Το φοιτητικό κίνημα εδώ και πάνω από δύο μήνες έχει φέρει τα πάνω κάτω με μαζικές γενικές συνελεύσεις, εκατοντάδες καταλήψεις και μαζικά συλλαλητήρια. Καταφέραμε να δημιουργήσουμε τεράστιο πρόβλημα στην κυβέρνηση, να απομονωθεί και να καταλήξει να ψηφίζει το νομοσχέδιο μόνη της με μόνο της στήριγμα έναν φασίστα προερχόμενο από τους Σπαρτιάτες. Όταν ξεκίνησε αυτή η αντιπαράθεση η κυβέρνηση του Μητσοτάκη νόμιζε ότι θα κάνει περίπατο και θα περάσει το νόμο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια με ευρεία συναίνεση. Αντί για αυτό, το μαζικό κίνημα καταλήψεων μετέτρεψε τις σχολές σε ορμητήρια αγώνα και δράσης, η συντριπτική πλειοψηφία της ακαδημαϊκής κοινότητας βρέθηκε απέναντι στη Ν.Δ και οι φοιτητές και οι φοιτήτριες κέρδισαν την συμπαράσταση της εργατικής τάξης.
Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να καθυστερήσει την ψήφιση του νόμου, από το Γενάρη να πάει στο Μάρτη, αλλά δεν κατάφερε να πισωγυρίσει τον αγώνα της νεολαίας. Χρειάζεται να επιστρέψουμε 17 χρόνια πίσω, στο 2006 και το 2007 για να βρούμε φοιτητικό κίνημα με δέκα βδομάδες καταλήψεων διαρκείας και τόσο μαζικές συνελεύσεις και διαδηλώσεις. Το φοιτητικό κίνημα κατάφερε να διαλύσει τα ψέματα της κυβέρνησης, να μετατρέψει σε πλειοψηφικό αίτημα την ενίσχυση του δημόσιου πανεπιστημίου, να αναδείξει ότι οι ιδιωτικοποιήσεις το μόνο που φέρνουν είναι καταστροφή και θάνατο όπως στην Υγεία, στα τρένα και αλλού. Η σύγκρουση με την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων είναι που έκανε ορατή και δυνατή την σύνδεση με τους αγώνες των εργαζόμενων στην Υγεία την 1η Φλεβάρη και στις 22 του ίδιου μήνα, με όλη την εργατική τάξη στην πανεργατική απεργία στις 28 Φλεβάρη και ξανά στις 8 του Μάρτη με το τεράστιο πανελλαδικό συλλαλητήριο των καταλήψεων μαζί με την απεργία ενάντια στον σεξισμό και την καταπίεση.
Αναδείχθηκε ξανά ότι το μαζικό φοιτητικό κίνημα παίζει τον ρόλο του πυροδότη μαζικών αντιστάσεων. Μόνο έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε πως φτάσαμε από τις θεωρίες της ηττοπάθειας και της παντοδυναμίας του Μητσοτάκη, σε καταλήψεις δέκα εβδομάδων, σε σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με τα μπλόκα της αγροτιάς, σε κοινά συλλαλητήρια και απεργίες, σε πρωτοβουλίες ενάντια στον σεξισμό και την καταπίεση, ενάντια στον ρατσισμό και την φασιστική απειλή.
Αυτό που φοβάται περισσότερο απ’ όλα η κυβέρνηση είναι την πολιτικοποίηση και την ριζοσπαστικοποίηση μιας νέας γενιάς που μπαίνει μπροστά στον αγώνα συνολικά ενάντια στην κυβέρνηση και αυτό το σύστημα. Φοβούνται και τρέμουν γιατί μέσα στις συνελεύσεις κυριάρχησε το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη από τον Ιορδάνη μέχρι την Μεσόγειο», ανοίχτηκαν οι συζητήσεις για τον ρόλο της οικογένειας και τους αγώνες ενάντια στον σεξισμό, βρήκαν βήμα στις συνελεύσεις οι επιζώντες της Πύλου που παλεύουν να καταδικαστούν οι δολοφόνοι.
