Ο ρατσισμός παραμένει ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των καπιταλιστικών κοινωνιών. Ξεκινάει από τα πάνω, σε θεσμικό επίπεδο και αποκτώντας διάφορα ιδεολογικά καλύμματα –στηριζόμενα πάντα σε αντιεπιστημονικά ψέματα- διεκδικεί το άπλωμά του στον απλό κόσμο. 

Είναι βασικό εργαλείο της άρχουσας τάξης γιατί βοηθάει σε δύο σκοπούς: Αφενός τη διάσπαση της εργατικής τάξης, της μόνης κοινωνικής τάξης που η ενότητά της μπορεί να απειλήσει τον έλεγχο των καπιταλιστών. «Οι μαύροι είναι κατώτεροι αγροίκοι», έλεγαν στην Αμερική για να δικαιολογήσουν όχι μόνο τη δουλεία αλλά και αργότερα τους ρατσιστικούς διαχωρισμούς. «Οι Εβραίοι είναι φιλάργυροι συνωμότες που κρύβονται πίσω από όλα τα δεινά της κρίσης», έλεγε ο αντισημιτισμός του πρώτου μισού του περασμένου αιώνα που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα. «Οι Αλβανοί είναι κλέφτες γιατί ήρθαν όλοι από τις φυλακές που άνοιξε ο Μπερίσα», μας έλεγαν εδώ τη δεκαετία του ’90. «Η τούρκικη μειονότητα της Θράκης είναι πράκτορες του τούρκικου επεκτατισμού» κ.ο.κ

Αφετέρου επιδιώκει να δικαιολογήσει στις μάζες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Χρειάζονται οι καπιταλιστές κάποια παραμύθια προκειμένου να πείσουν τους εργάτες τους να πάνε να σκοτώσουν και να σκοτωθούν σε κάποια μακρινή χώρα για τα συμφέροντα των αφεντικών τους.

Παρότι ο ρατσισμός είχε και συνεχίζει να έχει πολλές κατηγορίες στο στόχαστρό του, κύρια αιχμή από την αρχή της νέας χιλιετίας είναι η ισλαμοφοβία. Δεν είναι καινούργια. Από την αποικιοκρατία έμπαινε μπροστά π.χ από τον γαλλικό ιμπεριαλισμό σε βάρος της Αλγερίας ή για τη στήριξη της σιωνιστικής κατοχής στην Παλαιστίνη. Αντίστοιχα στην Ελλάδα ο αντιμουσουλμανισμός ήταν πάντα συνδεδεμένος με τους ανταγωνισμούς του ελληνικού και του τουρκικού κεφαλαίου. 

Ωστόσο η νέα εκστρατεία του ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, την έκανε βασική αιχμή του ρατσιστικού εργαλείου στη Δύση.

Ξεκινάει από τη δεκαετία του ‘90 κι απογειώνεται στις αρχές της χιλιετίας με τον «Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας» του Μπους και των συμμάχων του. Μπορεί οι επεμβάσεις να αφορούσαν τον έλεγχο των πετρελαίων, μπορεί οι Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν ή ο Σαντάμ στο Ιράκ να ήταν σύμμαχοι και χρηματοδοτούμενοι των ΗΠΑ λίγα χρόνια πριν. 

Για να πείσουν όμως ότι έπρεπε να ξεκινήσουν μια τόσο δαπανηρή σε ανθρώπινο και οικονομικό κόστος εκστρατεία χρειάζονταν το ισλαμοφοβικό περίβλημα. Οι διανοούμενοί τους άρχισαν να διατυπώνουν θεωρίες για τη Σύγκρουση των Πολιτισμών – της πολιτισμένης χριστιανικής Δύσης με το καθυστερημένο Ισλάμ. Η κινηματογραφική βιομηχανία άρχισε να παράγει σωρηδόν πανάκριβες υπερπαραγωγές που εμφάνιζαν γενναίους Δυτικούς να υπερασπίζονται είτε τις ΗΠΑ (και συνήθως τον Λευκό Οίκο) από τρομοκράτες με κελεμπίες, μούσια και μαντήλες που φωνάζουν αλλάχουάκμπαρ, είτε να εκστρατεύουν σε μουσουλμανικές χώρες που βρίσκονται 500 χρόνια πίσω. 

