"Κάτω τα χέρια από τη ΛΑΡΚΟ" ήταν το μήνυμα που έστειλε η μεγάλη πανεργατική απεργιακή συγκέντρωση στη Βουλή στις 20/6 ενάντια στην ψήφιση νομοσχεδίου που περιλαμβάνει τροπολογία η οποία ολοκληρώνει το έγκλημα για το κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ και της "εκκαθάρισής" της από τους εργαζόμενους. Στο συλλαλητήριο καλούσαν με στάση εργασίας η ΑΔΕΔΥ και Εργατικά Κέντρα, όπως της Αθήνας, του Πειραιά, της Εύβοιας, της Λαμίας και άλλα. Πλάι στα σωματεία της ΛΑΡΚΟ βρέθηκαν ομοσπονδίες, σωματεία και εργαζόμενοι από δεκάδες χώρους δουλειάς, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, και φοιτητικοί σύλλογοι. Το παρών έδωσε και ο Συντονισμός Εργατικής Αντίστασης.
Η τροπολογία για τη ΛΑΡΚΟ κατατέθηκε αιφνίδια και πραξικοπηματικά αργά το βράδυ της Δευτέρας 18/6 σε άσχετο νομοσχέδιο και αφού είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία της επεξεργασίας του νομοσχεδίου στην αρμόδια επιτροπή. Επανακαθορίζει τις αρμοδιότητες του Eιδικού Διαχειριστή στη ΛΑΡΚΟ, επιτρέποντας την παύση λειτουργίας της εταιρίας και τις απολύσεις των εργαζομένων. Η κυβέρνηση έσπευσε να αλλάξει τον νόμο που προέβλεπε τη συνέχιση της λειτουργίας μέχρι την πώλησή της, ώστε να ακυρώσει το νομικό πλεονέκτημα των εργαζομένων και να φέρει προ τετελεσμένου το δικαστήριο που θα δικάσει τα ασφαλιστικά μέτρα που έχουν καταθέσει τα σωματεία. Στόχος της κυβέρνησης είναι να ξεπουλήσει τη ΛΑΡΚΟ με τους όρους των επενδυτών, δηλαδή τσάμπα και χωρίς οργανωμένους εργάτες που θα αντισταθούν.
«Γύρω στα 150 άτομα δουλεύουμε στα Μεταλλεία της ΛΑΡΚΟ στην Εύβοια, μέσα στα νταμάρια. Οι συνάδελφοί μας στο εργοστάσιο στη Λάρυμνα απέναντι δουλεύουν μέσα στη φωτιά. Και μας πετάνε στον δρόμο κυριολεκτικά», μας λέει ο Γιάννης. «Υπάρχουν συνάδελφοι που είναι 47 χρόνια στην εταιρία και συνεχίζουν να δουλεύουν. Με αυτά που κάνουν θα νεκρώσει η Στερεά Ελλάδα γενικώς και θα στοιχίσει συνολικά στην οικονομία καθώς όλο το εμπόρευμα που έβγαζε ήταν εξαγωγή. Τα τελευταία χρόνια υποβάθμισαν και τώρα σταματούν τελείως τη λειτουργία της ΛΑΡΚΟ την ώρα που η αξία του μεταλλεύματος που παράγει έχει φτάσει στα ύψη. Θα μπορούσε να έχει ξεχρεώσει ακόμα και τα εικονικά χρέη που της έχουν φορτώσει. Όλο αυτά γίνονται για να την δώσουν στα μεγάλα συμφέροντα. Ας χάνει το κράτος και όλοι μας, αρκεί να κερδίσει ο “επενδυτής”. Ό,τι και να ψηφίσουν, ό,τι και να κάνουν, εμείς από τη δουλειά μας δεν φεύγουμε. Εκεί είμαστε κάθε μέρα και θα συνεχίσουμε να είμαστε. Όλη η Ελλάδα είναι μαζί μας, από Έβρο μέχρι Κρήτη. Με λίγα λόγια, ας έρθουν να τα πάρουν. Αν μπορούν».
