Το μεγαλύτερο ρατσιστικό έγκλημα σε βάρος μεταναστών και προσφύγων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε τα ξημερώματα της 14ης Ιούνη του 2023. Δράστες εκείνοι που είχαν την υποχρέωση να διασώσουν 747 ανθρώπινες ζωές που βρέθηκαν σε κίνδυνο στην θάλασσα. Διασώθηκαν 104 ενώ βρέθηκαν να επιπλέουν 82 σοροί. Οι υπόλοιποι, πάνω από 600, ακολούθησαν το πλοιάριο στο πιο σκοτεινό και βαθύ σημείο της Μεσογείου.
Αντί για διάσωση οι πράξεις και οι παραλείψεις της ελληνικής κυβέρνησης, του Λιμενικού, της FRONTEX οδήγησαν στην μαζική δολοφονία. Υπουργός Ναυτιλίας της υπηρεσιακής κυβέρνησης ήταν τότε ο Θεόδωρος Κλιάρης. Αυτόν τον άνθρωπο έκρινε κατάλληλο ο Μητσοτάκης για το πόστο εκτιμώντας τις αρετές του ως αρχηγού του Λιμενικού Σώματος την περίοδο των πιο άγριων επαναπροωθήσεων στο Αιγαίο το 2020-2022. Ο Μητσοτάκης ανέβασε τις «αποτροπές» στις 250.000. Αρχηγός του Λιμενικού Σώματος ήταν ο Γεώργιος Αλεξανδράκης και υποπλοίαρχος του Λιμενικού και κυβερνήτης του πλοίου ΠΠΛΣ 920 ο Μιλτιάδης Ζουριδάκης. Επικεφαλής της FROΝΤΕΧ ο Χάνς Λέιτενς. Είναι άραγε αμέτοχοι ευθυνών; Είναι δυνατόν η έρευνα και οι ανακρίσεις για τις συνθήκες διεξαγωγής του ναυαγίου να βρίσκεται στα χέρια εκείνων που είχαν την ευθύνη της διάσωσης και δεν την έκαναν;
Καθώς κλείνουν εννέα μήνες από την νύχτα του ναυαγίου η επιχείρηση συγκάλυψης έχει πάρει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις από το έγκλημα των Τεμπών. Η μεθόδευση είναι να πέσει η ευθύνη στους 9 πρόσφυγες που δικάζονται στις 21 Μαΐου στην Καλαμάτα με τις κατηγορίες της παράνομης μεταφοράς, της πρόκλησης ναυαγίου, της εγκληματικής οργάνωσης και της παράνομης εισόδου. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με την οργάνωση Borderline-Europe, 2154 είναι οι κρατούμενοι που βαρύνονται με κατηγορίες για διακίνηση αποτελώντας τη δεύτερη μεγαλύτερη ομάδα φυλακισμένων.
Με αυτό το τρόπο το ελληνικό κράτος και οι μηχανισμοί του επιχειρούν να νομιμοποιήσουν την εγκληματική πολιτική των αποτροπών στα σύνορα ακόμη και όταν εξόφθαλμα οδηγεί σε απάνθρωπα εγκλήματα όπως στην Πύλο. Αυτή τη συνταγή άλλωστε θεσμοθετεί το νέο Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου της ΕΕ και ο Μητσοτάκης πανηγυρίζει ως αρχιτέκτονάς του.
Να τιμωρηθούν οι ένοχοι
Οι ζωές επτακοσίων σαράντα επτά μεταναστών βρέθηκαν σε κίνδυνο αφού θαλασσοδέρνονταν επί έξι μέρες, στοιβαγμένοι με τον πιο απάνθρωπο τρόπο στο σαπιοκάραβο Αδριάνα το οποίο αναχώρησε στις 9 Ιούνη από το Τομπρούκ της Λιβύης με την «φροντίδα» των διακινητών-παραστρατιωτικών του γιου του Χαλίφα Χαφτάρ, εκλεκτού και φίλου της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Αναφορές αλληλέγγυων προς τις αρχές ανέφεραν ότι στο πλοιάριο υπήρχαν ήδη νεκροί από τις απάνθρωπες συνθήκες πολύ πριν τη βύθισή του. Το πλοιάριο είχε εντοπιστεί και βρέθηκε σε συστηματική παρακολούθηση επί 16 ώρες. Τι εμπόδισε τον υπουργό Ναυτιλίας και το Λιμενικό Σώμα να προχωρήσουν στο αυτονόητο; Στη διάσωση των 747 προσφύγων τους οποίους η FRONTEX είχε εντοπίσει και είχε μάλιστα αποστείλει επανειλημμένα μηνύματα συναγερμού προς τις ελληνικές αρχές. Προφανώς και δεν απαλλάσσει την FRONTEX και τον επικεφαλής της Χανς Λέιτενς από τις ευθύνες της να δώσει άλλη λύση όταν ισχυρίζεται ότι οι ελληνικές αρχές αγνόησαν τις ενημερώσεις της που εντόπιζαν σοβαρό κίνδυνο ζωής των προσφύγων στο πλοιάριο Αδριάνα. Είναι συνένοχη.