Αυτό το κίνημα μπήκε στον αγώνα με έναν ορίζοντα πολύ μεγαλύτερο από την αντίθεση στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Από την αρχή δεν υπήρχαν αυταπάτες αν θα το ψηφίσει η κυβέρνηση στη Βουλή. Αντίθετα το φοιτητικό κίνημα μαζί με το εργατικό μπορεί να ανατρέψει αυτή την κυβέρνηση και μαζί της να πάρει και τους νόμους τους. Για αυτό και το σύνθημα που κυριάρχησε σε αυτό το κίνημα ήταν «το 2006 και το 2007 μας δείχνουνε τον δρόμο με όπλο την κατάληψη θα ρίξουμε το νόμο». Έδειχνε πως τα μάτια μας δεν ήταν στις ψηφοφορίες στην Βουλή αλλά ότι αυτός ο αγώνας θα συνεχιστεί μέχρι την ανατροπή αυτού του νόμου και της ίδιας της κυβέρνησης.
Το πόσο οι καταλήψεις τρομοκράτησαν την κυβέρνηση φαίνεται αυτές τις μέρες ακόμα πιο έντονα. Η Καθημερινή τρέχει να πανηγυρίσει πως οι καταλήψεις τελείωσαν και ο Χρυσοχοΐδης οργανώνει προβοκάτσιες και επιθέσεις της αστυνομίας σε συνδυασμό με τους καναλάρχες για να δυσφημήσουν, να χτυπήσουν και να διαβάλλουν το φοιτητικό κίνημα. Η 8 Μάρτη ανέδειξε μια φοβερή δυναμική με δεκάδες χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες να πλημμυρίζουν τους δρόμους και να μένουν έξω από τη Βουλή μέχρι αργά το βράδυ παρά τις συνεχείς επιθέσεις της αστυνομίας. Με βάση αυτά οι δυνάμεις της αριστεράς κάνουν λάθος που βιάστηκαν να κηρύξουν το τέλος του αγώνα. Το ΚΚΕ σύρθηκε μέσα στις καταλήψεις από την αρχή παρόλο που δεν τις ήθελε και προσπαθούσε να τις κρατήσει περιορισμένες χωρίς πολιτική, χωρίς συντονιστικά από τα κάτω, χωρίς να δίνει προοπτική στον αγώνα. Οι δυνάμεις μέσα στα ΕΑΑΚ και γύρω από αυτά έπαιξαν ένα πιο προωθητικό ρόλο αλλά επίσης είδαν το τέλος του αγώνα στην ημερομηνία ψήφισης του νόμου.
Η προηγούμενη εβδομάδα απέδειξε πόσο λάθος και κοινοβουλευτική είναι αυτή η αντίληψη. Όπου θαρρετά μπήκε η πρόταση για συνέχεια των καταλήψεων κέρδισε και νέα συλλαλητήρια έγιναν σε όλες τις πόλεις την Πέμπτη 14/3. Για τις δυνάμεις της ΚΝΕ το κίνημα μας είναι ένα κίνημα διαμαρτυρίας και όχι ανατροπής. Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, δείξαμε την αντίθεση μας και τώρα είναι η ώρα για να βγάλουμε συμπεράσματα και να ψηφίσουμε σωστά στις φοιτητικές εκλογές και στις ευρωεκλογές. Οι χιλιάδες που γέμισαν τα αμφιθέατρα και τους δρόμους πρέπει να περιοριστούν στο ρόλο των ψηφοφόρων και όχι του υποκειμένου που μπορεί να τους ανατρέψει μαζί με τους εργάτες.
Αντίστοιχα οι δυνάμεις της ΑΡΑΣ, και όχι μόνο, παρόλο που μπήκαν και την προηγούμενη εβδομάδα σε συνελεύσεις και σε διαδηλώσεις υποστηρίζουν ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε τις καταλήψεις.