«Αυτό που γίνεται στη ΛΑΡΚΟ λέγεται απόλυτη καταστροφή. Θα μείνουν παιδιά χωρίς σχολεία, οικογένειες στην ανεργία χωρίς χρήματα», δηλώνει στην ΕΑ ο Γιάννης, εργαζόμενος στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα. «Στον οικισμό της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα μιλάμε για τουλάχιστον 1.500 άτομα που θα βρεθούν στο πουθενά. Η κυβέρνηση ευαγγελίζεται την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά μας κοροϊδεύουν στα μούτρα μας. Η ΛΑΡΚΟ είναι ένα χρυσωρυχείο που οι κυβερνήσεις όλα αυτά τα χρόνια κατασπατάλησαν τα χρήματά της, αντί να την προστατέψουν και να ζει η μισή Ελλάδα από αυτήν. Αλλά προτίμησαν να την ρίξουν έξω και τα φορτώνουν τώρα στους εργαζόμενους. Να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας, να γίνει επανακρατικοποίηση και να σταματήσουν οι οικονομικές ατασθαλίες. Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση να βγούμε έξω από τα εργοστάσιο. Θα έρθουν να μας διώξουν από τα σπίτια μας δηλαδή; Θεωρώ ότι θα φέρουμε σε πέρας τον αγώνα και θα παραμείνουμε στην εργασία μας».
«Απεργούμε και διαδηλώνουμε σήμερα για να δηλώσουμε την αλληλεγγύη μας στους εργάτες της ΛΑΡΚΟ που δουλεύουν στις πιο αντίξοες συνθήκες για να παράγουν ένα υλικό, το σιδηρονικέλιο, που είναι στρατηγικής σημασίας για τον πλανήτη», τονίζει ο Θωμάς Κατσαρός, εργαζόμενος στο Βυζαντινό Μουσείο, μέλος του Συντονισμού Εργατικής Αντίστασης. «Λέμε όχι στις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα, τις απολύσεις των εργατών και θα είμαστε δίπλα τους μέχρι τη νίκη. Το κλίμα της σημερινής διαμαρτυρίας βάζει την απαίτηση της γενίκευσης του απεργιακού αγώνα απέναντι στην ολομέτωπο επίθεση των ιδιωτικοποιήσεων και του προγράμματος του Μητσοτάκη να διαλύσει ό,τι εξυπηρετεί τις ανάγκες μας, όπως τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα τρένα, τα μουσεία. Το αίτημα που σιγοκαίει στα χίλια όλων των εργαζόμενων είναι η απεργιακή κλιμάκωση τώρα, για να ανατρέψουμε την κυβέρνηση και την πολιτική τους».
Μάνος Νικολάου
Δεν θα βγούμε από τη ΛΑΡΚΟ
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη ΛΑΡΚΟ και μένω με την οικογένειά μου στον οικισμό της Λάρυμνας, στα σπίτια της εργατικής κατοικίας. Οι γονείς μου δούλευαν στη ΛΑΡΚΟ, τώρα ο άντρας μου.
Θέλουν να μας πετάξουν έξω από το εργοστάσιο και τα σπίτια μας, να ερημώσουν τα χωριά και ο τόπος μας. Εμείς δηλώνουμε ότι δεν θα υποκύψουμε, δεν θα λυγίσουμε. Έχουμε μεγαλώσει με την εργατιά και ξέρουμε να παλεύουμε μέχρι τη νίκη. Οι γυναίκες και τα παιδιά είμαστε κομμάτι του αγώνα και όλοι ενωμένοι ανεξαρτήτου χρώματος διεκδικούμε τις ζωές μας. Νομίζουν ότι αυτά τα τέσσερα χρόνια και οχτώ μήνες θα μας έχουν κουράσει. Όσος καιρός και να περάσει, όσο και να μας πιέσουν, από το εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ δεν θα βγούμε. Δεν έχουμε να πάμε αλλού. Πέντε νομοί της χώρας ζουν από αυτό το εργοστάσιο.
Στηριζόμαστε στην αλληλεγγύη, όχι μόνο στο πείσμα μας, για να το πάμε μέχρι τέλους. Ξέρουμε ότι όλα τα σωματεία και τα συνδικάτα, όλη η εργατική τάξη, μας βοηθούν και δεν θα μας αφήσουν να φύγουμε από κει. Τα παιδιά της ΛΑΡΚΟ ζήσαμε αυτή την αλληλεγγύη στην απεργία του 1977 και μπορέσαμε να αντισταθούμε ενάντια στον τότε ιδιοκτήτη Μποδοσάκη και την κυβέρνηση.