Κυκλοφορεί το νέο τεύχος του περιοδικού Σοσιαλισμός Από τα Κάτω με εξώφυλλο το προαύλιο της Βουλής τη μέρα της πανεργατικής απεργίας στις 28/2, με το σύνθημα «Δολοφόνοι» γραμμένο από τους διαδηλωτές να δεσπόζει μπροστά στις δυνάμεις της Αστυνομίας. Από τα Τέμπη μέχρι την Παλαιστίνη και από τα ρατσιστικά εγκλήματα μέχρι τις γυναικοκτονίες και την καταστροφή του περιβάλλοντος, η κυβέρνηση των δολοφόνων της ΝΔ και το σύστημα που υπηρετεί εντείνει τη βαρβαρότητα και ξεσηκώνει νέες αντιστάσεις.
“Η άλλη όψη του καταστροφικού καπιταλισμού ήταν και είναι οι αγώνες ενάντια στους διαχειριστές του”, επισημαίνει η Μαρία Στύλλου στο άρθρο της “Οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους”, που είναι και ο κεντρικός τίτλος του τεύχους. Με αυτό το σύνθημα, απέργησαν και διαδήλωσαν εκατομμύρια στην περσινή πανεργατική απεργία στις 8 Μάρτη, με αυτό ξαναβγήκαν πλημμυρίζοντας τους δρόμους φέτος στις 28/2 και στις 8/3, εν μέσω φοιτητικών καταλήψεων, αγροτικών μπλόκων και απεργιών με τα νοσοκομεία στην πρώτη γραμμή. Ένα κίνημα που “κουβαλάει” τις εμπειρίες από την έκρηξη στις αρχές του 21ου αιώνα του νέου τότε αντικαπιταλιστικού κινήματος στο Σιάτλ και τη Γένοβα με το σύνθημα “Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη”.
Η τότε συζήτηση μέσα στην Αριστερά για τον στρατηγικό προσανατολισμό του κινήματος, αν ήταν αντικαπιταλιστικός ή νεοφιλελεύθερος, σήμερα είναι ακόμα πιο επίκαιρη. Γιατί εκεί βρίσκεται η ρίζα της κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά της Αριστεράς του κοινοβουλευτικού δρόμου. Τη στιγμή που η πολυκρίση του καπιταλισμού δημιουργεί δυνατότητες εξέγερσης, η επαναστατική Αριστερά είναι αυτή που μπορεί να τις αξιοποιήσει, γιατί “πολλαπλασιάζει τις δυνατότητες της εργατικής τάξης να αρπάξει τις ευκαιρίες, συνδέοντας τους αγώνες αναμεταξύ τους” και ανεβάζοντας την τάξη σε ηγεμονική δύναμη.
Ο Πάνος Γκαργκάνας στο άρθρο “100 χρόνια από τον θάνατο του Λένιν. Η πολύτιμη επαναστατική παράδοση” συνεχίζει αυτή τη συλλογιστική. Αναδεικνύει τα διδάγματα από τις ιδέες και τη δράση του Λένιν, «τινάζοντας τη λάσπη που προσπαθούν να του φορτώσουν». Διδάγματα που είναι αναγκαία στη σημερινή κρίσιμη συγκυρία για την Αριστερά και το εργατικό κίνημα. Για τη σύνδεση του άμεσου στόχου με την προοπτική της επανάστασης. Για τον κεντρικό ρόλο της εργατικής τάξης. Για το πώς συγκροτείται το επαναστατικό κόμμα σε αντιπαράθεση με τις αστικές επιρροές και τον ρεφορμισμό χωρίς να γίνεται ελιτίστικη σέχτα. Για τον ρόλο της εφημερίδας του κόμματος, όχι μόνο για το τι προσφέρει στην εργατική τάξη, αλλά και για την πολιτική συγκρότηση των επαναστατών.
