«Δεν είμαστε εδώ μόνο για να καταγγείλουμε την κυβέρνηση αλλά για να στείλουμε το μήνυμα ότι είμαστε δώ και θα τους ρίξουμε» τόνισε ο Γιώργος Ράγκος. «Μας λένε ότι για τις φωτιές φταίει η κλιματική αλλαγή λες και αυτή είναι απλά φυσικό φαινομενο και δεν αποτελεί έγκλημα του συστήματος που στο όνομα του κέρδους χρησιμοποιεί ακόμη τα ορυκτά καύσιμα για να κερδίζουν οι μεγάλες εταιρίες. Αλλά οι ίδιοι που προκαλούν την κλιματική αλλαγή είναι οι ίδιοι που αδιαφορούν για τις συνέπειες καταστρέφοντας τις υποδομές. Το είδαμε με τις πλημμύρες στην Θεσσαλία, το ξαναβλέπουμε με τις φωτιές στην Αττική. Δεν θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια, μπορούμε να ανατρέψουμε αυτήν την κυβέρνηση γιατί είναι αποδυναμωμένη. Η σημερινή συγκέντρωση και η διαδήλωση που θα ακολουθήσει μπορεί να γίνει η αρχή για ένα αγώνα που δεν θα τους αφήσει να βγάλουν το φθινόπωρο. Να τους γκρεμίσουμε και να πάρουμε εμείς τον έλεγχο πάνω στις ζωές μας, την κοινωνία, το περιβάλλο, τον χώρο που εργαζόμαστε». 

13/8, Αθήνα. Κώστας Παπαδάκης (αριστερά) και Γιώργος ράγκος (δεξιά)

20/8 Κάτοικοι, δημοτικές παρατάξεις, συλλογικότητες και οργανώσεις υποδέχονται με νέα συγκέντρωση στην Παλαιά Πεντέλη τον Μητσοτάκη και το κυβερνητικό του κλιμάκιο. Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης

 Για ακόμη μια φορά, την ώρα που που οι υπουργοί της κυβέρνησης είτε σιωπούσαν, είτε -όπως ο Γεωργιάδης- επέρριπταν τις ευθύνες στους κατοίκους που «δεν μάζεψαν τα ξερά» είτε διασκέδαζαν στη Ρόδο όπως ο υφυπουργός Υποδομών και βουλευτής της ΝΔ στην Ανατολική Αττική, Βασίλη Οικονόμου, ήταν η εργατική τάξη που έδινε τη μάχη δίπλα στους πυροσβέστες, τους εθελοντές και τους κατοίκους. 

Οι εργαζόμενοι που εκκένωσαν τα νοσοκομεία που απειλούνταν από τις φλόγες, οι εργαζόμενοι που υποδέχονταν τους ασθενείς στα νοσοκομεία όπου μεταφέρονταν, μαζί με τους τραυματίες και τα άτομα με αναπνευστικά προβλήματα, οι ΕΚΑΒίτες που τους μετέφεραν. Οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ που ρίχτηκαν με ό,τι μέσα διέθεταν στη μάχη, οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ που έτρεχαν να διορθώσουν τις βλάβες την ώρα που η πυρκαγιά άφηνε χωρίς ρεύμα και νερό ολόκληρες περιοχές.

Και είναι πάλι οι εργαζόμενοι που πληρώνουν το τίμημα, με αποκορύφωμα το θάνατο της 65χρονης εργάτριας Νάντιας Ποντουμπνάια, μητέρας δύο παιδιών, από τη Μολδαβία, που κάηκε την ώρα που δούλευε σε μια βιοτεχνία στο Πάτημα Χαλανδρίου. Τα ερωτήματα για τον θάνατό της είναι πολλά:

Γιατί δεν υπήρξε οργανωμένη εκκένωση από τους αρμόδιους φορείς; Ποιες ήταν οι συνθήκες ασφάλειας και εργασίας στη συγκεκριμένη βιοτεχνία; Ανύπαρκτες όπως και σε εκατοντάδες άλλες μικρότερες και μεγαλύτερες επιχειρήσεις, οι οποίες λειτουργούν χωρίς καν να γίνονται οι υποτυπώδεις έλεγχοι. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ, η σκεπή που στέγαζε την βιοτεχνία ήταν μεταλλική με αποτέλεσμα να καταρρεύσει ολόκληρη όταν έπεσε πάνω της ένα φλεγόμενο κλαδί πεύκου. 

Υπήρχε κανονική έξοδος κινδύνου για να βγει το προσωπικό; Σύμφωνα ξανά με τα ρεπορτάζ, «καθώς η κεντρική είσοδος του κτιρίου δεν μπορούσε να αποτελέσει έξοδο διαφυγής, όσοι (λίγοι εκείνη τη στιγμή, σύμφωνα με μαρτυρίες) εργαζόμενοι βρίσκονταν στο κτίριο» είτε «έφυγαν από τα παράθυρα που βρίσκονταν στην πίσω πλευρά του» είτε «βγήκαν από την πίσω πόρτα και πήδηξαν στο έδαφος από ένα μπαλκονάκι. Παρότρυναν και την 65χρονη να εγκαταλείψει το κτίριο, αλλά ήταν φοβισμένη. Δεν μπορούσε να πηδήξει από τόσο μεγάλο ύψος, με αποτέλεσμα να μείνει πίσω, να πάει στο μπάνιο, ίσως για να ρίξει νερό πάνω της κι ενδεχομένως αργότερα να έχασε και τις αισθήσεις της και τελικά βρέθηκε εκεί απανθρακωμένη».

