Το ΚΚΕ στην προσπάθειά του να περιχαρακώσει τον κομμουνιστογενή χώρο και να κλείσει τους λογαριασμούς του με το παρελθόν που το ταλάνιζαν και το οδήγησαν σε αλυσιδωτές διασπάσεις έκανε το μεγάλο “άλμα προς τα πίσω” (όπισθεν ολοταχώς) και για να διασκεδάσει τυχόν αρνητικές αντιδράσεις προχώρησε στην αποκατάσταση και δυο θυμάτων του, σύγχρονη αποκατάσταση θύτη και θυμάτων μόνο το ανέκδοτο με το Χότζα θυμίζει. Το ΚΚΕ πιστεύει πως άμα βάλει το ένα πόδι μέσα σε μία λεκάνη παγωμένο νερό, και το άλλο σε μια λεκάνη με καυτό νερό, θα βρει τη μέση θερμοκρασία και την ισορροπία. Πώς αιτιολογείται η ταυτόχρονη αποκατάσταση του Ν. Ζαχαριάδη και του Άρη Βελουχιώτη και Βαβούδη αφού ο πρώτος αποκήρυξε, διέσυρε, κατασυκοφάντησε τον δεύτερο και ζήτησε την απομόνωση από τις οργανώσεις του κόμματος για να διευκολύνει την εξόντωσή του και τον αντιμετώπισε όπως το Βολιβιανό ΚΚ τον Τσε Γκεβάρα 22 χρόνια μετά, και τον τρίτο τον χαρακτήρισε πράκτορα της ασφάλειας και των Αμερικάνικων Υπηρεσιών τη στιγμή που είχε βρει τραγικό θάνατο σε υπόνομο της Καλλιθέας με την γνωστή υπόθεση των ασυρμάτων, όταν συνελήφθη ο Ν. Μπελογιάννης και η ομάδα του.
«Τον Άρη ο λαός δεν τον διέγραψε ποτέ»
Όπως πολύ εύστοχα έγραψε σε σχετικό άρθρο η εβδομαδιαία εφημερίδα “Το Ποντίκι” (φύλλο 13/10/11) “τον Άρη ο λαός δεν τον διέγραψε ποτέ”, ζούσε και ζει στις καρδιές χιλιάδων αγωνιστών και εκατομμυρίων δημοκρατικών και αριστερών πολιτών από την δεκαετία του ‘40 μέχρι σήμερα. Το συνεχές και ατελείωτο γαϊτανάκι, από το 1931, διαγραφών, αποπομπών, προπηλακισμών και στην συνέχεια αποκαταστάσεων μελών και αγωνιστών του από το ΚΚΕ ανάλογα με το συσχετισμό δυνάμεων, στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία στην κορυφή της κομματικής νομενκλατούρας δεν πείθει κανέναν για τις προθέσεις του. Το μόνο παρήγορο στην όλη υπόθεση είναι ότι το ΚΚΕ δεν προχώρησε και στην κομματική αποκατάσταση του συμβόλου της ΕΑΜικής αντίστασης διότι θα αποτελούσε μια επιπλέον προσβολή της μνήμης του η ένταξη του ασυμβίβαστου επαναστάτη και αρχηγού των ατάκτων στο αποστεωμένο ιδεολογικά νεοσταλινικό κομματικό απολίθωμα.
Για τον Ν. Ζαχαριάδη οφείλω να αναγνωρίσω ένα ελαφρυντικό, δεν γνώριζε την ελληνική πραγματικότητα γεννημένος το 1902 στην Ανδριανούπολη που ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, έφυγε το 1922 στην Κωνσταντινούπολη απ' όπου διέφυγε το 1924 για την Σοβιετική Ένωση διωγμένος από το Κεμαλικό καθεστώς. Λόγω της κομμουνιστικής του δράσης και αφού πέρασε από τη σχολή ΚΟΥΤΒ ήρθε στην Ελλάδα το 1929 για πρώτη φορά σε ηλικία 27 ετών για να αναλάβει το 1931 την ηγεσία του ΚΚΕ (με παρέμβαση της Ε.Ε. της Γ' Διεθνούς που είχε αλωθεί από την Σταλινική φράξια και με τοποτηρητή στην έκτακτη πλατιά ολομέλεια τον Ρέμελε, μέλος της Ε.Ε. της Γ' Διεθνούς και του πολιτικού γραφείου του ΚΚΓ). Με έξωθεν παρέμβαση ανέβηκε στην ηγεσία, με όμοια παρέμβαση γκρεμίστηκε από το σύστημα Χρουτσώφ το 1956. Έμεινε ελεύθερος μέχρι το 1936, όταν φυλακίστηκε από το καθεστώς Μεταξά και το 1941 μεταφέρθηκε στο Νταχάου, όπου έμεινε μέχρι το 1945 για να μείνει στην Ελλάδα μέχρι το τέλος του εμφυλίου το 1949 οπότε και διέφυγε στην ΕΣΣΔ μέχρι τον θάνατό του (1973).
Δηλαδή από τα 71 χρόνια της ζωής του είναι ζήτημα εάν έζησε 10 χρόνια ελεύθερης ζωής και πολιτικής δράσης στην Ελλάδα. Δεν οφείλω καλό λόγο για τον Ν. Ζαχαριάδη, αλλά για την θέση του με το σύνθημα “τι Παπάγος, τι Πλαστήρας” δέχτηκε άδικη κριτική πιθανόν να ήταν η μόνη σωστή θέση του.
Στο μετεμφυλιακό πολιτικό καθεστώς της δικτατορίας με κοινοβουλευτικό μανδύα της αμερικανοκρατίας και της ξενόδουλης δυναστείας των Γλύξμπουργκ, στη διετία 1950-52 που κυβέρνησαν οι δυνάμεις του κέντρου (Πλαστήρας, Σ. Βενιζέλος, Γ. Παπανδρέου) οι διώξεις ήταν συνεχείς, τα στρατοδικεία λειτουργούσαν εντατικά, οι εκτελέσεις καθημερινό φαινόμενο, χιλιάδες αγωνιστές και προοδευτικοί πολίτες σάπιζαν στα ξερονήσια και τις φυλακές, ενώ το συνδικαλιστικό κι εργατικό κίνημα ήταν υπό τον απηνή διωγμό των δυνάμεων καταστολής και των παρακρατικών συμμοριών του κατοχικού δωσιλογισμού.
Γιώργος Παφίλης