Γιατί δεν στάλθηκε ποτέ διασωστικό σκάφος που ήταν αραγμένο σε ασφαλές λιμάνι στην Πελοπόννησο την ώρα που κινδύνευε το Αδριάνα; Γιατί στάλθηκαν άλλα παραπλέοντα πλοία με οδηγίες να δώσουν τρόφιμα και νερό, με μόνο στόχο να διευκολυνθεί η αποτροπή εισόδου στην Ελλάδα και να κατευθυνθεί προς την Ιταλία; Γιατί τόσο ρίσκο όταν οι μηχανικές βλάβες είχαν εντοπιστεί αφού βολόδερνε επί μέρες;
Η προσπάθεια συγκάλυψης φάνηκε από την πρώτη στιγμή όταν ο εκπρόσωπος του Λιμενικού Ν. Αλεξίου διέψευδε την καταγγελία ότι το ΠΠΛΣ 920 έδεσε το Αδριάνα και το ρυμουλκούσε με σχοινί για να το τραβήξει προς Ιταλία για να ισχυριστεί μετά την κατάθεση του πλοιάρχου που το παραδέχτηκε ότι το έδεσαν για να ελέγξουν την κατάστασή του και να δώσουν βοήθεια…
Η επιχείρηση συγκάλυψης ξεδιπλώθηκε ξεδιάντροπα. Πως; Το τι περιείχαν τα κινητά των μεταναστών δεν θα το μάθουμε ποτέ αφού τους αφαιρέθηκαν με την επιβίβαση στο σκάφος διάσωσης. Χάθηκαν πολύτιμα βίντεο που είχαν στα χέρια τους οι επιζώντες.
Οι επιζώντες όμως ευτυχώς έχουν μιλήσει καθαρά σε δημοσιογράφους και ερευνητές όταν βρέθηκαν μακριά από τον ασφυκτικό κλοιό των ανακριτικών αρχών που κατέγραφαν με παντελώς διαβλητό τρόπο τι προσπαθούσαν να πουν οι ίδιοι. Άλλωστε αρκετές καταθέσεις στις αρχές είναι εκπληκτικά πανομοιότυπες με ευχαριστίες στο Λιμενικό Σώμα…
Αρκετοί έχουν μιλήσει ακριβώς πως φτάσανε στο ναυάγιο μετά την πρόσδεση και ρυμούλκηση του Αδριάνα:
«Σταμάτησαν μπροστά από το σκάφος μας, ήρθαν στην ευθεία μας και μας έδεσαν με ένα σχοινί. Οδηγούσαν πολύ γρήγορα. Αρχίσαμε να γέρνουμε αριστερά και δεξιά και ανατραπήκαμε αμέσως» Μαρτυρία του Σύριου επιζώντα Σαμίρ στο Reporters United.
Η μαρτυρία του Ζισάν από το Πακιστάν από το βήμα του αντιρατσιστικού συλλαλητηρίου στις 16 Μάρτη ήταν ανατριχιαστική. Για πάνω από μισή ώρα κολυμπούσαν εκατοντάδες άνθρωποι, πνίγονταν και το σκάφος του Λιμενικού κρατιόταν σε απόσταση. H FRONTEX άλλωστε καταγράφει ότι το ΠΠΛΣ 920 ξεκίνησε την διάσωση 35 λεπτά μετά το ναυάγιο! Το ότι το τεχνολογικά εξελιγμένο σκάφος που συμμετείχε αργότερα σε επιδείξεις των δυνατοτήτων του δεν …είχε κάμερες για την καταγραφή του συμβάντος απλά μας ξεπερνά.