Μια 65χρονη γυναίκα, μετανάστρια και μητέρα, που αν δεν υπήρχαν οι αντι-ασφαλιστικοί νόμοι των τελευταίων χρόνων, θα είχε βγει ήδη στη σύνταξη, κάηκε γιατί δεν μπορούσε να πηδήξει από παράθυρα και μπαλκόνια, προκειμένου να σώσει τη ζωή της. Αλλά και για έναν άλλο λόγο. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης στο Newsit: «Ήταν γύρω στα 65 και καταγόταν από την Μολδαβία. Η τραγική ειρωνεία ήταν ότι σήμερα θα έφευγε και θα γυρνούσε τη Δευτέρα, αλλά δεν πρόλαβε να χαρεί λίγες μέρες ξεκούρασης. Κανονικά θα σχολούσε στις 12.30 το μεσημέρι όπως και όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. Επειδή όμως η Νάντια δεν ήθελε να χάσει τα μεροκάματο από τις ημέρες που θα έλειπε, μου ζήτησε να δουλέψει λίγο παραπάνω για λίγες μέρες και να τα συμπληρώσει έτσι. Της είπα ότι δεν χρειάζεται, αλλά επέμενε. Ήταν δουλευταρού και τίμια, ένα αστέρι».

Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι για ποιο λόγο η Νάντια «θα έχανε το μεροκάματο από τις μέρες που έλειπε»; Ως γνωστόν, είναι κεκτημένο δικαίωμα, οι μέρες άδειας των εργαζομένων να πληρώνονται κανονικά. Αλλά αυτό προφανώς δεν ίσχυε για τη Νάντια που έπρεπε «να συμπληρώσει» για να ζήσει τα παιδιά της και να ξεκουραστεί λίγες μέρες. 

Τη Νάντια, το αστέρι, την τίμια, τη δουλευταρού, που για ανταμοιβή βρήκε το χειρότερο θάνατο μια Δευτέρα του Αυγούστου κάπου στα  Βριλήσσια, καιγόμενη στο βωμό της εκμετάλλευσης και μιας πολιτικής που συστηματικά βάζει τα κέρδη πάνω από το περιβάλλον και την ανθρώπινη ζωή.

Οι άξονες της καταστροφής 

Η κλιματική αλλαγή αυξάνει κάθε χρόνο τον αριθμό και την ένταση των πυρκαγιών. Μέσα σε αυτήν την εικοσαετία οι ακραίες δασικές πυρκαγιές στον πλανήτη έχουν διπλασιαστεί. Αλλά αυτό το γεγονός δεν μειώνει, αντίθετα αυξάνει τις ευθύνες των κυβερνήσεων της τελευταίας εικοσαετίας που ενώ γνωρίζουν, δεν κάνουν τίποτε απολύτως για να αντιμετωπίσουν τα νέα δεδομένα. 

Στην περίπτωση της ΝΔ, η καταστροφική της πολιτική πατάει σε τρεις άξονες:

Ο πρώτος αφορά την νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφάρμοσε και εφαρμόζει στα άκρα: Συρρίκνωση και συγχωνεύσεις των αρμόδιων δημόσιων φορέων και υπηρεσιών, συνεχείς περικοπές στις δαπάνες, συρρίκνωση του προσωπικού μέσα από το πάγωμα των προσλήψεων και εργολαβίες.

Πρόκεται βέβαια για μια πολιτική που εφάρμοσαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις –ξεκινώντας από την κατάργηση της Δασοπυρόσβεσης από την κυβέρνηση Σημίτη το 1998 όταν τη συγχώνευσε με την Πυροσβεστική– αλλά η ΝΔ, εφαρμόζοντας και με το παραπάνω τα δημοσιονομικά μέτρα της ΕΕ, όπως λέει και η έκφραση, «το τερμάτισε».  

Αυτή η πολιτική έχει αφήσει την πυροσβεστική με 4.500 κενές οργανικές θέσεις αντί να δημιουργεί περιοσσότερες, (καλύπτοντας τα κενά όπως-όπως με εποχικούς πυροσβέστες), αυτή η πολιτική αφήνει τους πυροσβέστες χωρίς εξοπλισμό, σύγχρονα οχήματα, αλλά και χωρίς νερό και φαγητό, όπως οι ίδιοι κατήγγειλαν. Αυτή η πολιτική δεν φροντίζει για την ανανέωση των εναέριων μέσων προτιμώντας να ενοικιάζει ελικόπτερα από τους ιδιώτες για να «ενισχύσει την επιχειρηματικότητα». Αυτή η πολιτική έχει διαλύσει τα δασαρχεία και όλες τις υπηρεσίες που αφορούν την δασοπροστασία αφήνοντας τον βασικότερο τομέα, της πρόληψης, των καθαρισμών, των δασικών δρόμων, των αντιπυρικών ζωνών, κυριολεκτικά στον αέρα.

