Επομένως στο ερώτημα που θα πρέπει όλοι μας να απαντήσουμε με σαφήνεια είναι μονάχα ένα: Καραμανλής ή Παπαδόπουλος. Εάν ο οποιοσδήποτε αποφύγει να πάρει θέση υπεύθυνη απέναντι στο ερώτημα αυτό -είτε ισχυριστεί ότι υπάρχει και άλλη λύση χωρίς όμως και να την υποδεικνύει -τότε κατά τη γνώμη μου τάσσεται εξ αντικειμένου υπέρ της διαιωνίσεως του παρόντος καθεστώτος. Αρα τάσσεται είτε το θέλει είτε όχι, είτε το ομολογεί είτε όχι, με το πλευρό του Παπαδόπουλου”.
Αυτή η άποψη που θα ξαναδιατυπωθεί πολλές φορές και θα σχηματοποιηθεί στη φράση “Καραμανλής ή τανκς” ήταν η πιο ακραία έκφραση της συμβιβαστικής λογικής της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Ο Μίκης Θεοδωράκης μάλιστα θα φτάσει ακόμα πιο μακριά. Μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και ενώ έχει αναλάβει η πιο σκληρή χούντα του Ιωαννίδη, πρότεινε κυβέρνηση με συνεργασία του κλήρου και των ενόπλων δυνάμεων, απευθυνόμενος μάλιστα στην ίδια τη Χούντα:
“Αν οι καινούργιοι κυβερνήτες θέλουν πραγματικά να φανούν ωφέλιμοι στο λαό μας και να επανορθώσουν ως ένα βαθμό τα εγκλήματα που έγιναν στο όνομα του Ελληνικού στρατού, οφείλουν να παραδώσουαμέσως την εξουσία στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Μέσα στις σημερινές συνθήκες μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί να σχηματιστεί από εκπροσώπους των παραγωγικών τάξεων, της επιστήμης και της τέχνης, του κλήρου, της ελληνικής νεολαίας, των πολιτικών παρατάξεων καθώς και των ενόπλων δυνάμεων “.
Από τις κεντρώες ομάδες που έβαζαν βόμβες ενάντια στη Χούντα, μέχρι το ΠΑΚ που έκανε σχεδιασμούς για την “παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας” και από τα ΚΚΕ που έψαχναν γέφυρες με τους δημοκράτες αστούς μέχρι το Μίκη που έφτανε στις γέφυρες με τον ίδιο το στρατό, υπήρχαν δύο κοινά νήματα.
Το ένα ήταν η λογική των αλλαγών “από τα πάνω”, μέσα από μια αλλαγή στις κορυφές της κοινωνίας και της πολιτικής. Το άλλο νήμα ήταν η “εθνική ενότητα” που κατέληγε σε δημοκρατικές συνεργασίες. Ο πατριωτισμός έθαβε τη δυναμική των εργατικών και φοιτητικών αγώνων κάτω από το “συμφέρον του τόπου”.
Η αντικαπιταλιστική στρατηγική ήταν ταυτόχρονα και διεθνιστική. Συνέδεε την εξέγερση του Πολυτεχνείου με το μεγάλο κύμα του Μάη του '68 που είχε απλωθεί στην Ιταλία και σε όλη την Ευρώπη. Συνέδεε τους αγώνες ενάντια στη Χούντα με τον αγώνα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ και την αποικιοκρατία, με τους αγώνες του μαύρου και του φοιτητικού κινήματος μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ.
Η γραμμή του “Καραμανλής ή τανκς” οδήγησε σε μια Μεταπολίτευση που παραλίγο να έχουμε και Καραμανλή και τανκς. Ήταν η επαναστατική δυναμική του Νοέμβρη, που συνεχίστηκε στα πρώτα χρόνια μετά τη Χούντα, που κατάφερε να επιβάλει έστω τη δημοκρατία που γνωρίσαμε και όχι αυτοί που βάζανε διλήμματα διάσωσης του συστήματος.