Η αποτυχία του Παπανδρέου είναι γραμμένη φαρδιά-πλατιά στο μέτωπό του. Κανένας άλλος πρωθυπουργός από την εποχή του εμφύλιου και μετά δεν κατάρρευσε μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα αντιμέτωπος με τόσο αγριεμένα πλήθη. Όσα πακέτα διάσωσης κι αν ανακοίνωσε, όσες «επανεκκινήσεις» κι αν έκανε, η δυναμική των εργατικών αντιστάσεων δυνάμωνε αντί να εκτονώνεται. Το πολιτικό χαρακίρι είναι η τελευταία του συμβολή στην προσπάθεια να εκτονωθεί η οργή.
Αλλά και ο Σαμαράς μπαίνει σ’ αυτή την προσπάθεια ομολογώντας ότι η δική του τακτική να «καπελώσει» το «πεζοδρόμιο» απέτυχε. Η δύναμη της εργατικής αντίστασης ενάντια στα μνημόνια πήρε τέτοιες διαστάσεις ώστε η «αντιμνημονιακή» ΝΔ αναγκάστηκε να αλλάξει στρατόπεδο και να προβάλλεται τώρα ως εγγυητής της ευρωπαϊκής προοπτικής, όσα μνημόνια κι αν χρειαστούν ακόμα.
Εξεφτελισμός
Αυτός ο διπλός εξεφτελισμός ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή για τους εξεφτελισμούς που έχουν μπροστά τους. Η υπογραφή της Συνθήκης της 26 Οκτωβρίου με την Τρόικα, ακόμα και αν την επιβάλουν, δεν πρόκειται να σταματήσει τον κατήφορο προς τη χρεοκοπία. Η κρίση έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις ώστε τα αφεντικά της τρόικα δεν μπορούν να σώσουν ούτε τον εαυτό τους, όπως έδειξε και η Σύνοδος των G20 στις Κάννες. Ανοίγεται η προοπτική ότι η συγκυβέρνηση θα είναι κυβέρνηση χρεοκοπίας και όχι «σωτηρίας» όπως ονειρεύονται. Παπανδρέου και Σαμαράς μπορεί να αναγκαστούν να βρεθούν μαζί στο ελικόπτερο μια νύχτα μαγική.
Στο μεταξύ, όμως, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να πατήσουν κάτω το κίνημα που αντιστέκεται στη λεηλασία των μισθών, των συντάξεων και των κοινωνικών υπηρεσιών για χάρη των τραπεζιτών. Η συγκυβέρνηση είναι κυβέρνηση τραπεζιτών και αυτό το δείχνουν ξεκάθαρα οι επιλογές για πρωθυπουργό. Και ο Παπαδήμος και ο Ρουμελιώτης είναι εκπρόσωποι των τραπεζιτών στο ανώτατο επίπεδο, ΕΚΤ και ΔΝΤ αντίστοιχα.
Θα χρειαστεί να κλιμακώσουμε άμεσα τις εργατικές αντιστάσεις παντού.
Είναι θετικό ότι όλες οι πλευρές της αριστεράς έχουν ταχθεί ενάντια στη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και στην προσπάθεια επιβολής των βάρβαρων μέτρων που απαιτεί η συμφωνία με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Αυτό δίνει μια καλή αφετηρία για να αντιπαλέψουμε τις νέες επιθέσεις και να πάμε προς τις εκλογές με ένα ογκούμενο κύμα από απεργίες και καταλήψεις. Ο κόσμος που έχει ξεκινήσει τις μάχες ενάντια στις απολύσεις και την «εφεδρεία», ενάντια στη διάλυση των συλλογικών συμβάσεων και τη σφαγή των μισθών και των συντάξεων και ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τα κλεισίματα δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων απαιτεί συνέχεια και κλιμάκωση των κινητοποιήσεων σε όλα αυτά τα μέτωπα. Με τη στήριξη όλης της αριστεράς μπορεί να το πετύχει και να επιβάλει νέα Πανεργατική άμεσα, ακόμα και αν οι ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ μείνουν στη σκιά της συγκυβέρνησης.
Παράλληλα, όμως, με την κοινή δράση μέσα σε αυτές τις μάχες ανοίγει και η συζήτηση για την εναλλακτική λύση της αριστεράς απέναντι στις συνασπισμένες δυνάμεις των αστικών κομμάτων. Μας αρκεί να δυναμώσουν όλες οι κοινοβουλευτικές ομάδες της αριστεράς, όπως μοιάζει εφικτό στις εκλογές που έρχονται; Καλλιεργούμε αυταπάτες για κυβερνήσεις της αριστεράς που θα προσπαθήσουν να υλοποιήσουν τις προεκλογικές υποσχέσεις; Ή αρχίζουμε εδώ και τώρα να χτίζουμε τη μόνη δύναμη που μπορεί να κάνει πράξη ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, δηλαδή τον έλεγχο των ίδιων των εργατών;
Η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ είναι η πιο προχωρημένη μορφή της «εποπτείας» της τρόικας και των ντόπιων καπιταλιστών στην Ελλάδα. Βάζει ωμά ότι η εναλλακτική λύση είναι η «εποπτεία» των εργατών. Η αντικαπιταλιστική αριστερά, και σίγουρα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΣΕΚ, πρέπει να παλέψει γι’ αυτό.
Το πρώτο βήμα σε αυτή την προσπάθεια είναι η μαζική συμμετοχή στις πορείες του φετινού γιορτασμού της εξέγερσης του Νοέμβρη κάτω από τις σημαίες του αντικαπιταλισμού. Να είμαστε όλοι εκεί!