Η αποκάλυψη του ΒΗΜΑτος για τη «μονταζιέρα» που λειτούργησε αμέσως μετά το έγκλημα των Τεμπών έφτασε την κρίση της κυβέρνησης της ΝΔ σε νέα κορύφωση. 

Αυτό που αναδεικνύει επί της ουσίας το ρεπορτάζ του Β. Λαμπρόπουλου είναι ότι η δικαιολογία που πρόβαλε από την πρώτη στιγμή ο ίδιος ο Μητσοτάκης ήταν ένα κυνικό ψέμα. Τη 1η Μάρτη 2023 στο διάγγελμά του είχε πει: «το δράμα οφείλεται, δυστυχώς, κυρίως σε τραγικό ανθρώπινο λάθος». Στο «κάδρο» πλέον δεν είναι μόνο ο Καραμανλής, αλλά ο ίδιος ο Μητσοτάκης. Κι εκεί που διάφοροι κυβερνητικοί είχαν αρχίσει να λένε χαμηλόφωνα ότι μια παραίτηση Καραμανλή ίσως εκτόνωνε την κατάσταση, ήρθαν αυτές οι αποκαλύψεις να τους πνίξουν όλους μαζί. 

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του ΒΗΜΑτος, η «συνομιλία» του σταθμάρχη με τον μηχανοδηγό της αμαξοστοιχίας Intercity στην οποία ακούγεται το γνωστό «φεύγεις, φεύγεις» είναι προϊόν μοντάζ, συγκεκριμένα: «επρόκειτο για συρραφή συνομιλιών του σταθμάρχη με δυο διαφορετικά τρένα», δηλαδή με το intercity και ένα άλλο που έκανε τοπικό δρομολόγιο. Συνεπώς, «δημιουργούνται πρόσθετα ερωτήματα για παράνομες αφαιρέσεις υλικού, αλλοίωση δεδομένων, προσπάθεια υποβάθμισης του ‘σωτήριου’ συστήματος ETCS κ.λπ. Και δημιουργούνται εύλογες απορίες αν όλα αυτά έγιναν για να συσκοτισθούν σημεία της τραγωδίας και να υπάρξει απόσειση των πολιτικών ευθυνών».

Κι όπως επισημαίνει σαρκαστικά ο Χ. Ιωάννου στην ΕφΣυν (26/3) «Προσέξτε: 1η Μαρτίου τα ‘αποκαλυπτικά’ δημοσιεύματα με τα μονταρισμένα βίντεο, 2 και 3 Μαρτίου παραλαμβάνει επισήμως η αστυνομία το υλικό από τον ΟΣΕ. Δηλαδή, τρύπωσαν ποντικοί παράνομα στον ειδικό χώρο του ΟΣΕ, βούτηξαν το υλικό, το μόνταραν και άρχισαν να το μοιράζουν σε διάφορες πρόθυμες ‘ντουντούκες’». Τέτοιοι «ποντικοί» θυμίζουν τους «υδραυλικούς» του προέδρου Νίξον των ΗΠΑ στο σκάνδαλο του Γουότεργκεϊτ που οδήγησε στην παραίτησή του το 1974. 

Χωρίς τον ξενοδόχο

H «γραμμή» του «ανθρώπινου λάθους» είναι το νήμα που συνδέει όλη την προσπάθεια της κυβέρνησης να «μπαζώσει» το έγκλημα. Η κυβέρνηση υπολόγιζε ότι με το πέρασμα του χρόνου το έγκλημα των ιδιωτικοποιήσεων θα ξεχνιόταν. Όμως, λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο. 

Οι συγγενείς των θυμάτων δεν παραιτήθηκαν βυθισμένοι στη θλίψη τους. Κι ο παράγοντας που τους έδωσε και δίνει δύναμη να παλεύουν ενάντια στη συγκάλυψη είναι η οργή και οι αγώνες ενάντια στις επιθέσεις αυτής της δολοφονικής κυβέρνησης. Η νεολαία που έβγαινε μαζικά στους δρόμους πέρσι τον Μάρτη έκανε τις φοιτητικές καταλήψεις τους προηγούμενους μήνες. Οι αγρότες της Θεσσαλίας «μαύρισαν» τον Αγοραστό του «μπαζώματος» και μετά κατέβηκαν στα μπλόκα. Οι απεργίες δεν σταμάτησαν, αλλά κλιμακώθηκαν στα ανθρώπινα ποτάμια της γενικής απεργίας της 28 Φλεβάρη και ενώθηκαν με τις φοιτητικές καταλήψεις και τον αγώνα ενάντια στις σεξιστικές επιθέσεις της άρχουσας τάξης στις 8 Μάρτη. 

Δεν είναι η «αλαζονεία του καθεστώτος Μητσοτάκη» γενικά κι αόριστα που έφερε την κρίση της κυβέρνησης σε αυτό το σημείο. Είναι οι δικοί μας αγώνες που γκρέμισαν το αφήγημα της «παντοδύναμης» κυβέρνησης που υποτίθεται δεν την ακουμπάει τίποτα. 

Και ξαφνικά η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση που είχε βαρέσει σιωπητήριο, αναθάρρησε και τρέχει να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας στη Βουλή. Μια πρόταση που δεν πρόκειται να καταφέρει τίποτα, όπως τίποτα δεν κατάφερε και η περίφημη εξεταστική της Βουλής που κατέληξε σε ένα φιάσκο. 

Πέρσι τον Μάρτη η κοινοβουλευτική Αριστερά έλεγε ότι οι απεργίες δεν οδηγούν πουθενά, τη λύση θα δώσει η κάλπη. Τώρα μας λέει ότι το κέντρο του κόσμου είναι η αίθουσα της Βουλής που θα συζητιέται η πρόταση δυσπιστίας. 

Η δύναμη που μπορεί να αποτελειώσει την κυβέρνηση που δολοφονεί από τον Έβρο μέχρι τα Τέμπη και την Πύλο είναι το «πεζοδρόμιο»: οι απεργίες, οι καταλήψεις και οι διαδηλώσεις. Κι η προοπτική που ανοίγουν είναι όχι μόνο να κάτσουν στο σκαμνί οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος και της συγκάλυψης, αλλά να ξεφορτωθούμε το σύστημα του κέρδους και να φέρουμε την εργατική δημοκρατία εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις για τις ζωές μας.