Στην έρευνα των Reporters United αναφέρονται ακόμη συγκεκριμένα περιστατικά προσπάθειας επηρεασμού των καταθέσεων των επιζώντων μαρτύρων:
«Με ρώτησαν για το τι συνέβη στη βάρκα και πώς βυθίστηκε. Τους είπα ότι το ελληνικό Λιμενικό ήρθε κι έδεσε το σχοινί στη βάρκα μας και μας ρυμούλκησε και προκάλεσε την ανατροπή της βάρκας. Δεν το έγραψαν αυτό στη μαρτυρία μου, όταν την παρουσίασαν στο τέλος δεν μπόρεσα να βρω αυτό το σημείο». Ακόμη αναφέρουν πιέσεις για να υποδείξουν συγκεκριμένους πρόσφυγε ως διακινητές.
Στη πραγματικότητα η διάσωση των 747 θα μπορούσε να ήταν μια δουλειά ρουτίνας για ένα επαγγελματικό σώμα που είχε την ευθύνη, στέλνοντας ναυαγοσωστικό σκάφος, ρίχνοντας βάρκες στη θάλασσα και προμηθεύοντας με σωσίβια τους πρόσφυγες. Τέτοιες διασώσεις έχουν άλλωστε πραγματοποιήσει πολλές φορές ακόμη και τα σκάφη των αλληλέγγυων που κινούνται στην Μεσόγειο. Ο ισχυρισμός ότι δεν «ήθελαν να σωθούν, ήθελαν να πάνε στην Ιταλία» και για αυτό δεν επενέβη το ελληνικό Λιμενικό είναι διάτρητος. Η ακτιβίστρια Ναουάλ Σούφι που πρώτη ειδοποίησε για το κίνδυνο βύθισης του πλοιαρίου ανέφερε ξεκάθαρα τις απελπισμένες κραυγές των προσφύγων για επείγουσα διάσωση.
Αγώνας ενάντια στη συγκάλυψη
Από τη πρώτη στιγμή, το αντιρατσιστικό κίνημα και η ΚΕΕΡΦΑ δίνει μάχη ενάντια στην συγκάλυψη του εγκλήματος. Δύο μέρες μετά το ναυάγιο χιλιάδες πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας. Η φετινή διαδήλωση στις 16 Μάρτη στην Ομόνοια είχε στην πρώτη σειρά τους επιζώντες του ναυαγίου με την μπαντάνα στο κεφάλι PYLOS SURVIVOR. Μαζί τους ήταν σωματεία εργαζόμενων και οι φοιτητικές καταλήψεις. Οργανώσεις όπως η Διεθνής Αμνηστία, το Human Rights Watch έχουν επικεντρώσει στη καμπάνια για δικαιοσύνη για τα θύματα της Πύλου. H ερευνητική δουλειά δημοσιογράφων όπως των Reporters United σπάει το πέπλο της σιωπής και της συγκάλυψης. Η δράση των δικηγόρων στο πλευρό των θυμάτων με την συγκρότηση της Πρωτοβουλίας δικηγόρων και νομικών για το ναυάγιο της Πύλου είναι ένα πρώτο βήμα για τη δικαστική μάχη που είναι μπροστά μας.
Όμως, αυτό που χρειάζεται να έχουμε στο μυαλό μας είναι ότι η δύναμη για να συγκρουστούμε με την κυβέρνηση των δολοφόνων από τα Τέμπη μέχρι την Πύλο και την Δαδιά είναι η ίδια η εργατική τάξη και η νεολαία που έχει δώσει τις μάχες με μαζικές απεργίες και καταλήψεις. Αυτή η δύναμη που αγκάλιασε το κάλεσμα της Μαρίας Καρυστιανού ενάντια στην κυβέρνηση που δολοφόνησε τους 57 στα Τέμπη μπορεί τώρα να κάνει δικιά της υπόθεση την τιμωρία των ενόχων για την μαζική δολοφονία των προσφύγων στην Πύλο.
Θα χρειαστεί να γυρίσουμε την πλάτη στα ρατσιστικά ψέματα σε βάρος των μεταναστών, στην ισλαμοφοβία. Η κυβέρνηση των δολοφόνων της Πύλου δεν προστατεύει στα σύνορα τις δικές μας ζωές που τάχα κινδυνεύουν από τους πρόσφυγες αλλά είναι οι ίδιοι που δολοφόνησαν τους 57 στα Τέμπη. Οι ζωές μας, των ντόπιων και μεταναστών μετράνε, όχι τα κέρδη τους, όχι τα πολεμοκάπηλα παιχνίδια τους που οδηγούν στην γενοκτονία των Παλαιστίνιων! Δεν τις σώζει κανένας Μητσοτάκης που τις βάζει σε κίνδυνο καθημερινά με την διάλυση του ΕΣΥ, με τις προτεραιότητες που βούλιαξαν την Θεσσαλία αλλά έκαναν την Λάρισα ορμητήριο του ΝΑΤΟ για τη σφαγή των Παλαιστίνιων.
