Το κούρεμα του χρέους είναι ο αποκεφαλισμός του πολιτισμού

«Περίεργο» και όχι «σάπιο» - όπως είναι κανονικά ο στίχος από τον «Άμλετ» του Σαίξπηρ – μιας και το κινηματογραφικό τοπίο στην Ελλάδα, αφ’ ενός δεν έχει βγει ακόμη από την «ομίχλη» του, αφ’ ετέρου όμως καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες για να το επιτύχει.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ή μάλλον από εκείνη την αρχή που θα μας επιτρέψει να καταλάβουμε καλύτερα. Το «σενάριο» της ταινίας που περνάει μπροστά μας δεν διακρίνεται για την πρωτοτυπία του, μιας και τα κινηματογραφικά πράγματα στην Ελλάδα δεν θα μπορούσαν να επηρεάζονται διαφορετικά, απ’ ό,τι όλα τα υπόλοιπα θέματα και τομείς της καθημερινότητας που βιώνουμε. Επηρεάζονται κι αυτά λοιπόν, με τον ίδιο άσχημο τρόπο από την παρούσα κρίση και τις επιλογές διαχείρισης της από τους κρατούντες.

Γιατί αν και αναφερθήκαμε σε ατάκα ενός δανού πρίγκιπα στην αρχή, όπως όλοι έχουμε πια διαπιστώσει και σε αντίθεση με τις προεκλογικές υποσχέσεις που είχαμε ακούσει – και γελάσει οι περισσότεροι είναι η αλήθεια – Δανία του νότου δεν γίναμε. Όπως και το κορυφαίο κινηματογραφικό φεστιβάλ της χώρας - αυτό της Θεσσαλονίκης - δεν έγινε «οι Κάννες των Βαλκανίων». Είτε με «φιλόδοξα» νομοσχέδια για τον κινηματογράφο, που όμως εδώ και δύο χρόνια σχεδόν, παραμένουν ανενεργά, είτε με κινηματογραφικά φεστιβάλ δημοσίων σχέσεων, προσωπικής προβολής και κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος, που έτσι κι αλλιώς δεν είναι ποτέ αρκετό.

Γιατί αξίζει να επισημάνουμε πως η ΥΠΠΟ-χρηματοδότηση της κινηματογραφικής παραγωγής, δεν είναι επιλογή που έγινε μόνο στην παρούσα κρίση κι απ’ την τελευταία κυβέρνηση (εννοείται κυβέρνηση «Παπανδρέου» – δεν τους προλαβαίνουμε, αλλάζουν σαν τα πουκάμισα!), αλλά αποτελεί την μόνη πραγματικά σταθερά διαχρονική διακομματική επιλογή. Οπότε σήμερα, με το επερχόμενο «κούρεμα», ο κίνδυνος «να μπει το «ψαλίδι» βαθιά μέχρι το κόκαλο», είναι ίσως η μοναδική περίπτωση που ως εξαγγελία μπορεί να πραγματοποιηθεί …

Αρκεί να φανταστούμε χαρακτηριστικά το τι θα γίνει στην περίπτωση μελλοντικής ιδιωτικοποίησης του ΟΠΑΠ που αποτελούσε μια από τις βασικές πηγές της προηγούμενης αναιμικής χρηματοδότησης.

Παρόλα αυτά, υπάρχουν δυνάμεις - και είναι πολλοί περισσότεροι από τους κατοίκους ενός γαλατικού χωριού - που σπρώχνουν τα πράγματα πεισματικά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δυνάμεις που προσπαθούν να βελτιώσουν τα πράγματα σε επίπεδο ουσίας και όχι βιτρίνας. Που με τις παρούσες οικονομικές συνθήκες αυτό είναι κάτι από πολύ δύσκολο, έως ακατόρθωτο. Άνθρωποι σε όλους τους τομείς. Από την κινηματογραφική δημιουργία και παραγωγή μέχρι την φεστιβαλική προβολή. Κι αυτές οι δυνάμεις είναι που κάνουν πολλούς να μιλούν για «Άνοιξη του ελληνικού κινηματογράφου» στις μέρες μας.

