«Πρέπει να στερήσουμε τις δικαιολογίες» από την «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» όπως τις φήμες για plan B της Γερμανίας σχετικά με την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, συμπλήρωσε. «Είναι πατριωτικό καθήκον» όπως είπε ο Παπανδρέου, είναι καθήκον «όχι μόνο του κράτους αλλά του έθνους, όλης της κοινωνίας» είπε ο πληθωρικός Βενιζέλος σε μια ακόμα επική έξαρση.
Στις παραμονές της κατάρρευσης της Γαλλίας το 1940, διάφοροι Γάλλοι στρατηγοί που δυσπιστούσαν απέναντι στη Βρετανία, κυκλοφορούσαν το κυνικό ανέκδοτο ότι οι Βρετανοί στρατηγοί είναι αποφασισμένοι να πολεμήσουν μέχρι του τελευταίου Γάλλου στρατιώτη. Αυτούς θυμίζει κι η κυβέρνηση του ΓΑΠ. Είναι αποφασισμένη –ή τέλος πάντων έτσι παριστάνει- να δώσει τη μεγάλη «πατριωτική μάχη» μέχρι του τελευταίου εργαζόμενου.
Πατριωτικό καθήκον;
Το «πατριωτικό καθήκον» που μας καλεί να εκπληρώσουμε η κυβέρνηση είναι το συμφέρον της κυρίαρχης τάξης, των καπιταλιστών. Τέτοιο ήταν από την αρχή, από την εποχή που ο Σημίτης –με τη στρατηγική συμφωνία της ΝΔ- έθεταν ως «εθνικό στόχο» και όραμα την ένταξη στο νέο νόμισμα, το ευρώ.
Το «όραμα» έγινε πράξη κι η κυρίαρχη τάξη έδρεψε τους καρπούς, οικονομικούς και πολιτικούς. Το «ισχυρό νόμισμα» επέτρεψε στους καπιταλιστές να εισβάλουν για παράδειγμα στα Βαλκάνια που σύντομα έγιναν το «Ελντοράντο» των ελληνικών τραπεζών. Και πίσω από τις τράπεζες ακολούθησαν οι κάθε λογής «επενδυτές», βιομήχανοι, έμποροι παλιά και νέα «τζάκια», από τον Δασκαλόπουλο μέχρι τον Μυτιληναίο, απ’ τον Κόκκαλη μέχρι τον Βαρδινογιάννη.
Στο εσωτερικό επίσης, τα χαμηλά επιτόκια βοήθησαν τους καπιταλιστές να κάνουν μια σειρά προσαρμογές, να αυξήσουν την περίφημη παραγωγικότητα της εργασίας (η άλλη όψη της έντασης της εκμετάλλευσης των εργατών) και τα κέρδη τους –και στην πορεία να στήσουν μια σειρά από μεγάλες κερδοσκοπικές φούσκες. Πολιτικά, η «ένταξη στο σκληρό πυρήνα της ‘Ενωσης» αναβάθμισε το κράτος του ελληνικού κεφαλαίου απέναντι στους περιφερειακούς ανταγωνιστές του.
Το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης το 2007-8 απέδειξε σε πόσο πήλινα πόδια στηριζόταν οι επιτυχίες του καπιταλισμού διεθνώς την προηγούμενη δεκαετία, κομμάτι των οποίων ήταν και τα «οικονομικά θαύματα» όπως της Ιρλανδίας και της Ελλάδας. Αυτή την περίοδο οι άρχουσες τάξεις όχι μόνο της ΕΕ αλλά και όλου του κόσμου κρατάνε την ανάσα τους μπροστά στις πιέσεις που ασκεί στο ευρώ η απειλή μιας νέας βουτιάς στη ύφεση. Μοιάζει με υπερσύγχρονο και πανάκριβο αεροπλάνο που χάνει ύψος και καύσιμα, οι αρμοί του τρίζουν, και κινδυνεύει να χάσει κάνα φτερό, ελληνικό ίσως σήμερα, αύριο μπορεί ισπανικό ή ιταλικό.
