Τα κείμενα στηρίζονται στις εισηγήσεις των ομιλητριών/τών στην κεντρική εκδήλωση «Καταστροφικός καπιταλισμός ή Σοσιαλιστική Επανάσταση;» που έκλεισε το τριήμερο φεστιβάλ ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ 2024.

H πολυκρίση του συστήματος μας φέρνει σε μια νέα «εποχή της καταστροφής» όπως ονομάζεται και το βιβλίο του Αλεξ Καλίνικος. Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση της ΝΔ έχει κυριολεκτικά ταυτιστεί με το τι σημαίνει κυβέρνηση καταστροφής. 

Στα νοσοκομεία έχουμε δώσει μεγάλες μάχες ενάντια στην καταστροφή του ΕΣΥ που οδηγούν οι περικοπές και οι ιδιωτικοποιήσεις της κυβέρνησης. Η ΝΔ με ταξικό μίσος θέλει να μας γυρίσει δεκαετίες πίσω. Μπροστά μας έχουμε τη μάχη ενάντια στο τσάκισμα της Ψυχικής Υγείας που απειλεί άμεσα να φέρει η επερχόμενη ιδιωτικοποίηση της ΝΔ όταν το 2023 το 11,5% του πληθυσμού στην Ελλάδα δεν μπορούσε να καλύψει τις ιατρικές του ανάγκες.

Αλλά οι νοσοκομειακοί αντιστέκονται. Το φθινόπωρο εκεί που οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και η υπόλοιπη Αριστερά έλεγαν δεν «μας παίρνει» λόγω του «41%» της ΝΔ σαν Συντονιστικό Νοσοκομείων βάλαμε ότι πρέπει να πάμε με απεργίες διαρκείας. Με δουλειά από τα κάτω στους χώρους και έχοντας αποκτήσει δύναμη σε αρκετά σωματεία βάλαμε την πίεση στις συνδικαλιστικές ηγεσίες να κινηθούν. Έτσι βγήκε η 24ωρη απεργία της ΠΟΕΔΗΝ, που στη συνέχεια έγινε πανυγειονομική οδηγώντας σε κλιμάκωση με τη 48ωρη απεργία τον Νοέμβρη. Στα Γιάννενα τραβήξαμε και το Εργατικό Κέντρο να καλέσει στην 24ωρη. Ο απεργιακός ξεσηκωμός στα νοσοκομεία έγινε παράδειγμα για σωματεία σε άλλους εργατικούς χώρους.

Παίξαμε ρόλο για να υπάρξει σύνδεση με τους αγώνες της νεολαίας, τις φοιτητικές καταλήψεις. Σε μια από τις πιο κρίσιμες συνελεύσεις της Ιατρικής στα Γιάννενα, αυτό που τελικά οδήγησε στην απόφαση των φοιτητών να συνεχίσουν την κατάληψη, ήταν το παράδειγμα της απεργίας διαρκείας των καθαριστριών στον Άγιο Σάββα. Ότι η μάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις είναι κοινή και κοινός πρέπει να είναι και ο αγώνας. 

Οι μάχες που ανοίξαμε δεν ήταν μόνο οικονομικές. Στα Γιάννενα παίξαμε ρόλο ώστε η φετινή 8 Μάρτη της Γυναίκας να γίνει μια πραγματική δημοσιοϋπαλληλική απεργία που συνέδεσε τις μάχες ενάντια στη λιτότητα και την καταπίεση με τον αγώνα για λευτεριά στην Παλαιστίνη. 

Ήταν αυτοί οι αγώνες που καθόρισαν την ήττα της ΝΔ στις ευρωεκλογές και διέψευσαν όσους θεωρούσαν ότι το εργατικό κίνημα δεν είναι σε θέση να καθορίσει τα πράγματα. Η δράση μας, του ΣΕΚ και συνολικά της επαναστατικής Αριστεράς μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις παίρνοντας τις πρωτοβουλίες και ενώνοντας όλο τον κόσμο που θέλει να παλέψει. Έτσι έφτασε στην πόλη μας συνολικά η Αριστερά -και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ- να παίρνουν από τα μεγαλύτερα ποσοστά τους πανελλαδικά.

