Συνεδρίασε την Κυριακή 1 Σεπτέμβρη το Πανελλαδικό Συμβούλιο του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος με τη συμμετοχή αντιπροσώπων από τους τοπικούς πυρήνες. Παρουσιάζουμε εδώ το άνοιγμα των συζητήσεων από μέρους της Κεντρικής Επιτροπής και στις σελίδες 12-13 ένα τμήμα των παρεμβάσεων που ακολούθησαν.
Το σύστημα διεθνώς βρίσκεται σε κατάσταση αποσταθεροποίησης, από άποψη οικονομίας, από άποψη πολιτική και από άποψη κινητοποιήσεων του κόσμου. Έχουμε μια παγκόσμια εικόνα αστάθειας που μεταφράζεται σε τεράστιες μάχες και αυξημένες δυνατότητες παρέμβασης από τη δική μας πλευρά.
Ξεκινώντας από την οικονομία που αποτελεί το υπόβαθρο, είχαμε στις αρχές Αυγούστου την εικόνα ενός διεθνούς πανικού στα χρηματιστήρια που ξεκίνησε από το Τόκυο και απλώθηκε στις ΗΠΑ. Κατάφεραν να τον συγκρατήσουν αλλά έβγαλε στην επιφάνεια τα προβλήματα της οικονομίας.
Συγκεκριμένα την ύπαρξη φούσκας στην αιχμή της τεχνολογίας, την Τεχνητή Νοημοσύνη, στον τομέα που έχουν επικεντρώσει τις ελπίδες τους όχι μόνο οι «τζογαδόροι» αλλά όλοι οι μεγάλοι επενδυτές. Οι εταιρίες που πρωτοστατούν σε αυτήν την κατεύθυνση δεν βγάζουν κέρδη τα οποία να αντιστοιχούν στις υπερφουσκωμένες τιμές των μετοχών τους.
Οι από πάνω διχάζονται για το πώς να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Οι κεντρικοί τραπεζίτες είχαν ξεκινήσει μια πολιτική ανόδου των επιτοκίων στο όνομα της καταπολέμησης του πληθωρισμού, να μπει πίεση στις επιχειρήσεις «να προσέχουν», ότι δεν γίνεται να δανείζονται συνεχώς. Η άνοδος των επιτοκίων πίεσε την κερδοσκοπία και απείλησε να προκαλέσει σκάσιμο της φούσκας. Άρα, επιστροφή ξανά στα χαμηλότερα επιτόκια, απάντησε η άλλη άποψη. Τι σημαίνει όμως επιστροφή σε φθηνότερα χρήμα; Σημαίνει περαιτέρω τρομπάρισμα της φούσκας. Περισσότερα χρήματα, που τελικά καταλήγουν να παίζονται στα χρηματιστήρια.
Ούτε η μια ούτε η άλλη πλευρά μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Γιατί αυτό δεν βρίσκεται στους χειρισμούς των τραπεζιτών και των κερδοσκόπων, βρίσκεται στη βάση του συστήματος, στο πρόβλημα της κερδοφορίας. Τα λεφτά καταλήγουν στον τζόγο και όχι σε νέες επενδύσεις διότι η κερδοφορία του μη χρηματοπιστωτικού, του παραγωγικού τομέα, πέφτει. Η μειωμένη προοπτική κερδοφορίας δημιουργεί την πίεση όσα λεφτά και να πιάσουν στα χέρια τους να μην πηγαίνουν σε νέες επενδύσεις αλλά στο τζογάρισμα στις μετοχές, στα ομόλογα, στις τιμές πρώτων υλών και ενέργειας. Έτσι καταλήγουμε σε μια φούσκα που όταν της κόβουν την τροφοδοσία απειλεί να σκάσει και όσο την τροφοδοτούν απειλεί να σκάσει με χειρότερους όρους, όπως το 2009.
Το σύστημα δεν μπορεί να ανακάμψει από την προηγούμενη κρίση που γίνεται μακρόσυρτη, και αυτό το υπόβαθρο επηρεάζει την ΕΕ και προφανώς την Ελλάδα. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο χαλάρωσης των μνημονιακών μέτρων για την ελληνική οικονομία και το δημόσιο χρέος της, όπως και για την ιταλική και τη γαλλική. Η πολιτική των περικοπών και ιδιωτικοποιήσεων παραμένει μονόδρομος.