Με νόμους όπως το Patriot Act κάθε μουσουλμάνος στις ΗΠΑ και ειδικά οι μετανάστες, θεωρήθηκαν πιθανοί τρομοκράτες. Ως εκ τούτου οι αρχές μπορούσαν να παρακολουθούν όποιον ήθελαν, να εισβάλλουν και να ψάχνουν όποιον χώρο ήθελαν, ακόμα χειρότερα να συλλαμβάνουν, να βασανίζουν και να φυλακίζουν σε στρατόπεδα σαν το Γκουαντάναμο όποιον ήθελαν, χωρίς αποδείξεις και χωρίς δίκη για όσο ήθελαν.

Στο ισλαμοφοβικό άρμα του Μπους ανέβηκαν σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις της Δύσης. Το τεράστιο αντιπολεμικό κίνημα  μπορεί να μην επέτρεψε σε πολλές χώρες όπως η Ελλάδα να στείλουν σε πρώτο χρόνο στρατό στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, αλλά έδωσαν διαπιστευτήρια ισλαμοφοβίας και είναι μια γραμμή που τη συνεχίζουν μέχρι σήμερα. Από τις απαγωγές των Πακιστανών τότε, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους φράχτες, τα πούσμπακς και τα πνιξίματα στο Αιγαίο. 

Μην ψάχνουμε αλλού τις αιτίες για το δυνάμωμα των φασιστών και της ακροδεξιάς. Είναι ακριβώς αυτή η ρατσιστική ισλαμοφοβική ατζέντα που δίνει αέρα στα πανιά τους. Η Χρυσή Αυγή έφτασε να εκλέγεται στο δημοτικό συμβούλιο Αθήνας το 2010 και στη Βουλή το 2012, όταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είχαν ανοίξει τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είχαν αρχίσει την κατασκευή του φράχτη, συνεργάζονταν με τους ακροδεξιούς του ΛΑΟΣ. Η ηλίθια θεωρία της Μεγάλης Αντικατάστασης που χρησιμοποιούν σήμερα οι φασίστες στην Ευρώπη (του φόβου της αντικατάστασης του λευκού χριστιανικού πληθυσμού από μελαμψούς μουσουλμάνους μέσω της μετανάστευσης) είχε αρχίσει να ακούγεται μέσα από την ίδια τη Νέα Δημοκρατία.

Ο Σαμαράς κήρυττε ότι «θα επανακαταλάβουμε τις πόλεις» από τους μελαμψούς μουσουλμάνους, ο Δένδιας έκανε επιχειρήσεις σκούπα, τον Ξένιο Δία, και τα τάγματα εφόδου της Χ.Α αναλάμβαναν με τις πλάτες της αστυνομίας να «επανακαταλάβουν» την πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα απλώνοντας τον τρόμο στη γειτονιά. Χρειάστηκε τεράστια μάχη από το αντιρατσιστικό κίνημα με την ΚΕΕΡΦΑ στο κέντρο του για να φτάσουμε στο τσάκισμα των φασιστών. Αυτή η μάχη χρειάστηκε να είναι όχι μόνο αντιφασιστική αλλά και αντιρατσιστική και αντισλαμοφοβική.

Δεν ήταν δεδομένο μέσα στο κίνημα ότι η μάχη με τους φασίστες είναι και μάχη ενάντια στο ρατσισμό και την ισλαμοφοβία. Από το «όλοι είναι ενάντια στους φασίστες, αλλά μην ανοίγουμε το ζήτημα των μεταναστών γιατί ο κόσμος είναι ψιλορατσιστής» μέχρι το «εμείς είμαστε κομμουνιστές δεν μπορούμε ούτε να υπερασπιζόμαστε, ούτε να παλεύουμε μαζί με μουσουλμάνους που φωνάζουν αλλαχουακμπαρ» χρειάστηκε πολύ προσπάθεια και πρωτοβουλίες μέσα στο κίνημα για να κερδίσουμε ότι χρειάζεται και πολιτική υπεράσπιση των μουσουλμάνων μεταναστών απέναντι στις ισλαμοφοβικές επιθέσεις και κοινοί αγώνες μαζί τους.

