Πολλά τμήματα της κυρίαρχης τάξης θεωρούν αυτές τις εντάσεις ως ένα χρήσιμο αντίβαρο στην οργή που δυναμώνει για την οικονομική κρίση που σαρώνει το Πακιστάν. Η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι «ορθόδοξοι» σουνίτες μουσουλμάνοι. Σε μια προσπάθεια να οξύνουν την ένταση διάφορες μισαλλόδοξες ομάδες έχουν πυροδοτήσει βόμβες σε τζαμιά και γιορτές μειονοτικών θρησκευτικών ομάδων, όπως των σούφι και των σιιτών μουσουλμάνων.
Η κυβέρνηση δημοσίως καταδικάζει κάθε τέτοια ωμότητα ως έργο των «Πακιστανών Ταλιμπάν» τους οποίους πολεμάει στα πλαίσια του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» των ΗΠΑ. Ομως, δεν κάνει καμιά προσπάθεια να εξαρθρώσει τις μισαλλόδοξες ομάδες που είναι οι πιο πιθανοί δράστες αυτών των επιθέσεων.
Οι τιμές βασικών αγαθών, όπως των τροφίμων και των καυσίμων, έχουν τιναχτεί στα ύψη, ενώ η ανεργία και τα χαμηλά μεροκάματα έχουν πάρει διαστάσεις μάστιγας. Η άρχουσα τάξη φοβάται ότι αυτή η κατάσταση μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνική έκρηξη, και γι´ αυτό τον λόγο χαίρεται με τις διαιρέσεις -ιδιάιτερα ανάμεσα στους φτωχούς των πόλεων, την εργατική τάξη, τα μεσοστρώματα.
Το κύμα των βομβιστικών επιθέσεων επιτρέπει επίσης στην κυβέρνηση να συνεχίζει να ισχυρίζεται ότι ο «πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία» που διεξάγει, είναι προς τον συμφέρον του κόσμου. Για το κράτος, οι ισλαμιστές ακτιβιστές είναι ένας χρήσιμος εσωτερικός εχθρός, ενάντια στον οποίο μπορεί να κατευθύνει την οργή του λαού μακριά από τους πλούσιους και του ισχυρούς, μακριά από τις ΗΠΑ που βομβαρδίζουν πακιστανικά χωριά.
Ομως, ο κύριος λόγος για την ανάπτυξη των ισλαμικών οργανώσεων είναι η οργή ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και η ετοιμότητα της πακιστανικής κυβέρνησης να χτυπήσει τους πολίτες της μόλις το ζητήσουν οι ΗΠΑ. Από την αρχή του 2010 σε περίπου 70 βομβαρδισμούς από μη-επανδρωμένα αεροσκάφη των ΗΠΑ στο Βαζιριστάν έχουν δολοφονηθεί περισσότεροι από 200 άνθρωποι.
Η προοπτική ενός Πακιστάν που είναι όλο και πιο διαιρεμένο με βάση εθνικές γραμμές έχει σοβαρές συνέπειες για την άρχουσα τάξη. Η συμμετοχή στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» έχει εντείνει τις υπάρχουσες περιφερειακές και εθνοτικές εντάσεις με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Βορειοδυτική Συνοριακή Επαρχία και στην Κοιλάδα του Σουάτ. Αν προσθέσουμε σε αυτά και την προοπτική ενδοθρησκευτικών συγκρούσεων στις πόλεις, τότε βλέπουμε ότι το πακιστανικό κράτος μοιάζει όλο και πιο ανασφαλές.
Αμερικάνικη Κατοχή
Μέχρι στιγμής, οι απλοί άνθρωποι στις πόλεις δεν έχουν εμπλακεί ενεργά στη βία. Από αυτή την άποψη το Πακιστάν διαφέρει από την κατάσταση που διαμορφώθηκε στο Ιράκ πολύ ενωρίς στην αμερικάνικη κατοχή.
Σε αντίθεση από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 όταν στις μεγάλες πόλεις είχαν ξεσπάσει ενδοθρησκευτικές και εθνοτικές συγκρούσεις στις πόλεις, αυτή τη φορά δεν υπάρχουν εκστρατείες ενάντια σε θρησκευτικές μειονότητες που να έχουν μαζική στήριξη, και δεν έχει σημειωθεί ένα κύμα επιθέσεων αντιποίνων.
Οι βομβιστές δρουν σε μικρές ομάδες, ενώ στον απλό κόσμο δεν υπάρχει ιδιαίτερο κλίμα μισαλλοδοξίας. Είναι βέβαιο ότι οι περισσότεροι εργάτες δεν θέλουν να εμπλακούν σε τέτοιου είδους βία. Αυτή η ατμόσφαιρα προσφέρει ευκαιρίες στους σοσιαλιστές και το εργατικό κίνημα στο Πακιστάν.
Περίπου 15.000 εργάτες στα διαλυτήρια καραβιών του Καράτσι κάνουν απεργία. Αντιστέκονται σε μια αδίστακτη εργοδοσία που αρνήθηκε να τους δώσει αυξήσεις και στην αστυνομία που τους χτύπησε και συνέλαβε τους ηγέτες του συνδικάτου τους.
Στο Φαϊζαλαμπάντ, μια πόλη γεμάτη υφαντουργίες, χιλιάδες εργοστασιακοί εργάτες απεργούν ενάντια στα χαμηλά μεροκάματα, τα μεγάλα ωράρια και τους τραμπούκους που έχουν προσλάβει τα αφεντικά για να τρομοκρατήσουν το συνδικάτο. Την περασμένη βδομάδα άγνωστοι δράστες πυροβόλησαν ένα σημαντικό στέλεχος του συνδικάτου στην διάρκεια διαπραγματεύσεων με τα αφεντικά. Σε απάντηση μια νέα απεργία έκλεισε όλα τα εργοστάσια της πόλης.
Η εργατική τάξη του Πακιστάν είναι πολυεθνική και πολυθρησκευτική με μια μακρά ιστορία κοινών αγώνων. Πρέπει να αξιοποιήσουμε στο μέγιστο αυτή τη δύναμη για να αντισταθούμε σε αυτούς που θέλουν να μας διαιρέσουν.