Παρά τον άνεμο και την καταρρακτώδη βροχή, χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν   Σάββατο 23/3 και στη Βιέννη κατά του ακροδεξιού εξτρεμισμού και του ρατσισμού.  Με συνθήματα όπως «Όλοι μαζί κατά του φασισμού» πραγματοποίησαν πορεία προς τα κυβερνητικά κτίρια. Στο συλλαλητήριο που καλέστηκε από την Πλατφόρμα για μια ανθρώπινη πολιτική ασύλου συμμετείχαν δεκάδες, συλλογικότητες οργανώσεις της Αριστεράς, οι Πράσινοι, το SPO, καλλιτέχνες.

Μαζική αντιρατσιστική συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στις 20 Μάρτη στη Λευκωσία μετά από κάλεσμα της Συμμαχίας Ενάντια στην Ακροδεξιά, το Φασισμό και το Ρατσισμό, στην πιο πετυχημένη από άποψη μαζικότητας και ζωντάνιας συγκέντρωση που οργανώνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή με αφορμή την 21η Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Δράσης Ενάντια στο Ρατσισμό.

Εκατοντάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία Σολωμού και πραγματοποίησαν πορεία προς τη Φανερωμένη όπου έγινε η συγκέντρωση. Δόθηκε έτσι συνέχεια στο αντιφασιστικό κίνημα που βγήκε στους δρόμους το περσινό φθινόπωρο ενάντια στις ρατσιστικές επιθέσεις και τη φασιστική απειλή που έκανε αισθητή την παρουσία της στην Κύπρο τη χρονιά που μας πέρασε. Με τα πανό τους διαδήλωσαν η Συμμαχία Ενάντια στην Ακροδεξιά, το Φασισμό και το Ρατσισμό, η KISA, η ΠEO, η Οργάνωση Εργατική Δημοκρατία, κινήσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, Καλλιτέχνες του Θεάτρου κ.α. 

Χαιρετισμό στη δικοινοτική συγκέντρωση που έγινε με μεγάλη συμμετοχή Τουρκοκυπρίων, απηύθυναν εκ μέρους της Συμμαχίας ο Ντίνος Αγιομαμίτης, ο Tahir Gokcebel, γραμματέας της ΚΤΟΕΟS, της τ/κυπριακής συντεχνίας δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, η οποία μετέχει στη Συμμαχία και ο Παλαιστίνιος Adnan Masri εκ μέρους των Παλαιστινίων προσφύγων που ζουν στη Κύπρο, ενώ ο Παλαιστίνιος Marwan Makhou απήγγειλε ποίημα στα αραβικά που μεταφράστηκε στα αγγλικά.

«Τα τελευταία χρόνια έχουμε καθιερώσει να τιμούμε την Παγκόσμια Μέρα Δράσης Ενάντια στον Ρατσισμό, με πορείες και συγκεντρώσεις» ανέφερε ανάμεσα σε άλλα στην ομιλία του ο Ντίνος Αγιομαμίτης. «Η φετινή Μέρα Δράσης Ενάντια στον Ρατσισμό βρίσκει την ανθρωπότητα μπροστά σε μια ασύλληπτη γενοκτονία ενάντια στον παλαιστινιακό λαό από το Ισραήλ. Στη ρίζα του τερατώδους αυτού εγκλήματος καθώς και του από δεκαετίες ξεριζώματος των Παλαιστινίων από τη γη τους, είναι ο ρατσισμός.

Στην Κύπρο οι ρατσιστικές επιθέσεις κλιμακώνονται τα τελευταία χρόνια και όχι μόνο παραμένουν ατιμώρητες, αλλά και ενθαρρύνονται από τη ρητορική μίσους από τους κυβερνώντες, από μερίδα των ΜΜΕ, και από παράγοντες που συμπλέουν ή/και συνεργάζονται με το νεοναζιστικό ΕΛΑΜ, καθώς και από τις απαράδεκτες κυβερνητικές πολιτικές και πρακτικές που συνιστούν θεσμικό ρατσισμό: τις επαναπροωθήσεις, την τοποθέτηση συρματοπλεγμάτων, το ηλεκτρονικό σύστημα παρακολούθησης και ένοπλους συνοριοφύλακες στην Πράσινη Γραμμή για την απώθηση προσφύγων και μεταναστών, καθώς και τον εγκλεισμό χιλιάδων αιτητών ασύλου και προσφύγων στα κέντρα κράτησης κάτω από απάνθρωπες συνθήκες.