Το τελευταίο μέρος του άρθρου καταπιάνεται με το πώς φτάσαμε από την εργατική επανάσταση του Οκτώβρη του 1917, από το “πανηγύρι των καταπιεσμένων”, στην ανατροπή των κατακτήσεων της επανάστασης και την επικράτηση του Στάλιν. Από δεξιά και αριστερά “οι προσπάθειες να χρεωθεί ο Λένιν αυτή την εξέλιξη είναι συστηματική”, όμως σε αντίθεση με τη σταλινική παράδοση “οι Μπολσεβίκοι δεν ισχυρίζονταν ότι μπορούν να χτίσουν τον σοσιαλισμό μόνο στη Ρωσία”. Είναι πολύτιμη η ανάλυση του άρθρου που εξηγεί γιατί αυτό που επιβλήθηκε ήταν κρατικός καπιταλισμός, για να μπορούμε στο σήμερα να υπερασπιστούμε ότι ο καπιταλισμός δεν είναι το μέλλον μας, αλλά μια άλλη κοινωνία, σοσιαλιστική, είναι εφικτή.
Κέντρα αγώνα
Στο άρθρο “Καταλήψεις! Η πάλη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της Παιδείας”, ο Παντελής Παναγιωτακόπουλος ξετυλίγει το εντυπωσιακό χρονικό του κινήματος των φοιτητικών καταλήψεων που στρίμωξε την κυβέρνηση και μετέτρεψε τις σχολές σε κέντρα αγώνα και πολιτικής συζήτησης. Ένα κίνημα που συνέχισε να κλιμακώνει κόντρα στους εκβιασμούς της κυβέρνησης, στο μπλοκ αντικατάληψης που οργάνωναν ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, αλλά και τις αντιλήψεις δυνάμεων της Αριστεράς για αρνητικούς συσχετισμούς. “Οι φοιτητικές καταλήψεις και η πλατιά συμπαράσταση που ξεσήκωσαν δεν έπεσαν από τον ουρανό. Χρειάστηκαν πολιτικές μάχες και πρωτοβουλίες από την επαναστατική Αριστερά για να φτάσουμε μέχρι εδώ”. Με την εκτίμηση ότι η νεολαία είναι γεμάτη οργή και με εμπειρία από τους αγώνες από τα Τέμπη μέχρι την Παλαιστίνη, οι σύντροφοι/ες του ΣΕΚ στις Σχολές κάλεσαν από την πρώτη στιγμή σε καταλήψεις διαρκείας και σε σύνδεση με το εργατικό κίνημα. Πήραν πρωτοβουλίες για να πολιτικοποιήσουν τις καταλήψεις και για να ανοίξει η συζήτηση της συνολικής προοπτικής μέσα στο φοιτητικό κίνημα.
“Η ψήφιση του νόμου προκάλεσε δικαιολογημένη χαρά και αυτοπεποίθηση σε όλα τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα που για χρόνια είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο την κακοποίηση και τις διακρίσεις. Δεν αφήνει όμως περιθώρια για ψευδαισθήσεις ότι η μάχη της ισότητας έχει κιόλας κερδηθεί. Και πολύ περισσότερο, ότι έχει κερδηθεί η μάχη ενάντια στη σεξιστική καταπίεση και τις διακρίσεις συνολικά”, γράφει ο Κώστας Τορπουζίδης στο άρθρο “Πέρα από τον νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια”. Ταυτόχρονα, επισημαίνει τις παραλείψεις του νόμου, καθώς το κόμμα του “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια” της ΝΔ έχει να απολογηθεί και στην Εκκλησία και στην ακροδεξιά πτέρυγά του, η οποία με τη στάση της απέναντι στον νόμο “τσαλάκωσε το προφίλ της ΝΔ ως υπερασπιστή των δικαιωμάτων”. Στηριζόμενος στον Ένγκελς και στη ζωντανή εμπειρία της Ρώσικης Επανάστασης απορρίπτει τα επιχειρήματα ενάντια στην πλήρη ισότητα των ομόφυλων ζευγαριών, καταρρίπτει τους μύθους της αντικειμενικής βιολογικής διαφοράς, για να απαντήσει, τέλος, σε ποια προοπτική μπορούν να τσακιστούν οι σεξιστικές διακρίσεις.
