Εργατικό κίνημα
Από το Μάλμε ως την Αθήνα: ΛΕΥΤΕΡΙΑ στην ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Μάλμε, Σουηδία. Φωτό: Skynews

Στην προσφυγομάνα πόλη του Μάλμε στη Σουηδία το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη πέτυχε μια μεγάλη ακόμη «εκτός έδρας» νίκη. 

Το ότι ήταν «εκτός έδρας» δεν χωράει αμφιβολία. Από την ίδρυσή της η Eurovision δεν ήταν ένας μουσικός αλλά πολιτικός θεσμός. Ιδρύθηκε για να εξυπηρετήσει ψυχροπολεμικές σκοπιμότητες. Όπως συνοψίζει σε άρθρο του, ο Βαγγέλης Χωραφάς, Δρ. Πολιτικών Επιστημών: «Τον Ιανουάριο 2015, αποχαρακτηρίστηκαν 23.000 έγγραφα του ΝΑΤΟ. Μεταξύ αυτών υπήρχαν και κάποια που αφορούν την Eurovision. Τι δείχνουν αυτά; Στις 28/1/1955, στο Palais de Chaillot στο Παρίσι, συναντήθηκαν τα μέλη της Culture and Public Information Committee του ΝΑΤΟ με τον διευθυντή της Γαλλικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης για να του παραδώσουν την έκθεση ενός project στο οποίο είχε ήδη εμπλακεί το BBC: την δημιουργία ενός ευρωπαϊκού φεστιβάλ που θα ονομάζεται Eurovision… Στις 12/2/55, σε μία τρίτη συνάντηση, αποφασίστηκε η χρησιμοποίηση της European Broadcasting Union (ΕΒU) ως φορέα για την υλοποίηση του σχεδίου και ο διαγωνισμός ξεκίνησε τον Μάιο του 1956». 

Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου έφερε τις δεκαετίες του 1990-2000 την είσοδο σε αυτήν χωρών της πρώην ΕΣΣΔ και της πρώην Γιουγκοσλαβίας με σκοπό την ενίσχυση του δυτικού μπλοκ και το περαιτέρω άνοιγμα της μεγάλης μπίζνας που ακούει στο όνομα Eurovision σε νέες αγορές. Ο νέος Ψυχρός Πόλεμος και ο πόλεμος του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία στο έδαφος της Ουκρανίας σήμανε την αποβολή της Ρωσίας από τον κατά τα άλλα «no politica» διαγωνισμό. To 2022, η Ουκρανία κέρδισε τον διαγωνισμό με ένα τραγούδι που κατήγγειλε την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Φέτος το κράτος του Ισραήλ επιχείρησε να πετύχει το ίδιο με ένα τραγούδι με θέμα την επίθεση της Χαμάς στις 7/10/23. Αλλά δεν τα κατάφερε χάρη στις σφοδρές αντιδράσεις. Από τη στιγμή της ανακοίνωσης της συμμετοχής του Ισραήλ, η EBU βρέθηκε αντιμέτωπη με κινητοποιήσεις, μεταξύ άλλων τη μαζική καμπάνια χιλιάδων μουσικών στις σκανδιναβικές χώρες που ζητούσε τον αποκλεισμό του. Αναγκάστηκε να επιβάλλει στο Ισραήλ να αλλάξει τους στίχους του τραγουδιού αλλά του επέτρεψε να συμμετέχει -παρά τη διεθνή κατακραυγή και την καταδίκη της γενοκτονίας από το Διεθνές Δικαστήριο και την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Η ΕΒU κράτησε τη φιλοσιωνιστική της «παράδοση». Το κράτος του Ισραήλ ήταν η πρώτη μη-ευρωπαϊκή χώρα που έγινε το 1973 δεκτή στην Eurovision -παρά το γεγονός ότι είχε την καταδίκη του ΟΗΕ, γιατί έξι χρόνια νωρίτερα στον πόλεμο των Έξι Ημερών, κατέλαβε και επέβαλε ισραηλινή κατοχή στην Γάζα και στη Δυτική Όχθη. 

Φέτος η Eurovision είχε φαρδιά-πλατιά την χορηγία της ισραηλινής εταιρίας Morrocan Οil με το κράτος του Ισραήλ και τον ίδιο τον Νετανιάχου να επενδύουν τα ρέστα τους στο διαγωνισμό για να βγουν από την απομόνωση στην οποία έχουν περιέλθει. Σε βιντεοσκοπημένο μήνυμά του πριν από τον τελικό, ο Νετανιάχου δήλωσε ότι η Γκολάν (που εκπροσωπούσε το Ισραήλ, «περήφανη για τη χώρα της ιδιαίτερα αυτή τη χρονιά» όπως δήλωσε) έχει την πλήρη υποστήριξη της κυβέρνησης. Και πράγματι την είχε. Όπως ομολογείται στους Times of Israel, «η αλήθεια είναι ότι φέτος υπήρξε προφανώς μια οργανωμένη, επίμονη προσπάθεια από τους υποστηρικτές του Ισραήλ». 