Αποκορύφωμα των ρατσιστικών επιθέσεων τον τελευταίο χρόνο ήταν τα ρατσιστικά πογκρόμ στη Χλώρακα και στη Λεμεσό, εξ αφορμής των οποίων και συγκροτήθηκε και αυτή η Συμμαχία. Ήταν ακόμη η  βομβιστική επίθεση στα γραφεία της ΚΙΣΑ ενώ ακόμη και χτες είδαμε τις ρατσιστικές επιθέσεις ενάντια σε νεαρούς Σύριους που διαδήλωναν στην Πάφο ενάντια στον πόλεμο στη Συρία. 

Ρατσισμός είναι η κάθε διάκριση που γίνεται με βάση την εθνότητα, την καταγωγή, τη φυλετική προέλευση, το σεξουαλικό προσανατολισμό, το εργασιακό καθεστώς. Θέλω να σταθώ λίγο στο τελευταίο, το εργασιακό καθεστώς, γιατί αυτό κάποιοι το υποτιμούν ή και το θεωρούν μια «φυσιολογική» κατάσταση

Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες είναι αυτοί που βρίσκονται στο τελευταίο σκαλοπάτι της πυραμίδας της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Πολλές φορές δουλεύουν ατέλειωτες ώρες, σε άθλιες συνθήκες, με άθλιους μισθούς, χωρίς καμιά κατοχύρωση και πρέπει να υπομένουν και τους εξευτελισμούς των αφεντικών, αλλά και κακοποιήσεις ή ακόμη και βιασμούς.

Στο Παρίσι στις 23 Μάρτη, όπως και στην Αθήνα στις 16 Μάρτη και σε πολλές άλλες χώρες, διαδηλώσαμε ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό μετά από κάλεσμα της Marche des Solidarites και άλλων συλλογικοτήτων.

Ήμασταν 5.000 άτομα, παρά την καταιγίδα και το χαλάζι και, κυρίως, παρά την ψήφιση πριν από λίγους μήνες του πιο ρατσιστικού νόμου κατά των μεταναστών μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η διαδήλωση αντανακλούσε αυτό που έχει κτιστεί μέσα στην αντίσταση σε αυτόν τον νόμο εδώ και μήνες. Τα πρώτα πανό που άνοιξαν τη διαδήλωση ήταν των ενωμένων συλλογικοτήτων των Sans-Papiers της περιοχής του Παρισιού. Ανάμεσα τους κι ένα μπλοκ αστέγων μεταναστών που βγήκε από  έναν αγώνα που ξεκίνησε πριν από αρκετούς μήνες με μια σειρά καταλήψεις και κινητοποιήσεις για να καταφέρουν να τους δοθούν εκατοντάδες θέσεις φιλοξενίας. Το δίκτυό τους περιλαμβάνει πλέον εκατοντάδες νέους μετανάστες στο Παρίσι. Και όσο πιο οργανωμένοι γίνονται αυτοί οι νέοι, τόσο περισσότερη υποστήριξη συσπειρώνουν γύρω τους, συμπεριλαμβανομένων των συνδικαλιστών.

Τα μπλοκ που αποτελούσαν τη διαδήλωση είναι η καρδιά αυτού που πρέπει να γενικευτεί. Μια νέα συλλογικότητα εργαζομένων χωρίς χαρτιά, που δημιουργήθηκε γύρω από ένα τοπικό συνδικάτο της CGT, διαδήλωσε μπροστά - παρά το γεγονός ότι η CGT ήταν απούσα. Ομάδες συνδικαλιστών, από τις κοινωνικές υπηρεσίες αλλά και από τα νοσοκομεία, οι οποίοι είναι οργανωμένοι στο πλαίσιο της Marche des Solidarites, βάδισαν πίσω από τα πανό τους. Πολλοί νέοι, φοιτητές και μαθητές  έδωσαν το παρών, καθώς και ακτιβιστές ενάντια στην κλιματική αλλαγή, ένα φεμινιστικό μπλοκ και ένα μπλοκ ενάντια στην τρανσφοβία. Μια μεγάλη ομάδα διαδήλωσε μαζί μας για να υπερασπιστεί τη σύνδεση με την αλληλεγγύη στη Γάζα.

