Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πόσο καταστροφικό έχει καταλήξει να είναι το νεοφιλελεύθερο “ακραίο κέντρο”. Χρησιμοποίησε τα εφτά χρόνια της προεδρίας του για να επιβάλει “μεταρρυθμίσεις” υπέρ της ελεύθερης αγοράς και για να καταστείλει τις κινητοποιήσεις. Παίζει επίσης με την ιδέα μιας πολύ επικίνδυνης κλιμάκωσης στον πόλεμο της Ουκρανίας, την αποστολή γαλλικών στρατευμάτων για να στηρίξουν την κυβέρνηση του Κιέβου.
Η τελευταία του κίνηση ήταν να καλέσει πρόωρες κοινοβουλευτικές εκλογές, υποτίθεται για να αντιμετωπίσει την απειλή της φασιστικής Εθνικής Συσπείρωσης (RN). Όμως, φαίνεται πρόθυμος να φέρει τους φασίστες ακόμη και στην κυβέρνηση, ελπίζοντας πως θα τους προκαλέσει τέτοια προβλήματα ώστε η αρχηγός τους, Μαρίν Λεπέν θα χάσει τις προεδρικές εκλογές το 2027.
Σύμφωνα με την εφημερίδα Le Monde, αυτή ήταν μια φαεινή ιδέα ενός κολλητού του Μακρόν, του πρώην γερουσιαστή της Δεξιάς, Πιέρ Σαρόν: “Θα δώσουμε τα κλειδιά του φορτηγού στον Ζορντάν Μπαρντελά [τον υποψήφιο πρωθυπουργό των φασιστών], που δεν έχει δίπλωμα για βαρέα οχήματα. Έτσι στις προεδρικές εκλογές θα πέσουν τέζα”.
Στο μεταξύ, ένα άλλο άρθρο της ίδιας εφημερίδας υπογραμμίζει ότι ο Μακρόν στην πραγματικότητα συγκεντρώνει τα πυρά του όχι στο RN, αλλά στο Νέο Λαϊκό Μέτωπο (NFP), την συμμαχία που έστησε βιαστικά η Αριστερά. Καθώς τους επιτίθεται σε ζητήματα όπως τα δικαιώματα των τρανς και η μετανάστευση, λέει η εφημερίδα, “ο Εμανουέλ Μακρόν μιλάει τη γλώσσα της ακροδεξιάς, σιωπηλά αποδεχόμενος έτσι ότι ο αντίπαλός του έχει δίκιο”.
Ο Μακρόν υποφέρει επίσης από ψευδαισθήσεις μεγαλείου. Σύμφωνα με κάποιο κοντινό του πρόσωπο, πιστεύει πως μπροστά του έχει μια από τις μεγάλες νίκες του Ναπολέοντα, όχι την τελική του ήττα. “Αυτό που έρχεται είναι το Άουστερλιτς, κι όχι το Βατερλό. Το πιστεύει πραγματικά”. Όμως, υπάρχει και ένα ευρύτερο άνοιγμα της άρχουσας τάξης προς τη Λεπέν.
Οι Financial Times γράφουν: “Τα αφεντικά των μεγάλων εταιρειών της Γαλλίας τρέχουν να αποκτήσουν επαφές με την ακροδεξιά της Λεπέν, απωθούμενοι από τη ριζοσπαστική ατζέντα του ‘φορολογήστε και ξοδέψτε’ που προβάλλει στις πρόωρες εκλογές η συμμαχία της Αριστεράς. Τέσσερα ανώτερα διευθυντικά στελέχη και τραπεζίτες ανέφεραν στους Financial Times ότι η Αριστερά -που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις είναι αυτή που ανταγωνίζεται πιο στενά την Λεπέν- θα ήταν ακόμη χειρότερη για τις επιχειρήσεις από ό,τι η πολιτική μείωσης της φορολογίας χωρίς ενναλακτική χρηματοδότηση και η αντιμεταναστευτική πολιτική που προβάλλει η Εθνική Συσπείρωση”.
