Ποια πρέπει να είναι η απάντηση στην κρίση της ΝΔ; Από την επόμενη μέρα των εκλογών έχει ξεκινήσει αυτή η συζήτηση. Στις εφημερίδες και το διαδίκτυο δίνουν και παίρνουν για παράδειγμα δηλώσεις και προτάσεις για την ανάγκη σύμπηξης ενός «προοδευτικού μετώπου» ενάντια στη δεξιά και την ακροδεξιά. Οι σχετικές εξελίξεις στη Γαλλία ήρθαν να ενισχύσουν αυτές τις φωνές.
Ο συνωστισμός είναι μεγάλος. Από τον Α. Κοτσακά και τον Δ. Τεμπονέρα που έσπευσαν να προτείνουν πέντε σημεία για την «ανασύνθεση του αριστερού και προοδευτικού χώρου» μέχρι την Γεροβασίλη και τον Ν. Παππά που έκαναν αντίστοιχες δηλώσεις. Κι από κει, στα στελέχη ΠΑΣΟΚ που βάζουν ζήτημα ηγεσίας μετά τα απογοητευτικά εκλογικά αποτελέσματα. Και μέχρι στελέχη της Νέας Αριστεράς που μιλάνε για «μία μαχητική και ανοιχτόμυαλη Αριστερά… Με τα κινήματα, με την Πολιτική Οικολογία, με την Σοσιαλδημοκρατία, σταθερά σε δημοκρατική και αντινεοφιλελεύθερη κατεύθυνση».
Μια λογική που ξεκινάει από το «ηττηθήκαμε όλοι» για να καταλήξει ότι για αυτό ακριβώς τον λόγο χρειάζεται «προοδευτικό μέτωπο» δεν εμπνέει όσο και να καλεί πχ ο Γ. Δραγασάκης να γίνει η «ανασυγκρότηση της Αριστεράς υπόθεση της κοινωνίας» μέσω «ενός αστερισμού υποκειμένων».
Όμως, άνεση χρόνου δεν υπάρχει. Η πολυκρίση του καπιταλισμού γεννάει καθημερινά νέες επιθέσεις, νέες βαρβαρότητες. Και η κυβέρνηση της ΝΔ θα επιμείνει στις επιθέσεις της, οικονομικές και ιδεολογικές. Η Αριστερά χρειάζεται να δώσει απάντηση τώρα, στις μάχες που είναι ορθάνοιχτες μπροστά μας.
Το ΚΚΕ σπεύδει να δηλώσει ότι θα κάνει αυτό ακριβώς. «Όλη η δύναμη που πήρε το ΚΚΕ κατατίθεται από την επόμενη κιόλας μέρα στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες» διακηρύσσει από το πρωτοσέλιδό του ο Ριζοσπάστης του Σαββατοκύριακου. Δεν πείθει, όχι μόνο λόγω της στάσης του κόμματος όλο το προηγούμενο διάστημα, αλλά και γιατί την «επόμενη κιόλας μέρα» των ευρωεκλογών οι δυνάμεις του ΚΚΕ καταψήφιζαν σε συνδικάτα όπως το ΕΚΑ και το ΣΕΗ τη συμμετοχή στα αντιρατσιστικά συλλαλητήρια της 14 Ιούνη, στον ένα χρόνο από το έγκλημα των κλειστών συνόρων στην Πύλο. Όταν δεν συγκρούεσαι με αυτή τη βασική αιχμή της επίθεσης της άρχουσας τάξης κάνεις πίσω και σε όλα τα άλλα μέτωπα.
Από αυτή την άποψη είναι εντυπωσιακό ότι και στην ανακοίνωση της Κ.Ε του κόμματος και στην αρθρογραφία του Ριζοσπάστη, το ζήτημα των κλειστών συνόρων της Ευρώπης-Φρούριο, του ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας που τροφοδοτεί ακροδεξιά και φασίστες απουσιάζει εκκωφαντικά. Όλοι αυτοί, οι Λεπέν, Μελόνι, Βελόπουλοι, και Λατινοπούλου παρουσιάζονται απλά σαν μια ακόμα «εφεδρεία του συστήματος» δίπλα στα τόσες άλλες.