Το ανάποδο, αν δεν δίναμε αυτή τη μάχη, δεν θα ήταν χωρίς συνέπειες. Έχουμε το παράδειγμα της Γαλλίας. Η Λεπέν διεκδικεί σήμερα την κυβέρνηση της Γαλλίας. Αυτό δεν ξεκινάει σήμερα. Το 2002 ο πατέρας της Ζαν Μαρί Λεπέν μπήκε για πρώτη φορά στο δεύτερο γύρο κόντρα στον Σιράκ. Ήταν σε εξέλιξη η ισλαμοφοβική επίθεση για απαγόρευση της μαντίλας στα σχολεία. Μεγάλο κομμάτι της αριστεράς συναίνεσε σε αυτή την επίθεση. «Είμαστε μαρξιστές, είμαστε στη χώρα της γαλλικής επανάστασης και του κοσμικού κράτους, σιγά μην υπερασπιστούμε τη μαντήλα που καταπιέζει τις γυναίκες» ήταν με απλά λόγια το σκεπτικό. Η αριστερά αποκόπηκε από τη φτωχή εργατική τάξη των προαστίων του Παρισιού – κατά βάση μουσουλμάνοι από τις παλιές γαλλικές αποικίες. Όταν έκανε τις εξεγέρσεις της ενάντια στην αστυνομική βία το αμέσως επόμενο διάστημα ήταν πολύ δύσκολο για την αριστερά να συνδεθεί μαζί τους. Στην αμέσως προηγούμενη στροφή τους είχε αδειάσει. Και στη συνέχεια, μετά τις επιθέσεις στο Σαρλί Εμπντό ή το Μπατακλάν, το μέτωπο ενάντια στην «ισλαμική τρομοκρατία» έπιανε όλο το πολιτικό φάσμα. Μέρος της αριστεράς υιοθέτησε την ορολογία «ισλαμοφασίστες» αδυνατώντας να εξηγήσουν αλλιώς το ριζοσπαστικό ισλάμ που είχε κερδίσει επιρροή και μέσα στα παρισινά γκέτο.

Από την άλλη μεριά, το ΣΕΚ και τα μέτωπα στα οποία πρωτοστατεί, η ΚΕΕΡΦΑ, η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο, είχε μια διαφορετική στάση. Με το που έγινε η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους βγήκαμε από την επόμενη μέρα με σύνθημα «Ένοχος ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός» καταγγέλοντας τα σχέδια για πολεμικές επεμβάσεις στο Αφγανιστάν και το Ιράκ – κόντρα σε κομμάτια της ρεφορμιστικής αριστεράς που μίλαγαν για “διμέτωπο” ενάντια τόσο στον ιμπεριαλισμό όσο και στην ισλαμική τρομοκρατία. 

Ταυτόχρονα με την αντιπολεμική μάχη υπερασπιστήκαμε τους μουσουλμάνους μετανάστες απέναντι σε κάθε ρατσιστική ισλαμοφοβική επίθεση. Όχι μόνο το να έχουν χαρτιά, στέγη, πλήρη δικαιώματα, ιθαγένεια για τα παιδιά τους, να μην τους συλλαμβάνει η αστυνομία, να μην τους την πέφτουν οι φασίστες, αλλά και να μπορούν να έχουν χώρους λατρείας, τζαμιά, νεκροταφείο, να απαντάμε μαζί σε επιθέσεις όπως στο σκίσιμο του Κορανιού ή σε εμπρησμούς κι εξώσεις από χώρους λατρείας.