Το εργατικό κίνημα που δίνει την μάχη για να μην χάνονται ζωές στο βωμό του κέρδους έχει κάθε συμφέρον να δώσει τη μάχη για ανοιχτά σύνορα για την προσφυγιά, για να στέλνονται ναυαγοσωστικά στις θάλασσες και όχι φρεγάτες στην Ερυθρά, για να δίνονται λεφτά για αυξήσεις, προσλήψεις για την σωτηρία του ΕΣΥ και της δημόσιας παιδείας και όχι για φράχτες και για στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είναι ευκαιρία για το κίνημα που συγκρούεται με την φασιστική απειλή ενόψει των ευρωεκλογών να βάλει τη δικιά του σφραγίδα για το ότι οι αντιρατσιστικές διεκδικήσεις, η πάλη για ανοιχτά σύνορα, για τη νομιμοποίηση των μεταναστών είναι αυτή που φράζει το δρόμο στους φασίστες.
Πάμε στις 17 Απρίλη για τη Γενική Απεργία και την Πρωτομαγιά δίνουμε συνέχεια για να γκρεμίσουμε την κυβέρνηση των δολοφόνων, του ρατσισμού και της φτώχειας.
Στις 21 Μάη θα χρειαστεί να οργανώσουμε κινητοποίηση στην Καλαμάτα στο πλευρό των 9 προσφύγων απαιτώντας την αθώωσή τους και την τιμωρία των ενόχων της κυβέρνησης, του Λιμενικού, της FRONTEX.
Στις 14 Ιούνη στην Ελλάδα και διεθνώς, στον ένα χρόνο από το ναυάγιο της Πύλου η ΚΕΕΡΦΑ καλεί για μαζικές και ενωτικές κινητοποιήσεις στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, με αποφασιστική συμμετοχή των συνδικάτων και των φοιτητικών συλλόγων, για να γίνει αφετηρία να ανοίξει ο δρόμος για να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι της Πύλου.
Την πρώτη προβολή μπροστά στο κοινό της Αθήνας έκανε την Τετάρτη 27 Μαρτίου το σπουδαίο ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου «142 χρόνια», στον κινηματογράφο Τριανόν.
Πρόκειται για μια ταινία που αναδεικνύει την σταθερή τακτική των ελληνικών αρχών, να συλλαμβάνουν τυχαίους πρόσφυγες που, στην προσπάθειά τους να σώσουν εαυτούς και συνεπιβάτες, βρέθηκαν στο τιμόνι μιας βάρκας (ή ακόμα και κοντά σε αυτό), και καταλήγουν να καταδικάζονται ως «διακινητές» σε εξωφρενικές ποινές φυλάκισης μέσα από δίκες φαστ τρακ. Όπως αναφέρεται στην ταινία, αυτή τη στιγμή 2 χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες βρίσκονται στις φυλακές με την κατηγορία του διακινητή, αποτελώντας τη δεύτερη πολυπληθέστερη κατηγορία κρατουμένων.
Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί στη Λέσβο τον διασώστη Ιάσονα Αποστολόπουλο, τους δικηγόρους Αλέξη Γεωργούλη και Γιάννη Χούλη, τον ίδιο τον δημιουργό του ντοκιμαντέρ και μια ομάδα δημοσιογράφων, ακτιβιστών κι αλληλέγγυων, στον δικαστικό αγώνα για την υπεράσπιση των προσφύγων Ακίφ Ρασούλι, Αμίρ Ζαχίρι και του Μοχαμάντ Χανάν Αμπντί που βρέθηκαν άδικα φυλακισμένοι κι αντιμέτωποι με ποινές που ξεκινούν από 50 και φτάνουν τα 142 χρόνια φυλάκισης. Παράλληλα ξεδιπλώνεται το κίνημα αλληλεγγύης μέσα από μαρτυρίες σαν αυτή του ψαρά που διέσωζε πρόσφυγες με το καΐκι του το 2015, οι τραγικές συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων στο Καρά Τεπέ, αλλά και οι κυβερνητικές επιθέσεις που έφτασαν να κατηγορούν τον Αποστολόπουλο ως “εθνικό προδότη”, τροφοδοτώντας πλήθος απειλών από φασιστοειδή.