Μεγάλο Κεφάλαιο
Όπως και στις δεκαετίες του 1920 και του 1930, το μεγάλο κεφάλαιο αρχίζει να διερευνά την πιθανότητα οι φασίστες να είναι το μικρότερο κακό. Περισσότερο ανήσυχοι είναι με μία πτέρυγα του NFP, την Ανυπότακτη Γαλλία (LFI) του Ζαν-Λικ Μελανσόν. Το NFP είναι μια εξαιρετικά εύθραυστη συμμαχία. Οι δύο βασικοί της πόλοι είναι το LFI και το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS), ένας από τους παραδοσιακούς πυλώνες του γαλλικού καπιταλισμού. Ο Φρανσουά Ολάντ, ο εντελώς ανυπόληπτος πλέον πρώην πρόεδρος που έβαλε τον Μακρόν στην πολιτική, κατεβαίνει σαν υποψήφιος βουλευτής του PS με το NFP.
Το Παλαιστινιακό είναι μια από τις βασικές πηγές έντασης μέσα στο NFP. Το LFI κατέβηκε στις ευρωεκλογές δηλώνοντας με πολύ έντονο τρόπο την αλληλεγγύη του στη Γάζα. Το αποτέλεσμα ήταν πως, παρότι το οι ψήφοι του PS ήταν τελικά λίγες περισσότερες από του LFI, σύμφωνα με τον εκλογολόγο Ζερόμ Φουρκέ: “η Ανυπότακτη Γαλλία έχει πλέον σχεδόν το μονοπώλιο των εργατογειτονιών στις μεγάλες μητροπόλεις που έχουν μετατραπεί σε πυρήνα του “Ανυπότακτου” εκλογικού σώματος”.
Αντίθετα, το PS μοιράζεται σε μεγάλο βαθμό την έντονα φιλο-ισραηλινή και ευρύτερα ισλαμοφοβική στάση του υπόλοιπου γαλλικού κατεστημένου. Οι επιθέσεις του Μακρόν στην Αριστερά έχουν στόχο να παίξουν με τις εντάσεις μέσα στο NFP και αν είναι δυνατόν, να το διασπάσουν. Αυτό θα του έδινε δύο πλεονεκτήματα.
Πρώτον, θα απομόνωνε ένα κόμμα που, παρόλους τους περιορισμούς του Μελανσόν, επιχειρεί να δώσει φωνή στο πιο καταπιεσμένο κομμάτι της γαλλικής εργατικής τάξης. Δεύτερον, θα επέτρεπε σε περισσότερους υποψήφιους του καταρρακωμένου μακρονικού Ensemble να περάσουν στο δεύτερο γύρο στις εκλογές της 7ης Ιούλη και να κερδίσουν τις αντιφασιστικές ψήφους που θα προσπαθήσουν να κρατήσουν το RN εκτός εξουσίας.
Mια κυβέρνηση του RN θα σηματοδοτούσε μια ποιοτική αλλαγή. Oι φασίστες θα είχαν χρόνο να οχυρωθούν μέσα στον κρατικό μηχανισμό και να εξαπολύσουν ένα μεγάλης κλίμακας κύμα αστυνομικής τρομοκρατίας κατά των μεταναστών, των Μουσουλμάνων και αυτών που ακοκαλούν “Ισλαμο-φασίστες”. Πρέπει να τους σταματήσουμε.
Άλεξ Καλλίνικος
Με ορμή, στην πιο κρίσιμη μάχη
Παντού στη χώρα επικρατεί η αίσθηση του κατεπείγοντος και όλοι αναγκάζονται να πάρουν θέση αν είναι με τους φασίστες ή όχι. Κανείς δεν μπορεί να το αποφύγει. Σε κάθε δρόμο, αγορά, εργατικό χώρο, μαγαζί και ουρά λεωφορείου, είσαι υπέρ τους ή εναντίον τους. Η εκλογική επιτυχία της Εθνικής Συσπείρωσης (RN) στις Ευρωεκλογές δεν ήταν έκπληξη, δυστυχώς.
Οι δημοσκοπήσεις και η εμπειρία περασμένων εκλογών έδειχναν ότι είναι πιθανό να πάρουν πάνω από 30%, και αυτό συνέβη. Αυτό που τους ισχυροποίησε ακόμη περισσότερο ήταν όταν ο Μακρόν κάλεσε πρόωρες εκλογές και τους έδωσε την αίσθηση ότι μπορούν να εκλεγούν στην κυβέρνηση.
Η πραγματική εξέλιξη είναι ότι η εκλογική τους επιτυχία έδωσε αυτοπεποίθηση στους τραμπούκους στο δρόμο που θα μπορούσαν να μετατραπούν σε στρατό των φασιστών. Στο Παρίσι, τη Λιόν και το Μονπελιέ, ακροδεξιές και φασιστικές ομάδες επιτέθηκαν σε μετανάστες, τρανς άτομα και συνδικαλιστές. Είναι μικρές ομάδες, αλλά μεγαλώνουν.