Αυτό το κίνημα δεν είναι απομονωμένο. Ένα εκτεταμένο απεργιακό κίνημα βρίσκεται σε εξέλιξη στον τομέα της εκπαίδευσης, τόσο ενάντια στις συνθήκες εργασίας όσο και, πιο θεμελιωδώς, ενάντια στις κοινωνικές και ρατσιστικές διακρίσεις στα σχολεία. Στις 8 Μάρτη οι φεμινιστικές διαδηλώσεις ήταν μαζικές, με 100.000 διαδηλωτές και διαδηλώτριες στο Παρίσι. Ήταν μια Παρασκευή, μια καθημερινή ημέρα, και αυτή η επιτυχία έγινε δυνατή επειδή όλα τα συνδικάτα κάλεσαν σε απεργία.

Σε διάφορα μέτωπα, οι σημερινοί αγώνες δείχνουν ότι η ηττοπαθείς αναλύσεις που υποτιμάνε την διάθεση του κόσμου και προέβαλαν η αριστερά και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες για να εξηγήσουν την αποτυχία του περσινού μαζικού κινήματος για τις συντάξεις δικαιολογώντας έτσι τη στρατηγική τους δεν ήταν οι σωστοί. Δείχνουν τι πρέπει να οικοδομηθεί.

Απεργίες από τα κάτω

Ναι, πολλοί εργαζόμενοι είναι έτοιμοι να αγωνιστούν και να οργανώσουν από τα κάτω επαναλαμβανόμενες  απεργίες. Δύο ημέρες πριν τη διαδήλωση, 1.500 απεργοί της εκπαίδευσης από τα εργατικά προάστια του Παρισιού συγκεντρώθηκαν σε μια συνέλευση. Και αυτή η συνέλευση ψήφισε υπέρ της στήριξης της διαδήλωσης ενάντια στο ρατσισμό. Η εργατική τάξη έχει να κερδίσει τα πάντα αν από τα κλαδικά της αιτήματα και το ζήτημα των συνθηκών εργασίας φτάσει στη γενίκευση. Αυτό είναι επίσης ένα δίδαγμα από την επιτυχία της 8ης Μάρτη και της φεμινιστικής απεργίας. 

Αλλά χρειάζεται να εντείνουμε τις προσπάθειες για να μπορέσουμε να βάλουμε τέρμα στο ρατσισμό και την αυξανόμενη φασιστική απειλή στη Γαλλία και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι φασίστες του Rassemblement National της Λεπέν είναι σήμερα μπροστά στις δημοσκοπήσεις για τις επόμενες ευρωεκλογές. Αυτό σημαίνει ότι είναι σε θέση να προσελκύσουν εκατομμύρια ψήφους. Και, σε αυτή τη βάση, τα πιο ριζοσπαστικά φασιστικά ρεύματα κερδίζουν αυτοπεποίθηση και γίνονται όλο και πιο βίαια. Η κυβέρνηση συνεχίζει να τους ανοίγει το δρόμο. Ένας νεαρός άνδρας σκοτώθηκε από την αστυνομία μια εβδομάδα πριν από τη διαδήλωση. Οι αρχές μόλις διέταξαν την απομάκρυνση μιας πικετοφορίας από εργάτες χωρίς χαρτιά που αγωνίζονται για πάνω από δύο χρόνια. Εντείνουν τις ισλαμοφοβικές επιθέσεις.

Ένας αγώνας δρόμου έχει ξεκινήσει ανάμεσα στην προέλαση του φασισμού και τους ταξικούς μας αγώνες. Κάθε αποφασισμένος αγώνας δείχνει τις δυνατότητες. Αλλά και κάθε οπισθοδρόμηση, κάθε αποτυχία κινδυνεύει να πληρωθεί ακριβά και η απογοήτευση  είναι ο καλύτερος σύμμαχος του φασισμού.

Η ταξική πάλη όχι μόνο δεν σταματά αλλά εγκυμονεί εκρήξεις. Πέρυσι εκατομμύρια από εμάς βγήκαν στους δρόμους για το συνταξιοδοτικό. Άλλες εκρήξεις βράζουν, στην εκπαίδευση, στη νεολαία, ενάντια στη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, για αυξήσεις στους μισθούς, σε αλληλεγγύη με την Παλαιστίνη κλπ.

Αλλά δεν πρέπει να περιμένουμε τις εκρήξεις. Για να νικήσουν, αυτοί οι αγώνες χρειάζονται όλο και περισσότερους επαναστάτες ακτιβιστές στα συνδικάτα και στις γειτονιές, που αγωνίζονται για την ανάπτυξη της ταξικής και διεθνούς αλληλεγγύης, ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό, συχνά σε αντίθετη κατεύθυνση  από αυτή των αριστερών ρεφορμιστικών κομμάτων και των συνδικαλιστικών ηγεσιών.

Ντενί Γκοντάρ,
Παρίσι