Κίνημα αλληλεγγύης

Mε το κίνημα αλληλεγγύης να μποϋκοτάρει ενεργά τη Εurovision,  με τον ευρύτερο κόσμο της Αριστεράς ούτως ή άλλως να έχει χεσμένο (και σωστά) τον «θεσμό», με το Ισραήλ να έχει την απόλυτη στήριξη της EBU, έχοντας στην διάθεσή του οικονομικούς πόρους, έναν ισχυρό μηχανισμό προπαγάνδας και κάθε είδους «bots» για να αξιοποιήσει τις διάτρητες μεθόδους ψηφοφορίας της EBU (άλλωστε έχουν τροφοδοτήσει δεκάδες σκάνδαλα στο παρελθόν), θεωρώντας τέλος δοσμένη τη στήριξη των διορισμένων επιτροπών -το κράτος του Ισραήλ τα έδωσε όλα για τη νίκη νομίζοντας ότι παίζει χωρίς αντίπαλο. Αλλά δεν τα κατάφερε γιατί ο αντίπαλος ήταν παντού. 

Ήταν στους δρόμους του Μάλμε να διαδηλώνει μαζικά και στον ημιτελικό και στον τελικό, όπου 10-12.000 (σύμφωνα με τους αριθμούς της αστυνομίας) αψήφησαν τα δακρυγόνα, τις επιθέσεις της αστυνομίας και τις συλλήψεις –ανάμεσα σε αυτές και της Γκρέτα Τούνμπεργκ– ενάντια στη συμμετοχή του Ισραήλ. Ήταν στους δρόμους του Λονδίνου και άλλων πόλεων στην Βρετανία, όπου οι φαν της Eurovision ανέστειλαν τα πάρτι, με τους καλλιτέχνες της lgbtq κοινότητας να παίρνουν θέση υπέρ της Παλαιστίνης ζητώντας από τον εκπρόσωπο της Βρετανίας να μποϋκοτάρει τον διαγωνισμό. 

Ήταν μέσα στην αίθουσα γιουχάροντας μαζικά κι ανελέητα όλες τις μέρες τη συμμετοχή του Ισραήλ και τους υπεύθυνους της ΕΒU –αναγκάζοντας την τελευταία να σκεπάζει με «antibooing» τεχνολογία και με ψεύτικα χειροκροτήματα, τα γιουχαϊσματα και τα «Free Palestine». Ήταν τέλος ανάμεσα στους ίδιους τους διαγωνιζόμενους καλλιτέχνες, που αψήφησαν, κάνοντας ο καθένας/μία ό,τι μπορούσε, την οργουελιανή απαγόρευση κάθε αναφοράς στην Παλαιστίνη ή το Ισραήλ από ένα «θεσμό» που την ίδια στιγμή πουλούσε «δικαιώματα» και «φιλελευθερισμό» έχοντας σαν λόγκο το «η μουσική ενώνει».

Tα όργανα ξεκίνησαν από τον ημιτελικό. Η EBU έκοψε από τα κοινωνικά δίκτυα τις εικόνες από το βίντεο του μη διαγωνιζόμενου (σουηδού παλαιστινιακής καταγωγής) Eric Saade που φόραγε στο χέρι την παλαιστινιακή Καφίγια. Ακολούθως το non binary άτομο Bambie Thug (Ιρλανδία) αναγκάστηκε να σβήσει από την φορεσιά του τις (γραμμένες στα κέλτικα μπας και περάσουν τη λογοκρισία!) φράσεις «Free Palestine» και «Ceasefire». Aρχικά έσβησαν μόνο την πρώτη αλλά μια ώρα πριν τραγουδήσει, τoυ ανακοίνωσαν ότι πρέπει να σβήσει και τη δεύτερη, αλλιώς δεν θα το αφήσουν να βγει στη σκηνή. Αναφανδόν για τη συνέχιση της σφαγής, η EBU... Στη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε, την ώρα που o λόγος ήταν στην εκπρόσωπο του Ισραήλ, ο Ολλανδός διαγωνιζόμενος κουκούλωσε εντελώς το κεφάλι του, η Μαρίνα Σάττι χασμουριόταν και έκανε ότι κοιμάται στο τραπέζι, ενώ άλλοι διαγωνιζόμενοι έδειχναν εμφανώς «αδιάφοροι» για τις δηλώσεις της Γκολάν. Την επόμενη μέρα, η EBU απέκλεισε τον Ολλανδό Κλάιν από τον τελικό για «άσχετο» φραστικό επεισόδιο με άτομο της παραγωγής!    

