Με την κατάθεση της κοινωνικής λειτουργού από τον Συνήγορο του Παιδιού και τις καταθέσεις των πρώτων μαρτύρων ξεκίνησε η δίκη της Κιβωτού του Κόσμου με τον πάτερ Αντώνιο να κατηγορείται ως ηθικός αυτουργός για την κακοποίηση των διαμενόντων παιδιών στις δομές της οργάνωσης. Ξυλοδαρμοί, βίαιη ακινητοποίηση από το προσωπικό, απειλές, υβριστικοί χαρακτηρισμοί και απομόνωση σε κλειστούς χώρους ως πειθαρχικό μέτρο είναι αυτά που ακούστηκαν στις πρώτες δικάσιμους. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, τίποτα δεν συνέβαινε στην Κιβωτό του Κόσμου χωρίς να το ξέρει ο πάτερ Αντώνιος.
Πέρα από τις καταγγελίες σχετικά με τη συστηματική βία, η κοινωνική λειτουργός ανέδειξε και τις καταγγελίες για την καταναγκαστική εργασία (σπάσιμο πέτρας, μάζεμα πατάτας, κι άλλες αγροτικές δουλειές) ως αντάλλαγμα για τις παροχές της Κιβωτού, για τις οποίες τα παιδιά θα έπρεπε να νιώθουν ευγνώμονα.
Η στάση των συνηγόρων της άλλης πλευράς προσπαθούσε να υπονομεύσει την αξιοπιστία των παιδιών. H πρώτη μάρτυρας, η οποία ήταν και η πρώτη καταγγέλλουσα για την κατάσταση στην Κιβωτό του Κόσμου μιας και διέμενε στη δομή, αναφέρθηκε στις ψυχολογικές επιπτώσεις της κλειστής και ιδρυματικής φροντίδας πάνω στα παιδιά και στο γεγονός της παραβίασης των δικαιωμάτων τους.
Θέλουμε περισσότερες ανοιχτές κοινωνικές δομές συνδεδεμένες με την κοινότητα, υπηρεσίες που θα στηρίξουν πρώτα απ’ όλα από τη φτώχεια και την περιθωριοποίηση, δομές στελεχωμένες με επιστημονικό προσωπικό (κοινωνικούς/ές λειτουργούς, ψυχολόγους, κτλ), που θα αποσκοπούν στην κοινωνική επανένταξη και την παιδική προστασία, θα λογοδοτούν στην κοινωνία για τις ανάγκες της εργατικής τάξης και όχι για την “ικανοποίηση” του κάθε φιλάνθρωπου χριστιανού ή πλούσιου καπιταλιστή. Για να πετύχουμε την προοπτική της αποϊδρυματοποίησης χρειάζεται να διεκδικήσουμε να κλείσουν αυτές οι δομές κολαστήρια, γιατί τα παιδιά δεν είναι προβληματικά, αλλά το σύστημα της “παιδικής προστασίας” είναι το πρόβλημα. Μπορούμε να δώσουμε το παρών στις δικάσιμους, να ανοίξει αυτή η υπόθεση στα σωματεία, στους φοιτητικούς συλλόγους και στις συλλογικότητες.
Βίκυ Βρακά,
κοινωνική λειτουργός