Ένα κύμα χαράς με πανηγυρικές αντιφασιστικές συγκεντρώσεις με συνθήματα «Είμαστε όλοι αντιφασίστες» συνόδευσε τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία την Κυριακή 7 Ιούλη. 

Η εφημερίδα Λε Μοντ, αφού αναφέρει τη συγκέντρωση στο κέντρο του Παρισιού γράφει: «Την ίδια στιγμή, οι φωνές χαράς ακούστηκαν σε πολλές περιοχές της χώρας, από τη Ρεν μέχρι τη Μασσαλία και τη Λυών, όπου οι υποψήφιοι του αριστερού συνασπισμού του Nouveau Front Populaire (NFP) κέρδισαν και τις τέσσερις εκλογικές περιφέρειες. Σάρωσαν επίσης τους δρόμους του Menilmontant, μιας αριστερής περιοχής στα ανατολικά της πρωτεύουσας, όπως ο ενθουσιασμός της νίκης σε έναν τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου που εξαπλώνεται από παράθυρο σε παράθυρο. Ήταν εύκολο να διαπιστώσει κανείς ότι η Αριστερά είχε κερδίσει. Στα μπαρ της Rue Sorbier στο 20ό διαμέρισμα, το γεμάτο ένταση και προσοχή πλήθος ξέσπασε σε πανηγυρισμούς, ενώ οι περίοικοι κραύγαζαν την απίστευτη χαρά τους από τα μπαλκόνια».

Οι προβλέψεις, από τις «έγκυρες» εφημερίδες και τις εταιρείες δημοσκοπήσεων, λέγανε σχεδόν μέχρι να ανοίξουν οι κάλπες ότι το κόμμα Εθνική Συσπείρωση (RN) των φασιστών της Λεπέν θα βγει πρώτο και μάλιστα με διαφορά, σε αριθμό εδρών. Και στη συνέχεια ήρθε η ανατροπή, ο κόσμος πήγε μαζικά να ψηφίσει για να φράξει το δρόμο στη Λεπέν. 

Όταν τέλειωσε η επίσημη καταμέτρηση των ψήφων, το Νέο Λαϊκό Μέτωπο (NFP) είχε κερδίσει 180 έδρες, ακολουθούμενο από τη συμμαχία Ensemble του Μακρόν με 168 έδρες. Το κόμμα της Λεπέν και οι σύμμαχοί του εκτοπίστηκαν στην τρίτη θέση με 143 έδρες. Ωστόσο, αυτό το αποτέλεσμα είναι μια σημαντική αύξηση σε σχέση με τους 88 βουλευτές που είχε στην προηγούμενη συνέλευση. Το δεξιό κόμμα Les Republicains πήρε 60 έδρες και ήρθε τέταρτο.

Αυτά τα αποτελέσματα είναι πλήγμα για το RN που οσμιζόταν την ευκαιρία να αναλάβει την κυβέρνηση και να σκληρύνει ακόμη περισσότερο τον ήδη αυταρχικό κρατικό μηχανισμό. Μια τέτοια εξέλιξη θα έκανε τη ζωή κόλαση για τους μουσουλμάνους, τους μετανάστες και όλους τους μαύρους. Και παρόλη την προπαγάνδα, που επαναλάμβαναν ένα κάρο ΜΜΕ και αναλυτές ότι η Λεπέν είχε «αποτοξινώσει» το κόμμα από τις σχέσεις με τον φασισμό, ο κόσμος ήξερε τι απειλή εκπροσωπεί. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η Λουντιβίν Νταουντί, υποψήφια στο δεύτερο γύρο σε μια περιφέρεια της Νορμανδίας. Κυκλοφόρησαν φωτογραφίες της σε ένα παλιό λογαριασμό της στο Facebook όπου ποζάριζε χαμογελαστή φορώντας ένα πηλήκιο της Λουφτβάφε με τη σβάστικα. Το κόμμα της αναγκάστηκε να την αποσύρει. Δεν έγινε το ίδιο, βέβαια, για την Μαρί-Κριστίν Σορέν, υποψήφια σε μια περιφέρεια της νότιας Γαλλίας η οποία είχε γράψει στο Χ ότι «δεν είναι όλοι οι πολιτισμοί ίσοι» και ότι «στην εξελικτική αλυσίδα κάποιοι έχουν μείνει λίγο πάνω από τη ζωώδη κατάσταση». Δεν είναι λοιπόν περίεργο που ξέσπασαν πανηγυρισμοί όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα αποτελέσματα. Έδειξαν ότι η πλειοψηφία δεν θέλει να πάρει τα ηνία το κόμμα της Λεπέν. 

