργα άλλων συγγραφέων. Ούτε μόνο τον τροβαδούρο, τον λογοτέχνη, τον ποιητή. Όλα αυτά μαζί στα πέρναγε με τον τρόπο του στην παρέα, όχι διδακτικά και δασκαλίστικα, αλλά με χιούμορ και συζητήσεις, γιατί ήταν απαράμιλος κωμικός. Και με τρέλα γιατί ήταν πιο τρελός από όλους.

Καντάδα

Μία μέρα μετά από γλέντι μου λέει «ωρέ σεστάδο πάμε ωρέ να κάνουμε καντάδα τσι κοπέλας». Θα πηγαίναμε μέχρι τη λίμνη τραγουδώντας με την κιθάρα του και με τους άλλους… αλλά δεν μας άφησε τελικά η Μαρία… 

Δεν χρειαζόταν να του κάνεις ρεβεράντζες και κοπλιμέντα για να τον πλησιάσεις όπως σε πολλούς άλλους. Γιατί ο Ηλίας άμα σε γνώριζε σε πλησίαζε μόνος του. Αρνιόνταν τα ψεύτικα, τα δήθεν, τα τυπικά και τα ελληνίστικα. Σεβόταν τους συναδέλφους του και κυρίως τους νέους. Αλλά όταν διαφωνούσε σε κάτι που γνώριζε πολύ καλά αυτός με την τόση πείρα και στο θέατρο και στη ζωή, δεν ήθελε αερολογίες, ήθελε να του αποδείξεις την άποψή σου. Αν δεν το έκανες με την πρώτη, δεύτερη, τρίτη, δεν ήταν καθόλου ευγενικός. Πεταγόταν από την καρέκλα του, φώναζε, έβριζε και τα μεγάλα μπλε μάτια του γίνονταν φουρτουνιασμένη θάλασσα. Μετά γαλήνευε πάλι και δεν κρατούσε τίποτα από τον τσακωμό. 

Αντίο αγαπημένε μας φρούφαλε. Δεν θα ξαναβρούμε κανέναν να παίζουμε, να χορεύουμε, να γλεντάμε, να πίνουμε, να τραγουδάμε και μετά να μας απαγγέλλει όπως εσύ την Λίμνη του Λαμαρτίνου, τα ποιήματα για τη γλυκιά και αγαπημένη σου Λευκάδα…

Αλέξανδρος Μαρτζούκος