Η απόφαση της ηγεσίας Κασσελάκη να κλείσει το καθημερινό φύλλο της Αυγής συμπυκνώνει και την τεράστια δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και την κρίση που τον καθηλώνει και τον κατακερματίζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Συνασπισμός πριν από αυτόν δεν διακρινόταν, είναι η αλήθεια, για την επιδίωξη να κρατά οργανωμένους δεσμούς με τη βάση του μέσω των εντύπων του. Όμως, μαζί με όλες τις άλλες αλλαγές όπως πχ τη διάλυση των όποιων τοπικών οργανώσεων, το μήνυμα είναι σαφές: ξεχάστε την «παλιομοδίτικη» Αριστερά, και τις παραδόσεις της με τον κόσμο της που έδινε το υστέρημά του -ακόμα και τη ζωή του- για να στηρίξει τα έντυπά της. Το μέλλον είναι μια  δημοκρατική παράταξη του «κέντρου» που συμπλέει στα βασικά με τη ΝΔ με «κοινωνική ευαισθησία». 

Αντίθετα με τέτοιες επιλογές το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα επιμένει στην έκδοση της Εργατικής Αλληλεγγύης, «βδομάδα μπαίνει βδομάδα βγαίνει» και στη διακίνησή της σε πλατείες, χώρους δουλειάς και σπουδών, χέρι με χέρι. Για εμάς αυτή η προσπάθεια συμπυκνώνει τα χαρακτηριστικά της Αριστεράς που χρειάζεται να δυναμώσουμε στις μάχες που δίνει το εργατικό κίνημα και η νεολαία. 

Σύνδεση

Καταρχήν η επαναστατική εφημερίδα συνδέει στις σελίδες της την καθημερινή εμπειρία της εργατικής τάξης και της νεολαίας με την ανάλυση για τις αιτίες που οδηγούν το σύστημα από κρίση σε κρίση και από καταστροφή σε καταστροφή. Για τα αστικά ΜΜΕ όλα αυτά είναι ένας σωρός ασύνδετων γεγονότων και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να υπομένουμε «με ατομική ευθύνη» τις συνέπειές τους. 

Αντίθετα, η Εργατική Αλληλεγγύη εξηγεί τη σχέση ανάμεσα στις πυρκαγιές με την κλιματική αλλαγή και τις ιδιωτικοποιήσεις που ρημάζουν κάθε δυνατότητα αντιμετώπισής τους με τον τυφλό ανταγωνισμό για το κέρδος που καταστρέφει τον πλανήτη. Εξηγεί πως τα διαλυμένα νοσοκομεία είναι η άλλη όψη της σπατάλης των εξοπλισμών κι αυτή η σπατάλη είναι το προϊόν του ανταγωνισμού των αρχουσών τάξεων στην περιοχή. 

Η εφημερίδα δεν είναι μόνο ένας συλλογικός προπαγανδιστής, αλλά και ένας οργανωτής. Η διακίνησή της χέρι-χέρι εξασφαλίζει καταρχήν την ζωντανή επικοινωνία και ενημέρωση ανάμεσα στα πιο προχωρημένα και μαχητικά κομμάτια της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Τα εξοπλίζει με τα διδάγματα και τις εμπειρίες των μαχών του εργατικού κινήματος που δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι είναι κοινό κτήμα του κόσμου που αγωνίζεται τώρα. 

Είτε πρόκειται για την ιστορική εμπειρία των επαναστάσεων και των εξεγέρσεων του παρελθόντος είτε για τις σημερινές μάχες. Κι όχι μόνο στη Ελλάδα. Η Εργατική Αλληλεγγύη ήταν η πρώτη -κι ίσως μοναδική εφημερίδα- που κάλυψε τις διαδηλώσεις των μεταναστών εργατών από το Μπαγκλαντές στο κέντρο της Αθήνας, για αλληλεγγύη στη μεγάλη εξέγερση που ανέτρεψε την καταπιεστική κυβέρνηση στη χώρα τους. 

Η διακίνηση της επαναστατικής εφημερίδας είναι επίσης απαραίτητη γιατί εκπαιδεύει πολιτικά και οργανώνει τους ίδιους τους διακινητές της. Τους υποχρεώνει να ανοίξουν την πολιτική συζήτηση στα «δύσκολα»: γιατί πρέπει να παλέψουμε για ανοιχτά σύνορα για όλους τους εργάτες, γιατί πρέπει να σταθούμε ενάντια στις «εθνικές» εξορμήσεις της άρχουσας τάξης για τις ΑΟΖ γιατί η πάλη ενάντια στον σεξισμό είναι υπόθεση όλης της εργατικής τάξης. 

Αυτή η επίμονη και συστηματική δουλειά είναι που θωρακίζει τους πιο πρωτοπόρους αγωνιστές του κινήματος είτε βρίσκονται στο εργοστάσιο και το γραφείο, είτε στο αμφιθέατρο ή τη γειτονιά από τις ιδεολογικές επιθέσεις της άρχουσας τάξης -στις οποίες προσαρμόζονται τα ρεφορμιστικά κόμματα- και τους δίνει τη δυνατότητα να παρεμβαίνουν με ενιαίο τρόπο στις κρίσιμες στιγμές του κινήματος.

Αυτενέργεια

 Αυτό το «μοντέλο» οργάνωσης και παρέμβασης δεν είναι ισοπεδωτικό, όπως ακούγεται συχνά, αντίθετα είναι το μόνο που εξασφαλίζει πραγματικά την πρωτοβουλία και την αυτενέργεια των πιο προχωρημένων αγωνιστών του κινήματος. 

Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι που διακινούν την Εργατική Αλληλεγγύη έξω και μέσα από ένα νοσοκομείο για παράδειγμα, δεν βοηθάνε τους άλλους εργαζόμενους «μόνο» να γενικεύουν τις εμπειρίες τους αλλά και να οργανώσουν την απάντηση στο ερώτημα «τι να κάνουμε;». Και πολιτικά, με ποια αιτήματα, ποιες αιχμές θα δυναμώσουμε τον αγώνα και με ποιες μεθόδους, πως θα οργανώσουμε την κλιμάκωση της απεργιακής μάχης για παράδειγμα. 

Με τη διακίνηση της επαναστατικής εφημερίδας η θεωρία γίνεται πράξη, συλλογική δράση. Τα δίκτυα και οι ομάδες που τη διακινούν και τη διαβάζουν δεν είναι παθητικοί καταναλωτές ιδεών αλλά η «μαγιά» για να οργανώσουμε μια αντιρατσιστική κινητοποίηση, μια απεργία ή μια φοιτητική κατάληψη, να κερδίσουμε την πλειοψηφία των συναδέλφων σε κάθε χώρο συγκεκριμένα σε αυτή την προοπτική. 

Σε αυτή την προσπάθεια στηριζόμαστε στην επαναστατική κληρονομιά του Λένιν και των μπολσεβίκων στις αρχές του 20ου αιώνα. Το 1902 ο Λένιν έγραψε ένα πολύ γνωστό -και πολύ παρεξηγημένο- βιβλίο με τίτλο Τί να Κάνουμε; Τα φλέγοντα ζητήματα του κινήματός μας. Έγραφε «δώστε μας μια επαναστατική οργάνωση και θα αναποδογυρίσουμε τη Ρωσία». Κι η «σκαλωσιά» για το χτίσιμο αυτής της οργάνωσης ήταν η εφημερίδα, η Ίσκρα (Σπίθα). 

Δέκα χρόνια μετά, οι μπολσεβίκοι συγκροτήθηκαν σε ξεχωριστό επαναστατικό κόμμα. Ήταν η στιγμή που το εργατικό κίνημα ανέκαμπτε από την ήττα της επανάστασης του 1905. Και το πρώτο πράγμα που έκαναν, με πρωτοβουλία του Λένιν, ήταν να ξεκινήσουν την έκδοση μιας ημερήσιας εφημερίδας στην Πετρούπολη της Πράβδα (Αλήθεια). 

Αυτή η εφημερίδα κατόρθωσε -ξεπερνώντας την ανελέητη λογοκρισία του Τσαρισμού- να γίνει μια εφημερίδα που όχι μόνο έγραφε για τους εργάτες αλλά την έγραφαν οι εργάτες. Μέσα σε ένα χρόνο δημοσίευσε 11.000 μικρά άρθρα και επιστολές, 35 την ημέρα! Στις καλύτερες στιγμές της η κυκλοφορία της ξεπερνούσε τα 40.000 φύλλα.

Έγινε η ραχοκοκαλιά για ένα ολόκληρο δίκτυο αγωνιστών και αγωνιστριών που έμαθαν να επιχειρηματολογούν και να οργανώνουν. Για παράδειγμα, με τις ομάδες αναγνωστών που έδιναν ένα καπίκι (μια δεκάρα) από το μισθό τους για την ενίσχυση της εφημερίδας. Η Πράβδα «εκπαίδευσε» χιλιάδες αγωνιστές με αυτό τον τρόπο στα εργοστάσια και στις εργατογειτονιές. Θα ήταν αυτή η μαγιά που το 1917 θα έμπαινε επικεφαλής εκατομμυρίων στην επανάσταση που «συγκλόνισε τον κόσμο».

«Υποκατάστατα»;

Έναν αιώνα μετά δεν υπάρχει υποκατάστατο για τον ρόλο που παίζει μια επαναστατική εφημερίδα. Σίγουρα, οι «νέες» τεχνολογίες του ίντερνετ είναι πολύ χρήσιμες για τους επαναστάτες/τριες και τις οργανώσεις τους. Προσφέρουν τεράστιες δυνατότητες επικοινωνίας και ενημέρωσης. 

Όμως, δεν παύουν να καθορίζονται και να διαμορφώνονται από τον τρόπο που λειτουργεί συνολικά ο καπιταλισμός. Όχι μόνο γιατί οι «πλατφόρμες» και τα εργαλεία όπως τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ) είναι στα χέρια μεγάλων πολυεθνικών, ας σκεφτούμε το Χ (πρώην twitter) και τον Ιλον Μασκ ή τη λογοκρισία του facebook στις ειδήσεις για τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Αλλά και γιατί βάζουν τον «χρήστη» στη θέση του παθητικού καταναλωτή ακόμα και αν πρόκειται για αριστερές ιδέες ή ενημέρωση. 

Μπορούμε να διαδώσουμε το κάλεσμα για μια διαδήλωση ή μια εκδήλωση μέσω των ΜΚΔ, καθώς αυτά μας δίνουν το αντίστοιχο μιας μαζικής αφισοκόλησης. Όμως, η επιτυχία των κινητοποιήσεων εξαρτάται από την επικοινωνία πρόσωπο με πρόσωπο με τους συναδέλφους, τους συντρόφους, τον κόσμο της Αριστεράς. 

Η πάλη  για να αλλάξουμε τον κόσμο, για να είναι νικηφόρα χρειάζεται τα εκατομμύρια των «μη-πεισμένων», και για να κερδηθούν σε αυτή την υπόθεση χρειάζεται η κοινή πάλη και συζήτηση μαζί τους «πρόσωπο με πρόσωπο». Και η σκαλωσιά» για αυτή τη σχέση εξακολουθεί να είναι μια επαναστατική εφημερίδα όπως η Εργατική Αλληλεγγύη.