Εμβληματική στιγμή ήταν το τεράστιο σκάνδαλο με τις απαγωγές των Πακιστανών το 2005. Τότε που η Πακιστανική Κοινότητα μαζί με τη Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο αποκάλυψαν ότι η συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών ΗΠΑ – Βρετανίας και Ελλάδας απήγαγε 28 άσχετους Πακιστανούς σε ελληνικό έδαφος, τους μετέφερε, τους φυλάκισε και τους ανέκρινε μυστικά κάπου στα Γιάννενα. Ο σάλος που ξεσήκωσε έφερε κυβερνητική κρίση και η εκδικητικότητα της κυβέρνησης της ΝΔ γι’ αυτό το στραπάτσο την οδήγησε στη δίωξη και τη φυλάκιση του προέδρου της Πακιστανικής Κοινότητας Τζαβέντ Ασλάμ με την απειλή της απέλασης στη χούντα του Πακιστάν. Χρειάστηκε ένα μεγάλο κίνημα συμπαράστασης για να απελευθερωθεί ο Τζαβέντ Ασλάμ.

Ο Στέλιος Μιχαηλίδης αριστερά και ο Θράσος Τζιάρας δεξιά, ήταν ομιλητές στο φεστιβάλ Μαρξισμός 2024

Όταν τον Αύγουστο του 2012, μόλις λίγες μέρες μετά τα ρατσιστικά πογκρόμ του Ξένιου Δία, ένας μπάτσος έσκιζε το Κοράνι, δεκάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι μετανάστες πλημμύριζαν την Αθήνα στο μεγαλύτερο συλλαλητήριο μεταναστών. Δεν ήταν πολλά τα κομμάτια της αριστεράς που ήταν εκεί. Η ΚΕΕΡΦΑ και το ΣΕΚ ήταν με όλες τους τις δυνάμεις. Όταν έβαλαν βόμβα σε τζαμί στα Πατήσια πριν δυο χρόνια, ο τοπικός πυρήνας μαζί με τον ιμάμη και τους μπαγκλαντεσιανούς που προσεύχονταν στο συγκεκριμένο τζαμί, οργανώσαμε διαδήλωση στην οποία τραβήχτηκαν κι άλλα κομμάτια της αριστεράς.

Μέσα από αμέτρητες τέτοιες μάχες φτάσαμε να δίνουμε χέρι – χέρι με τις κοινότητες του Πακιστάν και του Μπαγκλαντές την κόντρα με τους φασίστες στις γειτονιές μας και να νικάμε. Αλλά κι εργατικές μάχες όπου μετανάστες εργάτες με τη στήριξή μας κατέβαιναν σε νικηφόρους απεργιακούς αγώνες όπως στην Γεωργίου Α.Ε, στη Γενική Ανακύκλωση, στη Σκάλα Λακωνίας κλπ.

Έχουμε αυτή τη στάση γιατί ξέρουμε ότι προϋπόθεση για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού είναι η ενότητα της εργατικής τάξης ανεξαρτήτως φύλου, φυλής ή θρησκείας. Ταυτόχρονα έχουμε τα εργαλεία να κατανοούμε πως κομμάτια της εργατικής τάξης μπορούν ακόμα να είναι θρησκευόμενα, όπως επίσης και το γιατί το πολιτικό και ριζοσπαστικό Ισλάμ κατάφερε να κερδίσει μεγάλα κομμάτια της αντίστασης στην αποικιοκρατία και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στις χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, όταν σε κρίσιμες περιόδους η σταλινική αριστερά σε αυτές τις χώρες (πολλές φορές πολύ ίσχυρη) απέτυχε να δώσει τη μάχη. Δεν ταυτιζόμαστε με τα ισλαμικά ρεύματα ούτε τα θεωρούμε εν γένει αντιμπεριαλιστικά. Υπερασπιζόμαστε όμως τον κόσμο που δίνει τη μάχη σε αυτές τις χώρες απέναντι στις επιθέσεις που δέχεται και εκεί κι εδώ και μέσα από τον κοινό μας αγώνα να τον κερδίζουμε στην προοπτική της επανάστασης και του σοσιαλισμού. 