Το μέτωπο του πολέμου μεγαλώνει την παγκόσμια αστάθεια. Και εκεί υπάρχουν ταλαντεύσεις και διχογνωμίες. Κλιμάκωση ή κατάπαυση του πυρός; Στην Ουκρανία, ο πόλεμος έχει καταλήξει σε αδιέξοδο στρατιωτικά και τα μηνύματα έλεγαν ότι έρχεται η ώρα να κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Όλη αυτή η φιλολογία κατέρρευσε με την εισβολή του Ζελένσκι στη Ρωσία που τορπίλισε αυτές τις σκέψεις αλλά δεν σπάει το αδιέξοδο
Στη Μ. Ανατολή, το Ισραήλ, παρά το γενοκτονικό μένος, δεν έχει καταφέρει να ελέγξει τη Γάζα. Κι εκεί ανοιχτή η συζήτηση, να προχωρήσουν οι διαπραγματεύσεις για κατάπαυση του πυρός και εγγυητές. Αλλά ο Νετανιάχου δολοφόνησε τον Χανίγιε μέσα στην Τεχεράνη τη μέρα που ορκιζόταν ο νέος πρόεδρος του Ιράν. Μεγαλύτερη προβοκάτσια δεν θα μπορούσε να γίνει. Κλιμάκωση κι εδώ, συζητάνε τώρα όχι τι θα γίνει στην Γάζα αλλά πως δεν θα επεκταθεί ο πόλεμος σε όλη τη Μ. Ανατολή.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις αδυνατούν να επιβάλλουν τις λύσεις τους. Αλλά όσα συμβαίνουν δεν είναι απλώς απόδειξη της κρίσης της κυριαρχίας της αμερικανικής ηγεμονίας. Τα πολεμικά μέτωπα λειτουργούν αποσταθεροποιητικά σε όλα τα επίπεδα. Σε επίπεδο κοινής γνώμης, έχουν χάσει τη μάχη της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, δεν έχουν πουθενά καταφέρει να σταματήσουν τον κόσμο που διαδηλώνει. Επιπλέον δημιουργούν πρόβλημα και στην οικονομία.
Η φούσκα δεν αφορά μόνο τις μετοχές της Τεχνητής Νοημοσύνης αλλά και της πολεμικής βιομηχανίας όπου πέφτουν τεράστια ποσά με αποτέλεσμα να εκτινάσσονται οι μετοχές της. Οι πολεμικές δαπάνες ενισχύουν τη φούσκα και τους κινδύνους κρατικής υπερχρέωσης. Που καταλήγει αυτό; Οι κυβερνήσεις σφίγγουν παντού τα λουριά πλην των εξοπλισμών.
Φαύλος κύκλος
Σε τι μεταφράζεται αυτός ο φαύλος κύκλος; Σε ακόμη περισσότερη λιτότητα για την εργατική τάξη και τους φτωχούς, μια πίεση διαρκείας που κρατάει ήδη πολλά χρόνια, με αποτέλεσμα οι κοινωνικές ανισότητες να μεγαλώνουν παντού. Έχουμε μια εργατική τάξη οργισμένη σε διεθνή κλίμακα. Και πάνω σε αυτό το έδαφος δημιουργούνται πολιτικές κρίσεις που παίρνουν μεγάλες διαστάσεις. Όταν στο Μπαγκλαντές μπαίνουν στην πρωθυπουργική κατοικία δείχνοντας ότι η εξέγερση είναι σε ημερήσια διάταξη. Όταν στις ΗΠΑ ένας εν ενεργεία πρόεδρος λέει δεν θα ξανακατέβω στις εκλογές. Όταν στη Γαλλία μετά τις ευρωεκλογές ο Μακρόν αναγκάζεται να καλέσει βουλευτικές και τώρα δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται.