Ο κόσμος το αντιλαμβάνεται αυτό και το ερώτημα είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα για να τους ξηλώσουμε; Η απάντηση είναι το ενιαίο μέτωπο πάνω σε όλα τα αιτήματα που απαιτεί η εργατική τάξη. Και να κερδίσουμε όλον αυτόν τον κόσμο που επικροτεί και συμμετέχει στις πρωτοβουλίες μας στη στρατηγική του εργατικού ελέγχου και της ανατροπής ενός συστήματος που καταστρέφει τα πάντα. 

Λουίζα Γκίκα,
μέλος ΔΣ ΕΙΝΗ

Tα αποτελέσματα των εκλογών του Σωματείου Εργαζομένων στο νοσοκομείο ΕΛΕΝΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ στις 30/5 αποτυπώνουν την επιβεβαίωση της εμπιστοσύνης των εργαζομένων στις δυνάμεις της Αριστεράς. Το ψηφοδέλτιο «Ενωτική Πρωτοβουλία για την Ανατροπή» έλαβε για την εκλογή στο ΔΣ 83 ψήφους, εξέλεξε δηλαδή δύο έδρες, μια περισσότερη από τις προηγούμενες εκλογές καθώς και μια αντιπρόσωπο στην ΠΟΕΔΗΝ. Στις εκλογές συμμετείχαν 531 εργαζόμενοι, περίπου 150 περισσότεροι από τις εκλογές του 2022. Οι εγγραφές και οι συμμετοχή στις εκλογές αυξήθηκαν αισθητά συγκριτικά με το 2022 που η ΔΑΚΕ απαγόρεψε σε συμβασιούχους να ψηφίσουν. 

Η νίκη αυτή επισφραγίζει τις σοβαρές κινητοποιήσεις που έγιναν τα δύο αυτά χρόνια με κορυφαίο παράδειγμα, τον νικηφόρο αγώνα των εργαζομένων έναντι της πρώην διοικήτριας η οποία δεν προέβη σε καμιά ενέργεια για να δοθεί λύση στο πρόβλημα της θέρμανσης. Η συμμετοχή των εργαζομένων στις εκλογές είναι επιβεβαίωση της αγωνιστικής δράσης το σωματείου. 

Αυτά τα στοιχεία δείχνουν την αποφασιστικότητα των εργαζομένων να μη συμβιβαστούν με τον εργασιακό μεσαίωνα σε ένα νοσοκομείο που μέχρι το 2022 κυριαρχούσε η ΔΑΚΕ. Μέχρι το 2021 που ήρθε στο νοσοκομείο ο Κώστας Καταραχιάς επικρατούσε καθεστώς εκμετάλλευσης, διακρίσεων, εργασιακών παραβιάσεων, μπούλινγκ, σεξιστικών και ρατσιστικών επιθέσεων. Ο Κώστας κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε κανένας εργαζόμενος να μην βρεθεί μόνος του απέναντι στη διοίκηση και το κράτος.

Και τώρα με αυξημένες δυνάμεις, όλοι μαζί, και τα επτά μέλη του ΣΕΚ εντείνουμε τις προσπάθειες να προχωρήσουμε στην οργάνωση μέσα στο χώρο δουλειάς. Θα δώσουμε συνέχεια στην αγωνιστική μας δράση για αξιοπρεπείς και δίκαιες συνθήκες εργασίας για όλους τους εργαζόμενους με το μοίρασμα της Εργατικής Αλληλεγγύης και συνελεύσεις του προσωπικού όπου οι εργαζόμενοι θα έχουν τον έλεγχο στις συνθήκες εργασίας τους και θα συμμετέχουν στις αποφάσεις που αφορούν τη δουλειά τους. Η ενεργός συμμετοχή και η δημοκρατική λήψη αποφάσεων μπορούν να δημιουργήσουν ένα ισορροπημένο περιβάλλον όπου λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες και οι προσδοκίες των εργατών. 

