Στην επίθεση σε σπίτι Πακιστανών εργατών γης στη Βαϊνιά Ιεράπετρας τον Φλεβάρη του 2013, μπήκε η δευτεροβάθμια δίκη της Χρυσής Αυγής την Παρασκευή 15 Μάρτη (79η δικάσιμος). Πρώτος μάρτυρας της υπόθεσης ήταν ο Ανδρέας Μπιλάλης, κάτοικος της Βαϊνιάς, εργαζόμενος στο ελαιουργείο του χωριού και ιδιοκτήτης του σπιτιού που νοίκιαζαν τα θύματα.
Η συγκεκριμένη επίθεση, για την οποία έχουν καταδικαστεί αμετάκλητα από τα τοπικά δικαστήρια πέντε άτομα (Δασκαλάκης, Πετράκης, Ψυλλάκης, Μαυρικάκης, Γαροφαλάκης) με ποινές μέχρι και τρεισήμισι χρόνια με αναστολή, αποτελεί στη δίκη της ΧΑ μία από τις πολλές συσχετιζόμενες υποθέσεις. Ο ένας από τους δράστες, ο Αριστόδημος Δασκαλάκης, έχει καταδικαστεί και για ένταξη στην εγκληματική οργάνωση.
Ο Α. Μπιλάλης ήταν αυτός που είδε εκείνο το βράδυ το τάγμα εφόδου να αποβιβάζεται από δύο τζιπ Σουζούκι Βιτάρα έξω από το ελαιουργείο και να εξοπλίζεται από διπλανό γιαπί με ξύλα. «Βγαίνοντας από το ελαιουργείο να πάρω το αυτοκίνητό μου για να πάω στην Ιεράπετρα, είδα 8 με 10 άτομα, από 20 μέχρι 35 ετών, μόνο άντρες, φορούσαν μαύρα [σ.σ. όχι την παραδοσιακή κρητική φορεσιά, όπως διευκρίνησε αργότερα]. Δεν μου άρεσε σαν εικόνα. Είχαν πετάξει κάποιους μήνες πριν δύο φορές μολότοφ στο σπίτι των Πακιστανών που νοικιάζω. Πήρα τους αριθμούς των αυτοκινήτων. Ο δρόμος αυτός οδηγεί στο σπίτι και γι’ αυτό μου δημιούργησε φόβο», είπε.
«Ο φόβος, αυτό που σκέφτηκα όταν τους είδα, έγινε πραγματικότητα», συνέχισε, περιγράφοντας την εικόνα που αντίκρυσε στο σπίτι επιστρέφοντας από την Ιεράπετρα. «Σπασμένα πράγματα και τζάμια, αίματα κάτω, μεγάλες κυλίδες σε όλο το δρόμο. Άλλοι φώναζαν, άλλοι έκλαιγαν... Τους είχαν βγάλει από το σπίτι και τους έσερναν έξω. Είχαν ανοίξει κεφάλια... Ήρθε ασθενοφόρο, πήρε τρία άτομα, κάποιοι νοσηλεύτηκαν για καιρό. Ήταν μεγάλο σοκ για μένα». Όταν επέστρεψε στο ελαιουργείο, ενημέρωθηκε ότι δύο από τους δράστες που είχαν περάσει πρώτα από εκεί ρωτούσαν αν δουλεύουν μέσα Πακιστανοί.
«Η ΧΑ είχε ήδη δραστηριοποιηθεί στην περιοχή», τόνισε. «Είχαν ανοίξει γραφεία στην Ιεράπετρα, είχαν ξενοφοβικό και ρατσιστικό λόγο, είχαν εμφανίσεις με βηματισμούς, παρελάσεις, παραγγέλματα, σαν στρατιωτικό άγημα», πρόσθεσε, λέγοντας ότι ο ίδιος ήταν ενεργός στα κινήματα αντίστασης της περιοχής όπως ενάντια στα μνημόνια ή για να μην κλείσει το νοσοκομείο της Ιεράπετρας. Αργότερα έγινε γνωστό ότι τα τζιπ που είχε δει ανήκαν στους Πετράκη και Γαροφαλάκη (τον δεύτερο ο μάρτυρας τον αναγνώρισε μετά και σε φωτογραφίες στο αστυνομικό τμήμα) κι ότι τα γραφεία της Χρυσής Αυγής είχαν μισθωθεί στο όνομα του Δασκαλάκη.