Το ντοκιμαντέρ έρχεται την κατάλληλη στιγμή, λίγο πριν αρχίσει η δίκη των 9 προσφύγων που κατηγορούνται για το ναυάγιο της Πύλου, για να δείξει τον παραλογισμό των αρχών που προκειμένου να καλύψουν τη δολοφονική ρατσιστική πολιτική της Ευρώπης Φρούριο, των κλειστών συνόρων και των επαναπροωθήσεων, βρίσκουν αποδιοπομπαίους τράγους στον ίδιο τον κόσμο που υφίσταται τις συνέπειες της πολιτικής τους.
Όπως ήταν λογικό το ναυάγιο της Πύλου, η υπεράσπιση των 9 και η διεκδίκηση πραγματικής δικαιοσύνης με απόδοση των ευθυνών στο ελληνικό κράτος και στα όργανά του, άνοιξε στη συζήτηση που ακολούθησε μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ. Δίπλα μπορείτε να διαβάσετε τις παρεμβάσεις που έκαναν για το θέμα, οι δικηγόροι των 9 προσφύγων Ευγενία Κουνιάκη και Αλέξης Γεωργούλης και ο Ιάσονας Αποστολόπουλος.
Στις 21 Μαΐου ξεκινάει κατά πάσα πιθανότητα η δίκη των 9 ναυαγών της Πύλου στην Καλαμάτα. Είναι πολύ σημαντικό σε αυτή τη δίκη να είναι κόσμος μέσα κι έξω από το δικαστήριο.
Είναι μια δίκη που αναφέρεται στο ναυάγιο της Πύλου και οι 9 Αιγύπτιοι ναυαγοί κατηγορούνται για παράνομη μεταφορά, για την πρόκληση ναυαγίου και τους έβαλαν και μια κατηγορία για εγκληματική οργάνωση για να το δέσουν ακόμα περισσότερο. Απειλούνται με πολλές εκατοντάδες χρόνια φυλάκιση. Είναι η πρώτη φορά που σε ένα δικαστήριο θα ακούσουμε το Λιμενικό που πραγματικά ευθύνεται για το ναυάγιο -όλες οι μαρτυρίες λένε ότι το ναυάγιο προκλήθηκε μέσα από τις προσπάθειες προώθησης του “Αντριάνα” προς τα ιταλικά σύνορα, από το Λιμενικό. Έχουμε να δώσουμε την δύσκολη πολιτική μάχη για το ποιος είναι υπεύθυνος για αυτό το ναυάγιο. Δεν είναι οι 9 άνθρωποι που ήταν επιβάτες όπως όλοι οι υπόλοιποι, αλλά το Ελληνικό Λιμενικό. Για αυτό χρειάζεται η πίεση του κόσμου μέσα κι έξω από το δικαστήριο, με ψηφίσματα και κινητοποιήσεις.
Η υπόθεση της Πύλου δεν διαφέρει σε τίποτα απολύτως από τόσες και τόσες υποθέσεις που εκδικάζονται τα πρωινά στα ελληνικά δικαστήρια και αθώοι πρόσφυγες, άνθρωποι που ήρθαν να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο, καταδικάζονται σε εκατοντάδες χρόνια κάθειρξη, ξοδεύοντας τη ζωή τους μέσα στα ελληνικά καταστήματα κράτησης.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση είχαμε εκατοντάδες θανάτους, ένα πάρα πολύ θλιβερό γεγονός, για το οποίο θα πρέπει να αποδοθούν οι ευθύνες εκεί που πραγματικά βρίσκονται κι όχι σε κάποια εξιλαστήρια θύματα. Όχι σε 9 ταλαίπωρους ανθρώπους. Αυτό που συνέβη προκλήθηκε από τη στάση του Ελληνικού Λιμενικού. Είναι αντιληπτό σε όλους ότι τα πούσμπακς είχαν ενταθεί για πάρα πολλά χρόνια κι ακόμα και σήμερα συνεχίζονται. Δεν έχουν σταματήσει. Αυτή η αυστηρή συνοριακή πολιτική της Ελλάδας αναγκάζει όλους αυτούς τους ανθρώπους να διασχίζουν μια διαδρομή –τη λεγόμενη μεταναστευτική διαδρομή της Καλαβρίας– που είναι 100 φορές μεγαλύτερη και κατ’ επέκταση 100 φορές πιο επικίνδυνη. Παρότι οι προσφυγικές ροές παραδοσιακά ακολουθούν τα κοντινότερα σημεία μετακίνησης. Εδώ έχουμε την υιοθέτηση μιας διαδρομής πολύ μεγαλύτερης με αποτέλεσμα θανάτους και ναυάγια.