Και ο πιο ισχυρός παράγοντας που συγκράτησε τους φασίστες ήταν οι 800.000 διαδηλωτές και διαδηλώτριες που βγήκαν στους δρόμους στις 15 και 16 Ιούνη  και στη συνέχεια έκαναν εκστρατεία εναντίον τους. Όπως ανέφερε πριν δυο βδομάδες στην Εργατική Αλληλεγγύη ο Ντενί Γκοντάρ: «Παντού στη χώρα επικρατεί η αίσθηση του κατεπείγοντος και όλοι αναγκάζονται να πάρουν θέση αν είναι με τους φασίστες ή όχι. Κανείς δεν μπορεί να το αποφύγει. Σε κάθε δρόμο, αγορά, εργατικό χώρο, μαγαζί και ουρά λεωφορείου, είσαι υπέρ τους ή εναντίον τους. Ο κόσμος θέλει να μπει σε δράση. Οι συναντήσεις για το τι να κάνουμε γεμίζουν με κόσμο και οι διαδηλώσεις τραβάνε νέο κόσμο. Ο κόσμος παίρνει και δικές του πρωτοβουλίες. Τυπώνουν αυτοκόλλητα ή φτιάχνουν πανό. Αυτοί που πριν έλεγαν πως οι εκλογές δεν αξίζουν τον κόπο και πως τα κόμματα δεν μετράνε, τώρα έχουν βγει με θέρμη και μοιράζουν φυλλάδια καλώντας για ψήφο στο NFP».

Δεκάδες χιλιάδες γυναίκες διαδήλωσαν ενάντια στους φασίστες της Λεπέν μετά από κάλεσμα συνδικάτων και γυναικείων οργανώσεων. Μπορεί η Λεπέν να παριστάνει τη «μονογονεϊκή οικογένεια» αλλά δεν έχει περάσει πολύ καιρός από τότε που οι βουλευτές της ούρλιαζαν ενάντια στη συνταγματική κατοχύρωση του δικαιώματος στην άμβλωση λέγοντας ότι «οι κούνιες πρέπει να γεμίσουν με γαλλικά μωρά». 

Στις 3 Ιούλη για παράδειγμα χιλιάδες συγκεντρώθηκαν στην Πλας ντε Ρεπουμπλίκ στο Παρίσι. Την ίδια μέρα μια ομάδα νεαρών μουσικών ξεδίπλωσε ένα μεγάλο πανό σε κτίριο απέναντι από τα γραφεία της Εθνικής Συσπείρωσης που έγραφε: «Πετέν, άφησες πίσω τα σκυλιά σου» ενώ παρωδούσαν τον ανεπίσημο ύμνο των δωσιλόγων του Βισί «Στρατάρχη [Πετέν], παρόντες». 

Την ίδια μέρα έγιναν διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις σε δεκάδες μεγάλες και μικρές πόλεις συχνά με καλέσματα από συντονιστικά συνδικάτων. Αυτές οι κινητοποιήσεις «πονούσαν» τους φασίστες κι οι αντιδράσεις τους κυμαίνονταν από εκκλήσεις για «κατευνασμό» και «σεβασμό στην λαϊκή ετυμηγορία» (Μπαρντελά) μέχρι κραυγές για «την απουσία γαλλικών σημαιών» από τις συγκεντρώσεις και την παρουσία παλαιστινιακών σημαιών. 

Αυτές οι κινητοποιήσεις και η δράση έφεραν την αύξηση, της προσέλευσης στις κάλπες στο 67% σε σύγκριση με το 46% για τις βουλευτικές εκλογές του 2022 και το 43% σε εκείνες του 2017. Έτσι φτάσαμε στις σκηνές που περιγράφουν οι Financial Times για το βράδυ της Κυριακής: «Στο πάρτι που είχε στήσει το RN εν αναμονή των αποτελεσμάτων ακούστηκαν αλαλαγμοί τρόμου και άρχισαν να χύνονται δάκρυα καθώς έφτασαν οι πρώτες εκτιμήσεις για τα αποτελέσματα. Μια εμβρόντητη σιωπή αντικατέστησε το ανέμισμα των σημαιών και τα συνθήματα που ακούγονταν μετά τον πρώτο γύρο της περασμένης εβδομάδας. Το περίπτερο με τις σαμπάνιες μετατράπηκε σε κέντρο συλλυπητηρίων για τους υποστηρικτές του RN στο Παρίσι». Κι ο περίλυπος Μπαρντελά δήλωσε ότι δυστυχώς η «Γαλλία έπεσε στα χέρια της Άκρας Αριστεράς». 