Λογοκρισία

Τη μέρα του τελικού, Ελλάδα, Ιρλανδία και Ελβετία δεν συμμετείχαν στην «παρέλαση των σημαιών», η ισπανική τηλεόραση απείλησε με αποχώρηση επικαλούμενη «την ελευθερία του Τύπου και της γνώμης», η Ιρλανδία δεν πήγε στην τελική πρόβα, η Γαλλία διέκοψε τη δική της για να στείλει μήνυμα σχετικά με τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή, η περσινή νικήτρια Loreen αρνήθηκε να παραδώσει το βραβείο αν νικήσει το Ισραήλ, ο Φινλανδός και η Νορβηγίδα παρουσιάστρια υπέβαλαν παραίτηση με την τελευταία να δηλώνει: «Το Ισραήλ κάνει γενοκτονία-λευτεριά στην Παλαιστίνη». Για να σπάσουν τη λογοκρισία οι καλλιτέχνες χρησιμοποίησαν κάθε δυνατό τέχνασμα. Στον τελικό η Λολάντα (Πορτογαλία) έβαψε τα νύχια της στο μοτίβο της παλαιστινιακής καφίγια κάτι που ανακάλυψε εκ των υστερών η EBU -και σε ένα αποκορύφωμα γελοιότητας και λογοκρισίας αντικατέστησε το βίντεο του τελικού από εκείνο του ημιτελικού… για να μη φαίνονται τα νύχια! 

Την πιο δυνατή, έμπρακτη απάντηση στη φιλοσιωνιστική λογοκρισία της EBU έδωσε το συνδικάτο των εργαζομένων στη βελγική δημόσια τηλεόραση VRT που διέκοψε τη ζωντανή μετάδοση την ώρα που στη σκηνή ήταν η αντιπροσωπεία του Ισραήλ, προβάλλοντας μήνυμα αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό: «Πρόκειται για δράση εργατικού σωματείου. Καταδικάζουμε τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το κράτος του Ισραήλ. Επιπλέον, το κράτος του Ισραήλ καταστρέφει την ελευθερία του Τύπου. Γι’ αυτό διακόπτουμε για λίγο τη ζωντανή μετάδοση #CeaseFireNow #StopGenocideNow»!

Η στάση της Μαρίνα Σάττι στη Eurovision ενόχλησε αν δεν εξόργισε την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αρχικά «πηγές της ΕΡΤ» διέρρευσαν στον τύπο ότι έφταιγε η «κούραση της Ελληνίδας τραγουδίστριας» ενώ όπως διαβάσαμε στον «βηματοδότη»: «Το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου εξέφρασε δυσαρέσκεια για τη συμπεριφορά της εκπροσώπου της χώρας μας, η οποία, άγνωστο πώς, θέλησε να κάνει από μόνη της ένα είδος εξωτερικής πολιτικής. Η δυσαρέσκεια αυτή, όπως αναφέρει ο «Βηματοδότης», μεταφέρθηκε ήδη στη διοίκηση της ΕΡΤ. Ζητώντας από τη δημόσια τηλεόραση να μεταφέρει την ενόχλησή του προς τους συντελεστές του Ισραηλινού τραγουδιού».

Είχαν προηγηθεί επιθέσεις του φιλοκυβερνητικού και ακροδεξιού τύπου στην Σάττι γιατί δήλωσε σε Τούρκους δημοσιογράφους: «Ο δάσκαλος μου, μού είπε κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Πως η ηλικία της κουλτούρας και των παραδόσεων αυτής της περιοχής του κόσμου, είναι πολύ μεγαλύτερη από την ηλικία των συνόρων μεταξύ αυτών των χωρών. Αναμφισβήτητα λοιπόν, μοιραζόμαστε πολλά. Σας αγαπάμε και σε ευχαριστώ πολύ». Για να ακολουθήσει νέο εθνικιστικό αμόκ γιατί δύο μειονοτικοί χορευτές της Σάττι, απάντησαν μιλώντας στα τούρκικα σε ερώτηση Αζέρου δημοσιογράφου από που κατάγονται, ότι «είμαστε Έλληνες, Τούρκοι από τη Δυτική Θράκη». 

Η αλήθεια ενοχλεί την κυβέρνηση και δεν κρύβεται ούτε με το μπούλινγκ στους συμμετέχοντες ούτε υπαγορεύοντας “μετάνοιες”. Στους δρόμους, στις σχολές, στους χώρους εργασίας -ακόμη και στη Eurovision- η άθλια «εξωτερική πολιτική» της υποστήριξης στη γενοκτονική επιχείρηση του Ισραήλ, βρίσκεται στο στόχαστρο.