Η αξία της κατάθεσής του δεν περιορίζεται στο ότι πρόσθεσε ακόμα μία παρολίγον δολοφονική επίθεση της Χρυσής Αυγής με πανοποιότυπα χαρακτηριστικά με άλλες σε όλη τη χώρα. Επεκτείνεται στο ότι ήταν χαστούκι σε ολόκληρο το αφήγημα των χρυσαυγιτών για τους μετανάστες περί «εγκληματιών, απολίτιστων, δολοφόνων» κλπ -αφήγημα που οι συνήγοροι υπεράσπισής τους δεν χάνουν την ευκαιρία να αναπαράγουν στο δικαστήριο. Αυτό που αναδείχτηκε ήταν από τη μία η απλή καθημερινότητα των μεταναστών, με τα έθιμα και τις συνήθειές τους και από την άλλη η ομαλή συνύπαρξή τους με τους ντόπιους.
Για να περιγράψει, για παράδειγμα, τις καταστροφές που προκάλεσε η επίθεση, ο μάρτυρας αφηγήθηκε: «Έξω από το σπίτι έχουν στήσει μια αυτοσχέδια κουζίνα με τα υλικά που εμείς χρησιμοποιούμε στα θερμοκήπια. Εκεί μαγειρεύουν τα φαγητά τους, τις πίτες τους κλπ. Εκεί ρίχνουν ένα χαλί κάτω και κάθονται και τρώνε, έχουν τον αργιλέ τους που τον γυρίζουν γύρω γύρω. Όλα αυτά ήταν σπασμένα, τα νάιλον σκισμένα, το χαλί καμμένο». Και αντίστοιχα, όταν ρωτήθηκε για τον αριθμό και τις σχέσεις τους με τους κατοίκους, είπε: «Τότε ήταν 5 με 7 χιλιάδες μετανάστες εργάτες γης στην περιοχή, οι περισσότεροι Πακιστανοί. Όχι δεν δημιουργούσαν προβλήματα. Δεν ήμασταν φίλοι, αλλά είχαμε καλές σχέσεις. Ανάγκη είχαμε κι εμείς κι αυτοί. Είχαμε αποδεχτεί ο ένας τον άλλο». Ενώ στο αν τηρούσαν τις υποχρεώσεις τους, όπως αν πλήρωναν το νοίκι, ο μάρτυρας απάντησε: «Σε αυτά που υπόσχονται, ο λόγος τους είναι συμβόλαιο».
Δεν ήταν ανεκτοί στην κοινωνία
Ο μάρτυρας είχε εξήγηση και στο γιατί οι επιθέσεις έγιναν στο δικό του σπίτι, ενώ πολλά ακόμα νοικιάζονταν στους μετανάστες εργάτες. «Έγινα στόχος για τρεις λόγους, όπως κάθισα και τα σκέφτηκα μετά. Γιατί έχω έναν ελεύθερο λόγο. Γιατί αυτό το σπίτι ήταν πιο έξω από το χωριό. Γιατί δεν είμαι από εκεί και δεν είχα συγγενείς ή κολλητούς να με καλύψουν, ήμουν πιο ευάλωτος», είπε. Αλλά και για τους λόγους που οδήγησαν στην άμεση κινητοποίηση της αστυνομίας που έφτασε στο να κλείσει τα γραφεία τους αμέσως μετά. «Δεν ήταν ανεκτοί στην κοινωνία της Ιεράπετρας. Η αστυνομία δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Όλη η οικονομία στηριζόταν στους μετανάστες. Δεν συνέφερε», τόνισε.