Άλλη εξέλιξη είναι ότι τα δυο μεγάλα ιδιωτικά δίκτυα των ΜΜΕ άνοιξαν τα κανάλια τους για την ακροδεξιά. Λένε ανοιχτά πως πρέπει να υπάρχουν περισσότεροι ακροδεξιοί σχολιαστές και κάλυψη του RN. Το πρόγραμμά τους έχει γεμίσει με τον Μπαρντελά και τους υπόλοιπους.
Όμως, όπως ήδη ξέραμε, δεν πρόκειται απλώς για μια άνοδο των ρατσιστών και των φασιστών αλλά για μια πόλωση. Πριν από δυο Σάββατα, 650 χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους ενάντια στο φασισμό και υπέρ της νέας αριστερής συμμαχίας, του Νέου Λαϊκού Μετώπου (NFP). Συνολικά 800 χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους το σαββατοκύριακο. Ο κόσμος θέλει να μπει σε δράση. Οι συναντήσεις για το τι να κάνουμε γεμίζουν με κόσμο και οι διαδηλώσεις τραβάνε νέο κόσμο. Ο κόσμος παίρνει και δικές του πρωτοβουλίες. Τυπώνουν αυτοκόλλητα ή φτιάχνουν πανό.
Η εκλογική ενότητα του NFP είναι αποτέλεσμα της μεγάλης πίεσης από τα κάτω. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους και επέμεινε ότι οι πολιτικοί πρέπει να σταματήσουν να σκέφτονται τις προσωπικές τους καριέρες και να ενωθούν γιατί υπάρχει κίνδυνος. Η βασική επίπτωση της δημιουργίας του NPF είναι ότι έδωσε στον κόσμο ελπίδα. Αυτοί που πριν έλεγαν πως οι εκλογές δεν αξίζουν τον κόπο και πως τα κόμματα δεν μετράνε, τώρα έχουν βγει με θέρμη και μοιράζουν φυλλάδια καλώντας για ψήφο στο NPF. Η κινητήρια δύναμη είναι ο αντιφασισμός και το γεγονός ότι τα μέτρα που προτείνει το NPF ξεφεύγουν από τις συνηθισμένες σοσιαλδημοκρατικές συνταγές του “ακραίου κέντρου”. Αλλά υπάρχουν πραγματικά όρια.
Λέμε στον κόσμο: μοιράστε φυλλάδια για το NPF, ζητήστε την ψήφο. Αλλά ακόμη πιο σημαντικό, ελάτε στις διαδηλώσεις, ελάτε να οργανώσουμε τι μπορούμε να κάνουμε. Και ας πούμε στα συνδικάτα ότι χρειαζόμαστε απεργίες, απεργίες ενάντια στο φασισμό. Τα συνδικάτα λένε ότι βρισκόμαστε ένα λεπτό πριν από τα μεσάνυχτα και πως είναι ενάντια στο RN. Αφού είναι έτσι, ας χρησιμοποιήσουν την οργανωμένη δύναμη των εργατών και ας μη μείνουν στα μηνύματα στα κοινωνικά δίκτυα και στο μοίρασμα φυλλαδίων.
Χρειάζεται αναγνώριση του κινδύνου αλλά όχι πανικός. Ακόμη και αν κερδίσει το RN τις εκλογές, αυτό δεν σημαίνει πως οι δυνατότητες για αντίσταση θα έχουν συντριφτεί. Ένα από τα συνθήματά μας είναι “Τώρα είναι η ώρα”. Δεν πρέπει να περιμένουμε. Το πρόγραμμα του NPF προβάλλει κάποια καθαρά μέτρα για τις πρώτες 15 μέρες και μετά για τις 100 μέρες της κυβέρνησης. Αλλά όλες οι κινήσεις για να ανατραπούν οι πρόσφατοι ρατσιστικοί νόμοι μετατίθενται για το ακαθόριστο μέλλον. Η πάλη ενάντια στο ρατσισμό είναι προϋπόθεση για να τα βάλουμε αποφασιστικά με τους φασίστες. Αλλιώς, επαναλαμβάνουμε τις πολιτικές που άνοιξαν το δρόμο στους φασίστες αρχικά. Η μάχη δεν τελειώνει στις 8 Ιούλη.
Ντενί Γκοντάρ