Πατάμε πάνω στην επαναστατική παράδοση των Μπολσεβίκων. Οι Μπολσεβίκοι από τα πρώτα τους βήματα ξεκινούσαν από τα βασικά συμπεράσματα του Μαρξ για τη στάση των επαναστατών απέναντι στη θρησκεία. Πίστευαν ότι η θρησκεία αποτελεί ταυτόχρονα και το «όπιο του λαού» αλλά και τη «καρδιά σε έναν άκαρδο κόσμο». Παρόλο που διακήρυτταν ανοιχτά ότι είναι μαρξιστές, υλιστές και κατά συνέπεια άθεοι, δεν έβαλαν ποτέ ως προϋπόθεση για να δεχτούν κάποιον στις γραμμές τους να αποκηρύξει τη θρησκεία του. Όταν η επανάσταση νίκησε τον Οκτώβρη του 1917 αυτές οι αρχές βοήθησαν τους Μπολσεβίκους να κερδίσουν εκατομμύρια Μουσουλμάνους στη μάχη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, στην πάλη για μια ελεύθερη κοινωνία.

Από τα πρώτα διατάγματα του νέου εργατικού κράτους το 1917 απευθυνόταν στους μουσουλμάνους: «Μουσουλμάνοι της Ρωσίας... όλοι εσείς που έχετε δει τα τζαμιά και τους τόπους λατρείας σας να καταστρέφονται, που τα έθιμα και οι πεποιθήσεις σας τσαλαπατήθηκαν από τους Τσάρους και τους εκμεταλλευτές της Ρωσίας: τα έθιμα και οι πεποιθήσεις σας, οι πολιτιστικοί και εθνικοί θεσμοί σας είναι για πάντα ελεύθεροι και απαραβίαστοι. Να ξέρετε ότι τα δικαιώματα σας, όπως και όλων των λαών της Ρωσίας, βρίσκονται κάτω από τη πανίσχυρη προστασία της επανάστασης». 

Ξεκίνησε ένα τεράστιο πρόγραμμα με στόχο να μπουν Μουσουλμάνοι στα κέντρα των αποφάσεων. Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν το κέρδισμα εκατομμυρίων Μουσουλμάνων στο πλευρό της επανάστασης. Το 1920 οργάνωσαν το περίφημο Συνέδριο του Μπακού όπου συμμετείχαν 2.000 αντιπρόσωποι, από τις μουσουλμανικές περιοχές της Ρωσίας, από την Περσία, την Αρμενία, την Ινδία, την Τουρκία και αλλού. Σ' αυτό το συνέδριο ο Ζηνόβιεφ, πρόεδρος της Διεθνούς, κάλεσε σε «Τζιχάντ [Ιερός Πόλεμος] ενάντια στον ιμπεριαλισμό»: «Έχετε ακούσει συχνά να σας καλούνε για Τζιχάντ, έχετε βαδίσει κάτω από το πράσινο λάβαρο του Προφήτη αλλά όλοι αυτοί οι ιεροί πόλεμοι ήταν ψευδεπίγραφοι, εξυπηρετούσαν τα ιδιοτελή συμφέροντα των κυβερνητών σας και εσείς οι αγρότες και εργάτες παραμένατε σκλάβοι... Σας καλούμε σε Τζιχάντ για τη δική σας ζωή, τη δική σας ελευθερία, τα δικά σας συμφέροντα».

Όσον αφορά τη θέση της γυναίκας στο Ισλάμ έχει ενδιαφέρον η πολιτική των Μπολσεβίκων. Η γυναικεία οργάνωση που επηρέαζαν οι Μπολσεβίκοι, η Ζενοντέλ, είχε ταχθεί αποφασιστικά ενάντια σε κάθε εκστρατεία ή πίεση για να βγάλουν οι γυναίκες το παραδοσιακό μουσουλμανικό φόρεμα. Η θέση του γυναικείου επαναστατικού κινήματος ήταν πώς «η οικονομική και υλική ασφάλεια της γυναίκας είναι ο δρόμος για τη λύση του γυναικείου ζητήματος». Για τους Μπολσεβίκους αυτό που είχε σημασία δεν ήταν η αφηρημένη προπαγάνδα που θα κατέληγε σε μέτρα καταπίεσης για το «καλό» των γυναικών αλλά η συμβολή στην προσπάθεια να κερδίσουν οι ίδιες οι γυναίκες την ανεξαρτησία τους. Τι σημασία είχε να καεί μια μαντήλα αν η γυναίκα δε μπορούσε να φύγει από το σπίτι της επειδή δε μπορούσε να βρει δουλειά ή θα πέθαινε της πείνας;

Μην απορεί λοιπόν κανείς για το γεγονός ότι ένα από τα βασικά πανό της Εργατικής Αλληλεγγύης στις 8 Μάρτη ή στο Pride είναι αυτό που λέει «Ενάντια στην ισλαμοφοβία – ενάντια στο σεξισμό». Οι κοινοί αγώνες των εργατών και των εργατριών θα φέρουν την απελευθέρωση κι όχι η υποταγή στις εκστρατείες της άρχουσας τάξης.

