Έφυγε στην Πάτρα, ταλαιπωρημένος από την καρδιά του σε ηλικία 73 ετών ο Δημήτρης Λαζανάς. Χαμογελαστός, με πηγαίο αστείρευτο χιούμορ, ένας άνθρωπος «έξω καρδιά», όπως λέγαμε πάντα για τον κυρ-Μήτσο. Μια καρδιά που χώραγε τους πάντες «εκτός από τους φασίστες», όπως έλεγε και ξανάλεγε. Και όταν ο κυρ-Μήτσος μίλαγε για τους φασίστες εννοούσε πρώτα και κύρια τους χουντικούς στα «μαύρα» χρόνια της μετεφηβείας του, όπως τα περιέγραφε. Όμως δεν θα σταματούσε, όσες δεκαετίες και αν πέρασαν, να θυμίζει «τί σημαίνει δεξιά».
Και όταν στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 η κυβέρνηση του γέρου Μητσοτάκη έδωσε το πράσινο φως για να βγουν στους δρόμους οι ομάδες των Κενταύρων ΟΝΝΕΔιτών ενάντια στις απεργίες των εκπαιδευτικών, των εργαζόμενων στην Πειραϊκή-Πατραϊκή, στη Μίσκο, στην Πιρέλι και φυσικά ενάντια στις μαθητικές καταλήψεις, ο Κυρ-Μήτσος υπομονετικά αλλά εμφατικά εξηγούσε γιατί δεν πρέπει «να τους αφήσουμε να ξαναπάρουν τους δρόμους», αλλά και ο ίδιος ήταν εκεί παρόν στις περιφρουρήσεις και στην αλληλεγγύη.
Έτσι έγινε και το βράδυ της 9ης Γενάρη του 1991 όταν έφτασε από τους πρώτους στην πόρτα του 3ου Λύκειου, στο οποίο σπούδαζε η κόρη του, αμέσως μόλις έμαθε την επίθεση των ΟΝΝΕΔιτών του Καλαμπόκα στην κατάληψη. Ακολούθησε το δολοφονικό χτύπημα στον Τεμπονέρα. Ο ίδιος μετέφερε τον ήδη νεκρό καθηγητή στο νοσοκομείο. Για αυτή του την πράξη θα τιμωρηθεί στην ουσία αφού θα τραβιέται για χρόνια, ακόμα και ως κατηγορούμενος, παρόλο που ήταν ένας από τους βασικότερους μάρτυρες.
Ο Δημήτρης Λαζανάς γεννημένος στο Παλιό Σούλι, όπου έγινε και η κηδεία του, ένα αγροτοκτηνοτροφικό χωριό της ορεινής Αχαΐας 15 χιλιόμετρα έξω από την Πάτρα, οργανώθηκε σε δύσκολα χρόνια. Μέσα στην χούντα συνέχισε να δουλεύει ως εργάτης, ενώ αμέσως μετά την πτώση της οργανώθηκε στο ΠΑΣΟΚ του οποίου ήταν μέλος μέχρι που «τους μούντζωσα κάποια στιγμή στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν πλέον όλες οι ελπίδες μας είχαν χαθεί».
Γι’ αυτό και ήταν τόσο ξεκάθαρος αργότερα όταν άρχισε να ανεβαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. «Ζήσαμε τις προδοσίες του ΠΑΣΟΚ. Δεν πρόκειται να πιστέψουμε ξανά σε αυτόν (Τσίπρας) που λέει στον κοσμάκη τα μισά για να του κλέψει την ψήφο και μετά να τον προδώσει».
Γι’ αυτό και το 2014 αναγνωρίζοντας την Εργατική Αλληλεγγύη, «που για χρόνια είσαστε δίπλα μας», έβαλε τα δυνατά του για να στηθεί η «Ανταρσία στην Πάτρα», το αντικαπιταλιστικό δημοτικό κατέβασμα. Kαι δεν σταμάτησε να συμμετέχει σε όλα τα συλλογικά πλαίσια της γειτονιάς και της περιοχής του. Από τους συλλόγους γονέων μέχρι συνδικαλιστικές ενώσεις και εκπολιτιστικούς συλλόγους, είχε πάντα σκληρό πολιτικό κριτήριο, αλλά ταυτόχρονα μαζική και ενωτική απεύθυνση αφού «είναι άλλο οι ηγεσίες και άλλο η βάση».
Στην κυρά-Μαρία, τη γυναίκα που ήταν ερωτευμένος όλη του τη ζωή, στη Γιάννα και το Γιώργο τα παιδιά του, στην εγγονή του τη Μαριαλένα, αλλά και σε όλους εμάς τους φίλους, τους συντρόφους, «τα παιδιά του», όπως μας έλεγε, θα μας λείψει πολύ το χαμόγελό του, τα ανέκδοτά του, τα πειράγματά του, αλλά κυρίως εκείνη η μεγάλη αγκαλιά και το νοιάξιμο που χάριζε σε όλους/ες και μας έκαναν να νιώθουμε την βαθιά αξία στην κοινωνική στάση ζωής των καθημερινών αγωνιστών της εργατικής τάξης. Τα λέμε κυρ-Μήτσο πιες ένα ποτηράκι και για εμάς στο καφενείο που θα πας.
Κυριάκος Μπάνος