Μια από τις πιο σημαντικές υποθέσεις που έχουμε μπροστά μας είναι αυτή των 9 της Πύλου. Η Πύλος είναι το μεγαλύτερο με διαφορά, ναυάγιο στην μεταπολεμική Ελλάδα κι ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη.
650 νεκροί, άντρες, γυναίκες και παιδιά, που ακόμα και σήμερα βρίσκονται οι περισσότεροι στον πάτο του Ιονίου Πελάγους. Οι Ελληνικές Αρχές τί έκαναν σε αυτή την περίπτωση; Έκλεισαν τους επιζώντες σε μια αποθήκη στην Καλαμάτα και δεν τους άφηναν να μιλήσουν με κανέναν. Απαγόρευαν την είσοδο σε δικηγόρους και μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων. Ενώ οι άνθρωποι ήταν ακόμα βρεγμένοι, ενώ ακόμα έβγαιναν από τη θάλασσα με τις κουβέρτες και σε κατάσταση σοκ, οι λιμενικοί έμπαιναν μέσα και τους ανέκριναν. Έτσι μέσα σε 24 ώρες βρήκαν 9 “ενόχους”. Όπως κάνουν κάθε φορά.
Σαν να μην πρόκειται καν για το μεγαλύτερο ναυάγιο στην ιστορία, το μοναδικό τους μέλημα ήταν πώς θα βρουν αυτούς τους 9 ανθρώπους, οι οποίοι και σήμερα που μιλάμε είναι μέσα στη φυλακή. 9 Αιγύπτιοι επιζώντες, θύματα που βαπτίστηκαν θύτες, που πέραν της κατηγορίας της διακίνησης, τους κατηγορούν και για πρόκληση ναυαγίου. Αυτό σημαίνει ότι επιχειρούν να φορτώσουν την ευθύνη 650 θανάτων σε 9 τυχαίους ανθρώπους. Είναι αδιανόητο. Αυτά ούτε η μαφία δεν τα κάνει. Ούτε η Κόζα Νόστρα δεν φορτώνει την ευθύνη μιας εκατόμβης σε 9 τυχαίους ανθρώπους. Γιατί αν καταδικαστούν αυτοί οι εννιά άνθρωποι, ο εισαγγελέας θα κλείσει την υπόθεση για τις ευθύνες του Λιμενικού. Τα μίντια θα γράψουν ότι αυτοί φταίνε για το ναυάγιο, οι «διακινητές». Πρόκειται για μια ευθεία μεθόδευση και για μια ακόμα απόπειρα συγκάλυψης ενός κρατικού εγκλήματος, όπως κάνουν και στις υποθέσεις των Τεμπών και του Κολωνού. Η αθώωση των κρατικών αρχών περνάει μέσα από την καταδίκη των 9. Αυτός είναι ένας ακόμα λόγος να σταθούμε στο πλευρό τους και να απαιτήσουμε δικαιοσύνη.
Μια πληθώρα πηγών και τεχνικών εκθέσεων έχουν καταστήσει ηλίου φαεινότερο ποιος φταίει. Υπάρχουν έρευνες κι εκθέσεις από τη Frontex, τον συνεργάτη του ελληνικού Λιμενικού, μέχρι το Ευρωκοινοβούλιο, την Ευρωπαία Συνήγορο και φυσικά τους επιζώντες, που δηλώνουν κατηγορηματικά ότι οι ελληνικές Αρχές ήξεραν για 16 ώρες την ύπαρξη του σκάφους κι όχι απλά δεν μας διέσωσαν, αλλά όταν χάλασε η μηχανή μας, ήρθαν κοντά μας, έριξαν ένα σκοινί για να μας ρυμουλκήσουν προς την Ιταλία, εκτός της ελληνικής ζώνης έρευνας και διάσωσης, κι ως αποτέλεσμα αυτής της ρυμούλκησης το σκάφος ανατράπηκε κι 650 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Ας μην αφήσουμε λοιπόν να μείνει αυτό το έγκλημα ατιμώρητο. Να μην γίνει αυτή η συγκάλυψη και το πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση είναι να σταθούμε στο πλευρό των 9, στις 21 Μαΐου που όπως όλα δείχνουν ξεκινάει η δίκη τους.
Ιάσονας Αποστολόπουλος,
διασώστης