Την Κυριακή 18 Σεπτέμβρη, εκλεγμένοι αντιπρόσωποι από τους τοπικούς πυρήνες του ΣΕΚ συγκεντρώθηκαν στην Αθήνα για το Πανελλαδικό Συμβούλιο του κόμματος. Παρακάτω παρουσιάζουμε τα κεντρικά σημεία της εισήγησης που έκανε η Μαρία Στύλλου, από την Κεντρική Επιτροπή. Δίπλα θα βρείτε ορισμένες από τις δεκάδες παρεμβάσεις που έκαναν οι αντιπρόσωποι. Το Σάββατο είχαν προηγηθεί δύο παράλληλες πανελλαδικές συσκέψεις φοιτητών και εργαζόμενων του ΣΕΚ.
Η απόφαση του Παπανδρέου να ακυρώσει το ταξίδι του στις ΗΠΑ και να γυρίσει πίσω εσπευσμένα από το Λονδίνο επιβεβαιώνει την εικόνα αστάθειας στην οποία το ΣΕΚ επιμένει από καιρό. Η κατάσταση δεν είναι ασταθής μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την Ευρώπη.
Μέχρι τώρα περίμεναν ότι θα πέσει η ελληνική κυβέρνηση, και τώρα είναι πιθανό να πέσει η γερμανική κυβέρνηση. Στις εκλογές του Βερολίνου, το Φιλελεύθερο Κόμμα καταποντίζεται.
Αυτές τις μέρες μετριέται η αντοχή της κυβέρνησης Μέρκελ, μετριέται και η πολιτική αντοχή της ελληνικής κυβέρνησης. Νέα μέτρα, την επομένη του ειδικού φόρου στα ακίνητα. Κάνουν λόγο για απολύσεις στο στενό δημόσιο, για νέες περικοπές μισθών και συντάξεων.
Ωστόσο δεν έχουν κανένα έτοιμο σενάριο. Εκλογές σημαίνουν μια μεγάλη περίοδο που και η ψήφιση και η εφαρμογή των μέτρων παίρνει αναβολή. Η χρεοκοπία έρχεται πιο κοντά.
Η κατάσταση αυτή δεν είναι προσωρινή. Έχουν ήδη πίσω τους τρία χρόνια αδυναμίας να διαχειριστούν την κρίση. Η βασική αιτία είναι ότι οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις έχουν πλέον χάσει τα δύο βασικά εργαλεία που παλιότερα λειτουργούσαν ή νόμιζαν πως θα λειτουργούσαν στην περίοδο της κρίσης.
Το πρώτο εργαλείο που έχασαν είναι το «καθαρτήριο» της αγοράς. Πίστευαν ότι η αγορά θα ξεκαθάριζε όσους πρέπει να φύγουν και να αδειάσουν το χώρο. Ωστόσο το εργαλείο φάνηκε ότι δεν δουλεύει στην περίπτωση της Λίμαν Μπράδερς. Γι'αυτό φοβούνται να αφήσουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει. Δεν ξέρουν ποιες τράπεζες και ποιες άλλες οικονομίες θα πάρει μαζί της. Στην περίοδο των μεγάλων οικονομικών μονάδων και των μεγάλων τραπεζών, οι χρεοκοπίες δεν δίνουν λύση.
Το δεύτερο εργαλείο που δεν δουλεύει είναι η κρατική παρέμβαση. Την κρατική παρέμβαση τη χρησιμοποιούν από το 1973 όταν ξεκίνησε η οικονομική ύφεση. Τα τελευταία 35-40 χρόνια τα κράτη μπήκαν μπροστά για να στηρίξουν τράπεζες και βιομηχανίες. Πίστευαν ότι ήταν προσωρινές επιλογές, γιατί θα ελέγχανε την ύφεση. Αποδείχθηκε ότι “ουδέν μονιμότερον του προσωρινού” μέσα σε μια κρίση που κρατάει τα τελευταία 40 χρόνια.
Συνεπώς, είναι λογικό ότι έχουμε κόντρες στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης για το “πόσο Κέινς” και “πόσο Χάγιεκ” χρειαζόμαστε. Δηλαδή, πόσο κρατική παρέμβαση και πόσο αγορά.
Είναι μια εικόνα δραματική για τους από πάνω. Γι'αυτό βλέπουμε τέτοιες παλινωδίες τους τελευταίους δύο μήνες στην Ελλάδα. Τον Ιούλη μάς είπαν για “σχέδιο Μάρσαλ”. Μετά άρχισαν να βλέπουν μπροστά τους τη συνολική κατάρρευση. Και τώρα μιλάνε για συμφωνίες που σώζουν την κατάσταση την τελευταία στιγμή. Είναι μια κατάσταση ασανσέρ και έτσι θα είναι όλο το επόμενο διάστημα.
Εκτός από τις εσωτερικές τους έριδες, η αντοχή τους θα κριθεί από εμάς. Από την αντίσταση και το κίνημα. Πρώτη φορά αυτή την αλήθεια την αναγνωρίζουν όλοι. Ακόμη και συντηρητικοί δημοσιογράφοι κάνουν συγκρίσεις με το '68. Θα μπορούσαν να θυμηθούν και τις επαναστάσεις του '36 ή του 1917.
Είμαστε εξάλλου στη χρονιά των επαναστάσεων στη Μέση Ανατολή. Ήδη οι επαναστάσεις έχουν προκαλέσει ανακατατάξεις σε όλα τα επίπεδα. Και στις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας για το ποιος έχει το πάνω χέρι στην περιοχή. Ο Ερντογάν αναδεικνύεται, την ώρα που περιθωριοποιείται ο άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ.
