Μέσα σε λίγες ημέρες ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ με την κατάκτηση της Euroleague (26 Μαΐου) και ο Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο με την κατάκτηση του Europa Conference League (29 Μαΐου) πανηγύρισαν δύο μεγάλες αθλητικές επιτυχίες.
Οι οπαδοί τους βγήκαν στον δρόμο σε πολλές ελληνικές πόλεις και χωριά για να γιορτάσουν την κατάκτηση των δύο τροπαίων.
Μαζί με τα πανηγύρια, αναζωπυρώθηκε η συζήτηση σχετικά με το εάν τέτοια γεγονότα, ειδικά εν όψει των εκλογών της 9ης Ιουνίου, ρίχνουν νερό στον μύλο της κυβέρνησης και, μάλιστα, την ενισχύουν.
Η υποτίμηση του κόσμου των κερκίδων σε κάτι τέτοιες στιγμές απογειώνεται, με διάφορους «αναλυτές» να ξεχνούν ότι ο κόσμος που παρακολουθεί ή ασχολείται με τον αθλητισμό δεν είναι στο «τσεπάκι» καμιάς κυβέρνησης, όπως άλλωστε έχει αποδειχθεί διαχρονικά.
Για να είμαστε δίκαιοι, βέβαια, αυτή η συζήτηση τροφοδοτείται από τη στάση της κυβέρνησης Μητσοτάκη που επιχειρεί να πιαστεί από οτιδήποτε θετικό για να καμουφλάρει την παταγώδη αποτυχία της στο μέτωπο της ακρίβειας και τη συγκάλυψη των εγκλημάτων στα Τέμπη και την Πύλο. Δεν πέρασαν παρά μόνο λίγα λεπτά μετά τις νίκες Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε ήδη κάνει πανηγυρική ανάρτηση για τις δύο επιτυχίες, επιχειρώντας να τις οικειοποιηθεί.
Μια πρώτη απάντηση σε αυτούς που ανησυχούν για το ότι τέτοιες επιτυχίες μεταφράζονται αυτόματα σε στήριξη στην κυβέρνηση, είναι οι απαντήσεις οπαδών ή και απλών χρηστών των social media.
Ο Μητσοτάκης χρησιμοποίησε τον επίσημο λογαριασμό του πρωθυπουργού στο Χ για να στείλει τα συγχαρητήριά του. Είναι πραγματικά απόλαυση να βλέπει κανείς τις απαντήσεις των χρηστών της συγκεκριμένης πλατφόρμας κάτω από τις αναρτήσεις του.
«Φύγε ρε! Μη βρωμίζεις τα πάντα.. Άσε να χαρούμε!» του γράφουν, ενώ δεκάδες άλλοι τον ειρωνεύονται ότι δεν τόλμησε να πάει στον τελικό του Conference League που φιλοξενήθηκε στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας «για να μη φάει γιούχα».
Ωστόσο, η στάση αυτή – της υποτίμησης του κόσμου των κερκίδων – δεν είναι καινούργια. Ίσα ίσα έρχεται από παλιά, αλλά έχει τόσο πήλινα πόδια που δεν μπορεί να σταθεί.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις βολές προς τη νεολαία που ασχολούνταν «μόνο» με το ποδόσφαιρο τη «μαύρη» εποχή της Χούντας και είχε πάρει το όνομα «η γενιά του Γουέμπλεϊ» λόγω της συμμετοχής του Παναθηναϊκού στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971 στο Λονδίνο.
Δύο μόλις χρόνια αργότερα, οι νεολαίοι ήταν εκείνοι που συγκλόνισαν όλη τη χώρα με την Εξέγερση του Πολυτεχνείου που αποτέλεσε την αρχή του τέλους για τη μισητή δικτατορία.
Πιο πρόσφατα, πριν από ακριβώς 20 χρόνια, η Ελλάδα κατέκτησε το Euro 2004. Η τότε κυβέρνηση Καραμανλή έκανε τις ίδιες και μεγαλύτερες προσπάθειες με την τωρινή κυβέρνηση να καπηλευτεί την αθλητική επιτυχία.
Η ΔΑΠ στα πανεπιστήμια ήταν πολύ πιο δυνατή από ό,τι σήμερα και έβγαινε με το σύνθημα «όλα είναι μπλε».
Τι ακολούθησε; Το συγκλονιστικό κίνημα των καταλήψεων του 2006/07, ο πρόδρομος του αντίστοιχου φετινού φοιτητικού ξεσηκωμού, και η ΔΑΠ δεν έβλεπε ούτε την ψήφο της στις μαζικές Γενικές Συνελεύσεις με τη νεολαία να πετυχαίνει μια σπουδαία νίκη υπεράσπισης του δημόσιου πανεπιστημίου.
Δεν υποτιμούμε, αλλά και δεν ωραιοποιούμε τις κερκίδες. Ο κόσμος που πηγαίνει στο γήπεδο επιχειρεί να ξεφύγει για λίγο από τα προβλήματά του, όμως δεν ξεχνάει τι συμβαίνει στην καθημερινότητά του.
Άλλωστε πολλές φορές στέλνει μηνύματα και από το ίδιο το γήπεδο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του πολέμου στη Γάζα. Οι κυβερνήσεις είναι με το Ισραήλ, αλλά οι οπαδοί βρίσκονται στο πλευρό της Παλαιστίνης και της αντίστασης.
Τα πανό και οι παλαιστινιακές σημαίες που σήκωσαν οπαδοί του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού στα φετινά ματς με τις ισραηλινές ομάδες ήταν πολλά και έστειλαν αυτό το μήνυμα.
Καθήκον της Αριστεράς δεν είναι να λοιδορεί τον κόσμο των κερκίδων, αλλά να αξιοποιήσει την ενέργειά του στις μάχες που μπορούν να αλλάξουν ριζικά τη ζωή μας.