Ο δεύτερος άξονας αφορά την ενίσχυση στο όνομα της «ανάπτυξης» όλων εκείνων των  «επιχειρηματικών» δραστηριοτήτων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυξάνουν τον κίνδυνο πυρκαγιάς: Τη συνεχή άναρχη/

οργανωμένη δόμηση μέσα σε δασικές εκτάσεις κατά κύματα τις τελευταίες πέντε δεκαετίες για χάρη του κατασκευαστικού τομέα. Τις εταιρείες ενέργειας που γεμίζουν απάτητα βουνά με «βιομηχανικά πάρκα» ανεμογεννητριών αυξάνοντας τους κινδύνους πυρκαγιάς εκεί που δεν μπορεί να τη σβήσει κανείς. Τη δημιουργία ξενοδοχειακών μονάδων στις περιοχές «φυσικού κάλους». Τις εταιρείες ενέργειας που ενώ εκτινάσσουν τα κέρδη τους αφήνουν δίκτυα και γραμμές ασυντήρητα με αποτέλεσμα δεκάδες φωτιές να ξεκινάνε από καλώδια, μετασχηματιστές, σταθμούς της ΔΕΗ -που λειτουργούν χάρη στην αυτοθυσία των εναεριτών. Τους «πετρελαιάδες» που δεκαετίες τώρα φτιάχνουν τα διυλιστήριά τους όπου θέλουν, δίπλα σε κατοικημένες ή δασικές εκτάσεις περιοχές χωρίς να φροντίζουν καν να έχουν τη δική τους οργανωμένη πυροπροστασία.

Ο τρίτος άξονας, αφορά, παράδοξο αλήθεια, όλες εκείνες τις πολιτικές που εφαρμόζονται στο όνομα της «ασφάλειας». Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση Μητσοτάκη αφήνει περιβάλλον και ανθρώπους απροστάτευτους από τις φωτιές, συστηματικά ενισχύει τους μηχανισμούς καταστολής, την αστυνομία και τα ΜΑΤ για να κυνηγάνε διαδηλωτές, το Λιμενικό για να κυνηγάει πρόσφυγες στα σύνορα. Μέσα σε 17 χρόνια ο αριθμός των αστυνομικών αυξήθηκε από 39.000 το 2007, σε πάνω από 56.000 σήμερα. Οι αστυνομικοί είναι 5 φορές περισσότεροι από τους μόνιμους πυροσβέστες που όλο και λιγοστεύουν και κάθε χρόνο. Έτσι, η κυβέρνηση που σε κάθε Πορεία του Πολυτεχνείου μπορεί να παρατάσει 5.000 αστυνομικούς δεν μπορεί να κινητοποιήσει πάνω από λίγες εκατοντάδες πυροσβέστες για μια φωτιά που απειλεί να κάψει όλη την Αθήνα. Και τελικά αναγκάζεται να φέρει τους «Αίαντες», τις αύρες με τα κανονάκια νερού που χρησιμοποιεί για να τσακίζει τα κόκαλα των διαδηλωτών, να σβήνουν φωτιές στην Πεντέλη.

Η «ασφάλεια» περιλαμβάνει και τη λεγόμενη «εθνική ασφάλεια» στο όνομα της οποίας σπαταλούνται δεκάδες δισ. ευρώ για περισσότερα μαχητικά αντί για εναέρια μέσα πυρόσβεσης, με τις δαπάνες για τους εξοπλισμούς να εκτοξεύονται και τις δαπάνες για τον περιορισμό και την πρόληψη της περιβαλλοντικής καταστροφής που προκαλεί η κλιματική αλλαγή, να συρρικνώνονται. 

Την ώρα που ο Μητσοτάκης και ο Ερντογάν, με τις πλάτες ο καθένας  της δικής του αστικής τάξης, συγκρούονται για την εκμετάλλευση του υπεδάφους των ΑΟΖ που απειλεί να εντείνει την κλιματική αλλαγή, σπαταλούν δισ. ευρώ για όπλα αφήνοντας ανοχύρωτους τους πληθυσμούς τους στις συνέπειές της, να «πληρώσουν το μάρμαρο». Λίγες μέρες μετά την Αττική ήρθε να το αποδείξει αυτό η τεράστια πυρκαγιά στη Σμύρνη.

Καλοκαίρι-φωτιές, φθινόπωρο-πλημμύρες, χειμώνας-αποκλεισμοί, οι εποχές πλέον γίνονται συνώνυμες με την καταστροφή. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να σταματήσει από την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης και των πολιτικών που εφαρμόζει, από την κλιμάκωση του αγώνα, με την εργατική τάξη στην πρώτη γραμμή, για μια κοινωνία που θα βάζει τα κέρδη πάνω από το περιβάλλλον και τις ανθρώπινες ζωές.