Η πολιτική αστάθεια είναι μια αντιφατική εξέλιξη. Σημαίνει ευκαρίες για την ακροδεξιά και τους φασίστες να δημαγωγήσουν, να παριστάνουν ότι είναι ενάντια στον πλούτο και υπέρ των φτωχών ενώ ταυτόχρονα τροφοδοτούνται από τη ρατσιστική πολιτική των κυβερνήσεων που πάνε να φορτώσουν το πρόβλημα στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Έτσι προβάλλει η απειλή της ακροδεξιάς σε όλο τον κόσμο. Η άλλη όψη, όμως, της πολιτικής αστάθειας είναι ότι ανοίγει η δυνατότητα η απάντηση να έρθει από τα κάτω από την εργατική τάξη και τα αριστερά. Αυτό φάνηκε στη Γαλλία που στο δεύτερο γύρο των εκλογών τις περισσότερες έδρες τις πήρε το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, που προέκυψε μετά από ένα ξεσηκωμό από τα κάτω με αποτέλεσμα κλιμάκωση της πολιτικής κρίσης.
Η πολιτική αστάθεια τροφοδοτεί τους φασίστες αλλά ταυτόχρονα ανοίγει τη δυνατότητα στον κόσμο να βγει στους δρόμους και να επιβάλει τη δική του απάντηση. Το είδαμε αυτό στην Ελλάδα όλο το καλοκαίρι στα νοσοκομεία που οι εργαζόμενοι έπαιρναν φαλάγγι τον Γεωργιάδη. Στο Έλενα, το σωματείο απαντάει στις μετακινήσεις εργαζομένων με κινητοποιήσεις και στην ανακοίνωσή του τελειώνει γράφοντας: «Έχουμε τη δύναμη». Η φράση εκφράζει τη διάθεση ολόκληρης της εργατικής τάξης να επιβάλει αυτά που θέλει εκείνη. Αλλά η διάθεση από μόνη της δεν φτάνει.
Στα νοσοκομεία, ξέρουμε ότι είναι η σταθερή παρέμβαση των συντρόφων που γίνεται στήριγμα των αγώνων. Είδαμε κάτι ανάλογο με τις πυρκαγιές. Η πρωτοβουλία για συλλαλητήριο στις 13/8 στο Σύνταγμα έδωσε όχι μόνο τη δυνατότητα να εκφραστεί στο δρόμο οργανωμένα η οργή αλλά και να στείλει το μήνυμα ότι «μας παίρνει». Η συγκέντρωση στην Πεντέλη με το γιουχάισμα του κόσμου στον Μητσοτάκη άνοιξε πανηγυρικά τη νέα αγωνιστική χρονιά. Αυτός είναι ο ρόλος της Αριστεράς και όχι το «θα λογαριαστούμε μετά» περιμένοντας πότε θα συγκροτηθεί εκλογικά η κεντροαριστερά. Ο κόσμος θέλει να παλέψει και το ζήτημα είναι να οργανώνεις μαζί του σε όλα τα σωματεία, σε κάθε γειτονιά και σχολή.
Δείτε τι κάνουν οι μαθητές στα σχολεία. Στο Σουφλί έκαναν ντοκιμαντέρ για τις φονικές πυρκαγιές της Δαδιάς, «Τα ποδήλατα της φωτιάς». Πήγαν με τα ποδήλατά τους στον κόσμο που πλήγηκε και πήραν συνεντεύξεις. Το ίδιο μαθητές στην Αλεξανδρούπολη που έκαναν το δικό τους ντοκιμαντέρ.