Ο όλεθρος που σπέρνει στην Παλαιστίνη το κράτος του Ισραήλ μαζί με τους συμμάχους του από τις ΗΠΑ και την ΕΕ είναι μια βάρβαρη απόδειξη της κρίσης που περνάει όλο το ιμπεριαλιστικό σύστημα, υποστηρίζει ο Γιώργος Πίττας στο άρθρο του “Παλαιστίνη – Αντίσταση στη γενοκτονία”. Παρά την άνευ προηγουμένου επίθεση, τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες και την ισοπέδωση του μεγαλύτερου μέρους της Γάζας, η Παλαιστινιακή Αντίσταση δεν έχει επιτρέψει στους σιωνιστές να πετύχουν τους στόχους και να την εξαλείψουν. Το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης παίζει καθοριστικό ρόλο για να σταματήσει τη στήριξη που δίνουν οι κυβερνήσεις στο Ισραήλ. Από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία μέχρι την Ελλάδα, όπου η κυβέρνηση του Μητσοτάκη, ο πιο πιστός σύμμαχος των σιωνιστών δολοφόνων, εμπλέκεται όλο και πιο ενεργά στον πόλεμο με τη φρεγάτα στην Ερυθρά. Η εργατική τάξη και τα συνδικάτα είναι αυτά που μπορούν στην πράξη να σταματήσουν κάθε συνεργασία με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ. Η δίκαιη λύση, όπως καταλήγει το άρθρο, δεν είναι το σχέδιο των ιμπεριαλιστών για δύο κράτη, αλλά το γκρέμισμα του ρατσιστικού κράτους εποίκων του Ισραήλ, για μια Παλαιστίνη ελεύθερη από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο.
Επιδόσεις
Για την κρίση που συγκλονίζει τη Γερμανία σε όλα τα επίπεδα γράφει ο Σωτήρης Κοντογιάννης στο άρθρο “Γερμανία – Η «ατμομηχανή» της ΕΕ σε κρίση”. Στην οικονομία, σύμφωνα με το ΔΝΤ, κατέγραψε τις χειρότερες επιδόσεις στον κόσμο ανάμεσα στις ανεπτυγμένες χώρες την περσινή χρονιά. Στην πολιτική ο κυβερνητικός συνασπισμός του Όλαφ Σόλτς βρίσκεται σε κρίση, με τη δημοτικότητα στα τάρταρα των τριών κομμάτων που συμμετέχουν, δυόμιση χρόνια μόλις από τις εκλογές. Και την ίδια ώρα οι από κάτω ξεσηκώνονται με απεργίες διαρκείας στις συγκοινωνίες και με αγροτικά μπλόκα. Η στροφή της κεντρικής πολιτικής στον ρατσισμό ενισχύει την ακροδεξιά του AfD και τους φασίστες, ενώ το κόμμα της Αριστεράς Die Linke διασπάται. Η ανάγκη για μια ανεξάρτητη οργάνωση της επαναστατικής Αριστεράς είναι επιτακτική.
80 χρόνια από τον Κόκκινο Δεκέμβρη, την κορυφαία στιγμή που το κίνημα της Αντίστασης στη ναζιστική κατοχή στην Ελλάδα συγκρούστηκε με τους βρετανούς ιμπεριαλιστές και τη ντόπια άρχουσα τάξη, η συζήτηση για το τι οδήγησε στην ήττα δεν έχει κλείσει. Ο Λέανδρος Μπόλαρης στο άρθρο “1944 – Η χρονιά της κορυφαίας ταξικής σύγκρουσης” παρεμβαίνει σε αυτήν φωτίζοντας τις δυνατότητες του κινήματος και τις τακτικές της αποκλιμάκωσης και του συμβιβασμών του ΚΚΕ, που άφησε αναξιοποίητες αυτές τις δυνατότητες. Από τη Γενική Απεργία του 1943 που σταμάτησε την επιστράτευση των ναζί και τα μπλόκα της Κοκκινιάς και του Δουργουτιού μέχρι τον Δεκέμβρη του 1944 ξετυλίγεται στο άρθρο όλη η ιστορία που δείχνει ότι αυτό που έλειψε δεν ήταν η δυναμική του κινήματος, αλλά «μια Αριστερά με επαναστατική στρατηγική για να την αναδείξει και να την εκφράσει».
Στις σελίδες της βιβλιοπαρουσίασης ο Γιώργος Ράγκος γράφει για τη νέα έκδοση του Μαρξιστικού Βιβλιοπωλείου “Για ποια Αριστερά παλεύουμε – Επαναστατική εναλλακτική στην κρίση του ΣΥΡΙΖΑ” του Πάνου Γκαργκάνα και ο Κώστας Πίττας για το βιβλίο “Οι Δωσίλογοι. Ένοπλη, πολιτική και οικονομική συνεργασία στα χρόνια της Κατοχής” του Μενέλαου Χαραλαμπίδη.