Δίπλα στις επαναστάσεις, έχουμε το απεργιακό κίνημα του 2011. Η Αντίσταση στην Ελλάδα κατάφερε να τους καταναλώσει ήδη το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών τους αντοχών. Θα ήθελαν να το έχουν τσακίσει αυτό το κίνημα, γιατί αποτελεί και φάρο για τους αγώνες σε όλη την Ευρώπη και στον κόσμο. Ηδη βλέπουμε να ξανασηκώνεται το κίνημα στην Ισπανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία, ακόμη και στην Αγγλία.
Το φετινό φθινόπωρο ανοίγει με δύο ταυτόχρονα μέτωπα, τις φοιτητικές καταλήψεις και τις απεργίες. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια υπάρχει το μέτωπο των φοιτητικών καταλήψεων που βγάζει όλη τη νεολαία στο δρόμο, ενεργοποιεί και επηρεάζει και την εργατική ταξη. Στις καταλήψεις του 2006 μπόρεσε και βγήκε η μεγάλη απεργία των έξι βδομάδων των δασκάλων. Γι'αυτό και η απεργία και το συλλαλητήριο στις 22 του μήνα είναι μεγάλη ευκαιρία για να ξεκινήσει ξανά ο συντονισμός, όχι μόνο εκπαιδευτικών και φοιτητών, αλλά και άλλων χώρων.
Διπλός ρόλος
Οι επαναστάτες έχουν να παίξουν διπλό ρόλο. Μέσα στις φοιτητικές καταλήψεις, να τις οργανώσουν με προσανατολισμό τη σύνδεση με τις απεργίες για να νικήσουν. Και μέσα στους εργατικούς χώρους, να φέρουμε τη δυναμική και τη διάρκεια των φοιτητικών καταλήψεων.
Το Μετρό ξεκινάει κινητοποιήσεις και μπορεί να γίνει το εφαλτήριο και το κέντρο για να ανοίξει απεργία σε όλες τις συγκοινωνίες, μια απεργία που έχει πάντα μεγάλη σημασία για όλο τον κόσμο. Παράλληλα έχουμε προοπτική για απεργία στους Δήμους και στην ΕΡΤ. Η ΕΡΤ επίσης μπορεί να γίνει το κέντρο για όλα τα ΜΜΕ. Κάθε απεργία και κάθε κινητοποίηση πρέπει να τη βλέπουμε σαν κέντρο για επέκταση και γενίκευση, σαν ευκαιρία για να δέσουμε γύρω της όσο το δυνατό περισσότερα κομμάτια εργατών.
Η ΑΔΕΔΥ μιλάει για 24ωρη απεργία στις 6 Οκτώβρη. Είναι ανοιχτό εάν θα γίνει 48ωρη γιατί προς τα εκεί πιέζουν καθηγητές και δάσκαλοι. Ανοιχτό είναι και τι θα κάνει η ΓΣΕΕ. Αυτά τα “ανοιχτά” χρειάζεται να τα έχουμε υπόψη μας, για τις πολιτικές μάχες που χρειάζεται να δίνουμε. Οι απεργίες μπορεί να είναι η αυθόρμητη οργή της τάξης, αλλά για να προχωρούν χρειάζεται συγκεκριμένη οργάνωση.
Χρειάζονται πολιτικές μάχες γιατί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία πιέζεται από την κυβέρνηση. Οι απεργίες βγαίνουν μόνο μετά από άγρια πίεση. Το ΣΕΚ βάζει το αίτημα για απεργία διαρκείας και δεν είναι απλώς σύνθημα. Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ πρέπει να προχωρήσουν σε απεργία διαρκείας. Αν δεν προχωρήσουν, πρέπει να υπάρξουν 1-2 κλάδοι δυνατοί, όπως οι συγκοινωνίες, τα ΜΜΕ, οι Δήμοι, οι εκπαιδευτικοί που θα βάλουν μπρος για απεργία διαρκείας και να βάλουν σε κίνηση όλους τους υπόλοιπους. Άρα η “Απεργία Διαρκείας” δεν είναι μια έκκληση στις γραφειοκρατίες, αλλά κάλεσμα οργάνωσης μέσα στους χώρους.
Οι δυνάμεις υπάρχουν αυθόρμητα, αλλά χωρίς το επαναστατικό κόμμα δεν μπορούν να δώσουν αυτές τις πολιτικές μάχες. Το δίκτυο της εφημερίδας σημαίνει ότι ξέρεις συγκεκριμένους ανθρώπους που μπορείς να απευθυνθείς όταν είσαι μπροστά στην ανάγκη να οργανώσεις μια πρωτοβουλία βάσης. Όπου δεν υπάρχει τέτοιο δίκτυο, οι ευκαιρίες πηγαίνουν χαμένες.
Γι' αυτό και δεν αντιμετωπίζουμε τις καμπάνιες για διπλασιασμό της Εργατικής Αλληλεγγύης και των μελών του κόμματος σαν εσωτερική υπόθεση. Είναι υπόθεση του εργατικού κινήματος και των φοιτητών. Μπορούμε να δουλέψουμε ανοιχτά αυτές τις καμπάνιες, γιατί για ένα πρωτοπόρο κομμάτι των φοιτητών και ιδιαίτερα των εργατών, η ΕΑ κάνει τεράστια διαφορά με το να ξεκαθαρίζει και να οργανώνει.
Διαβάστε επίσης