Στα νοσοκομεία έχουμε το ζήτημα των απολύσεων συμβασιούχων, προσωπικού μέσω αναθέσεων υπηρεσιών σε εργολάβους του ιδιωτικού τομέα. Όλες αυτές οι συντονισμένες ενέργειες καταδεικνύουν μια προσπάθεια να διαλύσουν ακόμη περισσότερο τα δημόσια νοσοκομεία και τον συνδικαλισμό προχωρώντας ταυτόχρονα στην ιδιωτικοποίηση όλο και μεγαλύτερου κομματιού της Δημόσιας Υγείας. 

Τα νοσοκομεία δεν χρειάζονται πανάκριβους εργολάβους αλλά προσλήψεις προσωπικού και μονιμοποιήσεις των συμβασιούχων που τα κράτησαν όρθια την περίοδο της πανδημίας. Η καπιταλιστική είσοδος των ιδιωτών στα νοσοκομεία το μόνο που πετυχαίνει είναι την περαιτέρω απορρύθμιση της λειτουργίας τους. Οι συνάδελφοι του ιδιωτικού τομέα που θα κληθούν να παρέχουν υπηρεσίες μέσω των εργολάβων θα εργάζονται περισσότερες ώρες από όσες προβλέπουν οι συμβάσεις τους και θα πληρώνονται λιγότερο.

Από την άλλη πλευρά εξειδικευμένο προσωπικό έρχεται αντιμέτωπο με την ανεργία και την οικονομική ανέχεια, όπως συνέβη πρόσφατα με την άδικη και πρόωρη διακοπή των συμβάσεων των εννέα απασχολούμενων στο Έλενα (συνολικά 400 σε όλη την Ελλάδα) που είχαν προσληφθεί μέσω του ΕΟΔΥ με το πρόγραμμα PHILOS. Είναι σημαντικό όλοι οι εργαζόμενοι να παραμείνουμε συντονισμένοι ενάντια σε οποιαδήποτε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της Δημόσιας Υγείας σε βάρος των πολιτών.

Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή που μπορούν να δημιουργηθούν συνθήκες επαναστατικής κατάστασης εξαιτίας της αδυναμίας και της άρνησης κυβέρνησης και άρχουσας τάξης να διαχειριστούν κρίσεις όπως η αισχροκέρδεια, η ακρίβεια, ο πόλεμος στην Παλαιστίνη, η προσφυγική κρίση, η έμφυλη βία, οι γυναικοκτονίες, το Μάτι, τα Τέμπη, τα προβλήματα στη Δικαιοσύνη, την Παιδεία και την Υγεία, όπως η πανδημία του κορονοϊού πριν λίγα χρόνια και η κλιματική κρίση. Όλα αυτά δημιουργούν μια ρωγμή μέσα από την οποία εισχωρεί η οργή και η αγανάκτηση του καταπιεσμένου λαού. Έχουμε μπροστά μας μια μεγάλη ευκαιρία να κινητοποιήσουμε την εργατική τάξη όση αντίσταση και αν συναντήσουμε από ισχυρά συμφέροντα.  

Σοφία Τζήμα,
μέλος ΔΣ Συλλόγου εργαζομένων Νοσοκομείου Έλενα Βενιζέλου

Καπιταλισμός της καταστροφής σημαίνει ιμπεριαλισμός και πόλεμος, όλος ο πλανήτης να γίνει Γάζα. Σημαίνει ρατσισμός που οδηγεί σε περισσότερα εγκλήματα σαν κι αυτό της Πύλου. Σημαίνει ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση κάθε βασικής ανάγκης από την Υγεία μέχρι την Παιδεία.