Παρόλο τον αέρα που έδωσαν και δίνουν στα πανιά των φασιστών οι ρατσιστικές και αντεργατικές επιθέσεις του Μακρόν, αυτό που βρίσκουν μπροστά τους είναι ένα ισχυρό εργατικό κίνημα και μια νεολαία ξεσηκωμένη ενάντια στον ρατσισμό και την αστυνομική βία. Οι γενικές απεργίες ενάντια στο ασφαλιστικό πέρσι, οι ξεσηκωμοί στα προάστεια και στις πόλεις ενάντια στη ρατσιστική δολοφονία του 17χρονου Ναχέλ πάλι πέρσι, είναι τα δυο πιο πρόσφατα παραδείγματα. Το εργατικό κίνημα έχει τη δύναμη να συγκρουστεί νικηφόρα με όλες τις επιθέσεις, να γίνει η ελπίδα των καταπιεσμένων και να σπάσει τη ραχοκοκαλιά των φασιστών. 

Συνέχεια

Τα αποτελέσματα της κάλπης της 7 Ιούλη είναι μια μεγάλη νίκη αλλά δεν θα σταματήσουν την ανάπτυξη των φασιστών. Προς το παρόν οι φασίστες αναχαιτίζονται αλλά οι έδρες που κέρδισε το RN είναι αριθμός ρεκόρ. Και, αποσύροντας τους υποψηφίους του για να επιτρέψει στους υποστηρικτές του Μακρόν να κερδίσουν πολλές έδρες, το NFP απαρνήθηκε κάθε ευκαιρία να εφαρμόσει γνήσιες αριστερές πολιτικές.

Το NFP απέσυρε τους υποψηφίους του για να στηρίξει κάποια από τα πιο αποκρουστικά στελέχη του Μακρόν. Μεταξύ αυτών ήταν ο υπουργός Εσωτερικών Νταρμανέν, ο αρχιτέκτονας της καταστολής και των ρατσιστικών επιθέσεων και η πρώην πρωθυπουργός Ελιζαμπέτ Μπορν, που επέβαλε την επίθεση στις συντάξεις με υπουργικά διατάγματα, παρακάμπτοντας τη Βουλή. Ο Νταρμανέν και η Μπορν εκλέχτηκαν, αλλά ο Φιλίπ Πουτού από το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα (NPA) που είχε προσχωρήσει στο NFP, δεν εκλέχτηκε.

Ο Νταρμανέν ζήτησε αμέσως «εθνική κυβέρνηση» χωρίς ριζοσπαστικά στοιχεία. «Σήμερα, κανείς δεν μπορεί να πει ότι κέρδισε αυτές τις βουλευτικές εκλογές. Και κυρίως όχι ο κ. Μελανσόν, ο οποίος έδειξε μεγάλη έπαρση πριν από λίγα λεπτά στην τηλεόραση», είπε. «Υπάρχει η επιθυμία των ψηφοφόρων για αλλαγή. Σημειώνω ότι η δημοκρατική Δεξιά παραμένει πολύ ισχυρή. Θα πρέπει ίσως να ανοιχτούμε λίγο περισσότερο σε αυτή τη δημοκρατική Δεξιά».

Οι «δημοκρατικοί» μπάτσοι του Νταρμανέν χρησιμοποίησαν δακρυγόνα και γκλομπ για να επιτεθούν σε χιλιάδες ανθρώπους που γιόρταζαν την ήττα του RN στο Παρίσι αργά το βράδυ της Κυριακής. Το NFP δημιούργησε μια άλλη εκδοχή του «Ρεπουμπλικανικού Μετώπου» των κυρίαρχων κομμάτων που έχει αποδειχθεί τόσο αναποτελεσματικό να σταματήσει την άνοδο των φασιστών της Λεπέν.

