Τα αποτελέσματα των εκλογών ήταν κυριολεκτικά σφαλιάρα για τον Ρίτσι Σούνακ, τον μέχρι την περασμένη εβδομάδα πρωθυπουργό της Βρετανίας και το Συντηρητικό Κόμμα. Οι «Τόρις» είχαν ένα από τα χειρότερα αποτελέσματα της ιστορίας τους: εξασφάλισαν μόλις 121 έδρες, το χειρότερο αποτέλεσμα των τελευταίων δυο αιώνων. Μόνο δυο φορές στην ιστορία έχει πέσει η παραδοσιακή δεξιά της Βρετανίας πιο κάτω: το 1754 που είχε πάρει 106 έδρες και το 1761 πού είχε πάρει 112.
Τουλάχιστον οκτώ υπουργοί της κυβέρνησης του Σούνακ έμειναν εκτός κοινοβουλίου. Το ίδιο και η Λιζ Τρας, η πρώην πρωθυπουργός των 44 ημερών που αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την εξέγερση των ίδιων της των βουλευτών τον περασμένο Οκτώβρη. Όλες τα «φρούρια» της δεξιάς έπεσαν.
Το Εργατικό Κόμμα έχει με τις 411 έδρες που κέρδισε την απόλυτη πλειοψηφία στη νέα Βουλή. Ο Κιρ Στάρμερ, ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος είναι από τις 5 Ιουλίου ο νέος πρωθυπουργός της Βρετανίας. Το Εργατικό Κόμμα, όμως, δεν κέρδισε πράγματι τις εκλογές: την πρωθυπουργία ο Στάρμερ την χρωστάει πολύ περισσότερο στην αποτυχία των Συντηρητικών παρά στην δική του επιτυχία. Το Εργατικό Κόμμα πήρε μόλις το 33,7% στις φετινές εκλογές, ένα νούμερο που αντιστοιχεί σε μόλις 9,6 εκατομμύρια ψήφους. Το 2019 το Εργατικό Κόμμα (με ηγέτη τότε τον Τζέρεμι Κόρμπιν) είχε χάσει τις εκλογές με ένα ελάχιστο μόνο μικρότερο αποτέλεσμα σε ποσοστά (32,1%) και μισό εκατομμύριο περίπου περισσότερες ψήφους, Και είχε χάσει και πάλι τις εκλογές του 2017 παρόλο που είχε πάρει το 40% και 12,8 εκατομμύρια ψήφους.
Το Εργατικό Κόμμα έχει κόψει κάθε σχέση με το εργατικό κίνημα και κάθε αναφορά στην «πρόοδο» εδώ και πολλά χρόνια. Το πρώτο που έκανε ο Στάρμερ, μόλις ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος, ήταν να συκοφαντήσει και να διαγράψει τελικά τον προκάτοχό του, τον Τζέρεμι Κόρμπιν – που είχε προσπαθήσει να ανατρέψει αυτή την πορεία προς τα δεξιά. Συνήθως τα Σοσιαλδημοκρατικά Κόμματα υπόσχονται μια σειρά από φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις μέσα στις «100 πρώτες μέρες» της εξουσίας τους. Ο Στάρμερ αντί για αυτό υποσχέθηκε να οργανώσει ένα «διεθνές επενδυτικό συνέδριο». Ανάμεσα σε αυτούς που τον στήριξαν στην προεκλογική του εκστρατεία ήταν φέτος και η Sun, μια από τις πιο βρώμικες δεξιοφυλλάδες της Βρετανίας.
Για να φύγουν οι «Τόρις»
Ο κόσμος ψήφισε το Εργατικό Κόμμα χωρίς ενθουσιασμό απλά και μόνο για να φύγουν οι «Τόρις». Ο Στάρμερ το ξέρει ότι δεν θα έχει καμιά «περίοδο χάριτος» στην εξουσία – οι εργάτες και οι φτωχοί που τον ψήφισαν στις εκλογές είναι από τώρα έτοιμοι να ξεσηκωθούν εναντίον του μόλις επιχειρήσει να περάσει το πρώτο αντεργατικό του μέτρο.
Ένα τμήμα της δυσαρέσκειας απέναντι στον Σούνακ πήγε -όπως σε όλη την Ευρώπη- προς την ακροδεξιά. Το ρατσιστικό Reform του Νάιτζελ Φάρατζ κατάφερε να πάρει ένα ανατριχιαστικό 15% στις εκλογές της περασμένης εβδομάδας και ο ίδιος ο Φάρατζ εκλέχτηκε βουλευτής. Χάρη στο αντιδημοκρατικό πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα της Βρετανίας το Reform έχει μόνο τέσσερις έδρες στη νέα Βουλή – αλλά θα ήταν μεγάλο λάθος αν αντιμετωπίσει την χαμηλή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση σαν στοιχείο εφησυχασμού.
Ο Τζέρεμυ Κόρμπιν κατέβηκε ως ανεξάρτητος στις εκλογές αυτές και εκλέχτηκε με ένα ποσοστό σχεδόν 50%. Ο Στάρμερ είχε διαγράψει τον Κόρμπιν με τη δικαιολογία του «αντισημιτισμού» συγχέοντας επίτηδες τη διαφορά ανάμεσα στην αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη και το μίσος απέναντι στους Εβραίους. «Ο κόσμος θέλει ειρήνη και όχι πόλεμο» είπε ο Κόρμπιν στις πρώτες του δηλώσεις μετά τη νίκη του της περασμένης Πέμπτης «να μην επιτρέψουμε τη φριχτή κατάσταση που βλέπουμε στη Γάζα να συνεχίζεται».
Ο Κόρμπιν δεν θα είναι μόνος στο νέο κοινοβούλιο. Τουλάχιστον άλλοι τέσσερις φιλοπαλαιστίνιοι υποψήφιοι κατάφεραν να εκλεγούν. Και πολλοί άλλοι πήραν μεγάλα ποσοστά στις περιφέρειές τους -ακόμα και αν δεν κατάφεραν να έρθουν πρώτοι και να μπουν στη Βουλή.
Το Εργατικό Κόμμα έχει πολύ μεγάλη πλειοψηφία στη Βουλή. Αλλά είναι ένα πράγμα η κοινοβουλευτική πλειοψηφία και ένα τελείως διαφορετικό η πολιτική σταθερότητα. Και αυτή δεν είναι καθόλου εγγυημένη στη Βρετανία.