Γι’ αυτό λυσσάνε να το υπερασπίσουν, στέλνοντας το λογαριασμό στην εργατική τάξη και τη νεολαία. Αυτό είναι το νόημα των κραυγών από το βήμα της ΔΕΘ ότι «πρέπει να είμαστε συνεπείς με τις υποχρεώσεις μας» για «να στείλουμε ένα μήνυμα». Αυτό που πασχίζουν να διασώσουν, όχι μόνο ο Παπανδρέου αλλά κι η Μέρκελ κι ο Σαρκοζί και οι λοιποί «εταίροι», δεν είναι οι λεγόμενες «καταθέσεις του κοσμάκη», η καταβολή των συντάξεων ή των μισθών, αλλά τις τράπεζες. Η συμφωνία της 21ης Ιούλη που παρουσίασαν με ομοβροντίες πανηγυρισμών, δεν είχε να κάνει με τη δική μας βιωσιμότητα, ούτε καν με τη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους, αλλά με τη βιωσιμότητα του τραπεζικού κεφαλαίου.
Γνωρίζουν πολύ καλά ότι στο χάλι που είναι οι τράπεζες-ζόμπι, τα χτεσινά κοσμήματα του καπιταλισμού, χρειάζονται συνεχή τροφοδότηση από φρέσκο αίμα αλλιώς θα βουλιάξουν τραβώντας μαζί και το κοινό νόμισμα. Γι’ αυτό βάζουν «στο μικροσκόπιο ακόμα και το ένα ευρώ», όπως είπε ο ΓΑΠ στην συνέντευξή του στη ΔΕΘ. Για να μην χάσουν οι τραπεζίτες ούτε ένα –πολύτιμο πλέον- ευρώ από τους τόκους και τα χρεολύσια του δημόσιου χρέους. Όχι μόνο οι Γερμανοί κι οι Γάλλοι αλλά κι οι Έλληνες, τραπεζίτες, ολόκληρη η άρχουσα τάξη.
Εκστρατεία
Παλιά μάς φόρτωναν τον λογαριασμό για να μπει ο ελληνικός καπιταλισμός στη λέσχη των ισχυρών της ΕΕ, τώρα θέλουν να μας τον φορτώσουν για να παραμείνει. Κομμάτι αυτής της προσπάθειας είναι η εκστρατεία της ιδεολογικής τρομοκρατίας «ευρώ ή χάος». Όμως, το χάος το ζούμε ήδη. Γι’ αυτό πρέπει να απορρίψουμε τους «πατριωτικούς» εκβιασμούς της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης. Δεν έχουμε κανένα κοινό εθνικό καθήκον με την άρχουσα τάξη των τραπεζιτών και των βιομηχάνων, ούτε στο ευρώ ούτε πουθενά.
Ούτε η πάλη ενάντια στο ευρώ και τις βάρβαρες θυσίες που μας ζητάνε για χάρη του, μπορεί να έχει επιτυχία τυλιγμένη στη γαλανόλευκη, στο όνομα της εθνικής περηφάνειας ή ανεξαρτησίας. Η διεκδίκηση της εξόδου από την ΟΝΕ και της ρήξης με την ΕΕ έχει νόημα για την εργατική τάξη και τη νεολαία μόνο αν συνδέεται με τη μετωπική ρήξη με τη λογική του κεφαλαίου: τη διαγραφή του χρέους, την κρατικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο, την επέκτασή του σε ολόκληρη την κοινωνία. Όσοι επιλέγουν το δρόμο της «εθνικής» αντίστασης το μόνο που κάνουν είναι να χύνουν νερό στο μύλο των επίδοξων «σκληρών» και εθνικά υπερήφανων διαπραγματευτών με την ΕΕ που θα προσπαθήσουν να σώσουν από τον γκρεμό την άρχουσα τάξη ρίχνοντας εμάς.