Τα αποτελέσματα είναι πιθανό να οδηγήσουν σε χαοτικά παζάρια για την εξεύρεση πρωθυπουργού. Το πολύ-πολύ να υπάρξει ένας «μετριοπαθής αριστερός» πρωθυπουργός, αλλά μόνο αυτός που θα αποδεχτεί ο Μακρόν και οι συνεργάτες του. Από τα κόμματα που συμμετέχουν στο NFΡ, το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) κέρδισε 59 έδρες, όχι πολύ πίσω από τις 74 της Ανυπότακτης Γαλλίας (LFI). Οι Πράσινοι πήραν 28 έδρες και το Κομμουνιστικό Κόμμα (PCF) κέρδισε 9 έδρες. Το NFΡ λειτούργησε ως συσκευή οξυγόνου για την ανάνηψη του Σοσιαλιστικού Κόμματος που φαινόταν νεκρό και θαμμένο. Αλλά είναι ακριβώς η πολιτική του Σοσιαλιστικού Κόμματος και των υποστηρικτών του -και στη συνέχεια του Μακρόν- που άνοιξε το δρόμο για την αδυσώπητη άνοδο των φασιστών.

Μια κυβέρνηση που θα εφαρμόζει τις πολιτικές των καπιταλιστών θα επιτρέψει στους φασίστες να λένε ότι υπερασπίζονται τους απλούς ανθρώπους ενάντια στις ενωμένες ελίτ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Λεπέν δήλωσε την Κυριακή ότι η νίκη του RN απλώς «αναβλήθηκε». Όπως είπε: «Η παλίρροια ανεβαίνει. Δεν ανέβηκε αρκετά ψηλά αυτή τη φορά, αλλά συνεχίζει να ανεβαίνει».

Ο Μελανσόν δήλωσε το βράδυ των εκλογών ότι ο Μακρόν πρέπει άμεσα να ορίσει πρωθυπουργό από το Νέο Λαϊκό Μέτωπο ώστε «να εφαρμόσουμε άμεσα το πρόγραμμά μας». Όμως, ήδη έχουν ξεκινήσει οι πιέσεις από την άρχουσα τάξη για υποχωρήσεις από ένα πρόγραμμα που ήταν έτσι κι αλλιώς πίσω από τα αιτήματα και τις ελπίδες του κόσμου που έχει παλέψει τον Μακρόν. Η δύναμη που θα απαντήσει στις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς που έρχονται δεν βρίσκεται στις «διεργασίες» των ηγεσιών του Μετώπου. Κάθε υποχώρηση πρέπει να βρει μπροστά της απεργίες και διαδηλώσεις που θα συγκρούονται με τη λιτότητα και τις περικοπές, θα δυναμώνουν την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, θα κοντράρουν τους εξοπλισμούς και την πολεμοκαπηλεία. 

Η αντιρατσιστική οργάνωση Marche des Solidarites έχει δίκιο όταν τονίζει: «Στις γειτονιές μας, στους χώρους εργασίας μας, στους δρόμους είμαστε πιο δυνατοί, με την αλληλεγγύη και την ενότητά μας. Ενάντια στο φασισμό, δεν περιμένουμε άλλο. Ενάντια στο ρατσισμό και την ισλαμοφοβία! Δεν θα κάνουμε πίσω! Από την ερχόμενη Κυριακή, 14 Ιουλίου, καλούμε τους ανθρώπους να κατέβουν στους δρόμους μαζί, μαζικά, ντόπιοι και μετανάστες, με και χωρίς χαρτιά, σε αλληλεγγύη με τους λαούς της Παλαιστίνης και του Κανάκι, για ελευθερία, ίσα δικαιώματα, κοινωνική δικαιοσύνη και διεθνή αλληλεγγύη. Τώρα είναι η ώρα!». 

Αυτή η προοπτική χρειάζεται το δυνάμωμα της επαναστατικής Αριστεράς που θα δίνει οργανωτικό και πολιτικό στήριγμα στους αγώνες, θα στηρίζει τις απεργίες ενάντια στους συμβιβασμούς των ηγεσιών και θα μπαίνει μπροστά στο αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα που μπορεί να σβήσει με τις μαζικές κινητοποιήσεις τις φιλοδοξίες του RN και της Λεπέν ότι θα συνεχίσει να «ανεβαίνει η παλίρροια».