Στέλιος Μιχαηλίδης

22/5/2021, Ξάνθη διαδήλωση αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό αγώνα. Φωτό: ΚΕΕΡΦΑ Ξάνθης

Σαν κάτοικος της Θράκης τα τελευταία 8 χρόνια έχω να μεταφέρω κάποια πράγματα από την περιοχή, η οποία έχει δύο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Πρώτον, τη γεωγραφική της θέση, που περιλαμβάνει τον νομό Έβρου ο οποίος είναι στα σύνορα με την Τουρκία από όπου έρχονται πολλά κύματα προσφύγων και μεταναστών. Δεύτερον, το ότι οι άλλοι δύο νομοί, Θράκης και Ροδόπης, κατοικούνται σε ένα μεγάλο ποσοστό από τη μειονότητα. Στους δύο νομούς, σύμφωνα με την τελευταία καταγραφή, μιλάμε για το 50% του πληθυσμού. Σε συγκεκριμένες περιοχές αποτελεί την πλειοψηφία του πληθυσμού.

Πώς βρέθηκαν εκεί αυτοί οι πληθυσμοί; Μετά την διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, στις αρχές του 1920 και όταν έληξε η Μικρασιατική εκστρατεία, έγινε η περίφημη Συνθήκη της Λωζάνης που προέβλεπε την ανταλλαγή πληθυσμών. Όσοι χαρακτηρίζονταν μουσουλμανικής θρησκείας στην Ελλάδα θα έπρεπε να πάνε στην Τουρκία, εκτός από εκείνους της Θράκης που μπορούσαν να παραμείνουν. Και αντίστοιχα οι χριστιανικής, ελληνόφωνης καταγωγής έπρεπε να γυρίσουν πίσω στην Ελλάδα, εκτός από εκείνους που ήταν στην Κωνσταντινούπολη.

Η μειονότητα στην Θράκη αποτελούνταν από Τούρκους, Πομάκους και Ρομά, με τους πρώτους να αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία. Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο το ελληνικό κράτος αντιμετώπιζε ολόκληρη την μειονότητα σαν τουρκική. Μέχρι το 1955 οι Τούρκοι της Θράκης ήταν επίσημα αναγνωρισμένοι. Στα σχολεία, π.χ. είχαν επιγραφή «τουρκικό σχολείο Ξάνθης». Υπήρχαν τουρκικοί σύνδεσμοι, σχολές που χρησιμοποιούσαν αυτό το όνομα. Από το 1955 και μετά, ξεκινάνε οι ελληνοτουρκικοί ανταγωνισμοί. Κάθε μειονότητα και από τις δύο πλευρές αρχίζει να αντιμετωπίζεται σαν το εν δυνάμει «μακρύ χέρι» του τουρκικού και ελληνικού κράτους αντίστοιχα. Το 1955 γίνεται επίθεση από το τουρκικό κράτος και παρακρατικούς στους Έλληνες της Ιστανμπούλ με αφορμή μια βομβιστική επίθεση που είχε γίνει από Έλληνες στο σπίτι του Κεμάλ στην Θεσσαλονίκη. 