Ξεκάθαρος ήταν και για το κίνητρο της επίθεσης. «Είχαν μίσος. Δεν είμαι άγιος εγώ. Αλλά την ώρα που ένας άνθρωπος κοιμάται, τρώει, δεν βλέπει έξω στο σκοτάδι, το να τον κυκλώσεις και να τον σαπίσεις στο ξύλο, είναι καθαρό μίσος», απάντησε σε ερώτηση του Θεόδωρου Θεοδωρόπουλου από την Πολιτική Αγωγή της οικογένειας Φύσσα. «Η επίθεση ήταν η υλοποίηση στη Βαϊνιά της γραμμής της Χρυσής Αυγής να καθαρίσει ο τόπος από τους μετανάστες», συμπλήρωσε σε ερώτηση του Κώστα Σκαρμέα από την Πολιτική Αγωγή των Αιγύπτιων αλιεργατών. «Ο Δασκαλάκης ήταν ο “γενικός” των γραφείων, κορυφαίο στέλεχος», επανέλαβε στον Θανάση Καμπαγιάννη, επίσης από την Πολιτική Αγωγή των Αιγύπτιων αλιεργατών, με τον τελευταίο να προβάλει βίντεο από ομιλία του Μιχαλολιάκου στην οποία επαινείται ξεκάθαρα «ο συναγωνιστής μας, υπεύθυνος στην Ιεράπετρα, Άρης...».
Νωρίτερα στην ίδια συνεδρίαση ολοκλήρωσε την κατάθεσή του ο Ιωάννης Παπαδόπουλος, δημοσιογράφος το 2010-12 στα ΝΕΑ και σήμερα στην Καθημερινή και την ΕΡΤ. Ο μάρτυρας, που είχε ξεκινήσει σε προηγούμενη δικάσιμο (5 Μάρτη) μαζί με τον Γιάννη Μπασκάκη από την Εφημερίδα των Συντακτών, παρουσίασε τη δημοσιογραφική του έρευνα για τη Χρυσή Αυγή: Από την περιοχή του Άγιου Παντελεήμονα το 2010, όπου είχε έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον Παναγιώταρο και τις επιθέσεις των χρυσαυγιτών εκεί. Μέχρι τις εκλογές του 2012 όταν εκδιώχτηκε από τα γραφεία της συμμορίας στη Δεληγιάννη λόγω του Μέσου στο οποίο εργαζόταν. Μέχρι τις συνεντεύξεις που είχε πάρει αργότερα από έναν από τους προστατευόμενους -πρώην μέλη της ΧΑ- μάρτυρες στη δίκη και από τον Γ. Δήμου, καταδικασμένο σήμερα για συνέργεια στη δολοφονία Φύσσα και ένταξη σε εγκληματική οργάνωση, που επίσης είχε αποστασιοποιηθεί.
Παρά την επιθετικότητα των συνηγόρων υπεράσπισης, η σειρά των οποίων ήταν για ερωτήσεις, ο μάρτυρας υπερασπίστηκε την δουλειά του και όλα τα στοιχεία που προκύπτουν από αυτή, συμβάλλοντας με τη σειρά του στο να αποκτήσει το δικαστήριο μια σφαιρική εικόνα της εξέλιξης της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής.
Στην συνεδρίαση που ακολούθησε την Τρίτη 19 Μάρτη (80η δικάσιμος), στο δικαστήριο προσήλθε ο Σάββας Μαυρίδης, θύμα (με 17 ράμματα στο κεφάλι και πολλαπλές κακώσεις σε όλο του το σώμα) της χρυσαυγίτικης επίθεσης σε αντιφασίστες/ριες στην Πάρο, επίσης τον Φλεβάρη του 2013. Πρωταγωνιστής της επίθεσης ήταν το τάγμα εφόδου της Νίκαιας που λίγους μήνες μετά δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα, ενώ επικεφαλής είχε τον τότε βουλευτή Νίκο Μίχο. Στο επόμενο φύλλο της Εργατικής Αλληλεγγύης θα υπάρχει αναλυτική παρουσίαση της υπόθεσης που έχει μείνει ως «η απόβαση στην Πάρο».