Πρέπει να μαθαίνουμε από τις εμπειρίες του παρελθόντος. Πριν από τριάντα χρόνια, το 1993, είχε πέσει πρόωρα η κυβέρνηση του πατέρα Μητσοτάκη αντιμέτωπη με ένα κίνημα που στο κέντρο του βρέθηκε η μεγάλη απεργία στα λεωφορεία της Αθήνας. Αυτό το κίνημα δεν έγινε με πρωτοβουλία της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ που έβγαινε τότε από τα σκάνδαλα, ούτε της υπόλοιπης ρεφορμιστικής Αριστεράς που τα είχε βάψει μαύρα μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
Μπορεί να γίνει το ίδιο σήμερα; Η απάντηση είναι ναι. Και σήμερα η οργή βράζει και οι αντιστάσεις κυοφορούνται σε όλους τους χώρους. Αλλά το ερώτημα είναι ποιος θα οργανώσει αυτή τη δύναμη για να ρίξει τη ΝΔ;
Το 1990-93 ήταν το ΠΑΣΟΚ που σπρώχτηκε τελικά να παίξει αυτόν τον ρόλο σκορπώντας αυταπάτες για τις αλλαγές που θα έφερνε η επιστροφή του. Σήμερα, οι ηγεσίες στην ΑΔΕΔΥ και τη ΓΣΕΕ και στα κόμματα της ρεφορμιστικής Αριστεράς δεν το κάνουν. Βρίσκονται σε κρίση. Γιατί; Απλά «λόγω Κασσελάκη»; Όχι, βέβαια.
Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μιλάμε πια για ρεφορμισμό που υπόσχεται το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» ή ότι θα «σκίσει τα μνημόνια» αλλά για τέλεια προσαρμογή στις απαιτήσεις της άρχουσας τάξης και του προνομιακού κοινού της ΝΔ. Σημείο αναφοράς του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η εργατική τάξη αλλά ο «μεσαίος χώρος», όχι μόνο σαν κοινωνικό στρώμα, αλλά σαν ιδέες και προοπτική.
Η προσαρμογή αυτή δεν άρχισε με τον Κασσελάκη ούτε αφορά μόνο τον Κασσελάκη, αφορά όλα τα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ είτε παραμένουν σε αυτόν είτε όχι. Δημιουργείται ένα κενό το οποίο σημαίνει αυξημένα καθήκοντα και δυνατότητες για το κόμμα μας. Πριν τριάντα χρόνια, παρά την αίγλη του ΠΑΣΟΚ, καταφέραμε να κερδίσουμε κόσμο και να περάσουμε από την ΟΣΕ στο ΣΕΚ. Ποιοι θα πρέπει να είναι οι στόχοι και τα βήματα, σήμερα, που βρισκόμαστε σε πολλούς περισσότερους εργατικούς χώρους και γειτονιές;
Όπλο
Το πρώτο είναι ότι δεν περιμένουμε τι θα κάνουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και τα κόμματα της Αριστεράς, ούτε περιοριζόμαστε σε καταγγελίες για την αδράνειά τους. Οργανώνουμε τον κόσμο στους χώρους δουλειάς προτείνοντας να πάμε για απεργίες. Αυτό είναι το μεγαλύτερο όπλο της εργατικής τάξης. Μεταφράζεται σε δική μας υποχρέωση να βγάλουμε και να αναδείξουμε τα παραδείγματα, μαζί με τον κόσμο που θέλει να τα παλέψει σε κάθε χώρο δουλειάς.
Στις σχολές, που οι φοιτητές περνάνε στο πανεπιστήμιο και δεν έχουν που να μείνουν, μπαίνουμε από την πρώτη μέρα μέσα, βάζοντας μπροστά για καταλήψεις, ενάντια στις περικοπές, στις ιδιωτικοποιήσεις, τις συνεργασίες με τις ισραηλινές εταιρίες, να σταματήσει η γενοκτονία στην Παλαιστίνη. Στα σχολεία. Όταν οι μαθητές, όχι μόνο στο Σουφλί, τρέχουν σαν «τα ποδήλατα της φωτιάς», εμείς πρέπει να τρέξουμε στα σχολεία.
Μπαίνουμε στη μάχη ενάντια στην περιβαλλοντική καταστροφή. Το σύστημα του κέρδους και του ανταγωνισμού από τη μια πυροδοτεί την κλιματική αλλαγή και από την άλλη δεν ενδιαφέρεται καν να αντιμετωπίσει τις συνέπειες. Δείτε τι γίνεται στον Βόλο σήμερα με τα νεκρά ψάρια και συνολικά στην Θεσσαλία, τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι απλά θέμα «οικολογίας», αφορά τις ζωές των ανθρώπων που παλεύουν για τη ζωή τους, τη δουλειά τους, το σπίτι, το περιβάλλον που θα μείνουν.