Βραβεία

«Άνοιξη» που ξεκίνησε τον Μάιο του 2009, όταν ανακοινώθηκε η βράβευση του σκηνοθέτη Γιώργου Λάνθιμου με το πρώτο βραβείο του τμήματος «Ένα Κάποιο Βλέμμα» στο επίσημο τμήμα του 62ου Φεστιβάλ των Καννών, για την ταινία του «Κυνόδοντας».

Μια «Άνοιξη» που για να είμαστε δίκαιοι βέβαια, δεν έπεσε από τον ουρανό, αλλά μύρισε μια κομβική χρονιά για τα ελληνικά κινηματογραφικά πράγματα, το 1998. Χρονιά που θα συμβεί μια ιδιότυπη «σκυταλοδρομία». Η βράβευση του σκηνοθέτη Θεόδωρου Αγγελόπουλου με τον «Χρυσό Φοίνικα» στις Κάννες για την ταινία του «Μια αιωνιότητα και μια μέρα», που ήρθε να αναγνωρίσει διεθνώς, μια καριέρα που άλλαξε τα κινηματογραφικά πράγματα στην Ελλάδα και ο ερχομός του νέου σκηνοθέτη, καταξιωμένου ήδη στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Αγγλία, Κωνσταντίνου Γιάνναρη, που φέρνει στις αποσκευές του ένα νέο για τα ελληνικά δεδομένα είδος σινεμά, με την ταινία του «Από την Άκρη της Πόλης».

Έτσι η πορεία του «Κυνόδοντα» το 2009 θα συνεχιζόταν κερδίζοντας βραβεία στα κινηματογραφικά φεστιβάλ των: Σαράγεβο, Μόντρεαλ, Μονπελιέ, Εστορίλ, Στοκχόλμης, Τεργέστης, Δουβλίνου και Σίτζες. Τον Σεπτέμβριο του 2010, η Αριάν Λαμπέντ θα κέρδιζε το βραβείο καλύτερης ερμηνείας στην 67η Μόστρα της Βενετίας για την ερμηνεία της στο «Attenberg» της Αθηνάς Τσαγγάρη.

Διακρίσεων συνέχεια: ο «Κυνόδοντας» υποψήφιος για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Λεοπάρδαλη Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας στο 62ο Φεστιβάλ του Λοκάρνο στον Αντώνη Καφετζόπουλο για την ερμηνεία του στην ταινία του Φίλιππου Τσίτου «Ακαδημία Πλάτωνος» και ταυτόχρονα Βραβείο Οικουμενικότητας και Βραβείο της Επιτροπής των Νέων για τον έλληνα σκηνοθέτη.

Βραβείο Σεναρίου στον Ευθύμη Φιλίππου και τον Λάνθιμο στην φετινή 68η Μόστρα της Βενετίας για τις «Άλπεις». Δύο βραβεία: Σκηνοθεσίας και Α’ ανδρικής ερμηνείας στον Φίλιππο Τσίτο και τον Αντώνη Καφετζόπουλο αντίστοιχα για την τελευταία ταινία του πρώτου τον «Άδικο κόσμο» στο 59ο Διεθνές Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν.

Η δυσκολία των σημερινών συνθηκών μπορεί να μην ευνοεί ή και να μην επιτρέπει να έχουμε μια «ανοιξιάτικη» κινηματογραφική παραγωγή, διανομή, προβολή ακόμα και κινηματογραφική κριτική.

Αλλά υιοθετώντας μια πρόσφατη δήλωση του Φίλιππου Τσίτου για το τέλος, συνυπογράφουμε πως: «δεν το βάζουμε κάτω. Έχουμε τους τρόπους μας. Κι όταν κουράζονται οι μπροστινοί, έρχονται άλλοι από πίσω. Και αυτό είναι ό,τι πιο αισιόδοξο έχω να σας πω».

Διαβάστε επίσης

Ο πόλεμος του Ντίνου και του Θανάση