Κλιμάκωση
Το εργατικό κίνημα έχει τη δύναμη να βάλει τη δική του πολιτική σφραγίδα στις εξελίξεις. Η κλιμάκωση των απεργιών ενάντια στις δολοφονικές ιδιωτικοποιήσεις, για αυξήσεις ενάντια στην ακρίβεια, η γενίκευση των αγώνων ενάντια στις ρατσιστικές και σεξιστικές επιθέσεις της άρχουσας τάξεις, ενάντια στην εμπλοκή σε πολέμους όπως στην Ουκρανία και στη γενοκτονία στη Γάζα, ανοίγουν το δρόμο για μια συνολική εναλλακτική στον καταστροφικό καπιταλισμό. Όχι αφηρημένα αλλά πολύ συγκεκριμένα.
Ποιος θα αποφασίζει ποιοι θα έχουν δουλειά -και σε ποιες συνθήκες- και πρόσβαση στα δημόσια νοσοκομεία: ο Γεωργιάδης ή οι εργαζόμενοι; Ποιος θα κόψει τα χέρια των αρπακτικών που λυμαίνονται την Υγεία και περιτριγυρίζουν την Παιδεία αν όχι ένα εργατικό κίνημα που διεκδικεί κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση για τα αφεντικά όλων των βασικών υπηρεσιών και επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο.
Ποια δύναμη έχει συγκρουστεί με τον ασφυκτικό περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων και το «βαθύ κράτος»; Οι κοινοβουλευτικές εκκλήσεις προς τους «θεσμούς» να λειτουργήσει το «κράτος δικαίου» ή το κίνημα στο δρόμο που συγκρούεται με αυτούς τους «θεσμούς»;
Ο κόσμος της Αριστεράς δεν έγινε σκόνη παρά τους «ευσεβείς πόθους» και τις πραγματικές προσπάθειες της άρχουσας τάξης και της ΝΔ. Αντίθετα, αποτελεί ένα μαζικό ρεύμα ακόμα και στις κάλπες αλλά το κυριότερο εκεί που αλλάζουν οι συσχετισμοί, στον αγώνα και το «πεζοδρόμιο». Η επαναστατική, αντικαπιταλιστική Αριστερά δίνει την προοπτική σε αυτούς τους αγώνες.
Σε ένα άρθρο στην ΕφΣυν της Δευτέρας 17/8 ο Τάσος Παπάς γράφει για τις δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς ότι: «Η πραγματικότητα και οι επιθυμίες τους σε ασύμπτωτες πορείες. Κόμματα και οργανώσεις, ξεχωριστοί καταψύκτες όπου φυλάσσεται η προσδοκία της ανατροπής». Η προσδοκία της ανατροπής πηγάζει από κάθε μάχη που δίνουν η εργατική τάξη και η νεολαία. Πενήντα χρόνια έχουν περάσει από τη Μεταπολίτευση και αυτή η προσδοκία έχει βγει ξανά και ξανά στην επιφάνεια. Και η επαναστατική Αριστερά έχει παίξει πρωτοπόρο ρόλο σε όλες αυτές τις μάχες. Ο ρόλος του καταψύκτη ανήκει στην Αριστερά του κοινοβουλευτικού δρόμου.
Κι όπως τονίζει η ανακοίνωση του ΣΕΚ για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών: «Στην προηγούμενη μεγάλη πολιτική κρίση, όταν ξεκινούσε η σύγκρουση των Μνημονίων, η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή και το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου είχαν αναγκαστεί να παραδεχτούν ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τη μαζική οργή φτάνοντας σε παραιτήσεις και αναζητώντας συγκυβερνήσεις. Ο Μητσοτάκης φτάνει στο ίδιο σημείο, αλλά αυτή τη φορά μπορούμε να κάνουμε τη συνέχεια διαφορετική. Όχι “μόνο” κλιμακώνοντας τους αγώνες σε νέα επίπεδα, αλλά και ανοίγοντας την προοπτική της Ανατροπής.
Δεν θέλουμε μια επανάληψη ενός κοινοβουλευτικού “προοδευτικού” μετώπου που θα χαραμίσει ξανά τους αγώνες μας σε συμβιβασμούς με τους τραπεζίτες, τους κερδοσκόπους και την ΕΕ. Παλεύουμε για να μπορεί η οργανωμένη εργατική τάξη να επιβάλλει το δίκιο της με τις δικές της δυνάμεις, για εργατική εναλλακτική».