Κοινός τόπος σε αυτές τις εκτιμήσεις είναι οι θεωρίες περί αρνητικών συσχετισμών. Το ΚΚΕ λέει ότι παραμένουν αρνητικοί και άρα ψηφίστε σωστά και οι άλλες δυνάμεις που επιμένουν στη λογική του φοιτητικοκεντρισμού θεωρούν ότι οι συνθήκες πολιτικά είναι αποπνικτικές και άρα το φοιτητικό κίνημα έκανε έναν ηρωισμό που δεν μπορεί να πάει πιο μακριά. Είναι εκτιμήσεις που υποτιμούν την ριζοσπαστικοποίηση και την διάθεση της νεολαίας και δεν βλέπουν μπροστά τους τις απεργίες των εργαζόμενων στην Υγεία, τις πανεργατικές απεργίες που έγιναν και όλες τις μάχες. Την στιγμή που η Ν.Δ είναι πιο στριμωγμένη από ποτέ, πολιορκημένη εδώ και μήνες από φοιτητές, αγρότες και εργάτες, αυτοί βλέπουν αρνητικούς συσχετισμούς. Ακόμα και στις δημοσκοπήσεις η Ν.Δ φαίνεται να είναι στα ιστορικά χαμηλά του 2012.
Από την πλευρά μας, το ΣΕΚ στις Σχολές υποστηρίζει ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς. Καταρχάς έχοντας εμπιστοσύνη στο κόσμο που παλεύει, εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη που δίνει όλες τις μάχες, αλλά χρειάζεται μια δυνατή επαναστατική αριστερά στο πλευρό της και όχι μια ξεψυχισμένη αντιπολίτευση. Για αυτό και παλέψαμε από την αρχή για καταλήψεις διαρκείας, για συντονιστικά ανά σχολή και πανελλαδικά, για πολιτικές εκδηλώσεις για όλα τα ζητήματα, για πρωτοβουλίες σύνδεσης των καταλήψεων με το εργατικό κίνημα και όλες τις πολιτικές μάχες.
Και έτσι θα συνεχίσουμε. Τίποτα δεν είναι ξανά το ίδιο μέσα στις σχολές. Συνεχίζουμε και διεκδικούμε να μονιμοποιήσουμε τις εμπειρίες αυτού του φοβερού κινήματος. Καταρχάς παλεύουμε για γενικές συνελεύσεις κάθε βδομάδα. Ο κόσμος που γέμισε τα αμφιθέατρα δεν έχει πάει σπίτι του, είναι εδώ και θέλει να παλέψει μέχρι την ανατροπή. Διεκδικούμε ότι ο κόσμος του αγώνα συζητάει συλλογικά, κάνει συνελεύσεις και συνεχίζει να συντονίζεται από τα κάτω με συντονιστικό των γενικών συνελεύσεων για να αποφασίζει τις δράσεις του. Συνεχίζουμε με διήμερες καταλήψεις και συντονισμό με το εργατικό κίνημα. Ο αγώνας συνεχίζεται την άλλη εβδομάδα μαζί με τους απεργούς στα νοσοκομεία ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της Υγείας. Ξανά καταλήψεις στη γενική απεργία στις 17 Απρίλη. Δεν πάμε στις εκλογές με επιστροφή στα μαθήματα αλλά με συνελεύσεις, καταλήψεις και διαδηλώσεις.
Δυναμώνουμε την επαναστατική αριστερά και το ΣΕΚ στις σχολές, Δυναμώνουμε την αριστερά που εμπιστεύεται τη δύναμη των αγώνων μας που δεν περιμένει μια εκλογική αναμέτρηση για να αλλάξουμε τους συσχετισμούς αλλά πιστεύει στη δύναμη του συλλογικού αγώνα στη δύναμη ότι μπορούμε να επιβάλλουμε τα δίκια μας με καταλήψεις και απεργίες. Ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι τη νίκη.