Αυτό σημαίνει ότι θέλουμε παντού τοπικούς πυρήνες και πρωτοβουλίες, σε κάθε νομό και πόλη, όχι μόνο για τα μέλη του ΣΕΚ. Πυρήνες ανοιχτούς στον κόσμο που θέλει να παλέψει, τον κόσμο της Αριστεράς που δεν έχει Αριστερά να στηριχτεί, τον κόσμο που θέλει να αλλάξει τη ζωή του, που θέλει να συζητήσει πολιτικά, να απαντήσει στις πολιτικές και ιδεολογικές επιθέσεις της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης.
Που θέλει η Αριστερά να έχει έντυπα, όπως η Εργατική Αλληλεγγύη, για να παρεμβαίνει συστηματικά κάθε εβδομάδα με επιχειρήματα και ιδέες μέσα στις μάχες που ανοίγουν. Έτσι χτίζονται τα δίκτυα αγωνιστών/ριων σε νέους χώρους και γειτονιές και δυναμώνουν τα ήδη υπάρχοντα, έτσι μπορούν οι αγώνες να έχουν νικηφόρο αποτέλεσμα.
Άμεσα οργανώνουμε στις 6 και 7 Σεπτέμβρη τα συλλαλητήρια στην ΔΕΘ, στην Θεσσαλονίκη. Με το Συντονιστικό των Νοσοκομείων και τον Συντονισμό Εργατικής Αντίστασης να οργανώνουν στην ίδια την πόλη και ταυτόχρονα οργανώνουν τα ανεβάσματα από τα υπόλοιπα σημεία. Η ΠΟΕΔΗΝ αναγκάστηκε να καλέσει απεργία και τη θέλουμε πετυχημένη, να γίνει αφετηρία για διαρκείας. Και τη δεύτερη μέρα διαδηλώνουμε όλοι μαζί, εργαζόμενοι και νεολαία, απαιτώντας να φύγει ο Μητσοτάκης και ανοίγοντας όλα τα ζητήματα που αφορά η εγκληματική του πολιτική, οικονομικά και πολιτικά -από την ακρίβεια και τις ιδιωτικοποιήσεις μέχρι το κλίμα, τον ρατσισμό, τον σεξισμό την καταπίεση των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ, την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη.
Πάμε για ένα αντιφασιστικό Σεπτέμβρη. Στις 18/9 διαδηλώνουμε στο Κερατσίνι στα 11 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ξεκινάει ξανά η δίκη της Χ.Α στο Εφετείο. Όχι μόνο θέλουμε να αυξηθεί η ποινή τους αλλά θέλουμε να εξαφανίσουμε τη φασιστική απειλή. Δεν θα κριθεί αυτό περιμένοντας τις επόμενες εκλογές. Χρειάζεται σε κάθε γειτονιά επιτροπές της ΚΕΕΡΦΑ που θα ενώσουν τους πάντες και θα τσακίσουν τους φασίστες.
Χρειαζόμαστε πρωτοβουλίες σε κάθε μέτωπο, τοπικούς πυρήνες που οργανώνουν τα μέτωπα σε κάθε σημείο, χρειαζόμαστε και τις ιδέες. Στις 20 Σεπτέμβρη, το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο οργανώνει μια μεγάλη συγκέντρωση στην Έκθεση Βιβλίου, για την παρουσίαση της νέας έκδοσης, της «νέας Εποχής της Καταστροφής» με ομιλητή τον συγγραφέα του βιβλίου Άλεξ Καλλίνικος. Και στις 10 Νοέμβρη συνεχίζουμε με μονοήμερο με θέμα «Το Μέλλον της Αριστεράς» καλώντας τους πάντες στη Νομική.
Έχουμε μπει σε μια περίοδο καταστροφής αλλά και σε μια περίοδο συγκρούσεων, εξεγέρσεων, επανάστασης και ανάγκης επαναστατικού κόμματος. Τα πράγματα δεν θα αλλάξουν από μόνα τους, θα αλλάξουν επειδή θα τα αλλάξουμε εμείς.