Από το 1957 ξεκινάει μια επίθεση από την ελληνική κυβέρνηση στη μειονότητα. Τους απαγορεύεται να αυτοαποκαλούνται Τούρκοι. Σε οποιαδήποτε επιγραφή αντικαταστάθηκε η λέξη τουρκική με τη λέξη μουσουλμανική. Την δεκαετία του ‘60  απαγορεύτηκε οι Τούρκοι να αγοράζουν ή να επισκευάζουν το σπίτι τους. Ταυτόχρονα δίνονται επί τούτου δάνεια σε Έλληνες για να αγοράζουν σπίτια Τούρκων. Η περιοχή φτωχοποιείται. Όταν έρχεται η Χούντα, μπαίνουν μπάρες στην περιοχή της Ξάνθης. Δηλαδή αν κάποιος έμενε σε ένα χωριό κι ήθελε να πάει στην Ξάνθη, περνούσε από έλεγχο, έπρεπε να δείξει την ταυτότητά του και να του πουν οι στρατιωτικοί, πέρνα. Τους απαγόρευσαν να αγοράσουν μέχρι και τρακτέρ. Φτάνουμε στην δεκαετία του ‘80 επί ΠΑΣΟΚ. Πέρασε έναν νόμος που έλεγε ότι αν κάποιος από την μειονότητα πήγαινε στο εξωτερικό χωρίς να υπογράψει χαρτί για το πότε θα γυρίσει, θα έχανε την ιθαγένειά του.

Ξεσηκωμός

Στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 ,οι άνθρωποι της μειονότητας ξεσηκώνονται. Γίνεται η πρώτη διαδήλωση και αρχίζει μετά η πολιτική έκφραση όταν το 1989 στις εκλογές κατεβαίνει στις εκλογές τουρκικό μειονοτικό κόμμα και εκλέγει για πρώτη φορά βουλευτή. Στις επόμενες εκλογές απαγόρευσαν την κάθοδό του στις εκλογές. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Στις 25 Ιανουαρίου 1990 γίνεται μια μαζική διαδήλωση στην Κομοτηνή με 4.000 διαδηλωτές και 4 μέρες μετά στις 29 Ιανουαρίου προγραμματίζουν την επόμενή τους διαδήλωση. 

Σε άρθρα της Εργατικής Αλληλεγγύης της εποχής, υπάρχουν ανατριχιαστικές περιγραφές του τί ακολούθησε. Η διαδήλωση ήταν προγραμματισμένη μετά από την απογευματινή τους προσευχή. Μεθοδευμένα έφεραν 7 λεωφορεία με φασίστες από τις γύρω περιοχές που μαζί με τα ΜΑΤ περικύκλωσαν το τζαμί που προσεύχονταν και άφησαν τους φασίστες ελεύθερους να κάνουν πογκρόμ. Έσπασαν 400 περίπου μαγαζιά και σπίτια μειονοτικών στην πόλη. Τότε να θυμίσω ήταν η οικουμενική κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμού της Αριστεράς στον οποίο συμμετείχε και το ΚΚΕ. Το πογκρόμ κράτησε δύο μέρες με την πόλη αποκλεισμένη από δημοσιογράφους, από οποιονδήποτε. Η αντίδραση από ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμό ήταν χλιαρή. 

Η κατάσταση είχε γίνει εκρηκτική στην Θράκη και η ΝΔ έπρεπε να τη μαζέψει. Το 1991 ο μπαμπάς Μητσοτάκης έκανε την διακήρυξη περί ισονομίας και ισοτιμίας μεταξύ των πολιτών. Ήταν κατάκτηση του τότε κινήματος και όντως έγιναν κάποιες μικρές παραχωρήσεις όπως το 0,5% ποσόστωση για την εισαγωγή των μειονοτικών μαθητών στα πανεπιστήμια και κάποιες άλλες μικροβελτιώσεις. Αλλά δεν έφερε το τέλος των διακρίσεων.

Στις εκλογές του 2023 όταν ο νομός Ροδόπης ήταν ο μόνος που βάφτηκε ροζ, η ΝΔ ισχυρίστηκε ότι μεθοδεύτηκε από τον Ερντογάν να ψηφίσει ο κόσμος ΣΥΡΙΖΑ για να χτυπήσει τον Μητσοτάκη! Η Μπακογιάννη απευθύνθηκε στη μειονότητα με απειλές: «εγώ έχω κάνει τόσα για εσάς, αν δεν με στηρίξετε στον δεύτερο γύρο, θα υπάρχουν προβλήματα». Η αντιπολίτευση στήριξε το αφήγημα της άρχουσας τάξης, ότι όποιος μιλάει για τουρκική μειονότητα είναι «όργανο» του Ερντογάν. Αλλά ακόμη και σαν μουσουλμανική, η μειονότητα αντιμετωπίζεται σαν «ξένο σώμα», σαν μια «εγγενής απειλή», όταν η κυβέρνηση της ΝΔ και η ΕΕ γενικότερα αντιμετωπίζουν τους μουσουλμάνους πρόσφυγες σαν απειλή που έρχονται να «αλλοιώσουν» τον πληθυσμό και να οδηγήσουν σε «εξισλαμισμό τη χώρα». 