Την περασμένη χρονιά οι φοιτητές του ΣΕΚ μπήκαμε στη μάχη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της Παιδείας με πρόταση για συνελεύσεις και καταλήψεις. Πετύχαμε αυτόν τον στόχο. Είδαμε τα αμφιθέατρα να γεμίζουν, τις συνειδήσεις των φοιτητών-τριών να αλλάζουν, τον κόσμο μαζικά να συμμετέχει στον αγώνα και να ψάχνεται πολιτικά αναζητώντας απαντήσεις για όλα. 

Από την πλευρά μας προσπαθήσαμε να κάνουμε όλες τις συνδέσεις. Προτείνοντας εξορμήσεις των καταλήψεων στους εργατικούς χώρους για να κάνουμε πράξη το «φοιτητές-εργατιά μια φωνή και μια γροθιά», απαιτώντας Δικαιοσύνη για τον Ζακ, στηρίζοντας όλα τα αντιρατσιστικά συλλαλητήρια, συμμετέχοντας στην απεργιακή 8 Μάρτη ενάντια στον σεξισμό την ίδια μέρα που ψήφιζαν το νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, κατεβαίνοντας μαζί με όλη την εργατική τάξη στην απεργία για τον ένα χρόνο από τα Τέμπη.

Τα περάσαμε όλα αυτά κερδίζοντας ψηφίσματα στις συνελεύσεις και τους συλλόγους μας. Δεν ήταν δεδομένα, δεν είχαμε μπροστά μας ένα δρόμο στρωμένο. Χρειάστηκε να δώσουμε τη μάχη με τη ΔΑΠ που καταποντίστηκε και εξαφανίστηκε από τα αμφιθέατρα αλλά και κομμάτια της Αριστεράς που δεν ήταν καθόλου πεισμένα και στο τέλος έκλεισαν και τις καταλήψεις όταν ψηφίστηκε ο νόμος υποτιμώντας το κίνημα και μέχρι πού μπορεί να φτάσει. 

Εμείς επιμέναμε ότι έπρεπε να συνεχιστούν τραβώντας την εργατική τάξη σε ένα ενιαίο μέτωπο για την ανατροπή της κυβέρνησης. Οι συνθήκες ήταν ώριμες για κάτι τέτοιο. Αποδείχτηκε αυτό με τον καταποντισμό της ΝΔ στις φοιτητικές εκλογές και στη συνέχεια τις ευρωεκλογές – και ήταν οι φοιτητικές καταλήψεις που την έβαλαν στη γκιλοτίνα.

Χρειαζόμαστε ένα δυνατό κόμμα που να πιστεύει στη δύναμη του φοιτητικού κινήματος και ακόμη περισσότερο της εργατικής τάξης να επιβάλει την ανατροπή της από τα κάτω μέσα από ένα ενιαίο μέτωπο ανατροπής ενωτικό με αιχμηρά αιτήματα. Ένα μέτωπο σαν και αυτό για το οποίο παλέψαμε και ρίζωσε όλα τα προηγούμενα χρόνια στη νεολαία και την εργατική τάξη, ενάντια στη Χρυσή Αυγή πετυχαίνοντας να την τσακίσουμε.

Από τον Μάη του ’68 μέχρι τους αγώνες της Μεταπολίτευσης, που συζητήσαμε στον Μαρξισμό,  οι αγώνες του χθες τροφοδοτούν τους αγώνες του μέλλοντος όπως και οι αγώνες του σήμερα.  Αυτό είναι το μήνυμα που ήρθε φέτος όχι μόνο από τις καταλήψεις και τους αγώνες εδώ αλλά από το τεράστιο διεθνές ανυποχώρητο κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και όλου του κόσμου που θύμισε σε όλους το αντιπολεμικό κίνημα του Βιετνάμ.

Οι συσχετισμοί δεν είναι αρνητικοί για να ανατρέψουμε τους νόμους της ΝΔ, την ίδια και το σύστημα που εξυπηρετεί. Οργανωνόμαστε και παλεύουμε για τον Σοσιαλισμό.  

Πάνος Οδατζίδης,
φοιτητής ΠΑΔΑ