Ζήσαμε πέρσι το σοβαρό σκηνικό με τις πυρκαγιές στην Δαδιά. Από τη μια τη φρίκη, 18 μετανάστες να καίγονται ζωντανοί και από την άλλη τις εικόνες ρατσιστές να συλλαμβάνουν και να μαντρώνουν 15-20 μετανάστες σε ένα τρέιλερ. Αυτή η απόπειρα πογκρόμ δεν έπεσε από τον ουρανό, ήταν αποτέλεσμα της εθνικιστικής, ισλαμοφοβικής, ρατσιστικής πολιτικής της ΝΔ. 

Με το που έγινε κυβέρνηση, το 2020 ξεκίνησε τον διαβόητο «πόλεμο» ενάντια στους πρόσφυγες, που τάχα τους έστελνε στο Έβρο ο Ερντογάν χρησιμοποιώντας τους σαν «υβριδικά όπλα». Έστειλαν στρατό, ΜΑΤ, και από κοντά παρακρατικούς και φασίστες από άλλα μέρη της Ελλάδας και της Ευρώπης για να εμποδίσουν την είσοδο των “δαιμονοποιημενων” μουσουλμάνων. Συντονισμένα έδρασαν στρατός, αστυνομία και όλοι οι υπόλοιποι, είχαμε έναν νεκρό μετανάστη. Ο Χάρης Παπαδάκης, βουλευτής με την Ελληνική Λύση και κάποιοι, κομμάτι ενός δίκτυου καταπατητών που έχουν χτίσει καλύβες στο Δέλτα του Έβρου και υποτίθεται κυνηγάνε πάπιες αλλά κυνηγάνε μετανάστες, πήραν έπαινο για την δράση τους από τοπικούς παράγοντες, από την ΝΔ, τον Καμμένο.

Fake news

Ενώ ακόμη έκαιγε η φωτιά στο δάσος της Δαδιάς, βγήκε ο Μητσοτάκης και είπε ότι «μάλλον» είναι εμπρησμοί και ότι «μάλλον» τους έκαναν μετανάστες. Το μόνο ειλικρινές πράγμα που είπε ήταν ότι δεν θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές. Γι’ αυτόν οι μετανάστες δεν θεωρούνται άνθρωποι… Βγήκε ένας δημοσιογράφος και είπε ότι «συλλάβαν έναν μετανάστη με εκρηκτικό μηχανισμό» και την επόμενη μέρα είπαν συγγνώμη λάθος. Οι διάφοροι της Ελληνικής Λύσης διέδιδαν fake news ότι οι μετανάστες πετάνε πέτρες στα αεροπλανοφόρα της πυροσβεστικής ή ότι τα καμένα μελίσσια είναι οι εκρηκτικοί μηχανισμοί τους! 

Από πέρυσι μέχρι φέτος η κυβέρνηση δεν πήρε ούτε ένα μέτρο για την δασοπυρόσβεση. Δεν έχει προσλάβει ούτε έναν πυροσβέστη και δεν έχει πάρει ούτε ένα ελικόπτερο για τις φωτιές. Έχει στείλει όμως φρεγάτα στην Ερυθρά στο πλευρό του Ισραήλ, έχει αγοράσει F-35 που κόστισαν 8,6 δισ δολάρια. Είναι οι επιλογές της κυβέρνησης και του συστήματος σε όλα τα επίπεδα που οδηγούν σε καταστροφή τον απλό κόσμο. Για να χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια τους μουσουλμάνους και τους πρόσφυγες σαν αποδιοπομπαίους τράγους, για να αποπροσανατολίσουν και να διασπάσουν την εργατική τάξη.

Θράσος Τζιάρας, ΚΕΕΡΦΑ Θράκης